لطفاً به این تصویر نگاه کنید …
خواهش میکنم که با دقت در جزییات این عکس درنگ فرمایید …
شما فکر می‌کنید این قورباغه‌ی نگون بخت دارد به چه می‌اندیشد؟ و چرا مردد است که آیا سرانجام تنش را بسپارد به این زریوار پر زباله و پری دار یا دلش را خوش کند به آن روزگار خوش افسانه ای و پری پیکر در سال های نه چندان دور؟!
باور کنید:
جهانی که برای قورباغه‌ها و ماهی‌ها جا نداشته باشد، برای آدم‌ها هم جا نخواهد داشت …
امروز روز جهانی محیط زیست است … روزی که باید به حرمت همه‌ی زیستمندان عالم، به پاخیزیم و پیمان بندیم که می‌توانیم جهانی سبزتر، آرام‌تر و با توان زیست‌پالایی بیشتر بیافرینیم و از آن پاسداری کنیم! نمی‌توانیم؟
ممنون از محسن زوارزاده‌ی عزیز که از ماحصل تازه‌ترین سفرش به طبیعت کردستان و تالاب زریوار، این دو تصویر تأمل برانگیز را به خوانندگان عزیز مهار بیابانزایی هدیه کرده است.
مؤخره:
سال‌ها پیش استاد فرزانه‌ی ادب، دکتر محمّدرضا شفیعی کدکنی برایمان سروده بود:
در هجوم تشنگی ، در سوز خورشید تموز
پای در زنجیر خاک تفته می نالد گون :
“روزها را می کنم پیمانه ، با آمد شدن ”
غوک نیزاران لای و لوش گوید در جواب :
” چند و چند این تشنگی ؟
خود را رها کن همچو ما
پیش نه گامی و جامی نوش و کوته کن سخن”
بوته خشک گون در پاسخش گوید : ” خمش !
پای در زنجیر ، خوش تر تا که دست اندر لجن ”
امروز اما با مشاهده‌ی دوباره‌ی چهره‌ی درمانده و مستأصل این قورباغه‌ی زریواری، احساس میکنم که حتا غوک نیزاران لای و لوش هم دیگر تحمل این شرایط را ندارد! دارد؟
چرا ندارد محمد جان، چرا ندارد. زندگي زيباست حال هرگونه كه باشد! محيط زيست نداريم كه نداريم! نتونستيم آرامش كسب كنيم كه نتونستيم! ديگران حرمتي به طبيعت نمي گذارند كه نگذارند! مگه ما مشگلي داريم؟ اصلا مگه مشگل به معناي واقعي اش براي ما وجود دارد؟
اصلا تعريف محيط زيست چيه محمد جان؟
آخراش فكر كنم بايد فرياد بزنم. در متن معلومه؟
کاملن معلومه امیر جان …
خوب شد هدفون تو گوشام بود!!
فقط به لحظه درنگ فكر ميكنم ..
تاملي براي همه ما در رابطه با محيط زيست !
درود بر سمیرا …
چرا دیگر نمی نویسی؟!
قورباغه!
هیسسسسسسسسسسسسس
مبادا آقای دکتر بشنود و چینی تنهایی اش ترک بردارد..فقط آلودگی هوای تهران…البته دکتر مابدش هم نمی آید از پروژه ببر به نوایی برسد و گرنه اگر دکتر را در بازی داخل نکنند فریادش به آسمان می رود:….آی مردند ببرها پختند میانکاله جای ببر نیست!!!!!!
عکس های غبار عربی را که به شمال رسیده بود همراه با نمونه با دانشگاه بردم و به حضرات نشان دادم.اول منکر همچون چیزی شدند بعد گفتند که عکس و نمونه مال شمال نیست و از جای دیگری آوردم!!!دزد هم شدم!!!!
حالا راستشو بگو … از کجا آوردی؟ از عراق که نیاوردی! ها؟ زود باش اعتراف کن!!
آقای درویش، خدا خیرتون بده.این روزِ تعطیلی منو تا کجاها بردین.
گارسیا لورکا شعر گونه ای داره که توش دو تا غورباغه با هم صحبت میکنن، من تا این غورباغه رو دیدم یاد آرزوهای اون غورباغه تو شعر افتادم:
-” آیا تو به زندگی جاودانی معتقد نیستی؟”
-” این دیگر چیست؟”
-” خیلی ساده… یعنی زندگی برای همیشه
در بلورترین آب
نزدیک ییلاقی پرگل
در علفهایی خوش طعم.
یک روز زمانی که کوچک بودم
مادر بزرگ بیچاره ام به من میگفت
که بعد از مرگم ازینجا خواهم رفت
به روی لطیف ترین برگها
به روی بلندترین شاخها”
پاسخ:
به نظرم دارد نشانی بهشت را می دهد! اینجا گشتیم ما … یافت می نشود قورباغه جان!
فرهنگ؟ ، اقتصاد؟ و یا هر دو؟
بیشتر فرهنگی است به گمانم! نیست؟
اشكار صد دفعه گفتم نرو توي كوير! نمونه براي شمال بياور. بيكاري مي خواهي زيرآب بزني؟
اتفاقاً پاسخ پرسشت مثبت است امیر جان! نیست؟
دوست ندارم دوباره داستان تلخ اینجا بنویسم و دیروزبه روستای سر آقا سید یا به عبارت خود اهالی منطقه قطب جدید گردشگری! رفتم. دورنمای زیبایی داشت ولی به جرات میگویم که آلوده ترین و پر زباله ترین روستایی بود که در عمرم دیده بودم. آب زلالی که از دامنه های هفت تنان زرد کوه در روستا جاریست و باید برود که به دز بپیوندند در مترهای اول ورود به روستا به حجم زیاد زباله و فاضلاب مواجه شده و تبدیل به گنداب میشود. در عجب بودم از زنده بودن تک تک افراد روستا در آن همه زباله و فاضلاب و تافن. آیا اجداد این روستاییان هم به سر خود چنین می آوردند؟
مسلم است که نمی آوردند! چون آن موقع آنقدر زباله های پلاستیکی و ظروف یکبار مصرف وجود نداشت.
حالا چرا عکس نفرستادی رفیق؟
جناب درويش بسيار عزيز ،
نمي دانم هنوز در ادامه موضوع قورباغه هستم يا ادامه مطلب ديگري را اشتباه گرفتم.در هر صورت اجازه مي خواهم ادامه داستان قورباغه را بگيرم.تحقيقات بسيار گسترده در بخشي از اروپا ،استراليا و تعدادي از ايالت هاي آمريكا به وضوح نشان مي دهند كه ، جمعيت دوزيستان و از جمله همين قورباغه هايي كه در بچگي با آنها بازي مي كرديم ، قورباغه حوض يا Rana ridibundaبه سرعت در حال كاهش مي باشد .يكي از علل قطعي اين پديده افزايش تابش پرتو ماوراي بنفش است كه پوست اين جانداران تحمل آن را ندارد .چندي پيش در بررسي ميداني كه از تالاب هاي جنوب خوزستان داشتم ، در طول يك هفته تنها يك عدد وزغ مشاهده كردم . البته چون ما اصولا” كار تحقيقاتي انجام نمي دهيم – نيازي هم نداريم چون درباره همه چيز ، همه چيز را مي دانيم – نمي توانم اظهار نظر كنم. ولي در هر صورت عدم مشاهده قورباغه آب شيرين برايم پرسش برانگيز بود.ظاهرا” كارشناسان محيط زيست زماني بزرگ جلوه مي كنند كه به جانوراني بزرگ توجه دارند؛ببر ، يوز و آهوي خوش گوشت . ليكن در اين ميان نبايد فراموش كرد، بسياري از جانوران كوچكتردرحكم بيوانديكاتور كيفيت محيط هاي طبيعي عمل مي كنند؛ به ما هشدار مي دهند كه وضعيت چندان مساعد نيست!از اين مرحله به بعد به ما بستگي دارد كه اين هشدارها را جدي بگيريم يا خير .
موفقيت شما و وبلاگ شما آرزوي هميشگي من است ، ارادتمند كامبيز
درود بر استاد عزیزم.
واقعیت زنهاردهنده ای را گوشزد کرده اید که به سهم خویش می کوشم تا بیشتر و سزاوارانه تر انعکاسش دهم.
درود بر شما.
برای درویش سبب افتخار است که “بهرام سلطانی” دست نوشته هایش را می خواند.
تکرار مکررات را چه سود جناب درویش؟ چند عکس چه تغییر ذهنیتی در اهالی روستایی که جزو صعب العبورترین مناطق هستند و به گفته خوشان 6 ماه سال با جایی در ارتباط نیستند ایجاد میکند؟ چه کسی وظیفه آموزش این افراد را بر عهده دارد و چه کسی میتواند آنها را حتی راضی به آموزش پذیری کند؟
نباید ناامید شد جناب تیموری عزیز … همان تصاویر قبلی شما بازتاب خوبی در استان داشته و از طریق تصاویر افراد خاطی تحت پیگرد قرار گرفته اند.
درود ..
درست است ,دنیایی که برای قورباغه ها و ماهی ها جا ندارد ,برای انسان هم جا کم می آورد!
بدجور هم کم می آورد …
مسلما هر گاه برای انسان بودن خودمون احترام قایل شدیم محیط زیست و حیوانات را نیز پاس خواهیم داشت. و متاسفانه از سیستم گرفته تا خود………….
پاسخ:
امیدوارم حرمت انسان بودن را درک کنیم.
درود …
متاسفانه کردها خودشان هم در تمیز نگه داشتن محیطشان همکاری نمیکنند.
این کار را نوعی کلاس گذاشتن بیش از حد میدانند!
پاسخ:
البته ممکن است مقصر گردشگران آمده از شهرهای دور و نزدیک هم باشند.
اطلاعات آقاب کامبیز بهرام سلطانی بسیار به روز و آموزنده ست، اتفاقا چند وقت پیش که تو طبیعت کنار یه نیزار نشسته بودیم پدرم میگفتن در زمان جوانیشون این نیزارها پر از غورباغه هایی بودن که نمیذاشتن صدا به صدا برسه، اما حالا فقط طرفای غروب آفتاب شرو ع به خوندن میکنن که صدای بسیار قشنگ و محزونی دارن مثل کر میمونه یه گروه میخونن یه گروه بهشون جواب میدن! که البته با گوشیهامون ضبطش کردیم.
آقای درویش اعتراف میکنم که کمترین حسن آشنایی با این وبلاگ اینه که به آدم می آموزه از طبیعت اطرافش لذت ببره… حتی از غور غور غورباغه ها
خیلی خوشحالم که چنین حسی را تجربه می کنید.
درود …
ما به دنبال بهشتی هستیم که در اون زندگی میکنیم.. و افسوس که بهشتمون رو برای رسیدن به وهمی نه خیال انگیز که دهشتناک داریم هزینه میکنیم…
با سلام
درود بر شما …
تعبیر بسیار زیبا و در عین حال تکاندهنده ای بود.
“البته ممکن است مقصر گردشگران آمده از شهرهای دور و نزدیک هم باشند.”
این که صد البته درست است. اما طبق تجربه من، وقتی من گردشگر بارها به این منطقه سفر کرده ام و با افراد مختلف هم مواجه شده ام، نظافت محیط را رعایت کرده ام و خواسته ام دیگران را هم به نظافت محیطشان متوجه کنم، با واکنش سرد افراد بومی آن منطقه مواجه شده ام. انگار این رفتار من نوعی کلاس گذاشتن است، و راه طبیعی و درست زندگی نیست!
این موضوع خیلی آزار دهنده است. نمیتوانم دلیل این نوع طرز تفکر را بفهمم!
شاید دلیلش فقر نسبی آن مناطق باشد
؟!
نمی دانم … واقعن نمی دانم!
اما امیدوارم که اینگونه نباشد.
درود …
سركار خانم ليلي به يكي از ريشه اي ترين حوزه هاي فلسفه محيط زيست اشاره كرده است ؛ در جايي كه انسان فاقد ارزش و احترام است ، صحبت از حفاظت اين يا آن گونه گياهي يا جانوري به لطيفه تبديل مي شود .فكر مي كنم بايد بيشتر درباره مباني فلسفي حفاظت از محيط زيست صحبت كرد و نوشت ، زيرا فلسفه محيط زيست ، زير بناي آن است .اين زير بنا در ايران از ابتدا وجود نداشته است .در طول نزديك به چهل سال گذشته ، ما درباره تكنيك هاي حفاظت از محيط زيست صحبت كرده ايم ؛ صحبت و نه بيشتر .درست تر آن بود كه نخست به فلسفه حفاظت از محيط زيست مي پرداختيم و سپس وارد حوزه هاي فني – مهندسي مي شديم .
با تشكر و عرض ادب
درود و ارادت مجدد به استاد گرانقدر، بهرام سلطانی عزیز …
کاش می شد به عقب بازگشت و مشق محیط زیست را به نحو دیگری آغاز می کردیم …