هفته‌ی پیش در سینما اریکه ایرانیان به تماشای یه فیلم بامزه به نام «پسر تهرونی» رفتیم. در حالی که البته پدر و مامانی ترجیح می‌دادند « در باره الی را ببینند» … منتها من از عکس‌های پسر تهرونی بیشتر خوشم اومد و از اونجا که در خانواده ما فرزند‌سالاری موروثی است، معلومه که درنهایت کدام فیلم را دیدیم!
اما یه نکته جالب که در حین پخش فیلم دستگیرم شد، این بود که در خیلی از جاهای فیلم که من می‌خندیدم، بیشتر آدم‌بزرگ‌ها ساکت بودند؛ ولی در عوض اون‌ها در یه جاهایی می‌خندیدند که به نظرم خیلی هم بی مزه بود!
مثلاً در یه جا از فیلم، پسر تهرونی به قیمت بالای شیربها اعتراض کرد و خطاب به خانواده عروس گفت: شما شیر را کیلویی چند حساب کرده‌اید؟ خانواده عروس هم گفتند: اتفاقاً ما ارزان حساب کرده‌ایم. اما پسر تهرونی گفت: با شما گران حساب کرده‌اند، قیمت شیر اینقدرها نیست، بهتره بیایید از بقالی سر کوچه ما شیر بخرید!!
در این لحظه ناگهان سینما منفجر شد و برای اولین و آخرین بار صدای خنده‌ی مامانی و پدر را هم شنیدم! اما خداییش به نظر من که اصلاً خنده‌دار نبود! بود؟ یعنی واقعاً کمدی معناگرا اینطوری معنی می ده؟
طفلکی آدم‌بزرگ‌ها … انگار ضربه فرود آمده در ۲۲ خرداد خیلی سنگین بوده که اینطوری در جایی که نباید بخندند، می‌خندند و در جایی که باید، نمی‌خندند!
مگه نه؟!
آره پسرک نازنین ضربه خیلی کاری بود…
زنده باشی
پاسخ:
عجب! پس کاری بوده …
منم دیروز رفتم این فیلمو…به مامان و بابا م همش گفتم این فیلم کجاش بامزه بود؟؟؟
پاسخ:
انگار پریسا جان آدم بزرگ شدی که از فیلم خوشت نمی آد! نشو دختر … حرف منو گوش کن!
اروند جان
یک وقت هایی ما آدم های مثلا بزرگ، میخندیم اما این خنده نه آن خنده ای است که بر لبهای توی می نشیند…. ما از واقعیت تلخی که توجیهش آنقدر مسخره است که ما را به خنده وا میدارد میخندیم… گاهی هم طنز ها تلخ میشوند…
تو اما، دنیای پاک و دست نخورده ای داری… در دنیای تو رئیس جمهوری به نام احمدی نژاد به واسطه قیمت گوجه فرنگی سبزی فروشی سر کوچه شان، شعور و احساست را به سخره نگرفته ….
این خنده ما، غمی در خود دارد …
امیدوارم همیشه خندان باشی.
دوستدار تو
مریم بانو./
سلام بر مریم بانوی دوست داشتنی … من تو را رسماً به دنیای – به قول خودت – پاک و دست نخورده خودم دعوت می کنم. آیا دعوتم را می پذیری؟ باور کن اینجا از شیر و گوجه فرنگی و سبزی فروشی سر محل خبری نیست که نیست!
بدون شک این پسر تهرونی با اون گونه های آفتاب سوخته و اون بزرگداشت باشکوه روز پدر خیلی خیلی با حال تره .
اروند جان این آدم بزرگهای طفلکی خیلی گناه دارند . همینکه هنوز می تونند بهانه ای برای کنار هم نشستن و دوباره خندیدن پیدا کنند ، جای شکر داره ، حتی اگر بی ربط و بی موقع بخندند .
پاسخ:
قبول دارم آنا جوون … این آدم بزرگ ها خیلی طفلکی هستند!
میدونم خیلی دلت می خواد بزرگ بشی ( البته قدت رو میگم ) اما اگه قدت بزرگتر شد سعی کن ذهنت مثل آدم کوچیا بمونه ، اما راستی چرا به تلفن ها جواب نمی دی . من رو ” اهلی ” کردی و رفتی ؟ خیلی بده ، پا شو ، پاشو برو یک دفعه دیگه شازده کوچولو رو گوش کن .
روز های پر طراوتی داشته باشی .