سرانجام باراک اوباما رییس جمهور ایالات متحده آمریکا به عنوان شصت و ششمین رهبر جهان اعلام کرد که 10 روز دیگر شخصاً در اجلاس کپنهاگ شرکت خواهد کرد تا عزم دولت خویش را برای کاهش فرآیندهایی که پایداری زیست را در زمین به مخاطره انداخته است، نشان دهد.
حضور اوباما، به ویژه از این منظر می‌تواند حایز اهمیت باشد که در طول چند دهه‌ی گذشته، به ویژه 12 سال حاکمیت بوش پدر و پسر و 8 سال سلطه‌ی رانالد ریگان، آمریکا بیشترین تک‌روی را در حوزه‌ی مجادلات و مباحث جهانی محیط زیستی از خود نشان داده و همواره مانند یک تافته‌ی جدابافته کوشیده بود از زیربار مسئولیت جهانی مهار جهان‌گرمایی و تخریب محیط زیست شانه خالی کند.
همچنین، این حضور ممکن است رهبران دیگر کشورهای اصلی آلوده‌کننده‌ی زمین، یعنی چین و هندوستان را هم به شرکت در این مهم‌ترین اجلاس سبز جهان ترغیب کند؛ اجلاسی که ظاهراً جمهوری اسلامی ایران هم برای نخستین بار می‌خواهد در بالاترین سطح ممکن در آن مشارکت داشته باشد؛ رخدادی که در صورت وقوع، کاملاً بی‌سابقه بوده و می‌توان آن را به فال نیک گرفت. چه تاکنون هرگز در دولت‌های پیشین، چه در زمان هاشمی رفسنجانی، چه محمد خاتمی و چه همین دولت نهم چنین رویکردی ملاحظه نشده بود.
بارها گفته‌ام که جهان‌گرمایی و تغییر اقلیم را می‌توان به بهانه‌ای مقبول برای آغاز یک گفتگوی جدی و مؤثر برای تأمین آینده‌ی مشترک همه‌ی مردم ساکن در همه‌ی کشورهای موجود در همه‌ی قاره‌های جهان بدل ساخت. خطرات روزافزون ناشی از جهان‌گرمایی، می‌تواند سبب شود تا همه در برابر این دشمن مشترک بشریت، دست اتحاد داده و به خاطر زمین هم که شده، منیت‌ها و مرزهای عدالت‌گریزانه را به کناری نهیم.
هیچ اولویتی در جهان بالاتر از حفظ محیط زیست، به عنوان بستر تولید و حافظ کیفیت زندگی وجود ندارد؛ اجلاس کپنهاگ بار دیگر فرصتی تاریخی برای نخبگان و رهبران جهان فراهم می‌آورد تا نشان دهند به چه میزان از این آموزه حمایت کرده و حاضرند هزینه‌هایش را بپردازند.
در همین باره:
جهان‌گرمایی ؛ فرصتی برای جهان‌گرایی!
بسیار زیبا خاطر نشان کرده اید؛
هیچ اولویتی در جهان بالاتر از حفظ محیط زیست، وجود ندارد.
“به خاطر زمین هم که شده، منیت‌ها و مرزهای عدالت‌گریزانه را به کناری نهیم.”
نکته ظریفی است! کیست که نداند بسیاری حتی حاضر نیستند به خاطر چیزهایی خیلی کمتر از زمین دست از کینه و بددلی بردارند. ارجاعتان می‌دهم به ممنوع الخروج شدن بازیگران و یا زلزله در فدارسیون شنا
براي همين است كه گاندي مي گويد: جهان ما نيازهاي همه را برطرف مي كند؛ اما حرص و آز رانه!
درود بر تو سام عزيز.
به نظرم این اجلاس فرصتیه که به زمین ثابت کنیم که هنوز می تونه به ما امیدوار باشه.اما ای کاش توی این اجلاس یه کمی هم ایران نقش داشت…