♦️کارِ کمتر، حال کره‌زمین را بهتر می‌کند!♦️
🇮🇷: @darvishnameh
✍ رفتارهایی چون صرف‌نظر کردن از پلاستیک، مصرف کمتر گوشت، محدودکردن پرواز با هواپیما و خودداری از استفاده از خودرو شخصی- همه اقداماتی درست و مهم اما فردی در مقابله با بحران اقلیمی محسوب می‌شوند. ما تنها یک سیاره دراختیار داریم که گِرد است و محدود و بالاتر از همه دارای منابعی با مقدار معیّن.
با توجه به این واقعیت اگر بخواهیم براساس صدها سال توسعه بدون حد و مرز برنامه‌ریزی کنیم، راهی بسیار غیرمنطقی و در عین حال یک نسخه برای نابودی و فاجعه درپیش گرفته‌ایم. با این وجود از زمان صنعتی‌شدن دنیا، رشد نظام سرمایه‌داری، کار و تولید بیشتر، به‌عنوان تنها راه گریز از رکود و رشد اقتصادی شناخته می‌شود. اما این به معنای واقعی نشانه‌ی بی‌خردی است. واقعیتی که به مرور در حال شناخته‌شدن است.
چندی پیش یک اندیشکده بریتانیایی از فیلیپ فرَی، یک کارشناس ارشد در زمینه تخمین نتایج فناوری و تحلیل سامانه‌ها از بنیاد فناوری کالسروهه/آلمان درخواست کرد تا ارتباط بین ساعات کار و انتشار گازهای گلخانه‌ای را دقیق‌تر مورد بررسی قرار دهد. فری در بررسی پژوهشی خود- مرزهای اکولوژیکی کار- که از جمله براساس داده‌های سازمان همکاری و توسعه اقتصادی بنا شده، ارتباط بین گازهای گلخانه‌ای و تولید ناخالص داخلی را زیر ذره‌بین قرار داد که شدت دی‌اکسید‌کربن یک اقتصاد را نشان می‌دهد. از این بررسی می‌توان نتیجه گرفت که کدام تولید ناخالص داخلی می‌تواند پایدارتر باشد. فری در بررسی‌اش به این نقطه می‌رسد که اگر ما قصد دستیابی به هدف را داریم، باید ساعت‌های کارمان را کمتر کنیم. با این وصف به جای ۴۰ ساعت کار، ۹ ساعت کار در هفته پایدار محسوب می‌شود. ویل استرانگ، مدیر اندیشکده نامبرده نیز در گفتگویی با #گاردین می‌گوید: «راه رسیدن به یک جامعه سبز پایدار نیاز به یک سری استراتژی دارد که یکی از آنها کوتاه‌تر کردن ساعات کار در هفته است.»
از جمله تأثیرات مثبت کارِ کمتر بر کره‌زمین می‌توان به ترافیک سبک‌تر، کاهش تولید اجناس و حمل و نقل روان‌تر اشاره کرد. اقلیم‌شناس اتریشی، پروفسور هلگا کرومپ-کُلْب به این پرسش که چرا کار کمتر، حتی ورای تولید ناخالص داخلی پایدار، مهم است؟ چنین پاسخ می‌دهد: «بحران اقلیمی از علایم استفاده بیش از اندازه از منابع کره خاکی است. این مصرف بی‌حد از جهتی با شمار جمعیت انسان و از جهتی دیگر با سبک زندگی ما و با منابع انرژی و موادی که برای امکان‌پذیر ساختن این سبک از زندگی استفاده می‌کنیم، در ارتباط است. اگر توقعات مادی ما کمتر شود، کمتر تولید می‌کنیم و از این طریق بار سیاره سبک‌تر و ساعات کار کمتر می‌شوند.» کمتر کارکردن، کمتر از خدمات و سرویس‌ها استفاده کردن و به‌جای آن امورات را خود برعهده گرفتن- به‌طور مثال تعمیرات، کار در باغچه، منزل و خدمات اشتراکی- همه می‌توانند کمک کنند تا منابع کمتری مصرف شود. پروفسور کرومپ-کلب اضافه می‌کند: «ساعت کار فی‌نفسه مهم نیست، سوال این است که ما در این مدت زمان چه کاری انجام می‌دهیم؟» زیرا ما برای محفوظ نگهداشتن منابع طبیعی بایست از محصولات پردوام استفاده کنیم. و این بدان معناست که به کار دقیق‌تر و درواقع وقت متمرکزتر نیاز داریم. «کاهش ساعات کار هدف نیست، بلکه نتیجه‌ای از محفوظ نگهداشتن منابع است. محصولات یکبار مصرف در هر حال غیرسازنده هستند. ما می‌توانیم با ملاحظه و وقت فراوان کفش‌های دست‌ساز تولید کنیم که عمر زیادی دارند و از این طریق به اقلیم آسیب کمتری می‌رسانند.»
با این وصف در صدر سیاهه، محفوظ نگهداشتن منابع محدود ماست.
اما متاسفانه به تحقق رساندن این هدف کار آسانی نیست. خانم کرومپ-کلب می‌گوید: «سیستم مالی و اقتصادی موجود در حال حاضر بر ضد چنین تغییراتی است.» کسانی وجود دارند که از شرایط فعلی بهره می‌برند و حاضر نیستند که از امتیازات کوتاه‌مدت به نفع بقای تمدن در دراز مدت چشم‌پوشی کنند. همزمان به گفته ویل استرانگ مدیر اندیشکده بریتانیایی ضرورت هفته کار کوتاه‌تر مدتهاست که حس می‌شود و حداقل از لحاظ تئوری قابل اجراست- از جمله از طریق تکنولوژی و اتوماتیک کردن کار که نیرو و زمان را کاهش می‌دهد. و به همین دلیل نیز اقلیم‌شناس اتریشی با توجه به بحران اقلیمی تا حدی خوشبین است و می‌گوید: «شرایط کاملا ناامید‌کننده نیست. پیشتر از اینها نیز سیستم‌هایی سقوط کرده‌اند و یا تغییر داده شده‌اند- حتی بر خلاف میل و اراده قدرتمندان.»
https://ze.tt/wenn-du-was-gegen-den-klimawandel-tun-willst-geh-weniger-arbeiten