روز يكشنبه – 30 تير 87- به همراه ناصر كرمي در برنامه‌ي محيط زيستي دكتر محمّدرضا نوروزي شركت داشتم؛ برنامه‌اي كه مي‌رود تا جايگاه ثابت خود را در پروژه صبحگاهي شبكه‌ي دوّم سيما «روز از نو» بدست آورد. اين را مي‌شود از جنس و شمار رو به افزايش تعداد پيامك‌هاي بينندگان برنامه كه به مباحث زيست‌محيطي اشاره شده در اين بخش واكنش نشان داده و مي‌دهند، دريافت. موضوعي كه امروز هم با دكتر نوروزي مطرح كرده و درصدد ارايه‌ي راهكارهايي براي ارتقاي بيشتر جستارهاي مطرح شده در آن برآمديم.

به هر حال موضوعاتي كه در برنامه‌ي اخير به چالش كشيده شد، خبر مربوط به حكم بي‌سابقه‌ي ديوان عدالت اداري كشور به نفع طرفداران محيط زيست، پيروزي مردم ورزنه در آزاد‌سازي سياه‌كوه در جنب تالاب گاوخوني، دلايل ناكارآمدي سد 15 خرداد و افزايش ميزان رسوبات شني كه هر ماه توسط شهرداري قم از سطح معابر اين شهر جمع‌آوري مي‌شود و سرانجام، عدم توجه توسعه‌سازان به ملاحظات محيط زيستي كه نمود آشكار آن در ساخت و راه‌اندازي سد سيوند مثال‌زدني است؛ سدي كه مثل آب خوردن فرمان قتل 8 هزار درخت 500 ساله را به بهانه‌ي آبگيري‌اش صادر كرد و كسي نپرسيد كه هر يك از آن درختان كهنسال تا 200 هزار دلار قيمت داشت!
ناصر كرمي نيز به يكي از موضوعات نسبتاً جديد محيط زيست پرداخت و طبعات نورافشاني بدون ضابطه در زندگي مدرن را يكي از مصداق‌هاي بارز آلودگي دانست. وي آلودگي نوري را نه‌تنها براي انسان كه به ويژه براي پرندگان مهاجر خطرناك توصيف كرد.

مؤخره:
جناب خسروي، مجري اصلي برنامه مي‌گفت: «هر گاه شما مي‌آييد، ناخودآگاه من بايد دو تا قرص آرام‌بخش برم بالا! چرا كه آنقدر از فجايع محيط زيستي سخن مي‌گوييد، كه آدم با خودش مي‌گويد: ديگر چيزي به پايان عمر جهان باقي نمانده است!» وي از نگارنده درخواست كرد كه تو رو خدا به بينندگان صبحگاهي برنامه رحم كرده و اندكي اميد و نشاط هم تزريق كنيد!
كاش آقاي خسروي مي‌دانست آنچه دارد هم‌اكنون بر سر منابع طبيعي و محيط زيست كشور مي‌آيد، بسيار بسيار تلخ‌تر و غم‌انگيز‌تر از چيزي است كه در روز از نو به چالش كشيده شده و مي‌شود.