آندره ژيد : بكوش عظمت در نگاه تو باشد نه آن چه بدان مي نگري .
نظرتان در باره‌ي اين تصوير چيست؟ در اين تصوير چه چيز حيرت يا تحسين و يا دست كم توجه شما را بر‌مي‌انگيزد؟
احتمالاً خواهيد گفت: مشاهده‌ي آن سيب درشت قرمز رنگ در انتهايي‌ترين و لرزان‌ترين و شكننده‌ترين جوانه‌ي نهالي كه شايد هنوز جشن يك‌سالگي‌اش را هم نگرفته باشد!
نگاه كنيد كه آن سيب متقارن و خوش‌تراش چگونه صاحبش را به زحمت انداخته و قامت نحيفش را خم كرده است.
با اين وجود، اگر اينك دل من و تو گره‌گير فقط يكي از ميلياردها ميليارد درخت سيب موجود در جهان شده، شايد دليلش به كشف همين راز و رمز و چرايي ايستايي و پايداري آن نهال تكيده برمي‌گردد! راز و رمز و درد و رنجي كه حاصلش تولد سيب سرخ خورشيد است …
روزی خواهم آمد و پیامی خواهم آورد
در رگ‌ها نور خواهم ریخت و صدا خواهم زد:
ای سبدهاتان پرخواب! سیب آوردم، سیب سرخ خورشید
خواهم آمد، گل یاسی به گدا خواهم داد.
زن زیبای جزامی را گوشواری دیگر خواهم بخشید.
کور را خواهم گفت: چه تماشا دارد باغ!
و من بر اين باورم كه روشن‌دلي لازم است تا بتوان در پاي اين لحظه‌ها و عكس‌ها درنگ كرد و تلنگرش را شنيد و در زيبايي‌اش شناور شد و شناور ماند …
وگرنه ممكن است داغون شوي مثل سهراب، وقتي كه دريابي در سرزميني زيست مي‌كني كه هيچ كس زاغچه‌اي را سر يك مزرعه جدي نمي‌گيرد!
ممنون از دوست عزيزي كه تصوير اين تك‌نهال سيب‌آلود و سرخ‌فام را برايم فرستاد و زنهارم داد تا او را جدي بگيرم …
نوشته زیبای شما زیبایی تصویر را دوچندان کرد
سه بار خواندمش!
جايي خواندم و خواندنش را به همه پيشنهاد مي كنم :پروفسور مقابل کلاس فلسفه خود ایستاد و چند شیء رو روی میز گذاشت. وقتی کلاس شروع شد، بدون هیچ کلمه ای، یک شیشه بسیار بزرگ سس مایونز رو برداشت و شروع به پر کردن آن با چند توپ گلف کرد. بعد از شاگردان خود پرسید که آیا این ظرف پر است؟ و همه موافقت کردند. سپس پروفسور ظرفی از سنگریزه برداشت و آنها رو به داخل شیشه ریخت و شیشه رو به آرامی تکان داد. سنگریزه ها در بین مناطق باز بین توپهای گلف قرار گرفتند؛ و سپس دوباره از دانشجویان پرسید که آیا ظرف پر است؟ و باز همگی موافقت کردند. بعد دوباره پروفسور ظرفی از ماسه را برداشت و داخل شیشه ریخت؛ و خوب البته، ماسه ها همه جاهای خالی رو پر کردند. او یکبار دیگر از پرسید که آیا ظرف پر است و دانشجویان یکصدا گفتند: “بله”. بعد پروفسور دو فنجان پر از قهوه از زیر میز برداشت و روی همه محتویات داخل شیشه خالی کرد. “در حقیقت دارم جاهای خالی بین ماسه ها رو پر می کنم!” همه دانشجویان خندیدند. در حالی که صدای خنده فرو می نشست، پروفسور گفت: ” حالا من می خوام که متوجه این مطلب بشین که : این شیشه نمایی از زندگی شماست، توپهای گلف مهمترین چیزها در زندگی شما هستند خدا، خانواده تان، فرزندانتان، سلامتیتان، دوستانتان و مهمترین علایقتان- چیزهایی که اگر همه چیزهای دیگر از بین بروند ولی اینها بمانند، باز زندگیتان پای برجا خواهد بود. سنگریزه ها سایر چیزهای قابل اهمیت هستند مثل کارتان، خانه تان و ماشين‌تان. ماسه ها هم سایر چیزها هستند- مسایل خیلی ساده.” پروفسور ادامه داد: “اگر اول ماسه ها رو در ظرف قرار بدید، دیگر جایی برای سنگریزه ها و توپهای گلف باقی نمی مونه، درست عین زندگیتان. اگر شما همه زمان و انرژیتان رو روی چیزهای ساده و پیش پاافتاده صرف کنین، دیگر جایی و زمانی برای مسایلی که برایتان اهمیت داره باقی نمی مونه. به چیزهایی که برای شاد بودنتان اهمیت داره توجه زیادی کنین، با فرزندانتان بازی کنین، زمانی رو برای چک آپ پزشکی بذارین. با دوستان و اطرافیانتان به بیرون بروید و با اونها خوش بگذرونین. همیشه زمان برای تمیز کردن خانه و تعمیر خرابیها هست. همیشه در دسترس باشین. اول مواظب توپهای گلف باشین، چیزهایی که واقعاً برایتان اهمیت دارند، موارد دارای اهمیت رو مشخص کنین. بقیه چیزها همون ماسه ها هستند.”
یکی از دانشجویان دستش را بلند کرد و پرسید: پس دو فنجان قهوه چه معنی داشتند؟ پروفسور لبخند زد و گفت: ” خوشحالم که پرسیدی. این فقط برای این بود که به شما نشون بدم که مهم نیست که زندگیتان چقدر شلوغ و پر مشغله ست، همیشه در اون جایی برای دو فنجان قهوه ، برای صرف با یک دوست هست!
واقعا نوشیدن فنجان قهوه با یک دوست , در این زندگی پر مشغله سرسام آور بی نظیر و آرامش بخش است… .
بزرگوار اینقدر تو این شلوغی و هیاهوی دنیا نگاهت به زندگی امیدوارکننده هست که اشک به چشم آدم میاره و دل آدم رو منزه می کنه … ممنون که خوب بودن و خوب ماندن را یادآوری می کنی..
خوب بودن و خوب ماندن را قبل از هر چیز تلاش می کنم تا به خودم یادآوری کنم بانو … درود و ممنون از همراهی هایت.
يه جورايي آره.. ولي كاش مي شد خودم تقديم مي كردم . جدا اگه مايل باشين براتون بفرستم 🙂
پاسخ:
سپاسگزار محبتتان هستم.
ببخشید میتونم با وبلاگ بلاگفاتونم تبادل لینک داشته باشم؟
اگه لطف کنید ممنون میشم.
بازتاب نگاره ی سیب در ذهن من چنین بود:
زیبایی ره گم کرد
پاسخ:
معلوم نیست ره گم کرده باشد پرویز عزیز! شاید تازه راه را پیدا کرده! نکرده؟
سلام بر محمد درویش همیشه عزیز و گرامی
اشارتی جالب بود به سیبی که شاید زندگی است و زندگی که شاید چون سیب است.
هر دریچه نغز می تواند مناسبتی باشد برای فرار از این اوضاع ناماندگار بی درمان. حتی یک سیب یا یک برگ یا یک جوانه سبز.
پاسخ:
چه اهمیت دارد گاه اگر می رویند قارچ های غربت سام عزیز؟ مهم این است که آسمان و زمین و رفاقت و مهرورزی مال من و توست! نیست؟
سلام استاد. بنده احمدی هستم . 5شنبه در برنامه روز از نو در شبکه 2 شمار را زیارت کردم. خوشحال می شوم سری به وبلاگم بزنید.
پاسخ:
ممنون از لطفتان. اما وبلاگتان باز نمی شود!
سلام ،یک نهال کوچک با یک سیب ، منو یاد بچه ها و لطافتشان انداخت نمیدونم چرا؟ و مطلبتان در مورد زندگی شاید قبلن و جائی خوانده باشمش اما اینبار لطف دیگری داشت.
پاسخ:
خوشحالم که دست کم اینبار لطف دیگری داشت. درود …
سلام
واقعاً جالب بود. نگاهها به زندگي در درون هر كس فرق مي كند.
زندگي بسته به آنست كه چگونه به آن بنگري ، مثل همين نهال نوپاي سيب كه ياد گرفته در اوان جواني ره بزرگان را بپيمايد و تجربه اي گرانبها براي خود بدست آورد.
بدرود.
نگاه توست که رنگ دگر دهد به جهان ابوحنانه عزیز.
ey kash zood tar ba shoma ashna shode budam.kheili in faza ra doost daram
رفيق عزيز: ماهي را هر وقت از آب بگيرند، تازه است! نيست؟ تازه در جفت 4 زندگي هستم و بنابراين تا جفت هشت زندگي در خدمتيم دربست!
Madaram hamishe mige :agar vaghty baran mibarad arezooyee koni ,baravarde mishe,
arezoo mikonam ta joft 9 zendegi hamintor por enerjy va sarzende va bahal bashid
خداوند مادرتان را برايتان حفظ كند. قدرش را بدان و يه موقع هايي با هم دوتايي برويد به بهترين رستوران شهر و برايش بهترين غذايي را كه دوست دارد، سفارش بده. باور كن بعدها كه به زندگي نگاه مي كني … فقط همين لحظه هاست كه دل را مي لرزونه و گونه ها رو خيس مي كنه … خاطره اروند از باران و مرگ بابابزرگش را اگر وقت داري بخوان:
http://arvand.darvish.info/archives/382
Delam gereft.hatman mikhoonam
دلت نگيرد رفيق … تا مي تواني قدر لحظه هاي با هم بودن در كنار مادر و پدر و هر كه را بيشتر دوست داري بدان و هيچ چيزي را به اين لحظه ها مفروش.
Delam az naboodane pedaram gereft,az vaghty ham sene pesare shoma boodam
خدا رحمتشون كنه … بسيار متاسفم. پس بايد بيشتر هواي مادر رو داشته باشي …
سلام استاد ارجمند
واقعاً از پندی که دادید ممنونم
آرمیتای عزیز
من همان درویش هستم – اگه خدا قبول کنه! – استاد که می گویی خودم را 24 ساله حس می کنم. در صورتی که من فقط دو سال از تو بزرگتر هستم! یعنی فقط:
شانزده سال
خوشحالم که خوشحالی
چقد زیبا و امیدوار کننده هست حرف هاتون.لذت میبرم