تازه وقتی این یادداشت امیرسررشته داری عزیز را می خوانی و تصاویر داغش را از آخرین دسته گل مصیبت بار وزارت راه در زیباترین بخش از دامنه های جنگلی تنکابن – مشهور به 3000 – می بینی، می فهمی که واگویه ها یعنی چه؟
مهار بیابان‌زایی – محمد درویش
تلاش برای افزايش دانایی در حوزه محیط زیست وطن
سلام
واقعاً آدم از اينهمه سوء مديريت در تمامي بخش ها احساس ناخوشايندي پيدا مي كند.
به قول هوشنگ گلشيري: آنقدر عزا بر سرمان ريخته كه فرصت زاري نداريم.
بدرود.
جمله زیبایی است … انگار همه به تخریب و ویرانی و قانون گریزی عادت کرده ایم …
فکر کنم ما اینقدر بابت وزارت خانه متبوع ، شرمنده شدیم که باید برویم استعفاء بدهیم و خلاص!
مگر شما در وزارت راه هم اشتغال دارید؟!
آخ آخ !دقت کردین ؟! تعداد سوتی های من در چند روز اخیر داره به سرعت زیاد می شه!؟
من یا بد خواندم یا خواندم بد!!
فکر کردم مثل همیشه ،
هرچه فریاد داریم باید بر سر وزارت نیرو بکشیم!
البته اشکالی نداره … همچنان وزارت متبوع شما، در حوزه تخریب سرزمین بی رقیب بوده و خواهد بود و ماند …
حال کردی؟ یکی دیگه هم دارم ولی این دفعه مردم عزیز در مظان اتهامند.
ارادتمند محمد عزیز.
بدجوور دارم حال مي كنم! نمي بيني امير جان؟
در حال حاضر فقط توسعه در اولویت است و مهم نیست پایدار باشد یا ناپایدار …
بله اصلن مهم نیست …
سلام.
از خوانندگان ثابت وبلاگ دوست داشتنی اتان هستم.
خوشحال میشم اگر میتوانید لینک زیر را با خوانندگانتان مشترک شوید
سپاس
http://cal.ir/main/fa/latest-news/29-1389-03-02-21-32-15