🔺گزارش قرن، مادرِ تحلیل‌ها – ۷🔻
🇮🇷: @darvishnameh
🔴پرداختن به خطر آلودگی هوا در مقایسه با جهان‌گرمایی، نشانه نادانی است!🔴
🖋چند ماه بعد، انتشار گزارش جول چارنی: «دی اکسیدکربن و آب و هوا؛ یک ارزیابی پژوهشی» با هیچ ضیافت یا کنفرانس مطبوعاتی همراه نبود. گروه چارنی همه دانستنی‌ها را درباره اقیانوس، خورشید، دریا، هوا و سوخت‌های فسیلی درنظر گرفته و آنها را به یک عدد واحد تبدیل کرده‌بود: سه. با عبور از آستانه دو برابر شدن، آنچه که اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسید، دنیا سه درجه گرم‌تر می‌شد. آخرین بار دنیا در دوران پلیوسن سه درجه گرم‌تر شده بود، سه میلیون سال پیش، آن زمان که درختان ساحلی در قطب جنوب رشد کرده بودند، دریاها ۸۰ پا بالاتر بودند و اسب‌ها در امتداد ساحل کانادایی اقیانوس منجمد شمالی می‌تاختند.
گزارش چارنی سبب شد تا برای هنسن پرسش‌های حادتری بوجود آید. سه درجه کابوس‌وار می‌بود و اگر انتشار کربن به طور ناگهانی متوقف نمی‌شد، سه درجه تنها می‌توانست آغاز فاجعه باشد. پرسش واقعی این بود که آیا امکان معکوس ساختن روند گرمایش وجود می‌داشت. آیا زمان برای عمل وجود داشت؟ و دقیقاً چگونه یک تعهد جهانی برای پایان‌دادن به احتراق سوخت‌های فسیلی می‌توانست شکل بگیرد؟ چه کسی قدرت به انجام رساندن چنین چیزی را می‌داشت؟ هنسن نمی‌دانست از کجا باید پاسخ به این پرسش‌ها را آغاز کند؟
پس از انتشار گزارش چارنی، شرکت اکسون تصمیم گرفت تا برنامه تحقیقاتی خود را در زمینه دی‌اکسیدکربن با بودجه سالانه ۶۰۰ هزار دلار آغاز کند. اکسون تنها در یک مورد پرسش متفاوتی با جول چارنی مطرح می‌کرد. اکسون اساسا نگران این نبود که دنیا تا چه اندازه می‌تواند گرم‌تر شود، بلکه می‌خواست بداند که تا چه اندازه ممکن است اکسون را برای جهان‌گرمایی مورد سرزنش قرار دهند؟! در سال ۱۹۷۷ در جریان یک سخنرانی در اتحادیه ژئوفیزیک آمریکا، بروکر پیش‌بینی کرد که سوخت‌های فسیلی، یا از طریق مالیات یا با حکم قانونی می‌بایست محدود شوند. پس از آن او در برابر کنگره شهادت داده و دی‌اکسیدکربن را «معضل شماره یک محیط‌زیستی در دراز مدت» نامیده بود. اگر که رئیس‌جمهور و سناتورها به بروکر برای گفتن خبرهای بد به آنها اعتماد داشتند، پس او می‌توانست برای اکسون هم قابل اعتماد باشد. این کمپانی برای سال‌ها، پیش از آنکه نامش به اکسون تغییر پیدا کند، مشکل دی اکسیدکربن را مطالعه کرده بود. در سال ۱۹۵۷ پژوهشگران از Humble Oil (نام پیشین اکسون) یک بررسی پژوهشی را منتشر کردند که «مقدار زیادی از دی‌اکسیدکربن ناشی از احتراق سوخت‌های فسیلی» راه یافته به نیوار را از زمان انقلاب صنعتی دنبال کرده بود. حتی پس از آن این مشاهدات که احتراق سوخت‌های فسیلی غلظت دی‌اکسیدکربن در نیوار را افزایش داده، به خوبی درک و از جانب پژوهشگران Humble مورد قبول واقع شده بود. آنچه که در سال ۱۹۵۷ جدید بود، تلاش در راه سنجیدن درصد انتشار کربن ناشی از صنعت نفت و گاز بود.
موسسه نفت امریکا، بزرگترین انجمن تجاری این صنعت، همین پرسش را در سال ۱۹۵۸ از طریق گروه پژوهشی خود در زمینه آلودگی هوا مطرح کرد و به یافته‌های مشابهی از جانب Humble Oil دست یافت. همین‌طور نیز یک بررسی پژوهشی دیگر از موسسه نفت آمریکا که یک‌دهه بعد در سال ۱۹۶۸ توسط موسسه تحقیقاتی استانفورد انجام شد که به این نتیجه رسید: احتراق سوخت‌های فسیلی به «تغییر چشمگیر دما» تا سال ۲۰۰۰ خواهد انجامید و نهایتا موجب «تغییرات جدی محیط‌زیستی در جهان» خواهد شد؛ از جمله ذوب شدن کلاهک یخی قطب جنوب و بالا آمدن سطح دریاها. نگارندگان این بررسی نوشته بودند: «این یک طنز تلخ است که سیاستمداران، قانونگذاران و بوم شناسان بر رخدادهای محلی مانند آلودگی هوا که مستقیما قابل مشاهده هستند، تمرکز دارند، درحالیکه بحران آب و هوایی که آسیب‌های ناشی از آن به مراتب سهمگین‌تر و در مقیاسی بالاتر است، بی‌اعتنا مانده است!
اما چرا عملاً کسی کاری نکرد؟ درحقیقت، از لحاظ تاریخی، مصرف انرژی با رشد اقتصادی در ارتباط بود ـ هر چه ما بیشتر سوخت فسیلی مصرف می‌کردیم، زندگیمان بهتر می‌شد. اما گزارش چارنی محاسبه هزینه ـ فایده صنعت را تغییر داد. اکنون یک نتیجه رسمی درباره ماهیت بحران وجود داشت. همانطور که هنری شاو در گفتگوهایش با مدیران اکسون تاکید داشت، هزینه بی‌توجهی همگام با منحنی کیلینگ (نشانگر ثبت روزانه دی‌اکسیدکربن در جو زمین) بالاتر می‌رفت.
🔸ادامه دارد …🔸
#مادر_تحلیل‌ها
#گزارش_قرن
#سی‌سال_غفلت_درنابودی_یک_دشمن_مشترک
https://t.me/darvishnameh/7510