ديروز من هم مانند ميليون‌ها نفر از هموطنان عزيزم در پاي برنامه‌ي زنده فرجه ميخكوب شدم و حيرت‌زده از خود مي‌پرسيدم: چگونه مي‌شود از آزار حيوانات به بهانه‌ي سرگرمي مردم دفاع كرد؟ راستي فرق ما با نسل‌هاي هزاره‌هاي پيشين در يونان و خاور دور چيست؟ آنها نيز با تماشاي جدال همنوعان خويش (گلادياتور) تفريح مي‌كردند و تفريح مي‌كردند و از ريختن خون‌شان، آتش هیجان خود را فرو مي‌دادند و خوی‌ حيواني‌شان را ارضاء مي‌كردند.
     و امروز، بشر متمدن فقط جاي شخصيت‌ها را تغيير داده و به جاي حيوان دو پا از حيوان چهار پا سود مي‌برد تا همان لذت و هيجان را تجربه كند و به فرزندانش بياموزد كه اين است بهترين و سالم‌ترين تفريحي كه مي‌توانستم برايت به ارمغان آورم!
     امّا نكته‌ي دردآورتر آن است كه حامي اين شوي حيواني، خود بزرگترين متولي حراست از طبيعت و زيستمندان آن است.
      چندي پيش در پستي با عنوان: «دردهايي كه درختان مي‌كشند تا به چشم آيند!» يادآور شدم: اگر ما بتوانيم كودكاني را تربيت كنيم كه درد يك درخت را نيز باور كرده و درك كنند، آن كودكان امروز و مديران فردا، هرگز نسبت به زجر و درد هموطنان دردمند و محروم خويش، بي‌تفاوت نخواهند ماند. حرف ديگري ندارم كه اضافه كنم … فقط مي‌گويم كه تصاوير مهدي اشراقي عزيز دیگر دوستان گرین بلاگی از حيوانات اين سيرك ايتاليايي دلم را به درد آورد. چون نمادی است برای سیطره و زورگویی انسان به هر آنچه که دوست می‌دارد. اگر برای همه موجودات زنده احساس قايل شویم، چطور آدمی حاضر می‌شود این همه رنج به حيوان و درخت (که مظهر بخشایش احساس به ما آدمیان است) بدهد تا مطابق آنچه او می‌خواهد و لذت می‌برد، شکل بگیرد و رفتار كند نه آنچه که طبیعت جلوی او گذاشته است؟
     و اين همان اخلاق زيست‌محيطي است كه متأسفانه اغلب ما آن را از ياد برده‌ايم.
     اميد كه مسئولين سازمان حفاظت محيط زيست، پي به اشتباه خود برده و كاربري خردمندانه‌تر و سزاوارانه‌تري براي اكوپارك پرديسان فراهم آورند.
      باور كنيد برخي وقت‌ها اقرار به اشتباه، آسان‌ترين و مؤثرترين اقدام است.

    در همين باره:

    مهدي اشراقي عزيز در اين پستش هزاران جمله را در قالب تصوير بيان كرده است … عمرش دراز باد.