🔻اسکندر، ایران را “سبز” کرد!🔻 بخش دوم:

یادداشت وارده

🇮🇷: @darvishnameh

✍ اصل چهارم، ایجاد روش مدیریتی صحیح برای اداره بهینه شرایط موجود است. او با اتکا به آموزه ها و دیدگاه های خود، سازمان محیط زیست را نه با آزمون و خطا، بلکه با اصولی مشخص مانند پایبندی به حافظان طبیعت به عنوان مهمترین ارکان نگه دارنده سازمان و احترام کارمندان به ارباب رجوع به عنوان ولی نعمتان اصلی سازمان، شیوه مدیریتی را پیش گرفت که در زمانه خود به واقع پیشرو و مردم سالارانه بود.
اصل پنجم، پایبندی به کار گروهی بود. اواز ابتدا در تشکیلات «کانون شکار» کارهایی با ابعاد وسیع و با بودجه و امکانات کم آغاز کرد. یکی از مهمترین دلایل موفقیت او، اعتماد به کار گروهی و همکاری با افراد مختلف برای پیشبرد اهداف خود و سازمان بود. او با دستچین کردن افرادی که اهداف سازمان را پیش می بردند نه ملزومات و ملاحظات شخصی، به این هدف دسترسی پیدا کرد. یکی از بارزترین نمونه ها، به کارگیری افسران بازنشسته در مدیریت مناطق حفاظت شده بود، که البته به گفته خود فیروز، در برخی موارد فراتر از قانون هم می رفتند! او در جایی از کتاب درباره اصغر مولاباشی، رئیس اداره محیط زیست استان اصفهان می گوید: “گاهی شدت عکس العمل او نسبت به متخلفان و حتی افراد دولتی، باعث زحمت و ناراحتی خودش ، سازمان مرکزی و من می شد. چندبار به من گفت که سرعت لندروورهای سازمان نسبت به تویوتا کم است… فورد موستانگ یکی از دوستانش را برای تعقیب تویوتای فرد متخلف قرض کرد…موجب تصادف بین دو خودرو… و به قول مولا باشی، متخلف به دام افتاد.”
اصل ششم، تعیین اهداف پیشرو است. او این امر را بارها اثبات کرد و یکی از بارزترین نشانه های آن داستان اختلاف شوروی و هلند با سایر کشورها در کنوانسیون رامسر بود که مطالعه آن تصویری واضح تر از اهمیت این اصل به نمایش می گذارد. او در نهایت برای دسترسی به یک توافق تمام عیار، با به‌کارگیری ترفندها و مذاکرات سیاسی فشرده، کنوانسیون رامسر را پایه گذاری و به امضای تمام شرکت کنندگان رساند و به نوبه خود، در عرصه جهانی ، افتخار بی نظیری برای ایران آفرید.
اصل هفتم، اتکا و احترام به علم است. فیروز با به کارگیری متخصصین داخلی و خارجی برای انجام کارهایی بزرگ و کوچک، از آزادسازی پلنگ در جزیره کبودان تا راه اندازی باغ گیاهشناسی و حتی در اجرای طرح مبارزه با آلودگی هوا که با کمک مرحوم دکتر تقی ابتکار پیش رفت، این اصل را به نمایش گذاشت. او همچنین با راه اندازی کشتی تحقیقاتی، آزمایشگاه دریاشناسی و دانشکده محیط زیست (که این روزها جز بدنه نحیف چیزی از آن باقی نمانده)، در توسعه و نهادینه کردن علم محیط زیست برای این مرز و بوم تلاش به واقع بزرگی کرد.
اصل هشتم را به صورت خلاصه می توان پایبندی به سازمان و اصول سازمان، حتی پس از بازنشستگی، ذکر کرد. او تا اواخر عمر خود، حفاظت از محیط زیست را نه به عنوان یک حرفه و شغل بلکه با علاقه و عشق پیوسته دنبال می کرد. آنجایی که علاقه نباشد، حرفه، فرد را فقط تا نقطه ای پیش می برد که موانع کم باشد و در اولین برخورد با مشکلات سهمگین، مسیر و چه بسا اهداف نیز تغییر می کند و این، چه در سطح کشوری و چه در سطح زندگی شخصی، می تواند مشکل آفرین باشد.
اصل نهم، قابلیت نهادسازی فیروز بود. او با تغییر شرایط و سمت ها، یکی از انعطاف پذیر ترین مدیرانی بود که در عرصه محیط زیست قدم گذاشت. البته این نه به معنای تغییر حرفه که در اصل قبلی ذکر شد، بلکه تغییرات در یک مسیر و یک هدف لیکن با استفاده از ابزارهای متفاوت است. او در همه جا و در هر سمتی نقش یک نهادساز را ایفا کرد،؛ از ایجاد گارد سازمان تا راه اندازی باغ گیاهشناسی و حتی پیگیری تالیف کتب و برنامه های علمی و آموزشی.
اصل دهم و نهایی، آینده‌نگری او بود. این اصل را باید در دو سطح، یکی زندگی شخصی و دیگری زندگی حرفه ای، تعریف کرد. فیروز در دوره طولانی مدیریت خود، همیشه به اصول و مبانی زیست محیطی پایبند بود و همواره با فکر تربیت نسل های آینده ای از مدیران، کارشناسان، محیط بانان و در نهایت فرزندان آگاه تر نسبت به مسائل زیست محیطی قدم برمی داشت. این آینده نگری و برنامه ریزی حتی در زندگی شخصی او نیز متبلور بود. در پایان کتاب، او داستان آرزوی دیرینه خود پس بازنشستگی را دنبال کرد؛ گذر از کویر بزرگ ایران بوسیله شتر. او حتی در این آخرین داستانی که برای ما به جا گذاشته است، از دلبستگی و اندیشیدن به آینده محیط زیست ایران سخن میگوید. این به واقع نشانگر دغدغه مند بودن و آینده نگری است که او نسبت به حفاظت از طبیعت داشت.

♦️ ادامه دارد …

#از_اسکندر_فیروز_چه_درسی_میگیریم
#سید_محمدحسین_حسینی‌بهشتی

https://t.me/darvishnameh/9026