چندی پیش سفری به باختری‌ترین بخش از استان هرمزگان، هم‌جوار با استان بوشهر داشتم. سرزمینی که هفت سال است آن را پارسیان می‌نامند، اما نام قدیمی و مشهورترش، همچنان گاوبندی است. یکی از روستاهای این منطقه به نام میلکی، توجهم را جلب کرد. با نگاهی به معماری نسبتا اشرافی سازه‌ها و مساجد این روستا، تن‌پوش مرتب و شیک اهالی و تمیز و منظم بودن معابر عمومی و مبلمان محیطی آن دریافتم که میلکی نمی‌تواند مانند اغلب روستاهایی باشد که در بسیاری از مناطق کشور به واسطه کارم تاکنون دیده‌ام و پس از بررسی‌های دقیق‌تر، دریافتم که حدسم درست بوده است!

این روستا دقیقا در پنج کیلومتری غرب شهرستان پارسیان، کنار جاده اصلی بوشهر – بندرعباس واقع شده است؛ جاده‌ای که عملا روستا را به دو قسمت شمالی و جنوبی تقسیم کرده است و البته جنوب روستا همان شمال آن تلقی می‌شود! شمار اهالی میلکی به 800 نفر می‌رسد؛ 800 نفری که از حاصل یک‌صد و 40 خانوار به وجود آمده‌اند. این یعنی متوسط اعضای هر خانوار، نزدیک به شش نفر است که به مراتب از متوسط کشوری بالاتر می‌نماید. این روستا دارای یک خانه بهداشت، دو مسجد ، یک مکتب‌خانه و یک مجتمع هیات امنایی بهزیستی است. از آنجا که فاصله چندانی با پارسیان ندارد، شغل اغلب اهالی آن، چه دولتی چه آزاد، در مرکز شهر قرار دارد و اکثریت یا تاجر و مغازه‌دار هستند یا کارمند شاغل در یکی از ادارات دولتی و بانک‌های موجود در سطح منطقه. نکته جالب توجه این آبادبوم جنوبی کشور که در فاصله‌ای اندک از ساحل زیبای خلیج‌فارس بنیان نهاده شده است هم در همین ویژگی پیش‌گفته نهفته است. چراکه میلکی شاید یکی از معدود دهکده‌های ایران باشد که نه در آن فردی بیکار است و نه حتی در آن یک معتاد و اهل دود مشاهده می‌شود. افزون بر آن، شهرت این روستا در منطقه، رییس‌پروری است! و از آن رو، مردم پارسیان، میلکی را یک روستای رییس‌پرور می‌شناسند! زیرا باوجود جمعیت اندکش، منازل مدیرانی چون رییس مرکز 115 شهرستان، رییس دفتر دادستان، رییس تنها مدرسه راهنمایی غیرانتفاعی شهرستان، رییس جهاد کشاورزی، رییس شبکه دامپزشکی و روسای اغلب شعب بانک‌های موجود در سطح شهرستان پارسیان، از جمله ملت، رفاه و کشاورزی در این روستا قرار دارد. افزون بر آن، گروه همیار سلامت و روان اجتماعی که یک گروه مردمی است، تنها در این روستا فعال است. اعضای گروه فرهنگی – هنری نشان نیز که در تمامی سطح شهرستان فعال بوده و به اجرای برنامه‌های متنوع فرهنگی و هنری می‌پردازند، از اهالی همین روستا هستند؛ روستایی که مردمش دغدغه‌های محیط‌زیستی هم دارند و در این فعالیت‌ها هم مشارکتی درخورتوجه از خود نشان می‌دهند. مولفه‌ها و اختصاصات یادشده سبب شده تا به اعتقاد و باور بسیاری از اهالی منطقه، این روستای کوچک، چون نگینی درخشان بر تارک پارسیان بدرخشد.

    گفتنی آن‌که دو محصول کشاورزی اصلی این روستا، تولید گوجه فرنگی و خرماست که سبب شده تا تعدادی از اهالی هم در بخش کشاورزی مشغول به کار باشند. البته این روستا هم از مضرات توسعه بی‌رویه و خشکسالی کاملا در امان نمانده، به نحوی که آثار افت سطح آب زیرزمینی و نشست زمین در اطراف آن به چشم می‌خورد. همچنین مهم‌ترین و پرآب‌ترین چشمه منطقه با نام «بوخی» که در باختر روستا قرار داشت، چند سالی است که کاملا خشک شده است؛ چشمه‌ای که حیات نخلستان منطقه به آن وابسته بود و اینک حال و روز نخل‌ها زیاد خوب نیست و لازم است تا از حفر چاه‌های بیشتر به منظور توسعه کشاورزی ممانعت به عمل‌ آید. از مناطق دیدنی روستا می‌توان به کاریزها و جوی‌های قدیمی، لیوان‌های تراشیده شده در دل سنگ، اشکفت (غار) بوسالم و طبیعت سرسبز آن ‌که پوشیده از رویشگاه درختانی چون کُنار و کهور ایرانی است، اشاره کرد که به‌ویژه از اواخر بهمن تا اواخر اردیبهشت، زیبایی و طراوت خاصی به آب و هوای این منطقه می‌دهد. دست آخر آن‌که مردم شریف میلکی، اغلب از اهل سنت بوده و عرب‌زبان‌ها به این روستا، بنی مالک می‌گویند، زیرا مرتبط با قبیله‌ای موسوم از همین نام هستند. امیدوارم هموطنان عزیزی که برای نوروز امسال تصمیم گرفته‌اند به سواحل زیبای خلیج‌فارس بروند، دیدن روستای میلکی را در برنامه سفر خود بیفزایند تا با مردمی سختکوش، فرهنگی، میهمان‌نواز و طبیعت‌دوست از نزدیک آشنا شوند؛ مردمی که می‌کوشند تا طبیعت و زادبوم خود را از گزند توسعه شتابان میدان پارس جنوبی، عسلویه و استقرار صنایع انرژی‌بر، مصون نگه دارند و در عین حال، از مواهب توسعه بهره‌مند شوند. دست آخر آن‌که از جناب احمد مبارکی عزیز که اطلاعات ارزشمندی از این روستا در اختیار نگارنده قرار داد و خود در شمار اهالی همین میلکی است، بسیار سپاسگزارم.