♦️چرا نهضت مخالفت با سدها، هر روز طرفداران بیشتری در جهان می‌یابد؟♦️
بخش نخست:
✍ روز یکم ژوئیه ۱۹۹۹ بیش از هزار نفر در ساحل #رودخانه_کنی‌بک در نزدیکی شهر آگوستا ایالت مِین واقع در شمال شرق ایالات متحده آمریکا صف کشیدند تا شاهد تخریب #سد_ادواردز باشند. سدی که ارتفاع زیادی هم نداشت اما طول تاج آن به ۲۸۰ متر می‌رسید. آنها که از برداشتن سد دفاع می‌کردند، قول داده بودند که شیلات نابود شده باز خواهد گشت و شهر آگوستا از مزایای امکانات ناشی از تجدید حیات و بازآفرینی ساحل رودخانه بهره‌مند خواهد شد. مخالفان سد کاملا حق داشتند، اما این تنها مردم شهر آگوستا نبودند که این تغییر را حس کردند؛ برداشتن سد ادواردز به یک لحظه بنیادین در تاریخ جنبش محیط‌زیستی و احیای رودخانه‌ها در ایالات متحده تبدیل شد. این تخریب نخستین سد برق‌آبیِ در حال کار بود و برای اولین بار بود که کمیسیون فدرال انرژی آمریکا – FERC – برخلاف خواسته صاحب سد به تجدید مجوز ادامه فعالیت سد، رای منفی داد.
اما مهم‌تر از همه، تخریب سد، سیگنالی قوی ارسال کرد برای تغییر فکر درباره چگونگی برقراری توازن بین محیط‌زیست و منافع اقتصادی. جان باروز، مدیر برنامه نیوانگلند از فدراسیون ماهی‌های آزاد آتلانتیک می‌گوید: «تخریب این سد بزرگ، نخستین تجربه و تلنگر مهم بود تا به آمریکایی‌ها نشان دهد: رودخانه‌های ما ارزش‌های به مراتب بیشتری از استفاده‌های صنعتی و برق‌آبی دارند.»
در واقع احداث این سد سبب ممانعت مهاجرت چندین گونه ماهی قزل‌آلا و شاه‌ماهی پشت کبود شد که عادتا بیش از ۴۰ مایل از اقیانوس اطلس تا رودخانه کنی‌بک و شاخه‌های آن را به منظور جستجوی مکانی برای تخمگذاری می‌پیمودند. به عنوان مثال، صید ماهی خاویار در پائین دست کنی‌بک سالانه از ۳۲۰ هزار پوند پیش از ساخت سد به ۱۲ هزار پوند کاهش یافت. علاوه بر این، مخزن سد به تدریج بدل به دپوی پساب‌ها و پسماندهای سمی ناشی از کارخانه‌های کاغذسازی و فاضلاب شهری شد – همان اتفاقی که بیم آن می‌رود در اغلب سدهای شمال کشور از جمله هراز و لاسک هم تکرار شود – الوارهای شناور از صنعت چوب در بالادست مانعی در جریان رودخانه بودند و پائین آمدن سطح اکسیژن ناشی از فاضلاب دلیل عمده کشتار ماهی‌ها شد. در سالهای دهه‌ی ۱۹۶۰ میلادی دیگر هیچکس حاضر نبود برای شنا یا ماهیگیری به رودخانه کنی‌بک برود. اما شرایط به مرور با تصویب قانون Clean Water Act از سال ۱۹۷۲ بهتر شد. بین سالهای ۱۹۷۲ تا ۱۹۹۰ ایالت مین ۱۰۰ میلیون دلار برای تأسیسات تصفیه آب و پاکسازی رودخانه خرج کرد؛ کاری که ما هنوز حتی برای تالاب انزلی و رودخانه‌های منتهی به آن نتوانستیم و یا نخواستیم که انجام دهیم. بهبودی کیفیت آب موجب اشتیاق بیشتری برای گسترش ترمیم رودخانه شد. می‌شد که به کنی‌بک امیدوار بود. اما یک مانع پابرجا ماند.
در سالهای ۱۹۸۰ تلاش‌ها برای بهبودی عبور ماهی‌ها در محدوده سد و کیفیت آب در رودخانه ادامه یافت. اگرچه بسیاری از گروه‌های محیط‌زیستی فکر می‌کردند که تخریب سد بهترین امید اکولوژیکی برای احیای کنی‌بک است، تنها تعداد معدودی پیروزی کمپین را باور می‌کردند. پیت دیدیس‌هایم، مدیر ارشد از شورای منابع طبیعی مین می‌گوید: «آن‌زمان تخریب سدها یک کانسپت عجیب و غریب بود و اغلب مردمی که ما با آنها کار می‌کردیم پیروزی ما را نمی‌دیدند.» آن‌وقت‌ها تنها گفتگو پیرامون تخریب سد در ایالات متحده در سوی دیگر کشور درباره رودخانه الوا در ایالت واشنگتن بود. (دو سد این رودخانه سالهای ۲۰۱۱ و ۲۰۱۴ برداشته شدند.)
🔹ادامه دارد …
#پایان_دوران_سدسازی_را_اعلام_کنیم
🇮🇷: https://t.me/darvishnameh