هرچند که هیچگاه آلمانی ها را به عنوان خونگرم ترین و مهربان ترین مردم جهان یاد نکرده اند؛ اما فکر می کنم وقت آن رسیده که ژرمن ها را دلسوزترین حامیان سلحشور طبیعت زمین بنامیم و در برابر عزم جدی شان برای حفظ طبیعت کلاه از سر برداریم.
همین چندی پیش بود که فعالان سبز آلمان، چنان به دولت خویش فشار آوردند تا دولت فدرال مجبور شد انصراف خویش را در پروژه ساخت سدی غول پیکر در کشور ترکیه اعلام کند؛ زیرا آلمان…ی ها معتقد بودند با ساخت یک سد دیگر بر روی سرشاخه های فرات، وضعیت میان رودان و هورالعظیم در کشور عراق وخیم تر خواهد شد! می بینید؛ به جای این که ایرانی ها نسبت به ساخت این سد و افزایش ریزگرد ناشی از آن معترض باشند، این آلمانی ها بودند که بار ما را هم بر دوش کشیدند و بر خلاف مصالح آشکار اقتصادی شان، عملاً نشان دادند که عاشق زمین هستند.
در ماجرای سونامی ژاپن و انفجار رآکتور فوکوشیما هم این آلمانی ها بودند که بیشترین اعتراض و زنجیر انسانی را تشکیل داده و دولت خویش را واداشتند تا فرمان تعطیلی نیروگاه های اتمی خود را تا یک دهه دیگر بدهد.
قصه اشتوتگارت 21 هم برگ زرین دیگری برای آلمان ها به حساب می آید و امروز هم آنها در اعتراض به حمل زباله های هسته ای از فرانسه به آلمان، حقیقتاً شاهکار کردند …
اجازه دهید همه با هم به افتخار سبزهای آلمان یک کف مرتب بزنیم و آرزو کنیم تا تنه آنها به ما هم بخورد! به مایی که فکر می کنیم فعال و طرفدار محیط زیست هستیم؛ اما نیستیم! هستیم؟
سلام دوستان سبز
از مطالب وبلاگ شما بسیار لذت میبریم و در پیوند های ما قرار دارید
به عنوان یک وبلاگ تازه متولد شده خوشحال میشویم به وبلاگ محیط زیستی ما هم سر بزنید ما مادران دل نگران این مرز و بوم هستیم و نام وبلاگمان امید مادران زمین هستش
http://madaranezamin.blogfa.com/
منتظرتان هستیم
هروقت تنه آنها در زمینه های حقوق زنان،حقوق بشر، نوع دوستی،اتحاد، دموکراسی، احترام به عقاید متفاوت و آزادی به تن ما خورد مطمئن باشید آنوقت تنه سبزهایشان هم به ما می خورد. متأسفانه همه چیزمان بدجور به همه چیزمان می آید. تو را به خدا قیاس مع الفارق نکنید . همین قدر که محیط زیستی هایمان قادر به ارائه یک اظهار نظر منطقی و علمی باشند و به اصطلاح با درافشانی های گاه و بیگاهشان ملت را از خنده روده بر نکنند باید کلاهمان را بیندازیم هوا!.. دلم برای دلقکها می سوزد .. با فعالیت شبانه روزی برخی عزیزان جویای نام علاقمند به اجرای پروژه های زیست محیطی در صحرای کربلا شدیدن بیکار شده اند ..
درود
به نکته ی بسیار ظریفی اشاره کرده ای؛ تا مردم وارد عرصه ی مطالبه های محیط زیستی نشوند، کار محیط زیست بسامان نخواهد شد.
این گونه حرکت ها از روی آموخته های پیشین به انها نیست ، باید فرهنگ اینگونه مطالبات در مردم وجود داشته باشد .
راستش ما چگونه می تونیم همچین مطالباتی از دولت خودمون در مورد مسائل زیست محیطی داشته باشیم ، در شرایطی که خود همین مردم ، جزء نابود کننده ها و زخمی کننده تن نحیف محیط زیست ایران هستند .
شمالی هستم و هر موقع برای بهره بردن از طبیعت به جنگل میروم ، باور کنید که از رفتاری که دیگران با طبیعت دارند ، فقط زجر می کشم .
پس حالا حالا ها مانده که ما از زیر صفر به صفر برسیم و شاید بعد آن بتوانیم به طرف درجات بالاتر حرکت کنیم
همون انقلاب رو صادر کنیم بسه دیگه
درود بر درویش عزیز
ما که تغییر در مرامنامه مان نیست و فرهنگمان غالب است می ترسم تنه آنها به تنه ما بخورد و کار محیط زیست هم خراب تر شود. من چند سال پیش از یک خانواده امریکایی یک اطاق اجاره کرده بودم و در میان آنها زندگی می کردم. اول روی زمین غذا خوردن را به آنها یاد دادم. بعد غیت کردن در مورد دیگران را آموزش دادم. اولش سرخ و سفید می شدند ولی زود راه افتادند. به بچه ها بازی بیخ دیواری را یاد دادم و پس از یک سال اگر از آن محله عبور می کردید همه بچه های امریکایی را در حال بیخ دیواری شرطی می دیدید. گمان کنم تا چند سال دیگر بیخ دیواری به بازی های المپیک جهانی هم راه پیدا کند! خلاصه اینکه همان بهتر که آلمانی ها کار خودشان را بکنند و تنه شان به تنه ما نخورد! البته همه هم به بدی من نیستند ولی بدتر هستند!
سلام آقای درویش
دست مریزاد دلمان برای اینجا تنگ شده بود .
سه شنبه خیلی اتفاقی با روشن کردن تلویزیون موفق به زیارتتان در برنامه طلوع شبکه چهارم سیما شدم. مطالبتان بسیار ارزنده و مفید بود.
بخصوص افزودن صفحات ثابت محیط زیستی به روزنامه ها.فکر کنم اولین قدم باشد.
یادگیری عادات خوب خوب است در هر زمینه ای و از هرکسی.
آخر هفته ها غرق در جشنواره رنگ ها در شیراز هستم.
چشمانم از روی سروهای زیبا و سبز می لغزد روی رنگ رنگ طیف قرمز تا زرد بعد طیف قهوه ای کوه و بعد بالاتر آسمان آبی آبی …
جای همه سبز است.
با آرزوی سلامتی .
Salam ostade aziz. injaneb Fekri dabire goroohe gozareshe rooznameye khorasan hastam ke hozoori ham khedmat residam vali motasefaaneh shomarey shomaro peyda nemikonam. baraay mosahebehii dar baarey layehey jaame manaabe tabii niyaaz be shomaratoon daaram. age maghdoore email befarmaiid.
sepas.
محمد جان سلام
جایت اینجا در برلین خالی است. هم روبروی پنجره اتاق کارم و هم روبروی پنجره محل زندگیم چند درخت تنومند قد علم کرده اند که هر بار که به آنها نگاه می کنم لذت می برم و همه اش افسوس می خورم که در سال گذشته در محل کارم در دانشگاه تهران تمامی چنارها را سر بریدند و در محل مسکونی ام هم تنها درخت توت روبروی آپارتمانمانم قربانی تراکم سازی شد و رفت. اما بد نیست بدانی که در سنگفرش و موزاییکهای خیابان ها و کوچه ها در برلین از سیمان و بتن استفاده نمی شود. در هر پیاده رویی معمولا سه جور سنگ فرش است. یکی به رنگ قرمز که محل عبور دوچرخه است. یکی مثل موزاییکهای قدیمی خودمان در بخش میانی و یکی هم قطعات کوچک سنگی در دو یا یکطرف طرف پیاده رو. این قطعات کوچک بیشتر برای ایجاد تمایز با بخش میانی و راهنمایی برای روشن دلان است. تمامی این سنگفرشها و موزاییکها فقط در خاک فرو رفته و از سیمان و بتن خبری نیست. خودت می دانی که مزیتهای فراوانی دارد. اولا آب براحتی داخل خاک نفوذ می کند، ثانیا لابلای آنها خزه ها و حتی گیاهان کوچک رشد می کنند. ثالثا خاک آلود نمی شود و امکان تنفس ریشه های درختان میسر می شود و رابعا (که بسیار مهم است) برای تعویض و نو سازی آن هزینه کمی صرف می شود. مثلا یک کارگر ساده با کمترین امکانی براحتی آنها را تعمیر می کند و نه آلودگی صوتی و راه بندان و بیل مکانیکی لازم است و اسیبی به فضای سبز وارد نمی شود.
درود بر روشنک، عباس، نیما، امین، همسایه، فکری، آرش و استاد آخانی عزیز
دکتر آخانی عزیز: می خواستم بگویم جای شما هم در ایران خالی است … اما بعد فکر کردم چرا این حرف را بزنم؟ وقتی که در ایران فقط خون دل خوردید … بگذار اندکی هم نفس بکشید و بتوانید این زیبایی ها را ببینید و آرامش بجویید …
اینجا هم حال همه ما خوب است دکتر … خوب ِ خوب!
بازتاب: مهار بیابان زایی » بایگانی » از اشتوتگارت تا لس‌آنجلس چقدر راه است؟!