‍ چگونه با دوچرخه سواری ایران را نجات دهیم؟
دکتر حسین آخانی
مدتی است که پارکینگ دانشگاه تهران به دلیل آنکه بخشی از آن با اتوبوس های کوی اشغال شده است ظرفیت کافی برای خودروهای اعضای هیئت علمی و کارکنان را ندارد. من تصمیم گرفتم که جز در موارد ضروری با ماشین به دانشگاه نیایم.
گر چه من از قبل برای آمدن با دوچرخه به دانشگاه برنامه ریزی کرده بودم و دوچرخه برقی هم خریده بودم، ولی این محدویت من را تشویق کرد که زود دست بکار شوم، بخصوص در اولین سه شنبه سال تحصیلی و برگشت من به ایران.
کل مسیر بیست و پنج دقیقه شد. در صورت وجود خطوط مناسب این زمان به یک ربع ساعت هم می رسد. در صورتیکه همین مسیر را دیروز با اتوبوس آمدم و یک ساعت شد. با تاکسی هم حداقل نیم ساعت تا چهل دقیقه است. بسیاری از خودروسواران هم احترام می گذاشتند و به من راه می دادند. می دانم در دلشان چقدر حسرت می خوردند که من بدون انتظار در ترافیک راحت می روم. شک ندارم اگر ما همت کنیم شمار دوچرخه سواران به شکل تصاعدی بالا می رود. فقط با اصلاحات جزئی در خیابان ها و مسیرها می توان انقلابی در حمل و نقل سالم ایجاد کرد و تهران را از کابوس ترافیک و آلودگی نجات داد.
کاش شهرداری منطقه شش که بودجه سنگینی را صرف چمن کاری کرده است، پولش را به خرید ۵۰۰ دوچرخه اختصاص داده بود و آنها را به کوی دانشگاه تهران هدیه می کرد تا دانشجویان با دوچرخه به دانشگاه بیایند.
شما هم امتحان کنید. بیائید با دوچرخه سواری مسئولین را تشویق و مجبور کنیم دست از سیاست های خودرو محوری بردارند. با این کار بهتر می توان در مقابل مشکلات مقاومت کرد و هزینه های بهداشت و درمان هم به شدت کاهش می یابد. راه مبارزه با تحریم ها و ترامپ تهدید و شعار نیست. با رکاب زدن می توان جامعه ای سالم، مستقل و مقاوم داشت.
https://www.instagram.com/p/Boa0azcltLj/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=1ma9h58y1oyoh

@cleantransport