روز گذشته، سازمان بهداشت جهانی در آخرین گزارش خود اعلام کرد که متأسفانه تعداد تلفات ناشی از آنفولانزای نوع A از مرز 6770 کشته در 206 کشور جهان گذشته است.
     این گزارش که نگرانی شدید بسیاری از محافل بهداشتی را در سرتاسر جهان برانگیخته است؛ می‌افزاید که اینک در هر هفته بیش از 500 نفر در کره‌ی خاک جانشان را به سبب ابتلا به این بیماری ناشناخته از دست می‌دهند.
     در حقیقت موجی که آنفولانزای خوکی در جهان به راه انداخته، چه در حوزه‌ی اجتماعی، چه سیاسی و چه  رسانه‌ای، کم‌نظیر است؛ به نحوی که کمتر آدمی را امروز می‌توان یافت که نداند آنفولانزای خوکی چیست و از کابوسش نهراسد!
     در ایران هم بحث بسیار داغ شده و حتا به جلسات غیرعلنی در صحن بهارستان هم کشیده شده است. با این وجود، نگارنده همچنان در حیرت است که چرا خطر ناشی از رانندگی در جاده‌های ایران را که تلفات هفتگی آن در کشور به مراتب بیشتر از تلفات جهانی نظیر آن برای بیماری آنفولانزای خوکی است، کسی جدی نمی‌گیرد؟
     اگر یکصد نفر در طول سال جاری از آنفولانزای خوکی در کشور مرده‌اند، در همین مدت، بیش از 10 هزار نفر در جاده‌های کشور کشته شده‌اند!

     راستی چرا آنفولانزای جاده‌ای را – دست‌کم – به اندازه‌ی آنفولانزای خوکی جدی نمی‌گیریم؟!
     به خدا این ننگ بزرگی است که هیچ کشوری  را در جهان نتوان یافت که حتا – با توجه به جمعیتش – به اندازه‌ی ایران در جاده‌هایش خون شهروندانش ریخته شود.