خوشحالم در زمینی زندگی می‌کنم که در گوشه‌ای از آن، ایوان فرناندز آنایا هم زندگی می‌کند؛ یک ورزشکار اسپانیایی، یک دونده استقامت که نشان داد: استقامت واقعی، پیروز شدن در برابر هوس پیروزی به هر قیمتی است. او در جریان یک مسابقه دو که در سال گذشته برگزار شد، دست به اقدامی عجیب زد و کاری کرد که قهرمان نشود تا قهرمان بماند …
ماجرا از این قرار بود که در لحظات پایانی مسابقه، ناگهان دریافت که رقیب دونده‌اش از کنیا که مدال برنز المپیک لندن را هم در کارنامه افتخارات خود دارد، از سرعت گام‌هایش کاسته و تصور کرده که مسابقه به پایان رسیده و او قهرمان شده است. فرناندز که متوجه این اشتباه دونده کنیایی می‌شود، به جای آن که از این فرصت استفاده کرده و او را جا نهاده و به خط پایان برسد، همان طور که در عکس می‌بینید از رقیبش می‌خواهد تا به دویدن ادامه دهد و با علامت دست نشانش می‌دهد که هنوز خط پایان را رد نکرده است و بدین‌ترتیب آن دونده کنیایی برنده مدال طلا می‌شود!
او می‌گوید: از این کار خوشحال است و فکر می‌کند که کمک کرده تا حق به حق دار برسد …
آیا شما با نظر من موافق نبوده و اینک بیشتر از چند لحظه‌ی پیش شادمان نیستید که انسان نامیده می‌شوید؟ هم نوع فرناندز بزرگ …
تصمیمی بزرگ که در لحظه ایی خاص گرفته شده
اینکه کمکم کرده به قول خودش حق به حق دار برسه
خیلی شیرینه … خیلی خوش به حالش که همچین روح بزرگی داره
و بیشتر خوش به حال اطرافیانش که نعمت آشنایی با هعمچین روح بزرگی رو دارن
روح ِ پوریای ولی در او جاری است …
درود بر نیما و مسعود عزیز که این بار شاگرد دوم شده انگار! نه؟
آنچه که زندگی را جاودان و ماندگار می سازد، تعداد رقابت ها و جوایزی نیست که می بریم؛ بلکه آن تعداد مدال هایی است که می بخشیم.
زنده باشید رفقای عزیز من …
باید به جوانان فرصت داد استاد 😀
موافقم … تو تا هر چقدر که بخواهی با گارانتی! فرصت داری.
خیالت راحت …
🙂
همینطوره ، منم تحت تاثیر این مطلب قرار گرفتم . ایکاش همه ما بتوانیم چنین روحیه ای و حضور ذهنی داشته باشیم . براستی که فرناندز یک قهرمان ورزشی است .
پاسخ:
فرناندز نه فقط یک قهرمان ورزشی که مفهوم روان و ساده “انسان” است.
درود …
چه ربطی به محیط زیست داشت.حتمن باز هم مطلب کم آوردید که چرت و پرت مینویسید.چیزی برای گفتن ندارید،خوب نگویید.کسی که مجبورتان نکرده.
دوست گرامی: آقای آی کیو عزیز!
این یادداشت در بخش دل نوشته ها آمده است که الزاماً قرار نیست همه ی مواردی که در آن طرح می شود، ارتباط مستقیم با حوزه محیط زیست داشته باشد. این یک رویه چندین ساله در این تارنما است و متاسفم که اینگونه عجولانه قضاوت می کنید.
درود بر همه ی ایوان فرناندز آنایاها در گوشه و کنار کره زمین! به نظر شما چند درصد از مردم دنیا فرناندزی هستند؟
و یک درود دیگر:
بر همه کسانی که به معرفی فرناندزهای دنیا می پردازند تا انسانیت را به یاد آدمیان بیندازند! به نظر من ارزش کار اینها کمتر از آنها نیست!
سلام عمو . واقعا چیز عجیبی بود مطلبش رو خوندم سرچ کردم ببینم حارجی ها چه مطالبی راجبش نوشتن و چه کامتا هایی براش گذاشتن ویدئوش هم دانلود کردم عالی بود
من با درود دوم سیمین خانم موافقم
پاسخ:
و من با درود سوم! که برمی گردد به شما دو خوب سرزمین دلنوشته های درویش …
سلام و عرض احترام
این پست شما را در وبلاگ دانشجویان ژنتیک با آدرس http://iaur-genetic.blogfa.com/post/665 تحت عنوان” شما دعوتید به تجربه یک احساس زیبا” لینک کردم.
از خوانندگان وبلاگ شما هستم و همینطور بیننده برنامه های شما
پیروز باشید
پاسخ:
متشکرم جناب مشایخ عزیز … باشد که پراکنش این مهرورزی ها، دنیایی زیباتر برایمان بیافریند.
درود
مدال فرناندز از مدال دونده کنیایی با ارزش تر است او مدال انسانیت واقعی را برده
پاسخ:
موافقم … مدال فرناندز تاریخ مصرف ندارد و ماندگارتر است …
دکتر جان ناخواسته اول شدم
من هم حاضرم شکسته نفسی کنم و البته به خاطر روح بزرگ و این چیزها جای خودم رو به نفر دوم بدم .. 😀
همه ی ما در درون مان یک فرناندز خفته وجود دارد نیما جان. فقط باید اندکی بخت یارمان باشد تا در بزنگاهی که باید، بیدار شود و کاری کند که باید …
درود …
پس ! هورا مدال را بردم ! 🙂
حالا شاید تعارف کرده باشه مسعود جان! نکرده؟
مدال دریافت شده ، پس داده نمی شود !
قابل درک است …
به هر حال دونده کنیایی هم حق دارد! ندارد؟
ضمن عرض ارادت به نیما جان ؛
کلا حق با دونده ی کنیایی است ، و این جا فی الواقع انسانیت فرناندز مورد تقدیر قرار می گیرد نه حق اش !
می بینم که به خوبی و سزاوارانه از حق مسلم خود دفاع می کنی! نه؟
اگر قرار است فقط و صرفا فقط “دوندگی” ارزیابی شود، خب حق با کنیایی است. ولی بسیار مشاهده شده است که در ورزش توانایی جسمی به تنهایی ملاک ارزیابی نیست، بلکه هوشمندی ورزشکار هم مهم است و اینکه در کارش اشتباه نکند.
بدلیل اینکه دونده کنیایی به اشتباه فکر کرده بود که رقیب ندارد بنابراین تاوان اشتباهش می توانست دوم شدنش باشد. شاید حقش هم همین بود به همان دلیل اشتباهش!
در فوتبال هم گاهی مشاهده می کنیم که یک تیم برتر میدان است ولی بدلیل مغروز شدنش در لحظات پایانی حریفش را دست کم می گیرد و گل می خورد و می بازد.
معمولا مدال ها هم به تدریج فرامشو می شوند
اونچه که می مونه لحظه ایی بیشتر انسان بودن است
شعار دادم ها !
نه ؟
بازتاب: یادداشتهای اسدالله مشرف زاده
باورنکردنیه 🙂