اشک‌های طبیعت، نام تارنمایی است که مرضیه ناظری، خبرنگار سختکوش ایسنا در خراسان مدیریت خواهد کرد. ناظری خود از جمله‌ی انسان‌هایی است که در مصیبت غم‌های وارد شده بر طبیعت وطن، اغلب چشمانش خیس می‌شود و دلش می‌لرزد. یادم نمی‌رود که در نخستین ملاقاتم با او در دانشکده‌ی محیط زیست دانشگاه فردوسی مشهد، پس از پایان سخنرانی‌ام برای مصاحبه به نزدم آمد، آن هم با چهره‌ای متأثر و چشمانی خیس از شنیدن دردها و رنج‌های طبیعت وطن که به آنها – در آن سخنرانی – اشاره کرده بودم …
     اینک او می‌خواهد به خاطر مادرش – زمین – از طبیعت بنویسد و مانند سربازی فداکار و عاشق از مواهب ناب سرزمین مقدس مادری‌اش پاسداری کند تا دیگرباره سبزینگی را به وطن بازگرداند …
    مرضیه در نخستین یادداشتش می‌نویسد: «من ایمان دارم…که یک گوشه از دل همه آدم‌ها متعلق به طبیعت است؛ اما این دوستی گاهی در هیاهوی زندگی شهری، چهاردیواری‌های محدود آجری، عادت‌های تکراری و وابستگی‌هامان به ماشین و رفاه و تکنولوژی گم می‌شود … این دوستی با ارزش را خیلی راحت معامله کرده‌ایم – نه؟!»
او آمده است تا یادمان اندازد که ارزان نفروشیم این دوستی سبز را …
     ورودش را به دنیای سبز وبلاگستان فارسی تبریک می‌گویم و برای او و عشق پاکش، آسمانی آبی بر بلندای سرزمینی سبز را آرزو می‌کنم. سرزمینی که در آن تمامی زیستمندانش از حرمتی سزاوارانه برخوردار خواهند بود.

     در آغازین برگ از دفتر سبز اشک‌های طبیعت می‌نویسم:
     همه‌ی موفقیت‌های این دنیا از سخت‌کوشی و باور حاصل می‌شود … پس یادمان باشد: «شکست خوردن در مسیر ابتکار، بهتر از پیروزی در تقلید است.»