مجله نیچر در شماره 15 مارس 2010 خویش (24 اسفند 1388) مقاله‌ای را انتشار داده است با عنوان: “Saving forests, cultures and carbon dioxide”
در این مقاله که به قلم خانم Anjali Nayar نوشته شده، با اشاره به نتایج پژوهش‌هایی که در آن دانشمندان جنگل‌شناس از 13 دانشگاه و نهاد تحقیقاتی شرکت داشته‌اند، تأکید شده که یکی از راه‌های پاسداری از گونه‌گونی زیستی، موجودیت و امنیت بوم‌سازگان‌ها و پایداری زندگی بوم‌نشینان در مناطق اطراف رویشگاه‌های جنگلی، گسترش مناطق حفاظت شده است. راهی که برای تحقق آن، سران شرکت کننده در اجلاس کپنهاگ، 4 میلیارد دلار اعتبار هم در نظر گرفته‌‌اند و در واقع، این یکی از معدود توافق‌های نهایی و مفید این اجلاس به شمار می‌رود. چرا که به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و خطر جهان‌مایی هم کمک می‌کند.
امید است همکاران عزیزم در معاونت محیط طبیعی سازمان حفاظت محیط زیست، این فرصت را جدی گرفته و راهکار‌های جذب این سرمایه را در ایران پیگیری کنند تا بدین‌ترتیب، هم بر امنیت طبیعت ایران افزوده شود و هم خرج این پاسداری از طریق بودجه‌های بین‌المللی تأمین گشته و تعارضات مردم محلی با محیط‌بانان به کمینه برسد.
برگردان این مقاله را می‌توانید به قلم بهنوش خرم‌روز در خبرآن‌لاین بخوانید.
درویش خان خبری از پروژه حفظ تنوع زیستی زاگرس دارید؟
….وقتی صحبت های آقای دکتر منصوری را درباره فاجعه دریاچه ارومیه شنیدم تنم لرزید!
ارومیه هم جزو مناطقی بود که سازمان یونسکو جزو میراث بشری اعلام کرده بود پس چرا این بلا به سرش اومد؟
چه فایده ای دارد که دنا و تنگ صیاد را هم جزو این مناطق معرفی کردند؟
….اون درختانی که در مسیر لوله کشی گاز در دنا قطع کردند چه شدند؟ می خواستند مقصر را معرفی کنند
باید شما پیگیری کنید
می دانم که در سازمان حفاظت محیط زیست شخصی به نام دکتر فرهت مسئول پروژه مورد بحث است که عملن توفیق چندانی پیدا نکرده است. در باره دریاچه ارومیه و سخنان دکتر منصوری هم خواهم نوشت. اون درختان را هم در ماجرای دنا خوب است تو و دیگر دانشجویان هم نوردت پیگیری کنید که همه یه کاری کرده باشند! نه؟