8 فکر می‌کنند “دریاچه چیتگر ؛ فرصتی که نباید به تهدید بدل شود!”

1. قلیچه 23 خرداد 1391 در 13:37

   سلام.وقتی حافظان محیط زیست ما از فقر فرهنگی و تربیتی و دانایی رنج میبرند شما از مردم عادی چه انتظاری دارید؟
   حافظانی که به خودشون اجازه میدن هر توهین ناپسندی رو به همراه کلمات قبیحی که قلم از نوشتنش شرم داره نثار دیگری کنند!کلماتی که شاید خود شایسته اون هستند و میخان عقده های روانیشون رو با توهین به دیگران تسکین ببخشند.
   من به عنوان یک حامی محیط زیست بی ادعا فقط میتونم ابراز تاسف برای این افراد داشته باشم که علیرغم تحصیلات بالا از نظر شخصیتی تهی هستند.ببخشید که مزاحم شما میشم قصد من به هیچ عنوان آزار شما نیست .فقط خواستم بهتون بگم که چه افرادی خودشون رو دوست طبیعت معرفی کردند.افرادی که رفیق دزد هستند و شریک قافله!
2. عباس محمدی 23 خرداد 1391 در 18:49

   درود

   محمد عزیز، به نظر من این دریاچه حتی نمی تواند آن “مرهمی” که تو امیدوار به آنی، باشد! این جور پروژه ها فقط وسمه هایی است بر ابروی کور تهران و حداکتر کارکرد آن ایجاد جاذبه های فریبنده برای شهرستان نشین ها است که آنان را به سوی این شهر بی در و پیکر بکشاند.
3. حسین 24 خرداد 1391 در 01:02

   سلام
   هیچ آدم غیر متخصصی اینده دریاچه رو نمی دونه منم نمی دونم ولی نمی دونم هر از گاهی کسانی پیدا میشند که مغرضانه بر یک پروژه یورش می برند نمی دانم 44 ساله این طرح وجود داره آقایون یا در لحظه ی گلنگ زنی یا در مرحله آب گیری صداشون در می یاد دو حالت داره یا با کسی دشمنی دارن یا پولشون تموم شده میخوان بتیغن یا آب باید بریزن جای که میسوزه یا خیلی عالمند یا شهرداری و کارشناساش احمقند ما که نفهمیدیم خداکنه مرهمی باشه آخرشو باحال اومدید
4. RS232 26 خرداد 1391 در 02:09

   درود بر محد دویش عزیز.
   من زیاد از این چیزهای محیط زیستانه سر در نمی آورم ولی فقط گمان می کنم یک دریاچه مصنوعی مراقبت و نگهداری زیادی می خواهد و اگر مرتب لایروبی و لجن زدایی نشود به خاطر راکد بودن و طبیعی نبودن آن مشکلات زیست محیطی به وجود می آورد که همانطوری که شما گفتید جمع شدن پشه هم یکی از آنها است. من حدود دو سال در یک شهرکی در امریکا زندگی می کردم که مثل نخل بر روی یک دریاچه مصنوعی ساخته شده بود. تمام خانه ها به سمت آب اسکله داشتند و حیاط آنها رو به دریاچه بود. با این که آب این دریاچه شور بود و توسط یک دستگاه محافظ آسانسوری به آب اقیانوس وصل شده بود ولی لااقل ماهی یک بار با قایق های مخصوص آن را لایروبی می کردند و هر سال هم آب آن را توسط آزمایشگاه بررسی می کردند و نتیجه آن را به تمام خانه ها می فرستادند که مبادا از طریق یکی از خانه ها آلودگی وارد آب شده باشد. در ضمن استفاده از کودهای شیمیایی و یا شستن ماشین در آن منطقه کاملا ممنوع بود و خلاصه خیلی مواظب سلامتی آن دریاچه بودند. اگرنه اگر این کارها را نکنند خیلی زود به گنداب تبدیل می شود و لابد پس از یک باران شدید تمام زباله های شهر هم آنجا ته نشین خواهد شد.
5. خوارزمی 28 خرداد 1391 در 10:14

   درود.
   حتما شهردار هم به فکر احیای حشرات افتادن!!
6. نرگس روحانی 31 خرداد 1391 در 09:45

   .اگه برای محیط زیستی ها نان نداره برای پشه بند فروش ها و حشره کش فروش ها و دکتر هایی که مردم پشه گزیده میرند ویزیت میدن تا یه پماد بنویسند، برای اون داروخونه هایی که پماد اکبر و بتامتازون میفروشند تا زخم پشه ها التیام بگیره که اب داره ؟؟؟!!! باز هم بگین کار افرین کم داریم! تازه اقای درویش ایور شهر را خبر ندارین دارند باغ پرندگان میزنندد توی ارتفاعات پارک لویزان توی سرمای سخت زمستان شمالشرق تهران ،کلی پرنده که حتما انواع طوطی و عقاب و … هم هست بدون اینکه دانپزشکی و کلینیک در کنار ان در نظر بگیرند از جهت بیماریهای تخصصی انواع پرنده های زینتی یا شکاری که هر کدام تخصص جداگانه ای میطلبد اما فقط توی بوق میکنند باغ پرنده داریم میزنیم همین پارسال بود که ویروس انفولانزای پرندگان تا شهر ری و قزوین رسیده بود!!!
7. محمدی 13 تیر 1391 در 09:45

   با سلام. ممنون از مطالب خوبتان. سئوالی در مورد انتقال آب شیرین رودخانه به تالاب های شور دارم. آیا از اثرات زیست محیطی مخرب آن اطلاعاتی دارید؟ سد حسنلو در استان آذربایجان غربی نیز از طریق انتقال آب شیرین رودخانه گدارچای به تالاب شورگل تامین آب می شود.
8. فرزام 12 خرداد 1392 در 14:13

   آقایان مسؤل: اگر پشه ها حمله کنند باید دریاچه که هیچ,تهران را هم ترک کرد و فرار کرد. مخصوصآ پشه مالاریا از انواع مرسوم زیست محیطی آبهای راکت هستن.
   مردم بیچاره همینو کم داشتن!!!!