هنوز تابستان از راه نرسیده و پوشش‌های یک‌ساله به مرحله‌ی خشکی کامل نرسیده‌اند، امّا شمار رخداد آتش‌سوزی به طرز معنی‌داری در جای جای عرصه‌های منابع طبیعی کشور – اعم از جنگل، مرتع و محیط‌های تالابی  – در حال افزایش است. این در حالی است که به شهادت آمارهای هواشناسی، امسال، به مراتب ریزش‌های آسمانی بیشتری بر سر و روی اغلب زیستگاه‌های کشور، به ویژه در شمال غرب و باختر کشور باریدن گرفته و در مجموع، خبری از خشکسالی‌های شدید چند سال گذشته نیست. با این وجود، به نظر می‌رسد، خطر ترسالی اگر بیشتر از خشکسالی نباشد، کمتر هم نیست!
کافی است سری به زاگرس یا البرز مرکزی و یا ارسباران و دامنه‌های سبلان زده تا با چشم خود ببینید که چگونه آثار سوختگی را می‌شود در پاره پاره‌ی مراتع و جنگل‌ها یافت. در حقیقت، نعمت بارندگی، این بار نه به واسطه‌ی تبدیل آن به سیل، بلکه به دلیل آفرینش پوشش انبوه در اشکوب پایین و آسیب‌پذیری آن نسبت به آتش‌سوزی‌های عمدی و غیر عمدی، دارد دوباره تبدیل به نقمت می‌شود.

آخرین نمونه‌ی این رخداد با ریشه‌ی انسانی را می‌توان در تارنمای دیده‌بان طبیعت بختیاری ره‌گیری کرد؛ آن هم در همان منطقه‌ای که پیش‌تر یک رخداد ناگوار دیگر را گزارش کرده بودم! رخدادی که اینبار اگر هومان خاک‌پور و دوستانش به موقع وارد عمل نشده بودند، معلوم نبود چه ابعاد فاجعه‌آمیزی که به خود نمی‌گرفت.
بنابراین، ظاهراً از امروز تا پایان تابستان 1389، باید یگان‌های حفاظت از منابع طبیعی در بیشینه‌ی آمادگی خویش به سر برده و هر لحظه منتظر شنیدن ندای کمک از زیست‌اقلیم‌های متأثر از شرایط ترسالی – به ویژه در استان‌های لرستان، کهکیلویه و بویر احمد و چهارمحال و بختیاری باشند.
در این میان جا دارد تا واحد ترویج و مشارکت‌های مردمی وزارت جهاد کشاورزی، سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری کشور، معاونت آموزش نیروی انسانی سازمان حفاظت محیط زیست و رسانه‌های گروهی هر چه بیشتر در این مهم فعال عمل کرده و به روشنگری بپردازند تا مردم خود در مواجهه با چنین رخدادهایی، به بهترین شکل ممکن عمل کنند.