🔻بخش دوم و پایانی سخنرانی محمد درویش در شب آشوراده!🔻
🇮🇷 @darvishnameh
✍ آیا به آن سرزمین یگانه هم همانگونه می‌نگریستند که به دیگر پاره‌های زمین؟ آیا از آشوراده و میانکاله هم باید با منطق حقیرِ اقتصادی آب‌محور پول تولید کرد؟ آیا اروپا با فروش آثار داوینچی، سالوادور دالی، پیکاسو، ون‌گوگ و رامبراند تولید پول می‌کند یا مونالیزا‌هایش را در معرض نمایش قرار می‌دهد؟
میانکاله و آشوراده، بی‌شک مونالیزای طبیعت ایران هستند؛ آنها نخستین معبر و منزلگاه ورود پرندگان مهاجر، مهمانان والامقام و پربرکت ما از سیبری هستند؛ منزلگاهی که به دلیل شرایط ناهمتای طبیعی‌اش می‌تواند به صورتی همزمان هم قرقاول را در خود جای دهد (که زیستگاهی عموماً جنگلی دارد) و هم دراج را که اغلب در مناطق شنی و ماسه‌ای خوزستان زندگی می‌کند.
این بهشت روزگاری منزلگاه بیش از ۱۲۰هزار بال پرنده و تجسم اپرایی پرشکوه بود، با آن چه کردیم و چرا؟
تنها ویژگی ممتاز و کمتر آسیب دیده میانکاله همانا وجود یک خلیج آرام و پاک از هر نوع آلودگی دیداری و برخورداری از آشوراده‌ای است که زیستمندانِ ناآدم هنوز در آن امنیت دارند. خصلت ارزشمندی که سبب شده تا خلیج میانکاله و سواحل آشوراده را زایشگاه امن ماهیان خاویاری و اصلی‌ترین محل تخم‌ریزی ٩٠ درصد ماهیان جنوب کاسپین بنامند.
باید بدانیم که میانکاله از منظر سه معیار بین‌المللی واجد ارزش است: نخست آن که در برنامه انسان و کره مسکون یونسکو به عنوان اندوخته‌گاه زیست‌سپهر شناسایی شده است؛
دوم این که پناهگاه حیات‌وحش برخی از گونه‌های نادر و ارزشمند کره زمین است و سوم آن که نخستین تالابی است که در سیاهه‌ی جهانی کنوانسیون رامسر از سوی ایران به ثبت رسید. درحقیقت بسیاری از کارشناسان بر این باورند که میانکاله یکی از ۵٩ منطقه اکوتون ویژه شناخته شده در جهان با کارکردهایی چندجانبه است؛ منطقه‌ای که مادر طبیعت برای آفرینش معماری هوش ربایش میلیون‌ها سال زمان مصروف کرده و اینک ما حق نداریم با ساخت سازه‌هایی طبیعت ستیزانه بر مبنای منفعتی آزمندانه و زودگذر، همه‌ی آن زیبایی‌ها و طنازی‌های اهورایی را یک شبه نابود ساخته و ویران کنیم.
میانکاله و آشوراده به میلیون‌ها پرنده‌ی مهاجری تعلق دارد که همه ساله با پیمودن هزاران کیلومتر خود را به این نخستین ایستگاه سوخت‌گیری و تجدید قوای مهربان در خاک وطن می‌رسانند تا ایرانیان دیروز، امروز و فردا از تماشای این پرواز شکوهمند از فرش به عرش برسند. چه کسی می‌تواند بهای تماشای این منظره استثنایی و زیستن در سرزمینی که آشوراده را دارد، سزاوارانه محاسبه کند؟
می‌گویند: مردم شاید فراموش کنند که شما چه گفته‌اید؛ فراموش کنند که شما چه کرده‌اید؛ اما هرگز فراموش نمی‌کنند که چه حسی در آنها ایجاد کرده‌اید!
خواستم اینجا در این شبِ پرشکوه آشوراده در خانه اندیشمندان علوم انسانی و تالار خاطره‌انگیز فردوسی همیشه عزیز پای فشارم که ما ایرانی هستیم چون هامون، پریشان، بختگان، کارون، آبشار عشق، دره دورک اناری، تنگه هایقر، کمردوغ قلعه رییسی، شیمبارِ خوزستان و آشوراده‌ی میانکاله را داریم؛ هموطنانی که در ما شورِ و کیفِ و غرورِ زیستن در ایرانِ جان را زنده نگه داشته و می‌دارند …
تا همواره تکرار کنیم: ایران! دورت بگردم …
#شب_آشوراده
#ایران_دورت_بگردم
#سخنرانی_محمد_درویش
https://t.me/darvishnameh/10581