درختی که به من و تو درس سبزماندن می دهد! نمی دهد؟
در کنار تالاب بین المللی قوری گل
محور تبریز به میانه – 11 مرداد
1389
پاسخ‌ها
-
قصه آدمهاي پردرد خندان هم همينه… يعني براي من تداعي همين معنا شد…هر كه بيشتر سوخته و درد كشيده عميق تر و واقعي تر مي خنده… چه دلي داره اين درخت!چه دلي داره… دستهاي سترگش را بوسه كرنش مي زنم….
-
اغلب توصیف هایی که از نگاره هایم می کنی، شاهکار است.
سپاس. -
نگاه شاهكارانه شما به طبيعت مرا به اوج پرتاب مي كند… به لحظه كرنش… لحظه ناب آفرينش…
-
نه! شکسته نفسی نفرمایید … آدم باید خودش هم یه چیزهایی داشته باشد تا دیدن این تصاویر بتواند به اوج پرتابش کند.
درود … -
این عکس محشر است
چیزی در دلم لرزید -
فکر می کنم..انسان وارونه ایست که ایستاده..نگاهش به زمین است وپاهایش رو به بالا !!؟
نگاه زیبایی یست -
به شقايق:
كاش آن لرزيدن دل در دل هموطنان عزيزم تكثير يابد تا بدين ترتيب بتوان براي آينده هم به داشتن طبيعت هوش رباي وطن اميدوار ماند.
.
.
به فرشته:
البته در مورد مردها اشكالي نداره! منتها در مورد خانم ها شك دارم! نه؟ -
با سلام
هميشه دلم براي در ختان و گياهان مي سوزد.چون حيوانات به هنگام حمله دشمن مي توانند حالت تهاجمي به خودشان
بگيرندو يا فرار كنند.اما درختان ايستاده مي ميرند. دوستشان دارم. -
زنده باد مه لقا کاشفی عزیز که چه زیبا و در عین حال ساده از ارادت خود به درختان می نویسد …
برای همین است که برادرم درخت است!
درود -
چقدر سخت برای بودن تلاش می کند
چقدر سخت و نفس گیردوست دارم بدانم با آن دست های سبز ِ رو به آسمان و دل سوخته اش ، دارد چه دعایی می کند ؟
-
شاید می گوید:
خدایا کاری کن که من آخرین درختی باشم که مجبور است دعا کند تا آدم ها، آدم شوند ….
درود
دیدگاهتان را بنویسید