نقشه‌ی موزه‌ی لندن را که یادتان هست؟ اینک خبر می‌رسد که گروهی از محققان دانشگاه برکلی و موسسه کارنگی هم با تهیه نقشه‌ای از سرعت تغییرات آب و هوایی بر پایه‌ی مدل‌های مختلف آب و هوایی و انتشار گاز دی اکسید کربن در بوم‌سازگان (اکوسیستم) های مختلف، توانسته‌اند ثابت کنند که مناطق کم‌ارتفاع‌تر آسیب‌پذیری بیشتری نسبت به فرآیند‌های جهان‌گرمایی – global warming – دارند تا کوهستان‌ها.
بر پایه‌ی ستاده‌های این تحقیق، سرعت تغییرات اقلیمی در بیابان‌ها 71/0 کیلومتر بر سال و در مناطق حاره‌ای 95/0 کیلومتر بر سال است که این رقم در مراتع و زمین‌های هموار حتا به 26/1 کیلومتر بر سال نیز می‌رسد.
یک نتیجه ساده این پژوهش برای ما این است که آستانه خطرپذیری در مناطق دشتی، تالاب ها و بیابان های ایران در اثر جهان گرمایی می تواند به مراتب بیشتر از آن چیزی باشد که تاکنون گمان کرده ایم. موضوعی که امیدوارم دانشجویان رشته های مرتبط در گروه جغرافیای طبیعی، احیا مناطق خشک و کوهستانی و هواشناسی با جدیت و در قالب دانشنامه های خود به آن بپردازند.
بیشتر بدانیم:
– Widespread amphibian extinctions from epidemic disease driven by global warming
“سخت گیرد روزگار بر مردمان سخت کوش”
چه تعبير ناب و تب داري براي توصيف يك حقيقت علمي سرد و بي حس و حال!
برادرخوبم
بیابانی بودن سرشار از گرماست و روح تب دار ساکنینش در کشمکش با ناملایمات اقلیمی
و من اميدوارم كه اين كشمكش ها مانند شعر مولانا سبب زايش توانايي ديدن آن چيزهايي شود كه تاكنون نديده ايم!
… رازها بيني به جز اين رازها
گوهران بيني به جاي سنگ ها
باور بدار رويش بياباني سمبلي از پايداري سبزينگي است در شرايط سخت رويش
براي باريدن به خورشيد نياز داري و آبکده اي
و براي روئيدن به اصالت نياز داري و پايداري
چاشني آن بارش و اين رويش هم روح بلند زندگي است
و من می میرم واسه همچون روح بلندی … درود.
Wow!, this was a top quality post. In theory I’d like to write like this too – taking time and real effort to make a good article… but what can I say… I procrastinate a lot and never seem to achieve anything