وقتی که غازها آفتاب می گیرند!

کاشکی من یه مرغابی بودم و میشد به “کوه زیتون”م پناه ببرم و آفتاب بگیرم اما افسوس

بگذار همه پیرامون ام بشنوند که از سرمای زمستان لرزان ام و آه کشان، با چنین آه و لرزی همچنان از اتاق های گرمشان گریزانم
بگذار به من رحم آرند و با من بخاطر سرما زدگی هایم آه کشند و بنالند که: “سرانجام یخ دانایی او را خشک خواهد کرد”.
اما من در این میان با پاهای گرم بر کوه زیتون خویش چپ و راست میپویم و در گوشه ی آفتابگیر کوه زیتون خویش آواز میخوانم و بر رحم ها همه خنده می زنم

فریدریش نیچه

حذفش کنید ابن بالایی روآقای درویش
این تصاویر در حالت عادی فقط ادمو سر شوق میاره چنانکه اطافیانم رو شادمان کرده، اما به من حس ترحم به خویش بخشیده…
اعتراف میکنم که نمیتونم از این سه تا وبلاگ دوری کنم

همون درختهایی که تو خور هستن بیابانک منظورتونه؟

همیشه میخواستم ازتون بپرسم که هنوز جزیره نمک تو کویرای اطراف قم هست؟
اونجایی که زندانیهای سیاسی رو زمان شاه اونجا رهاشون میکردن تا شبها یخ بزنن؟

من این درخت رو ندیده بودم سایت پشتیبان عکسهاتون فیلتر شده با فیلتر شکن دیدمش… حیف شد که ما به جندق نرفته بودیم ولی تعجب کرده بودم که در آب و هوای بیابانی درختهای زیتون وجود داره بسیار کهنسالتر از درختهای حاشیه جاده در رودبار بنظر میرسیدن. شاید هم بخاطر شرایط اب و هوایی اشتباه کرده باشم…
مرسی از توضیح تون
دروود

نیچه انسان بسیار مقاومی بود یک سوم امراض جسمی که داشت برای به نابودی کشاندن هر آدمی از جمله خودم کفایت میکنه اما تو همون عمر کوتاهش و با تحمل همه ی مرارتهای جسمی و روحی زندگی پربازدهی داشت اینطور نیست؟

این غازهای زیبا من رو تا کجاها بردن؟ تصمیم گرفتم دیگه خوراک غاز درست نکنم… حیفه بندگان خدا… خیلی زیبان… خیلی حیف میشن درست مثل عمر کوتاه ما که بیخود بربادش میدیم!!!ا