دوشنبه‌ی گذشته (5 بهمن 1388) یه کار باحالی تو مدرسه انجام دادم …
رفتم وسط کلاس ایستادم (البته تو زنگ تفریح و وقتی که خانم باطبی عزیز رفته بود چایی بخوره …) و رو کردم به بچه‌ها و گفتم:
من مدادم را نیاورده‌ام، کسی هست که مدادش را به من دهد؟
آقا دوس داشتم اونجا بودید و می‌دید که بچه‌های کلاس چه جوری از سر و کول هم بالا می‌رفتند تا مدادشونو به من بدهند!
تازه اون موقع بود که فهمیدم من چقدر در کلاس و بین هم‌شاگردی‌های عزیزم – پوریا اکابری، آروین یزدانی، امیرحسین هامون نورد، سینا ابراهیم زاده، هیراد جوادی، امیر طاها رمضانی، علیرضا حیدری و فرخ ایزدی – محبوبیت دارم.
وقتی اومدم خونه ماجرا رو واسه مامانی و پدر تعریف کردم … اونها به دقت به حرف‌های من گوش کردند … بعد ازشون پرسیدم:
واقعاً چرا بچه‌ها اینقدر منو دوست دارند؟
پدر گفت: واسه این که بعضی آدما کلاً مغناطیس دارند!
گفتم: مغناطیس یعنی چه؟
گفت: همون مهره‌ی مار خودمون!
خلاصه من که چیزی نفهمیدم! شما فهمیدید؟
راستی!
این پروانه رو هم روز تولد پدر، براش کشیدم و بهش هدیه دادم … قشنگه! نه؟
یه چیز پدرونه!
خیلی خوبه که آدم در بین دوستاش بتونه محبوب باشه، ولی از اون بهتر اینه که بتونه این محبوبیت‌شو حفظ کنه … نه؟
چه عیار سنج خوبی پیدا کردی اروند جانم! یادم باشه امروز برم وسط اتاق وایسم بگم کیست که مرا یاری کند!؟
ببینم چند نفر از این هجده نفر بهم کمک می کنن؟؟؛ آآممما اگه مثل تو باهام برخورد نشد چی!؟
پاسخ:
مي دوني؟ خانم معلمم هميشه مي گه: اروند جان تو بي نظيري … چون كه همه بچه ها رو دوس داري و مواظب همه هستي … فكر كنم اگه شما هم واقعاً همه همكاراتونو دوس داشته باشيد، اونها هم دست رد به سينه تون نمي زنند! مي زنند؟
کادوی تولد پدر بی نظیره ؛ از اون سوراخ تعبیه شده در بالای کار هم پیداست که باید دو رویه باشه ؛ آره؟
پاسخ:
آفرين به هوش و دقت نظرتان. درسته … دو رو هست … واسه اينكه مي خواستم به اتاقش آويزوون كنم! اما اين بي معرفت تنبل (پدر را مي گويم) در اون حالت ازش عكس نگرفت!
حالا مي گي چيكارش كنم؟
شمع های کیک پدر کم نیست؟من نگران بودم یه وقت خدای نکرده خونه تون نیاز به آتش نشان پیدا کنه!
(;
پاسخ:
نه بابا! همش دو تا دسته چهارتا بود به نشانه پايان جفت 4 اول زندگي!
با اون یه چیز پدرونه که اگه به جای صورتی ، سبز بود دیگه محشر می شد , خیلی موافقم.این که مهره مار داشته باشی شرط لازمه نه کافی.
باشه! اين دفعه مي گم كه سبز بنويسه! درود …
منم با نظر خانم معلمتون خیلی موافقم.
می دونی ,تو همه ی دنیا و زندگی آقای پدر هستی(حالا اگرهم همه اش نه بیشترش!) , برای همین کاریش نکن!بوسش کن!
پاسخ:
مي خوام اون كارو كنم … منتها به نظرم زياد طرفيت نداره و خداييش مي ترسم پررو بشه! نمي شه؟
من حاضرم همه مداد ها و روان نویس ها و خودکارام رو بدم به خانم شقایق!به خاطر همون اخلاقی که معلمت در تو می شناسه و همه تیم ما در ایشان
آفتاب آمد دليل آفتاب … ديدي گفتم شفايق!
راستي آقا پارسا! بالاخره اونقدر دست اون كمرباريك رو نگرفتي و نرفتي به باغ هنرمندان كه هاملت كوچولو واقعاً رفت دانمارك!!
خجالت کشیدم!
مرسی لطف دارید.
مامان باباها هیچ وقت پررو نمی شن فقط وقتی شما آدم کوچیک ها بهشون اظهار عشق می کنید یه دفعه یک فوج پرنده مهاجر توی دلشون پر می کشه…
پاسخ:
ولي پدر مي گه الان اوضاع پرنده هاي مهاجر خوب نيست و طفلكي ها هر جا مي رن به تالابهاي خشك شده برخورد مي كنند! نمي كنند؟
اره راست میگی..حفظ محبوبیت مهم تر از ایجادشه!
درود بر درياي خوشبختي كه همچنان پريساي عزيز در آن شناور است …
پدر راست می گن…
راستي! پس براي نجات تالابها بايد چيكار كرد؟
از پدر بپرس هر چی گفتن من تایید می کنم!
چشم … مي پرسم!
پدر راست میگه بعضی از آدمها ذاتا دوست داشتنی هستند مثل اروند خودمون.
خوشحالم که اینقدر محبوب هستی و حتما هم این محبوبیت رو همیشه حفظ می کنی.
کادوی تولد پدر هم خیلی زیبا بود. دستت برای این کاردستی زیبا درد نکنه.
اروند خان برای تولد من کادویی چیزی در نظر گرفتی؟! چند روز دیگه اژدها متولد میشه ها!
پاسخ:
ساني جان قرار شد هر وقت ديدمت يك دستگاه حباب ساز بهت كاد بدم! مگه قرار نشد؟ بهمني ها كه مثل خردادي ها از هر چيز دو تا نمي خوان! مي خوان؟
آره باید یه تئاتر دیگه پیدا کنم و به علاوه یه گردن بند الماس به قول پدرت کنم و ماجرا رو ختم به خیر کنم!
در اين زمينه (يعني ختم كردن ماجراهاي سرخ به سرانجام خير) حتماً با عمو آرش مشورت كن عمو جان!
عجب حیات بزرگی دارید! بیا و به درویش خان بگو چند لانه چوبی درست کند تا پرنده ها در آن آشیانه بگذارند
اگر در حیات خانه درت نارنج و ازگیل ژاپنی بکارید قشنگ می شود
14 اسفند زادروز خجسته میلاد تولد منه برام کادو چی میخری؟
پاسخ:
چه جالب … شما در روزی آمدید که مصدق بزرگ رفت!
عمو آرشت فعلا مهره اش سوخته!تا باز کی رو عاقبت به خیر کنه!
تا حالا کسی به من عمو نگفته بود!کیف داشت
پاسخ:
چه وجه تشابهی! درست مثل عمو آرش! نکنه مهره شما هم به همون دلیل که سارا خانوم سوخت، سوخته! نه؟
در ضمن قابلی نداشت عمو!
عجب!این حیات به این بزرگی جان می دهد برای درویش پارتی!!!
باید همه درویش دوستان از م….مدلی خان و ناصرالحکما تا هومان خان وآلاله و بهناز و شهناز همه به صرف پیتزا در حیات جمع شوند
پاسخ:
در باره این آلاله و بهناز و شهناز بیشتر توضیح بده ببینیم کی هستند؟
نمیدونی بابا درویش چقدر محبوبیت داره حتی حاج آقای ادارشون هم عاشقشه من رو هم که کشته چیزیه در حد الویس پریسلی اگر به رودهن بره دیگه برگشتی براش نیست مرد به این نازنینی همای سعادته که بر سعادت آباد سایه افکنده
راستی درویش خان چه غذاهایی دوست داره بردمش کاستاریکا براش درست کنم؟چه موسیقی دوست داره؟
چرا در مراسم رسمی تولد کت و شلوار نپوشیر؟ کراوات چرا نزد؟
پاسخ:
چون اتفاقاً مجلس کاملاً خودی بود و رسمی نبود!
درسته اروند جان قرار همین بود. یادم رفته بود… پس باید بگم به امید دیدار تا به حباب سازم برسم 🙂
پاسخ:
به امید دیدار … و البته تولدتون هم در غربت پیشاپیش مبارک باشه …
اروند نازنین
میدونی اوج لذت بردن از حضور دیگر ” انسان ” های کنار تو چه زمانی است ؟
آن زمان که تو بدانی کسی تورا دوست دارد .
دوباره میگویم : تو ( خویشتن خویش تو ) درک کند که کسی تو را دوست دارد .
نه آنکه کسی بگوید که تو را دوست دارد . یا نماد های دوست داشتن را به تو هدیه دهد .
در چنین فضائی زندگی عجیب گرم و پر طراوت و زیبا است .
باورم این است که بزودی به این درک خواهی رسید .
نشانه های آن همین هاست که میگوئی
آره … نمی دونی مامانی و پدر چقدر از این کار من کیف کردند عمو محسن عزیز.
اول اینکه مطمئنم اون پروانه ، بهترین هدیه ای بود که پدر بعنوان کادو تولد گرفت .
دوم اینکه قربون اون دل کوچیک ِ قشنگ ِ مهربونت برم .
سوم اینکه اینکه بدونی دیگران ، اطرافیانت بدون چشمداشت، بدون توقع دوستت دارن حس خیلی قشنگیه .
راستی یه چیزی بهت بگم هیچوقت یادت نره … هیچکس ، هیچکس ، هیچکس تو دنیا به اندازه ی پدر و مادر بچه هاشون رو دوست ندارن و هیچکس به اندازه ی اونها نگران آینده ی بچه ها نیستن . حتی وقتی عصبانی هستن یا از دست بچه هاشون دلخورن ، فقط به سعادت اونها فکر می کنن .
ببینم تو دعایی ، جادویی ، وردی ، چیزی بلد نیستی که بخونم ، این مدیر مدرسه مون با من مهربون بشه؟ هر راهی رو بگی امتحان کردم . مشکل اینجاست که وقتی می بینه بچه ها با من رفیقن ، بیشتر اذیتم می کنه .
من فقط می تونم واسه ی اون مدیر مدرسه تون آرزوی شفای عاجل کنم … همه مدیرها در همه جای دنیا دنبال معلم هایی می گردند که بتونند با شاگرداشون ارتباط یهتری برقرار کنند و آنها را به مطالعه و ماندن در کلاس و مدرسه بیشتر راغب سازند؛ اونوقت مدیر شما به جای این که شما رو روی سر بذاره و حلوا حلوا کنه، اذیت هم می کنه!
من متاسفم برای اون مدیر بالادست تر که متوجه خسرانی که چنین مدیرانی به آموزش و پرورش کشور وارد می کنند، نیست!
امیدوارم البته شما ناامید نشوید و مثل کتینک در “انجمن شاعران مرده” پا پس نکشید … هیچ وقت صحنه پایانی آن فیلم ماندگار را فراموش نمی کنم … آنجا که شاگردان کلاس همه با هم و به افتخار معلم دوست داشتنی شان بر روی نیمکت ها رفته و در سکوت ایستادند و به اخراج او اعتراض کردند …
درود …
بعضی روزها خیلی نا امید و خسته می شم اما باز هم بچه ها به من انرژی می دن . دیدن اون چشمهای شاد و سرخوش ، بهم انرژی می ده.
یه روز مدیرمون خیلی اذیتم کرده بود . مجبورم کرده بود کلاس کامپیوتر رو تو آبدارخونه تشکیل بدم! فکر کن!
برای تحقیرم ، نشون دادن قدرتش … یا هرچی ! واقعا نمی دونم . جالب اینه که اصلا فکر نمی کنه اولیاء میان اعتراض می کنن . مثلا مدرسه ی غیر انتفاعیه . منم زنگ زدم به رئیسم تو مجتمع فنی و بهش اطلاع دادم .اون هم گفت صبر کن تا من بیام . من هم کلاس رو تشکیل ندادم و روی صندلی نشستم . دلم می خواست گریه کنم . همین طور که داشتم فکر می کردم و غصه می خوردم ، یهو یکی از بچه های کلاس دوم اومد طرف ، تصور کن من نشسته بودم و اون ایستاده اما قدش از حالت نشسته ی منم کوتاه تر بود . اسمش ” هلن ” هست . دست کوچیکش رو گذاشت رو شونه ام ، صاف نگاه کرد تو چشمام و گفت ” خاله ساحل به نظر میاد امروز گرفته اید ”
اینکه یه دختر کوچولوی 8 ساله غصه ات رو بفهمه اما یه خانم مدیر 50 ساله نفهمه خیلی دردناکه .
سرم رو بالا گرفتم دیدم چشمهای قشنگشون رو دوختن به من . بلند شدم تو همون آبدارخونه درس دادم، فقط بخاطر بچه ها .
از این خاطره ها زیاد دارم ، مثلا “آوا ” کلاس اولیه ، هر وقت دلش برای مامانش تنگ میشه ، هر جا که باشم ، میاد منو پیدا می کنه ، بغلم می کنه می گه ” مامان من می شی؟ ”
روژان ، بیش فعاله. خیلی خیلی شیطون . نمی تونی تصور کنی . همه از دستش شاکین ، یه بار سر گنجشک رو زنده زنده کنده ! فکر کن! اون وقت این جونور فقط تو کلاس من آروم میشینه . بهش گفتم کمک مربی من هست و تو کلاس کمکم می کنه.
آخ.. نمی دونی چقدر بچه هام رو دوست دارم … اما بعضی وقت ها ، بعضی وقت ها ، دلم از دست آدم بزرگ ها خیلی می گیره .
عجب! پس بگو اون روز که خانوم باطبی – معلمم – بهم گفت: اروند بیا بشو کمک دست من و در کار مدیریت کلاس به من کمک کن، منظورش چی بود؟! پس درواقع می خواسته از دست شیطونی های من در کلاس خلاص بشه! یادم باشه فردا حالشو بگیرم! نگیرم؟
راستی! باهات موافقم … امان از دست این آدم بزرگا! بخصوص اونایی شون که فکر می کنند خیلی هم عقل کل تشریف دارند! ندارند؟
سلام منو به هلن برسون! خوشگل هم هست حالا؟!
اِ … پس خانم معلم تو هم از این کلک ها بلده؟ وش خوبیه . به بچه های شیطون مسئولیت می دیم تا یه ذره آروم بشن . خیلی وقت ها هم موثره.
راستی ، مگه تو هم شیطونی؟
پاسخ:
اوووووه چه جورم! باید بودی گفتگوی امروز خانم باطبی با پدرم را دم در مدرسه گوش می کردی!
همه ی بچه های من خوشگلن اما بعضی ها خوشگل ترن .هلن هم خوشگله اما مطمئن باش بخاطرش هیچ جنگی اتفاق نمیافته.
اگه دختر خوشگل می خوای ، می تونم لیلی و لِنا رو بهت معرفی کنم. خواهرن . لیلی کلاس دوم و لِنا پیش دبستانی . لِنا هم خوشگل تره ، هم شیرین زبون تر از لیلی .
الان مشکل مادر بچه هات حل شد؟
پاسخ:
باشه! روی لنا کار می کنم … البته فقط کار می کنم! قول قطعی نمی دهم! چون چند تا کیس دیگه هم هست! نیست؟
استاد!کی گفته مهره ما سوخته ؟ داشتیم؟
هه هه!سارا!؟اسمش رو هم می دونین؟!بابا اینجا همه خودی اند انگار!
البته اسمشو پیش من نیارین که دلخورم ازش؛ به عقیده من این مشکل خودش غم فقدان مادرش را معضل کرد!
پاسخ:
خوشحالم که مال تو نسوخته … مهره ات را می گویم! با دلخوری ات همراه هستم … هر چند نمی توانم یک طرفه با قاضی بروم … باید مجال داد تا سارا خانوم هم از خودش دفاع کنه! نه؟
می شه مشکل مادر بچه های منم حل کنید!؟:)
پاسخ:
من فکر می کنم که منظور تو از نوشتن این عبارت، دقیقاً خود این عبارت نیست! نه؟
در واقع باید بعد از مشکل و قبل از مادر، کلمه “یافتن” را هم اضافه می کردی! نمی کردی؟
در وضعیت کنونی، جمله ات آدم را یاد گاف های سرخ آرش کماندار عزیز می اندازد! نمی اندازد؟
امروز سرتون شلوغه ها استاد؟این 27امین باره که می آم!
پاسخ:
شرمنده پارسا جان … البته می بینم که انگیزه هم قوی بوده برای آمدن! به هر حال موضوع سر مادر بچه هاست گویا! نه؟
میگم……………..هاپچوم م
ببخشید یادم رفت…
برمی گردم دم دم
با با با شه؟