وقتي كه اين اسقف مشهور آلماني، در آخرين سال رياست جمهوري سيد محمّد خاتمي توانست سرانجام به بالاترين جايگاه ممكن در كاخ زيباي واتيكان دست يافته و عنوان رهبر كاتوليك‌هاي جهان را از آن خويش سازد، كمتر كسي مي‌توانست پيش‌بيني كند كه در فاصله‌اي كمتر از سه سال خواهد توانست به چنين محبوبيت و مقبوليتي دست يابد؛ آن هم نه فقط در بين هم‌كيشان خود، كه در ميان اغلب ملل جهان.

امّا بنديكت شانزدهم با برخي هنجارشكني‌ها و به ويژه با ورود به مسايل محيط زيستي نشان داد كه نه تنها از جنس پيشينيان خود نيست، بلكه به خوبي با راز و رمز دوران معاصر آشنا بوده و مي‌داند كه تا چه اندازه دست‌درازي‌هاي آزمندانه‌ي نوع بشر مي‌تواند حيات را در همه‌ي جنبه‌هاي آن به نابودي كشاند.
در حقيقت، اين رهبر مذهبي، شايد بيشتر از بسياري از سياستمداران كشورهاي اروپايي از خطرات جهان‌گرمايي، تغيير اقليم، آلودگي هوا، كمبود آب شيرين، بيابان‌زايي، تزريق سموم كشاورزي به طبيعت و بحران به زير آب رفتن جزاير در اثر بالاآمدن آب اقيانوس‌ها و آب شدن يخ‌هاي قطبي سخن گفته و پيروان خويش را به پاسداري از طبيعت و كاهش مصرف فراخوانده است.
به همين دليل، بسياري از مردم جهان، به بنديكت شانزدهم، لقب «پاپ سبز» داده‌اند؛ لقبي كه در افزايش محبوبيت وي بسيار مؤثر بوده است.
اين را مي‌شود در بازتاب‌هاي آخرين سفرش به استراليا نيز دريافت.
گزارش همشهري را از اين رويداد مي‌توانيد اينجا بخوانيد.

مؤخره:
مي‌ماند يك آرزو! اينكه بشود در بين رهبران مذهبي خويش نيز، شخصيتي را به جهان معرفي كرد كه همانگونه سبزانديش و صلح‌طلب و طرفدار واقعي محيط زيست باشد؛ رهبري كه با اقتدار بتواند حتا تا طبقه‌ي فوقاني عمارت آشناي ملل متحد در نيويورك ارتقاء يابد.
بسيار مايلم كه آن رهبر مذهبي، ايراني باشد و نامش: سيّد محمّد خاتمي.