🇮🇷: @darvishnameh
✅شبِ اسکندر فیروز، چه شبی دراز باشد …✅
🖋 ساعت ۱۷ سه شنبه، ۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۷؛ سرانجام دوستداران محیط زیست در ایران به آرزوی خود رسیده و در سکوت و غیبت سنگین و نابخشودنی همه آنهایی که کلیددارِ سازمان حفاظت محیط زیست در سالهای پس از پیروزی انقلاب بودند، می خواهند سزاوارانه و در حد نام بلند بنیانگذار سازمان حفاظت محیط زیست از #اسکندر_فیروز قدردانی کنند …
💌 تقدیم به او؛ “طبیعت مردی” که نامش به بزرگی، عزت و ارزش محیط زیست ایران است …
۹۱ سال و ۹ماه از آن روز می‌گذرد؛ روزی که شهر خاطره‌انگیز #شیراز، صاحب فرزندی شد که خود نگین فیروزگون خاطرات محیط زیست ایران است.
از اسکندر فیروز می‌گویم، مردی که بی‌نیاز از القاب و شجره‌ی خانوادگی و طبقه‌ی اجتماعی و مناصب حکومتی است. انسان شریفی که یکان یکان از روزهای زندگیش به عشق زندگی، ایران و طبیعت گذشت.
و البته ایرانش به توان دو بود! زیرا او نه فقط عاشق خاک پاک ایران بود که مادر فرزندانش هم “ایران” بود؛ زنی خردمند، صبور، وفادار و عاشق که آرزوی هر مردی است تا به واسطه‌ی برخورداری از چنین همسری در کنارش، بتواند ردپای ژرف‌تری از خود در دنیای آدم‌زمینی‌ها باقی گذارد …
نه فقط چون بنیانگذار سازمان حفاظت محیط زیست است؛ یا بنیانگذار نخستین و مهم‌ترین کنوانسیون جهانی محیط زیستی در ایران – کنوانسیون ۱۳۴۹ در #رامسر – و یا الهام‌بخش اندیشه‌ی توسعه پایدار در کنفرانس ۱۹۷۲ سران جهان در #استکهلم سوئد. حتی نه به دلیل آنکه نویسنده‌ی ۹ کتاب وزین در حوزه محیط زیست ایران و جهان بوده و دو دانشمند مشهور دنیا، یعنی پروفسور #فرد_هرینگتون و دکتر #درک_اسکات با افتخار از او خواستند تا مقدمه‌ای بر کتاب‌های‌شان بنویسد. اسکندر متفاوت، متمایز و همیشه در دل و جانِ محیط زیستی ها ماندگار است؛ چون نشان داد که عشقش به طبیعت ایران، بی منت، بی بهانه و بدون انتظار است؛ او همواره برای اعتلای این طبیعت کوشید؛ چه آن زمان که عالی ترین مقام سازمان حفاظت محیط زیست بود و چه وقتی که اجازه ندادند به سازمانی که بنیانگذاری کرد، وارد شود.
فیروز، بیش از نیم قرن پیش، تفنگ شکاری‌اش را برای همیشه با دوربین عکاسی مبادله کرد و پنج سال پس از آن تاریخ، در مقام قائم‌مقام دبیرکل اجلاس استکهلم، بسیار کوشید تا پنجم ژوئن، به عنوان روز جهانی محیط زیست نامگذاری شود.
اصلاً کسی چه می‌داند! شاید عشق بی حد و حصرش به طبیعت و به ویژه به حافظان طبیعت، محیط‌بانان شجاع و سلحشور وطن، سبب شده تا روز جهانی #محیط_بان – رنجر – هم بر روز میلادش نشسته و ۳۱ جولای را نه فقط در ایران که در جهان هم گرامی دارند. آیا نباید خاطره‌ی این روز را همه‌ی ۸۰ میلیون ایرانی بتوانند در تقویم‌های فارسی رهگیری کنند؟ آیا این آرزو، درخواست بزرگی است؟ راستی! چرا نه در شیراز و نه در تهران که حتی یکی از خیابانهای منتهی به ساختمان اصلی سازمان در پارک پردیسان هم نباید به نام اسکندر فیروز بدرخشد و تندیسش مستقر گردد؟ اگر ما امروز هم شجاعت تکریم و بزرگداشت این پیرمرد ۹۲ ساله را نداشته باشیم، آیا فکر نمی کنیم که فرصت جبران به سرعت خواهد گذشت؟
بگذریم …
همانطور که اشاره رفت؛ بزرگی اسکندر فیروز صرفاً برای اینها نیست! اسکندر بزرگ است، چون در بزنگاهی که می‌توانست جامه‌ی عافیت برتن کرده و مثل خیلی‌ها که به این مملکت پشت کرده و رفتند، برود … اما او نرفت، باقی ماند و هزینه‌اش را هم با شجاعت پرداخت کرد تا نامش در کنار بزرگان وطن تا همیشه تاریخ جاودان بماند و همچنان جوانان فراوانی با عشق به او و دانش ارزشمندش، بکوشند تا امانت فیروز را – طبیعت ایران را – به آیندگان برسانند و تا آنجا که نفس و درایت دارند، از زخم‌هایش بکاهند و بر توان تاب‌آوری این آب و خاک مقدس بیافزایند.
می‌ماند یک درود …
درودی هزار ساله از یک ایرانی آزاده به فرزند برومندش؛ وقار جامعه‌ی امروز ایران
درودی از #فردوسی به فیروز …
ز یزدان و از ما بر آن کس درود
که تارش خرد باشد و داد پود
👇
https://instagram.com/p/BiIWVcsnVuV