روز گذشته بیش از یک هزار نفر از مارگیران هندی در کلکته به اعتراض برخواسته و دست به راهپیمایی و تجمع بر علیه تصویب قانونی زدند که بر مبنای آن، هیچ شهروند هندی حق ندارد تحت هیچ بهانه‌ای به آزار حیوانات وحشی بپردازد. در حقیقت بر مبنای این قانون، پیشه‌ی مارگیری یا Snake charming که افزون بر 800 هزار هندی از آن ارتزاق می‌کنند، غیرقانونی اعلام شده و دیگر هیچ کس اجازه نخواهد داشت به بهانه‌ی سرگرمی و جلب توجه مردم به آزار و اذیت و حبس مار بپردازد. جالب این که تصویب این قانون، حتا بر جاذبه‌های گردشگری هندوستان هم ظاهراً اثر منفی گذاشته، چرا که تماشای مراسم مارگیری و رقص مارها، یکی از سرگرمی‌های مورد علاقه‌ی گردشگران خارجی است که به هندوستان مسافرت می‌کنند. اما وزن سیاسی طرفداران محیط زیست و انجمن‌های حامی حیوانات و حیات وحش در هندوستان، چنان درخور و قابل توجه بوده که دولت هند از خیر چنین درآمدی هم گذشته و فرمان تعطیلی حرفه‌ی مارگیری را صادر کرده است.

    رفتار دولت هند، می‌تواند و باید که برای ما و به ویژه دولتمردان وطنی الگو باشد که چگونه حاضریم با اندک توجیهی، اصلی‌ترین ملاحظات مسلم محیط زیستی را زیر پا نهاده و به بهانه‌ی ایجاد اشتغال، توسعه‌ی صنعت، احداث راه و پل و سد و نظایر آن بی‌مهابای فرداها، به حراج اندوخته‌ی ارزشمند ژنتیکی خود ادامه دهیم. آنچه که امروز در هورالعظیم، پریشان، بختگان، هامون، ارومیه، گاوخونی، هیرکانی، نایبند، دنا، سبزکوه، میان‌کاله، گلستان، گیلان، ارسباران، جنگل ابر، کلاردشت، فندق‌لو، شورابیل، مسیله، شهداد، سیوند، خجیر، سرخه‌ حصار، باهوکلات، زریوار، مراغه، کم جان، شهریار، ورامین، قهاوند همدان و … ملاحظه می‌کنیم، بیش از هر چیز فاش کننده‌ی یک حقیقت تلخ است: فقر فرهنگی و فقر مدیریتی به مانند دو اهرم یک قیچی تیز و برنده به جان پایداری سرزمین مادری مان افتاده‌اند.

    از همین روست که کمترین انتظار ما طرفداران محیط زست از کاندیداهای ریاست جمهوری در ایران باید این باشد که به وضوح بگویند: در صورت به قدرت رسیدن چه برنامه‌هایی برای بهبود وضعیت محیط زیست کشور داشته و با چه تیمی کار خواهند کرد. نگاه کنید به جریان به قدرت رسیدن باراک اوباما در ایالات متحده آمریکا و تیم ارزشمند و پرقدرتی که بر کرسی‌های سبز کابینه‌ی خود نشانده است. حفظ محیط زیست، مهار جهان‌گرمایی و افزایش توان کشور در حوزه استحصال از انرژی‌های نو، در شمار محوری‌ترین شعارهای انتخاباتی اوباما قرار داشت؛ آن هم در زمانی که این دولت با بی‌سابقه‌ترین بحران اقتصادی خویش دست و پنجه نرم کرده و می کند. افسوس که هنوز بسیاری از اعضای تشکل‌های سیاسی ما نمی‌دانند جهان گرمایی چیست؟ چه رسد به این که بخواهند بین این پدیده و انتخابات، رابطه‌ای معقول هم برقرار کنند.
    از همین روست که به سهم خود، کلاه از سر برداشته و نسبت به عزم و اراده دولت و مردم هند در پاسداری از مواهب طبیعی‌ سرزمین‌شان ادای احترام می‌کنم.