بيش از سه ماه است كه شهرداري محترم منطقه 22 تهران (نواحي غرب تهران، چيتگر و پيكان‌شهر) مي‌خواهد بلواري به طول 350 متر، موسوم به بلوار مؤسسه تحقيقات جنگل‌ها و مراتع را در ورودي شرقي باغ گياه‌شناسي ملّي ايران احداث كند. بگذريم از اينكه تاكنون چندبار مجبور شده‌اند، جدول كشي را خراب كرده و جابه جا كنند و حتا مسير پياده رو را نيز تغيير داده و سرانجام مجبور شدند، عرض باند شمالي را باريك‌تر از عرض باند جنوبي گرفته و به مسير كوتاه 350 متري، يك انحراف معني‌دار هم تحميل كنند! بله اگر از همه‌ي اين ندانم‌كاري‌ها بگذريم، ديروز متوجه شدم، پيش از آنكه تيرهاي سيماني برق را جا به جا كنند، پيمان‌كار مسئول آسفالت خيابان، دارد كار خود را انجام مي‌دهد و قيرريزي نهايي را نيز انجام داده و ظاهراً همين امروز و فردا آسفالت نهايي هم ريخته خواهد شد! در صورتي كه – همان طور كه در اين دو تصوير ملاحظه مي‌كنيد – عملاً امكان تردد در باند جنوبي وجود نخواهد داشت. افزون بر آن، مشخص است كه سرانجام چاره‌اي نيست جز آنكه آن تيرهاي برق جا به جا شوند، منتها در هنگام جابه جايي، خسارتي هنگفت به زيرسازي و آسفالت جاده خواهد خورد. خسارتي كه از جيب شهروندان عزيز تهراني پرداخت شده و معلوم نيست به حساب چه كسي وارد خواهد شد!
ياد يكي از مباحث مطروحه در كارگروه تغيير اقليم و آلْودگي هوا افتادم كه چهارشنبه گذشته در همايش «چالش‌ها و راهبردهاي زيست‌محيطي كلان شهر تهران» توسط دكتر متصدي به چالش كشيده شد؛ اينكه مديريت شهر تهران بايد واحد باشد يا يكپارچه؟!
نظر شما چيست؟ با ديدن چنين شيوه‌اي در مديريت پايتخت كشور، آن هم در بهترين منطقه‌ي شهرداري تهران كه به شهر سالم موسوم است، فكر مي‌كنيد درد كجاست و درمان كدام است؟!
مؤخره:
ساعتي پيش – 5 بعدازظهر 7 مرداد – در هنگام عبور مجدد از همين منطقه دريافتم كه مراحل نهايي ريختن آسفالت هم به پايان رسيده است! تصاوير به اندازه كافي گويا هستند … ببينيد:
