دكتر حسن لقايي – كه بيش از 35 سال سابقه‌ي تدريس در حوزه محيط زيست را دارد – در سخنان كوتاهي در نشست مجمع تشخيص مصلحت نظام – كه در پست پيشين به آن اشاره شد – گفت: به جاي سخن گفتن و بررسي شاخص‌هاي پايداري، بهتر است به شناخت و مهار شاخص‌هاي ناپايداري كشور پرداخت كه تقريباً در تمامي حوزه‌ها جواب مي‌دهد!
با گفتن اين سخن، همه‌ي حاضران ناخودآگاه سكوت كردند، به ويژه آنكه لقايي تأكيد كرد، وي پس از سال‌ها مطالعه و تحقيق توانسته است 10 شاخص اصلي ناپايدري در كشور را شناسايي كند!
به هر حال، دكتر لقايي ادامه داد: من فقط به سه شاخص عمده از بين 10 شاخص اصلي اشاره مي‌كنم:
1- عدم اعتقاد به نوشتن و ارايه برنامه در مديريت كشور؛
2- عدم اعتقاد به پيروي از برنامه؛
3- عدم اعتقاد به پايش برنامه.
با گفتن اين سه عامل، بسياري از حاضران، از جمله معصومه ابتكار نتوانستند خنده‌ي خود را مخفي كنند!
لقايي البته اين را هم اضافه كرد كه ما در حال حاضر 1060 شهر و بيش از 2 هزار دهياري داريم كه الگوي اصلي توسعه‌ي آنها «تخريب» است!
حال اينكه بايد به سخنان لقايي خنديد يا گريست؟ قضاوت با شما!
استاد گاهی اوقات خنده از روی تلخی هست . خنده ها زمانی از روی فلاکت است چون دیگر توانی برای گریستن نیست
درود
به گمانم باید گریست ،البته ما ایرانیها بسیار اهل توجیه و ریا هستیم.و اسم خوشگل هم براش میگذاریم تا کاملن شاعرانه شود و خواب کننده.به جای خنده گریه میکنیم به جای گریه میخندیم .
بنده ارادت دارم خدمت خاتمی .ولی استادی میگفت هرچه به خاتمی میگفتیم می خندید،و سرانجام یکی گفت آخر اینجا چه جای خنده است سید خندان
با سلام
چه كسي جوابگوو چه كسي فرياد رس است ؟؟؟؟
با ید گریه کرد .باید به حال ان خوش خنده ها گریست .
گویا ما به دنبال حرفهایی هستیم که نه خودمان و نه شنونده می فهمد چه گفتیم و چه شنید و اخر سر هم بگوییم فلانی باسواد بود .اری باید گریست.
در شرایطی نوشتن و اجرای برنامه ها معنا پیدا میکند که ظاهر و باطن مان یکی باشد. اما وقتی که عادت کلی بر ذکر برنامه های فرمالیته از سویی و پیگری اهداف شخصی ناگفته از سوی دیگر باشد، اجرا نشدن برنامه ها تعجبی ندارد. چون از اساس برای اجرا شدن نوشته نمیشوند. نوشته میشوند چون مد است! نوشته میشوند چون من نوعی برای مطرح کردن خودم باید برنامه بدهم! نوشته میشوند برای تظاهر و پر کردن دهان دیگران! زمانی که در خرد و کلان حرف و عمل مان یکی نیست، ظاهرمان با باطن مان زمین تا آسمان فرق میکند، انتظار نداشته باشید برنامه های مکتوب بیانگر اهداف واقعی مان باشند.