می‌روی سفر، برو، ولی
زود برنگرد
مثل آن پرنده باش
آن پرنده که رو به نور کرد
می‌روی، ولی به ما بگو
راه این سفر چه جوری است؟
از دم حیاط خانه‌ات
تا حیاط خلوت خدا
چند سال نوری است؟!
راستی چرا مسیر این سفر
روی نقشه نیست؟
شاید اسم این سفر که می‌روی
زندگی‌ست!
عرفان نظرآهاری
یاد ندارم اول فروردینی که پیش پدر نبوده باشیم، همیشه دیدار و دست‌بوسی پدر در آغازین روز بهار، رکن ثابت ماجرای عید بود؛ فکر می‌کردم این ماجرا حالا حالاها ادامه خواهد یافت … اما بالاخره ماجرا به پایان رسید … همان طور که یک روز ماجرای من و تو و ما هم به پایان خواهد رسید …
برای همین است که می‌گویم: خسته‌ایم از این همه جاده‌های امن و راه‌های تخت! بیا و و با خودت هیچ چیز مبر … اصلن می‌روی سفر، برو … ولی زود برنگرد!
جز دلت که لازم است
هیچ چیز با خودت نمی‌بری، نبر، ولی
از سفر که آمدی
راه با خودت بیار
راه‌های دور و سخت
خسته‌ایم از این همه
جاده‌های امن و راه‌های تخت …
چی بگم که ندانی! یک بوسه به ریش نازنینت خوب است؟
زنده باشی هوشنگ عزیز …
روحش شاد .
روح تمام رفتگان و عزیزان از دست رفته قرین رحمت .
ممنون از لطفت … امید که قدر آدم بزرگای دور و برمان را تا هستند بدانیم …
سال نو مبارك!
مبارک باشد … سال نو، روز نو، بهار نو بر او که همیشه روبراه است!
روبراه ترین سال زندگی ارزانی ات باد رؤیا …
مرا ببوس، مرا ببوس
براي آخرين بار، تو را خدا نگهدار که مي روم به سوي سرنوشت
بهار ما گذشته، گذشته ها گذشته، منم به جستجوي سرنوشت
در ميان توفان هم پيمان با قايقران ها
گذشته از جان بايد بگذشت از توفان ها
به نيمه شب ها دارم با يارم پيمان ها
که بر فروزم آتش ها در کوهستان ها
شب سيه سفر کنم، ز تيره ره گذر کنم
نگرتو اي گل من، سرشک غم بدامن، براي من ميفکن
دختر زيبا امشب بر تو مهمانم، در پيش تو مي مانم، تا سر بگذاري بر سر من
دختر زيبا از برق نگاه تو، اشگ بي گناه تو، روشن گردد يک
امشب من
ستاره مرد سپيده دم، به رسم يک اشاره، نهاده ديده برهم،
ميان پرنيان غنوده بود.
در آخرين نگاهش نگاه بي گناهش، سرود واپسين سروده بود.
بين که من از اين پس دل در راه ديگر دارم.
به راه ديگر شوري ديگر در سر دارم
به صبح روشن بايد از آن دل بردارم، که عهد خونين با صبحي
روشن تر دارم… ها
مراببوس
اين بوسه وداع
بوي خون مي دهد
فرياد از اين جدايي
(بر خاطر ما گرد ملالي ننشيند آيينه صبحيم و غباري نپذيريم
ما چشمه نوريم بتابيم و بخنديم ما زنده عشقيم نمرديم و نميريم)
از بس كه من تنها نشستم تا نيمه شبها نشستم
ديگر ميان آشنايان هم غريبم گويا كه تنهايي بود تنها نصيبم
فرياد از اين دوري و داد از اين جدايي دشمن نبيند آنچه ديدم زآشنايي
سوزم از اين بيگانگي اين عشق و اين ديوانگي ها دارم شكايت ها به دل از رنج اين بيگانگي ها
در سينه پنهان ميكنم اين آه سوزان ترسم كه اين آتش سرآرد از گريبان
فرياد از اين دوري و داد از اين جدايي دشمن نبيند آنچه ديدم زآشنايي
اي دل بيا بگذر از اين راهي كه رفتي و باكس نگفتي
ترسم از اين راهي كه رفتي برنگردي و از پا درافتي
اي دل بيا بگذر از اين راهي كه رفتي و باكس نگفتي
ترسم از اين راهي كه رفتي برنگردي و از پا درافتي
ديدي كه درد عاشقي درمان ندارد اين راه پر رنج و بلا پايان ندارد
فرياد از اين دوري و داد از اين جدايي دشمن نبيند آنچه ديدم زآشنايي
(بر خاطر آزاده غباري ز كسم نيست سرو چمنم شكوه اي از خاروخسم نيست
از كوي تو بي ناله و فرياد گذشتم چون قافله عمر نواي جرسم نيست
روي ناشسته چو ماهش نگريد
روي ناشسته چو ماهش نگريد چشمم بي سرمه سياهش نگريد
عذر خواهي كندم بعد از قتل عذر بدتر ز گناهش نگريد
با همه عاشقي و رندي و بي باكي ما
شبنم صبح شبنم صبح خجل ميشود از پاكي ما
خاطرم گرد تعلق نپذيرد گويي
در دل آب نشسته است در دل آب نشسته است تن خاكي ما
در دل آب نشسته است تن خاكي ما
عاشق پاكيم ار فرض كند ور نكند
در بر اهل نظر در بر اهل نظر پاكي و ناپاكي من
بر دلت گرد غمي مانده ز صد راه بيا
بيا
بر دلت گرد غمي مانده ز صد راه بيا
مي بخور تا نخوري غم مي بخور تا نخوري غم ز طربناكي ما
(چه سود پيش تو فرياد بي قراري من نه آه در تو اثر ميكند نه زاري من
اميدم از تو مبدل به نااميدي شد نتيجه عجبي داد اميدواري من
از بس كه من تنها نشستم تا نيمه شبها نشستم
ديگر ميان آشنايان هم غريبم گويا كه تنهايي بود تنها نصيبم
فرياد از اين دوري و داد از اين جدايي دشمن نبيند آنچه ديدم زآشنايي
سوزم از اين بيگانگي اين عشق و اين ديوانگي ها دارم شكايت ها به دل از رنج اين بيگانگي ها
در سينه پنهان ميكنم اين آه سوزان ترسم كه اين آتش سرآرد از گريبان
فرياد از اين دوري و داد از اين جدايي دشمن نبيند آنچه ديدم زآشنايي
اي دل بيا بگذر از اين راهي كه رفتي و باكس نگفتي
ترسم از اين راهي كه رفتي برنگردي و از پا درافتي
اي دل بيا بگذر از اين راهي كه رفتي و باكس نگفتي
ترسم از اين راهي كه رفتي برنگردي و از پا درافتي
ديدي كه درد عاشقي درمان ندارد اين راه پر رنج و بلا پايان ندارد
فرياد از اين دوري و داد از اين جدايي دشمن نبيند آنچه ديدم زآشنايي
مستی
مستی ام درد منو دیگه دوا نمیکنه
غم با من زاده شده منو رها نمیکنه
منو رها نمیکنه منو رها نمیکنه
شب که از راه میرسه
غربتم باهاش میاد
توی کوچه های شهر
باز صدای پاش میاد
من غمای کهنه مو بر میدارم
که توی میخونه ها جا بذارم
می بینم یکی میاد از میخونه
زیر لب مستونه آواز میخونه
مستی ام درد منو دیگه دوا نمیکنه
غم با من زاده شده منو رها نمیکنه
منو رها نمیکنه منو رها نمیکنه
گرمی مستی میاد توی رگهای تنم
می بینم دلم میخواد با یکی حرف بزنم
کی میاد به حرفای من گوش بده
آخه من غریبه هستم با همه
یکی آشنا میاد به چشم من
ولی از بخت بدم اونم غمه
ولی از بخت بدم اونم غمه
مستی ام درد منو دیگه دوا نمیکنه
غم با من زاده شده منو رها نمیکنه
منو رها نمیکنه منو رها نمیکنه
خسته از هر چی که بود
خسته از هر چی که هست
راه میافتم که برم
مثل هر شب مست مست
باز دلم مثل همیشه خالیه
باز دلم گریه تنهایی میخواد
بر میگردم تا ببینم کسی نیست
می بینم غم داره دنبالم میاد
می بینم غم داره دنبالم میاد
مستی ام درد منو دیگه دوا نمیکنه مستی ام درد منو دیگه دوا نمیکنه
غم با من زاده شده منو رها نمیکنه
منو رها نمیکنه منو رها نمیکنه
شب که از راه میرسه
غربتم باهاش میاد
توی کوچه های شهر
باز صدای پاش میاد
من غمای کهنه مو بر میدارم
که توی میخونه ها جا بذارم
می بینم یکی میاد از میخونه
زیر لب مستونه آواز میخونه
مستی ام درد منو دیگه دوا نمیکنه
غم با من زاده شده منو رها نمیکنه
منو رها نمیکنه منو رها نمیکنه
گرمی مستی میاد توی رگهای تنم
می بینم دلم میخواد با یکی حرف بزنم
کی میاد به حرفای من گوش بده
آخه من غریبه هستم با همه
یکی آشنا میاد به چشم من
ولی از بخت بدم اونم غمه
ولی از بخت بدم اونم غمه
مستی ام درد منو دیگه دوا نمیکنه
غم با من زاده شده منو رها نمیکنه
منو رها نمیکنه منو رها نمیکنه
خسته از هر چی که بود
خسته از هر چی که هست
راه میافتم که برم
مثل هر شب مست مست
باز دلم مثل همیشه خالیه
باز دلم گریه تنهایی میخواد
بر میگردم تا ببینم کسی نیست
می بینم غم داره دنبالم میاد
می بینم غم داره دنبالم میاد
مستی ام درد منو دیگه دوا نمیکنه
غم با من زاده شده منو رها نمیکنه
منو رها نمیکنه منو رها نمیکنه
منو رها نمیکنه منو رها نمیکنه
منو رها نمیکنه منو رها نمیکنه
غم با من زاده شده منو رها نمیکنه
منو رها نمیکنه منو رها نمیکنه
منو رها نمیکنه منو رها نمیکنه
منو رها نمیکنه منو رها نمیکنه
ول آشناییمون حرفا چه شاعرانه بود
نگاه تو تو چشم من چه پاک و صادقانه بود
اول آشناییمون عزیز و دردونه بودم
به چشم مست و عاشقت
گوهر یکدونه بودم
حالا چی هستم واسه تو
حالا کی هستم واسه تو
یه جام خالی از شراب
شکستنی مثل حباب
اول آشناییمون برای تو راه بودم
شعر بودم شور بودم الهه ناز بودم
اول آشناییمون واسم یه پروانه بودی
من همه سادگی و تو عاشق و دیوونه بودی
حالا چی هستم واسه تو
حالا کی هستم واسه تو
یه جام خالی از شراب
شکستنی مثل حباب
اول آشناییمون برای تو راه بودم
شعر بودم شور بودم الهه ناز بودم
اول آشناییمون واسم یه پروانه بودی
من همه سادگی و تو عاشق و دیوونه بودی
حالا چی هستم واسه تو
حالا کی هستم واسه تو
یه جام خالی از شراب
شکستنی مثل حباب
اول آشناییمون حرفا چه شاعرانه بود
نگاه تو تو چشم من چه پاک و صادقانه بود
اول آشناییمون عزیز و دردونه بودم
به چشم مست و عاشقت
گوهر یکدونه بودم
حالا چی هستم واسه تو
حالا کی هستم واسه تو
یه جام خالی از شراب
شکستنی مثل حباب
یه جام خالی از شراب
شکستنی مثل حباب
یه جام خالی از شراب
شکستنی مثل حباب
دعای سحر هایده
سحرا وقت دعا
من به پرباری ابرم
به سبکبالی باد
با خدا حرف میزنم
با خدا که موج نورش
توی لحظه هام میاد
اون خدایی که همه عالم از اوست
رو بلندی پای ابرا میشینه
میدونم که های های
گریه هامو میشنوه
میدونم که اشکامو میبینه
صدای اذون میاد
صدای اذون میاد
میپیچه تو نفس ساده صبح
رو لبم نشسته آه و
دل من غرق گناه
سر میذارم روی سجاده صبح
سحرا وقت دعا
من به پرباری ابرم
به سبکبالی باد
با خدا حرف میزنم
با خدا که موج نورش
توی لحظه هام میاد
اون به محراب یقینم میبره
به سراپرده دینم میبره
اون تسلای وجود
سر هر بود و نبود
به شکوه لحظه های
بهترینم میبره
اون که تاریخ بلند کبریاش
تو دلاغریضه ستایشه
سر به سجده ش میذارم تا بمیرم
واسه رفتن تن من یه خواهشه
واسه رفتن تن من یه خواهشه
سر به سجده ش میذارم تا بمیرم
واسه رفتن تن من یه خواهشه
صدای اذون میاد
صدای اذون میاد
میپیچه تو نفس ساده صبح
رو لبم نشسته آه و
دل من غرق گناه
سر میذارم روی سجاده صبح
سحرا وقت دعا
من به پرباری ابرم
به سبکبالی باد
با خدا حرف میزنم
با خدا که موج نورش
توی لحظه هام میاد
پسر دهه 50 و 60 اینقدر با صفا ببین پدر دهه 30 و 40 چقدر با مرام بود
آقا عکس های دوران جوانی درویش بزرگ را بگذارید
پدرم خیلی نازنین بود کوشان عزیز … خیلی نازنین بود … دل بزرگی داشت که با همه ی بزرگی اش هرگز نتوانست کینه ی هیچکسی را در آن حبس کند … او هیچ توقعی از زندگی نداشت … او برای من بسیار الهام بخش بود و هست …
خدا سایه پدر را از سرت کوتاه نکند مرد …
درود.
ساقی امشب مثل هر شب اختیارم دسته
اگه نگی مستی بسته
اگه نگی مستی بسته
یه چشم به چشم تو چشم دیگم به دسته
اگه نگی مستی بسته
اگه نگی مستی بسته
امشب که مست مستم
دست و پای غم رو بستم
امشب که لول لولم
از من نپرس چی هستم
ساقی امشب می بده پیمونه پیمونه
دست غم کوتاهه از دل کنج میخونه
آنقدر مستم بکن تا من ببینم باز
هر چه عاشق مثل خود دیوونه دیوونه
ساقی از گوشه ی می خونه نرونم
خونه ی امیدمه بزار بمونم
چلچراغ میخونت روشن بمونه
زنده باشی من زیر سایت بمونم
به سلامتی درویش خان
یا بقول کاسکوی من سلامتی برو بالا نوش
….سو تفاهم نشود صبحها که به او آب داغ و عسل و دارچین و آبلیمو می دهم این را می گوید
یک وقت حاج آقای ادارتان این را نخواند!
متاسفانه یا خوشبختانه اینجا را همیشه می خواند!
بهتر است مدرک ارایه فرمایی!!
الان دارم جمله رد کن لبو جیگر را بهش یاد می دم!
ای بابا خوبه که از سیاست حرف نمی زنم یا بقول آقای سررشته داری از تاریخ معاصر چیزی نمیگم وگرنه بجای ستاره های آسمون باید گل های قالی را می شمردم!
حاج آقا سلام علیکم عید شما مبارک
این بحث شیرین ازدواج موقت به کجا انجامید؟
مگه خودت خجالتی هستی رفیق؟
که می خوای از زبون اون زبون بسته، حرف دل تو بزنی؟!
در ضمن اون بحث شیرین را ولش کن.
تو دیگه باید برای اصل مطلب قیام کنی رفیق!
حالا شمام پاشو درویش خان یک تکونی به اون کمرت بده
حاج آقا بخدا منظور بدبد نداشتم منظورم این بود که درویش خان بره برای مهمون ها میوه پاشه بیاره بخدا!
ولی میگما (اروند! این دور و ورا نباشه)برای اهلش که دستشون تو کار بحث شیرینه بهترین جا برای اینکه دور از چشم حاج خانم باشند اکباتان است
عجب پاتوقی شده اکباتان!
سلام جناب درویش.
فرا رسیدن سال جدید رو به شما و خانواده محترم‌تان تبریک می‌گم.
جای پدر گرامی‌تان همیشه سبز هست…
زنده باشی ژوکر عزیز …
امیدوارم نوروز در مشهد به تو و همه فامیل و دوستان عزیزت خوش بگذرد.
روحش شاد.
من همیشه فکر می کنم روح تمام افرادی رو که دوست داریم و دوستمون دارن همیشه باهامون هست درست مثل قبلا که همه جا باهامون بودن…
چه فکر قشنگی …
ممنون از همدلی ات شراره عزیز.
دور نیست …
خیلی دور نیست …
همین دور و ورهاست …
نگاهتان می کند …
لبخند می زند و نگاهتان می کند …
کمی … شاید … نگرانتان است …
حواسش به شماست ،
دلش پیش شماست ،
قد کشیدن اروند را ، عاشقانه ، به تماشا ایستاده …
سرخوشی های شقایق و امیر ، دلشادش می کند …
یادتان رفته؟
” مرگ پايان كبوتر نيست.
مرگ وارونه يك زنجره نيست.
مرگ در ذهن اقاقي جاري است.
مرگ در آب و هواي خوش انديشه نشيمن دارد.
مرگ در ذات شب دهكده از صبح سخن مي گويد.
مرگ با خوشه انگور مي آيد به دهان.
مرگ در حنجره سرخ – گلو مي خواند.
مرگ مسئول قشنگي پر شاپرك است.
مرگ گاهي ريحان مي چيند.
مرگ گاهي ودكا مي نوشد.
گاه در سايه است به ما مي نگرد.
و همه مي دانيم
ريه هاي لذت ، پر اكسيژن مرگ است…”
خودم شنیدم که از قول دوست شاعرمان گفتید :
” كار ما نيست شناسايي “راز” گل سرخ ،
كار ما شايد اين است
كه در “افسون” گل سرخ شناور باشيم … ”
همین دور و ورهاست …
ایمان بیاورید …
صدایش کنید … جوابتان می دهد …
شک نکنید …
نه تنها جوابم می دهد که هنوز هوایم را هم دارد … ماجرای کارت سوخت را که یادتان هست سروی عزیز …
ممنون از این همه روشنایی و شور و احساس …
باشد که سایه ی آنها که دوستشان داری، هرگز بر بالای سرت غروب نکند …
درود.
بله ، یادم هست ، یادم هست …
و …
ممنون
پاسخ:
می دانستم که یادت هست …
زنده باشی …
نوبهار است در آن کوش که خوشدل باشی
که بسی گل بدمد باز و تو در گل باشی
دنیای بی وفا همین است دیگر . پدران ما رفتند . ما هم می رویم و این بچه ها بزرگ می شوند و یک روز عکس ما را کنار دستشان می گذارند.
وقتی پدرم مرد من در ایران نبودم . دو سال بعد از درگذشتش به ایران رفتم. در نتیجه هنوز مرگش را قلبا” باور نکرده ام . یک بار به من گفت در تلوزیونی ماهواره ای تبلیغ روغن دانهء انگور را دیده است و برایش بخرم . من گفتم این روغن در آمریکا به بازار آمده و هنوز به انگلیس نرسیده است . چند ماه بعد پدرم مرد . از آن زمان شش سال می گذرد و من هر وقت در فروشگاه به قفسهء روغن دانهء انگور می رسم خودبخود برای پدرم یک شیشه اش را بر میدارم و بعد یادم می آید که او دیگر زنده نیست . و دوباره شیشه را سر جایش می گذارم . پدرم جانباز شیمیایی بود و با عذاب بسیار مرد . در واقع شهید شد .
بهرحال رفته ها رفته اند و باید به فکر عزیزانی باشیم که الان هستند و قدرشان را نمی دانیم . روح پدر خدابیامرزتان شاد باد .
آن قصه روغن دانه ی انگور نفسم را بند آورد لطیف … می فهمم که چقدر دوست داشتی زمان عقب می رفت و می توانستی آن روغن را به پدر برسانی … درست مثل ماجرای عسل بروجن!
مرداد ماه رفته بودیم پیش هومان … پدر گفت: از آنجا برایم عسل بیاور، برایش خریدم … وقتی برگشتم، یادم رفت تا عسل را برایش ببرم. بهش گفتم: دفعه ی بعد که بیایم عسل را می آورم … اما دفعه ی بعد هرگز نرسید … نرسید … نرسید …
کاش همان موقع برده بودم …
کاش شما که این سطور را می خوانید یادتان باشد که خواسته های پدر و مادر را همان روز انجام دهید و به فردا نیاندازید … شاید فردا برای آنها دیر باشد …
خدا پدرت را بیامرزد لطیف جان … چقدر سخته در غربت باشی و حتا نتوانی سر خاک پدر بروی و خودت را آرام کنی … چقدر سخته …
من اعتقاد دارم ک تا زمانی که یاد ادمها با ماست آنها نخواهند مورد. پدر من همیشه با منه.یاد همشان گرامی.ساله نوتون مبارک آقای درویش.
زاده شدن آسان است
تو، خودت میشوی
مرگ ساده است:
دیگر، خودت نیستی
جور دیگری هم میتواند باشد
مثل جهان آینهای
مرگ میتواندت که بزاید
و زندگی تا که هلاکت کند
-هر راه به کمال راه دیگر است-
و شاید این همان راه باشد:
با مرگ است که ظاهر میشوی
و زندگی است که آرام آرام محوت میکند.
قونار اکلوف، ترجمهی محسن عمادی
سپاسگزارم بانو … خداوند همیشه شما را در رکاب پدر و او را در کنار شما محفوظ دارد.
سال برازنده و نیکویی ، آکنده از عطر خبرهای خوش و لحظه های فراموش نشدنی برایتان آرزو دارم.
درود …
سردرویش خان سلامت الان جوج رو داغ داغ به نیش زدیم و داریم با دایره آی منا باخ منه باخ را می خونیم
نوش جان اشکار جان …
عیش و نوشت در نوروز مستدام باد …
ارباب خودم بزبز قندی
ارباب خودم چرا نمی خندی!
بیا وسط درویش خان
..همه ما الان شنگولیم
..جای خالو هومان خالی قص برنو برقصه
بردی از یادم دادب بربادم دل بتو دادم از پا افتادم
یاد بانو دلکش پوران مرضیه بخیر کجایی ملوک ضرابی
نرمک نرمک بر سر کویت می آید رعنا!
یک دم بازا تا که ببینی چون گریم رعنا
مایه نازی گل نازی رعنا مایه نازی عمر درازی رعنا
درویش خان ماکه مجردیم اینجا جمعیم و داریم ملوک ضرابی می خونیم شما چرا الان نشستی اینجا پشت کیبورد؟
درویش دلم گرفته
سلام علیکم حاج آقای سبز
پاسخ:
چرا آنقدر زود زود دلت می گیرد مرد؟
اگر جای من بودی چه می کردی؟
بیاد قمر وملوک ضرابی
بیا که بی رخت چمن صفا ندارد….
مرغک زیبا روی چمن می خونه
..دشمن جور و جفایی
..بنده خاص خدایی…
امید جانم زسفر باز آمد
محمد عزیز
کردار زندگی، چنین است؛ شکیبا باش و نوروز را خوش باش! اروند عزیز را ببوس.
پاسخ:
نوروز را خوشم عباس جان … با یاد پدر و مادرم خوشم … آنقدر خوشم که در طول این 45 سال سابقه نداشته است!
زنده باشی رفیق.
یک شاخه گل در دستم سر راحت بنشستم
از پنجره مرا دیدی مثل گلهان لرزون تو رو دیدم خندیدی پرسون پرسون لرزون تو رو دیدم
درويش جان خداوند روح آن مرحوم را قرين رحمت فرمايد. جز اين آرزو كار ديگري نمي توانم. اميدوارم اروند سايه پدرش را تا ابد بر سرش داشته باشد. ارادتمند
نه! دوست ندارم آرزویت محقق شود رفیق … خدا نیاورد روزی که سایه پدران تا ابد بر سر فرزندان باقی ماند … همان بهتر که فرزند داغ پدر را تحمل کند و نه برعکسش … که بسیار جانکاه خواهد بود …
آقای عبادی عزیز،
mahtab عزیز ،
امیدوارم روح پدر نازنینتان ، شاد و در آرامش باشد .
محمد جان از مرگ گريزي نيست. آنچه مهم است زندگي است. مرگ گوشه اي از زندگي است.
مرگ گوشه ای از زندگی است که اگر درست به آن پرداخته شود، سبب زیبایی زندگی هم می شود … سبب می شود تا قدر لحظه های نامده مرگ را بهتر بدانیم و با هم بخوانیم و پای بکوبیم.
درود …
با درود بر استاد عزيز من. خيلي متاسف شدم. اميدوارم روح پدر بزرگوارتون در آرامش باشد.
از خداي مهربون براي ايشون طلب مغفرت مي کنم .
واقعا احسنت به شما…چقدر خوب با همه چي کنار مي آيد. ماشالله به روحيه و صبر شما. افتخار مي کنم به شما. استاد کل زندگيم هستيد…
پاسخ:
من استاد نیستم … استاد، “آهنگ کوثر” است که مرد و مردانه در بیابان های گربایگان فسا معجزه آ،رید و دو سال را در یک کانکس زندگی کرد.
زنده باشید شما و ممنون از لطف بی مانندتان.
بهترین ها را برایتان آرزو دارم.
و شاید خاک مهربان ترین است تا در آغوش خود ما را برویاند و هستی دوباره بخشد و مگر این نیست که همه رویش ها از خاک است. برای روییدن در دل خاک کافی است دانه باشی
ز خاک من اگر گندم برآید
از آن گر نان پزی مستی فزاید
خمیر و نانوا دیوانه گردد
تنورش بیت مستانه سرآید
هر چند بهار امسال را با پدر آغاز نکردی اما درک کرده ای که او مانند همیشه در کنار توست
بهارت سرشار از زندگی