🔹چگونه سدی که سازندگانش درخواست تمدید فعالیت ۵۰ساله آن را داشتند، تخریب شد؟!🔹
🔻بخش دوم:
✍ در سال ۱۹۹۱ صاحبان #سد_ادواردز، تقاضای تمدید مجوز برای ۵۰ سال به منظور ادامه فعالیت سد را ارایه دادند. ائتلاف شکل‌‌گرفته جدیدی برای حفاظت از رودخانه کنی‌بک درصدد متقاعد کردن کمیسیون فدرال انرژی برآمد تا از صدور این مجوز جلوگیری کند. این ائتلاف متشکل از سازمان غیرانتفاعی رودخانه‌های آمریکا، فدراسیون ماهیهای آزاد آتلانتیک، شورای منابع ملی ایالت مین و سازمان غیرانتفاعی Trout Unlimitedبود. اندرو فالوند، رئیس ارشد سازمان Water Foundation می‌گوید: «مردم نه تنها به مرور به این فکر افتادند که تخریب سد چه مزایایی برای ماهی‌ها دارد، بلکه نیز چه منافعی برای شهری دارد که رودخانه آزادانه از میان آن عبور کند.»
هرچند ائتلاف نامبرده استدلال‌های محکمی برای تخریب سد داشت. اما تعطیل کردن یک سد برق‌آبی در حال کار به‌خاطر ماهی‌ها تاکنون در ایالات متحده آمریکا سابقه نداشت. از همین رو، نخست کمیسیون فدرال انرژی پیشنهاد خود را مبنی بر تجدید مجوز سد اعلام کرد. علاوه بر این، طرفداران سد ادعا می‌کردند که تخریب این سد بسیار گران خواهد بود و به فرسایش ساحل رودخانه، سیل‌های بیشتر در پائین‌دست و کم‌ارزش شدن املاک در امتداد رودخانه منجر خواهد شد – مثلاً در مورد سد گتوند هم برآوردها حاکی از آن است که حذف سد، سه برابر ساخت آن هزینه خواهد داشت – اما سرانجام در سال ۱۹۹۷ پس از افزایش فشار مخالفان سدسازی و ارایه استدلال‌های فنی در هفت‌هزار برگه، کمیسیون فدرال انرژی به رد تمدید مجوز رأی داد و دستور تخریب سد را صادر کرد. فعالان کمپین تخریب سد از خود بی‌خود شده بودند، درحالی‌که صاحبان سد در سراسر کشور شوکه شدند! این نخستین بار بود که کمیسیون از قدرت خود برای رد مجوز برخلاف خواسته صاحبان سد استفاده می‌کرد. این تنها حکم کمیسیون نبود که پیشگامانه محسوب می‌شد. بلکه نیز نخستین بار بود که یک سد روی جریان اصلی یک رودخانه و نه روی شاخه کوچکتری از آن برداشته می‌شد. سرانجام تخریب سد ادواردز در ژوئیه ۱۹۹۹ به شانسی برای آگوستا در راستای بازسازی ارتباطش با رودخانه تبدیل شد. مردم آگوستا مانند بسیاری از شهرهای نیوانگلند در آن دوران، بیش از صد سال پشت به رودخانه کرده بودند. اما اینک در روز تخریب سد جشن گرفته و تی‌شرت‌های یادگاری را در حضور خبرنگارانی که از همه دنیا آمده بودند، به تن کرده و به علاقه‌مندان می‌فروختند.
به محض اینکه سد تخریب شد، رودخانه جان گرفت. ماهی‌ها فورا به زیستگاهی به‌طول ۱۸مایل بیشتر دسترسی پیدا کردند. ماهیهای خاویار آتلانتیک از محل سابق سد عبور کردند و به‌زودی نیز شاه‌ماهی پشت‌کبود به رودخانه بازگشت. در عرض یکسال می‌شد فک‌ها را دید که شاهماهیها را تعقیب می‌کنند و با شاهماهیها همه جانورانی که از آنها تغذیه می‌کردند – سمورهای آبی، خرس‌ها، مینک‌ها، عقاب‌های سرسفید، عقاب‌های ماهیگیر و حواصیل‌های آبی- نیز بازگشتند. اما بهترین نشانه برای احیای اکوسیستم، افزایش حشرات آبزی مانند یک‌روزه‌ها و بهاره‌ها بودند که نشانی از بهبودی کیفیت آب داشتند.
حالا همه به آب زده‌اند؛ اغلب قایق‌رانان و پاروزنان. مرکز شهر به استفاده بیشتر از رودخانه پرداخته. ساختمان‌ها که بازسازی شده‌اند اکنون از رودخانه به عنوان فاکتور مطبوعی استفاده می‌کنند. رودخانه حقیقتا باز به زندگی برگشته، هم برای انسان‌ها و هم برای طبیعت.
البته موفقیت تنها در آگوستا خاتمه نیافته. حذف سد ادواردز تلاش‌هایی برای پرداختن به مانع دیگری در بالادست رودخانه-سد فورت هالیفاکس – را شعله‌ور کرد. پس از ۸سال، این سد هم در سال ۲۰۰۸ حذف شد و زیستگاه دیگری برای ماهیهای بومی را گسترش داد و برای نمونه شمار شاه‌ماهیهای پشت‌کبود را از ۷۸ هزار در سال ۱۹۹۹ به ۵٬۵ میلیون در سال ۲۰۱۸ رساند.
🔻ادامه دارد …
#پایان_دوران_سدسازی_را_اعلام_کنیم
🇮🇷: https://t.me/darvishnameh