پاییز که فرا می رسد، رودخانه ها دیگر برفی برای آب شدن و روان گشتن ندارند و همه چشم انتظار بارانی دیگر هستند
اما آبشار که باشی، حتا واپسین لحظه های زندگیت هم می توانند زیبا باشند! نمی توانند؟
نخستین روز از پاییز 1389
مسیر درکه به پلنگ چال
هنوز رودخانه درکه جان دارد
سلام
وبله درست گفته اید مخصوصا آبشاری به این زیبایی .. وبا عظمت
ثبت زیبایی شده
چه رنگ های خوبی داره
کاش ماندگاری ما انسانها هم
همانند این آبشارها بود
مقاوم..سر سخت..وزیبا صبور
🙂
آمين …0
حالا تنهایی میری؟
حیف شد قزوین بودم. بزودی برنامه را دوباره راه می اندازم. بریم؟
همينه ديگه!
اين رسم روزگاره امير جان …
نيايي؛ مي رويم!0
آبشار که باشی ، مرگ هم برایت تداوم ِ زندگی است
آفرين
د رميان جلوه هاي با شكوه و زيبا و ناب طبيعت، آبشار براي من مفهومي خيلي ويژه و تاپ دارد… چيزي كه بهترين ها را با آن تشبيه مي كنم و نمي دانم چرا…
براي من مفهوم اوج زندگي را دارد…آبشار
آبشار زندگي پر سر و صدا باد…
بله اوج زندگی … آن هم اوجی که هنوز می تواند نفعش را به دیگران برساند.
درود بر نیره گرامی …
Postes this to my blog also. Greetings from the Speedy DNS
دیدگاهتان را بنویسید