مطابق رسم اردیبهشت در این سال‌ها، مردمان نیک نهاد و سبزاندیش فراوانی امروز – ششم اردیبهشت 1392 – هم به دعوت مصطفی خوشنویس عزیز لبیک گفته و خود را به سیراچال رساندند …
ایستگاهی پژوهشی که در حقیقت شاخه کوهستانی باغ گیاه‌شناسی ملّی ایران محسوب می‌شود و از سال 1382 تاکنون، بیش از 20 هزار اصله نهال در آن توسط داوطلبین طبیعت دوست ایرانی کاشته شده که عمده‌ی آن البته گونه‌هایی چون اُرس و داغداغان هستند. اُرس، یکی از ارزشمندترین، کم‌خواهش‌ترین و دیرزیست‌ترین اهالی ایران زمین محسوب می‌شود که تا سه هزار سال در سرزمینی که کشت می‌شود، دوام می‌آورد و محیط اطرافش را از گزند بسیاری از تهدیدهایی که جان آب و خاک را به شماره می‌اندازد، محفوظ می‌دارد؛ آنقدر که حتا در پای نهال دو ساله‌اش، می‌توان چنین مناظری را دید …
درود بر همه‌ی شما خوبانی که به رغم تنگناهای فراوان و نفس‌گیر اقتصادی در این روزها، یادتان نرفته که همچنان باید هوای طبیعت را داشت و برای تیمار و کاشت و مراقبت از درختانش، بخشی از وقت و سرمایه‌ی خویش را کنار می‌نهید …
زنده باشید و درود بر شما که در این تنگناهای خسته کننده ، باز هم قد راست می کنید و کم نمی آورید .
سبز باشید … .
داشتم فکر می کردم که در یک روز تعطیل هم ممکن است اول شوی که دیدم نه تنها ممکن است که قطعی است!
درود بر مسعود عزیز که جایش امروز در سیراچال خالی بود …
آره اين از اون حركتهاست كه وقتي شب به خونه بر ميگردي حسي از آرامش داري بابت كار خوبي كه كردي
يا يه طور ديگه بگم
سر رو راحت روي بالشت ميذاري
متاسفانه از درد سیاتیک پایم که از 8 فروردین یک امپول زن ناشی مرا شل کرده از این سفره ای که مهندس خوشنویس برای ما عاشقان طبیعت گسترده بود بی نصیب ماندم هر چند به هادی کاشانی سفارش کردم جای من هم ارس بکارد امید بهبودی در ابیاری ماه بعد که شما عزیزان را ببینم.