🔻نشانه ماندگاری زاگرس برای نسل‌های آینده!🔻
🇮🇷: @darvishnameh
✍همه آنهایی که این روزها در زاگرس زندگی می‌کنند، این منظره امیدبخش را به نظاره نشسته‌اند. سالانه به طور متوسط ۶میلیون تن دانه بلوط در رویشگاه جنگلی زاگرس تولید می‌شود که کاربردهای گوناگون غذایی و دارویی برای انسان، دام و حیات وحش داشته و دارد. اگر فقط یک‌درصد از این دانه‌ها را اجازه دهیم تا سهمِ خودِ بلوط‌ها شده و دوباره مجال رویش و زادآوری یابند؛ هرگز با کابوسی به نام ایرانِ بدون زاگرس روبرو نخواهیم شد. اما خبر بد این است که به دلیل فشار بیش از حد دام، کشاورزی در زیراشکوب جنگل، آتش‌سوزی‌های گسترده، گلازنی‌های افراطی، کت‌زنی، قاچاق چوب، تغییر کاربری اراضی، آفت‌ها و بیماری‌هایی نظیر سوسک چوبخوار، لورانتوس، ریزگردها و جمع‌آوری گسترده و آزمندانه دانه‌های بلوط از کف جنگل برای مصارف گوناگون، عملا شانس زادآوری این بلوط‌ها و امکان جوانه‌زدن دوباره آنها در خاک به کمتر از یک‌ده‌هزارم کاهش یافته است. کاری که #سعید_انصاریان و یارانش در الگِن انجام می‌دهند، بازگرداندنِ این نسبت به همان یک‌درصد است. از ایده مناطق حفاظت‌شده مردمی در زاگرس حمایت کنیم اگر نمی‌خواهیم ایرانیان آینده از خاطره‌ای به نام زاگرس در کتاب‌های تاریخی‌شان بخوانند، همانگونه که ما از خاطره‌ای به نام دریای تتیس، ببر هیرکانی و شیر یال‌کوتاه ارژن در کتاب‌های تاریخی‌مان می‌خوانیم!
🔸️عکس را روز گذشته – ۲۱ تیر ۱۳۹۹ – از قطعه زاگرس در محل باغ گیاهشناسی ملی ایران گرفتم.
#کابوس_ایران_بدون_زاگرس
✍مهم‌ترین نشانه امیدبخش در زاگرس نمایان‌شدنِ دانه‌های نورَس بلوط است. اگر فقط یک‌درصد از این دانه‌ها شانس زادآوری دوباره بیابند، رویشگاه زاگرس تا ابد ماندگار می‌ماند. خبر بد اما این است که در طول سه دهه گذشته این نرخ به کمتر از یک ده‌هزارم کاهش یافته است!#شرط_زادآوری_زاگرس pic.twitter.com/0mLWS1aaiY
— mohammad darvish (@darvish100) July 12, 2020