درختی که به من و تو درس سبزماندن می دهد! نمی دهد؟
در کنار تالاب بین المللی قوری گل
محور تبریز به میانه – ۱۱ مرداد
۱۳۸۹
سوختن و همچنان سبز ماندن!
درختی که به من و تو درس سبزماندن می دهد! نمی دهد؟
در کنار تالاب بین المللی قوری گل
محور تبریز به میانه – ۱۱ مرداد
۱۳۸۹
قصه آدمهای پردرد خندان هم همینه… یعنی برای من تداعی همین معنا شد…هر که بیشتر سوخته و درد کشیده عمیق تر و واقعی تر می خنده… چه دلی داره این درخت!چه دلی داره… دستهای سترگش را بوسه کرنش می زنم….
اغلب توصیف هایی که از نگاره هایم می کنی، شاهکار است.
سپاس.
نگاه شاهکارانه شما به طبیعت مرا به اوج پرتاب می کند… به لحظه کرنش… لحظه ناب آفرینش…
نه! شکسته نفسی نفرمایید … آدم باید خودش هم یه چیزهایی داشته باشد تا دیدن این تصاویر بتواند به اوج پرتابش کند.
درود …
این عکس محشر است
چیزی در دلم لرزید
فکر می کنم..انسان وارونه ایست که ایستاده..نگاهش به زمین است وپاهایش رو به بالا !!؟
نگاه زیبایی یست
به شقایق:
کاش آن لرزیدن دل در دل هموطنان عزیزم تکثیر یابد تا بدین ترتیب بتوان برای آینده هم به داشتن طبیعت هوش ربای وطن امیدوار ماند.
.
.
به فرشته:
البته در مورد مردها اشکالی نداره! منتها در مورد خانم ها شک دارم! نه؟
با سلام
همیشه دلم برای در ختان و گیاهان می سوزد.چون حیوانات به هنگام حمله دشمن می توانند حالت تهاجمی به خودشان
بگیرندو یا فرار کنند.اما درختان ایستاده می میرند. دوستشان دارم.
زنده باد مه لقا کاشفی عزیز که چه زیبا و در عین حال ساده از ارادت خود به درختان می نویسد …
برای همین است که برادرم درخت است!
درودچقدر سخت برای بودن تلاش می کند
چقدر سخت و نفس گیر
دوست دارم بدانم با آن دست های سبز ِ رو به آسمان و دل سوخته اش ، دارد چه دعایی می کند ؟
شاید می گوید:
خدایا کاری کن که من آخرین درختی باشم که مجبور است دعا کند تا آدم ها، آدم شوند ….
درود