سال گذشته، روزنامه فرهیختگان در اقدامی ستایش‌برانگیز تصمیم گرفت تا با اجرای یک نظرسنجی گسترده از بین مخاطبان خویش، محبوب‌ترین چهره‌ها در هفت حوزه‌ی سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و هنری، دانشگاهی، اجتماعی، ورزشی و محیط زیستی را انتخاب کند؛ اقدامی که به ویژه در حوزه محیط زیست با استقبال خوب دوستداران طبیعت ایران مواجه شده و سرانجام، استاد عبدالحسین وهاب‌زاده با کسب 5369 امتیاز به عنوان فرهیخته ممتاز سال 1393 در حوزه محیط زیست انتخاب شدند. منتها به جای آنکه منتخبین طی مراسمیدرخور با حضور دوستداران‌شان مورد تقدیر قرار گرفته و لوح سپاسی به آنها اهدا شود؛ قرار بر این شد تا برخی از صاحبنظران آن حوزه، چند خطی را در باره شخصیت فرد منتخب بنویسند تا در ویژه‌نامه نوروزی فرهیختگان منتشر شود. با این وجود و شگفت‌آور آنکه همین وعده هم انجام نشد و ظاهراً دلیلی که برایش ذکر شده بود، کمبود جا یا پرشدن صفحات با آگهی‌های تجاری بوده است! سندی دیگر در مظلومیت محیط زیست ایران. غم‌انگیزتر آنکه خود آقای وهاب‌زاده هم به رغم آنکه انسانی بسیار فروتن هستند، اما در گفتگو با نگارنده از چنین برخوردی ابراز ناخشنودی عمیق کردند.
امیدوارم در سال آینده فرهیختگان بتواند تعداد کارت‌های سبزش را با کارت‌های قرمزی که امسال گرفت، معاوضه کند. حضور چند ژورنالیست حرفه‌ای دوستدار محیط زیست که اخیراً به کادر آن روزنامه وزین اضافه شده است، این امیدواری را در محمّد درویش دوچندان می‌سازد.
اینک توجه خوانندگان گرامی مهار بیابان‌زایی را به یادداشتی که به بهانه‌ی انتخاب استاد وهاب‌زاده به عنوان چهره محبوب سال 1393 نوشته بودم، جلب می‌کنم. باشد که قدر وهاب‌زاده و وهاب‌زاده‌ها را بیشتر و شایسته‌تر بدانیم و خدمات‌شان را سزاوارانه ارج نهیم.

وهاب‌زاده؛ ندای اخلاق در زمین ایرانی!

    دقیقاً هشت دهه‌ی پیش، آلدولئوپلد، اکولوژیست نامدار آمریکایی در رساله‌ی مشهورش – اخلاق زمین – پرده از واقعیتی برداشت که تا آن زمان به ندرت هیچ دانشمند یا فیلسوفی، از منظر یک حقیقت مسلم و اصلی انکارناپذیر درحوزه‌ی علم، به آن پرداخته بود. هر چند، به فاصله‌ی کمتر از سه سال از نگارش آن زنهار اخلاقی، مأموریت 61 ساله‌ی لئوپلد در جهان پایان گرفت، امّا موجی که لئوپلد در زمین به راه انداخت، تا همین لحظه گرم و جوشان، همچنان پیش‌برنده به حیات خود ادامه داده است؛ آنگونه که اینک از مکتبی سخن می‌رود که نامش را اخلاق محیط زیستی می‌نامند و هزاران اندیشمند در سراسر جهان با گرایش‌های فکری و عقیدتی گوناگون از محتوای آن تمام قد حمایت کرده و در بسط آموزه‌هایش می‌کوشند.
و از این منظر، استاد عبدالحسین وهاب‌زاده را شاید بتوان لئوپلد ایران نامید؛ مردی که تقریباً تمامی زندگیش را صرف ریزش بارشی فکری در سپهر محیط زیستی فلات ایران کرد تا ساکنانش را زنهار دهد: آنگونه که اینک با زمین و زیستمندان گیاهی و جانوری‌اش رفتار می‌کنید، نه تطابقی با آموزه‌های مدرن بوم‌شناسی امروز دارد و نه حتی زیبنده‌ی مردمانی است که از بستر فرهنگی‌شان، فرزانگانی چون: فردوسی، ابوالحسن خرقانی و وحشی بافقی را به دنیا معرفی کرده است؛ هم آنانی که به زیباترین و اثرگذارترین شکل ممکن خوانندگان خویش را خواندند که ما درخت‌افکن نه ایم! آنها گروه دیگرند …
نگارش و برگردان ده‌ها مقاله به همراه ساعت‌ها تدریس و سخنرانی در حوزه‌ی بسط نظریه‌ی اخلاقی در مدیریت زیست سپهر، حاصل عمر گرانبهای وهاب‌زاده است؛ حاصلی که امروز او را به این دریافت رهنمایی کرده که باید کتاب را بست و قلم را به زمین نهاد و اجازه داد تا نسلی که قرار است ایران آینده را مدیریت کند، خودانگیخته و تجربی، به لمس طبیعت بپردازد …
وهاب‌زاده‌ی امروز، به صراحت می‌گوید: اگر آن همه وقتی را که صرف آموزش مستقیم مفاهیم محیط زیستی به جوانان دانشجوی ایرانی کردم، صرف بالندگی و آفرینش عشق، شعور و فهم بوم‌شناختی در کودکان ایرانی می‌کردم، حاصل کار اینک خیلی بیشتر از امروز هم به نفع من، هم به نفع آنها و هم به نفع ایران عزیز بود.
چنین است که استاد اینک به مدرسه طبیعت روی‌آورده و هیچ حضوری را در هیچ مکانی و برای هیچ مخاطبی نمی‌پذیرد، مگر آنکه بتواند او را به ترویج مکتب مدرسه در طبیعت یاری رساند.
برایش احترام فراوانی قایل هستم، نه برای این که طرفداران پرشماری دارد! بل بیشتر به آن دلیل که منتقدانش هم کم نیستند!! و در تمامی دوران‌ها، آن آدم‌هایی توانسته‌اند به اوج کهکشان معرفت و دانش، پرواز کنند که از باد مخالف می‌دانسته‌اند که چگونه و با چه ظرافتی بهره‌مند شوند.
عنوان مرد سال 1393 محیط زیست ایران از دیدگاه مردم، زیبنده، سزاوار و حق اوست. پایداری‌اش و تماشای تحقق آرزوی سبزش برای کودکان امروز ایران را از پروردگار مهربان می‌خواهم.