جای خالی جمال دست دراز در سازمان حفاظت محیط زیست!
حسین آخانی
هشت سال پیش در دوران احمدی نژاد دو ببر روسی به ایران آورده شدند و یکی از آنها در باغ وحش تهران دچار بیماری مشمشه شد و مرد. قبل از آن نیز در سال ۱۳۸۲ ماریتا، یوزپلنگ محصور در پردیسان، جان خود را از دست داد. اخیرا در حادثه بسیار دردناک دیگری در جریان انتقال ۱۰ گورخر به پارک ملی کویر، ۵ مورد آنها به همین راحتی تلف شدند.
بدون هیج تعارفی و با توجه به آگاهی از سطح دانش فنی در سازمان حفاظت محیط زیست باید بگویم که در این چهار دهه هیچکدام از مدیران سازمان درک درستی از حفاظت محیط زیست نداشتند و اغلب کسانی را هم وارد این مجموعه کردند بدون توجه به شایستگی های علمی بوده است. در این خصوص فرقی هم بین خانمها ابتکار و جوادی و آقایان منافی، محمدی زاده و کلانتری نیست. این خانه از پای بست ویرانه است و به جز بخشی از بدنه محیط بانان دلسوز و اندک کارشناسان و مدیران علاقه مند، به ندرت در سطح مدیریتی افراد به دانش اکولوژی روز آشنا هستند و به حفاظت علمی اعتقاد دارند. اگر کارشناسی هم با این سطح آگاهی وجود داشته باشد یا حذف می شود و یا مجبور می شود در گوشه ای از غصه دق کند و یا دنبال کار و کاسبی دیگری برود.
این تازه از نتایج سحر است. وای به روزی که متخصصان آب و بیوتکنولوژی که این روزها در سازمان در شرف استخدامند، مشغول به کار شوند. تنها نقطه روشن این است که حداقل تا ۳۰ سال دیگر امیدی به اصلاح این سازمان نیست.
شاید وقت آن است که بار دیگر نوشته ۸ سال پیش دوستمان اقای دکتر ناصر کرمی را بخوانیم که بهتر است محیط زیست را به جمال دست دراز بسپارند. هر چند او هم چون خود ناصر شاید در این روزها جلای وطن کرده باشد و در موزه ای و یا مرکز تحقیقاتی در خدمت حیات وحش کشورهای دیگر باشد!
در همان روزهایی که اقای کلانتری از دانش محیط طبیعی اقای دکتر نمکی تعریف می کردند، نوشتم که محیط زیست را با این نمکی ها شورتر نکنید. ظاهرا این پیش بینی زودتر خود را نشان داد و مستاجرین جدید پردیسان چنان شورش را درآوردند که دیگر دوستان آقای کلانتری نیاز ندارند برای کشت گیاهان شورپسند راه دوری بروند.
https://t.me/eviron_concerns
لینک یادداشت اقای دکتر کرمی
http://hamshahrionline.ir/details/124741