مارگون، نام آبادبومي است در استان کهكیلویه و بویراحمد و در فاصله 70 كيلومتري از مركز استان (ياسوج). این آبادي در بخش مارگون از توابع بویراحمد سفلي قرار گرفته و جمعیت آن در سال ۱۳۸۵، برابر با ۲۷۳۵ نفر بوده است.
در اين منطقه، يك ايستگاه تحقيقات منابع طبيعي وجود دارد كه از منظر برخي ويژگي‌هاي محيطي، نظير توپوگرافي، جنس خاك و ميزان بارندگي يكي از بهترين و شاخص‌ترين ايستگاه‌هاي مديريت مرتع و دام در كشور به شمار مي‌آيد. وسعت اين ايستگاه 1250 هكتار بوده و دقيقاً در 56 كيلومتري شمال غرب شهرستان ياسوج قرار دارد. ارتفاع آن از سطح دريا از 2250 الي 2700 متر متغير و متوسط بارندگي سالانه‌ي آن بيش از 800 ميلي‌متر بوده كه قسمتي از آن به صورت برف است.
 بنابراين، همان طور كه ملاحظه مي‌شود، جانمايي و انتخاب اين ايستگاه كاملاً منطقي و قابل دفاع بوده و از همين رو، تاكنون يكي از عرصه‌هاي فعال پژوهشي كشور در حوزه‌ي منابع طبيعي محسوب مي‌شده است. آن هم در استاني كه خود يكي از استان‌هاي شاخص كشور در اين حوزه به شمار مي‌آيد؛ استاني كه حدود دو سوّم از مساحت يك ميليون و هفت‌صدهزارهكتاري‌اش را عرصه‌هاي منابع طبيعي، اعم از مرتع و جنگل دربرگرفته و مي‌تواند قطب منابع طبيعي كشور (با تأكيد بر جاذبه‌هاي بوم‌گردي)، به ويژه در منطقه‌ي رويشي و اكولوژيك زاگرس به شمار آيد.
امّا اينك به بهانه‌ي احداث يك كارخانه سيمان، گويا هيچ نقطه‌ي ديگري جز اراضي همين ايستگاه مناسب تشخيص داده نشده و قرار است در يكي از عرصه‌هاي استثنايي كشور كه از بارندگي سالانه‌ي بيش از 800 ميلي‌متر هم برخوردار است، كارخانه سيمان مارگون با مشاركت سرمايه‌گذار خارجي ساخته و راه‌اندازي شود.

 
آيا آثار سوء زيست‌محيطي كارخانه سيمان درود در ماگون هم تكرار مي‌شود؟

گفتني است، در آبان ماه گذشته، آيين آغاز عمليات اجرايي ساخت كارخانه سيمان مارگون با حضور استاندار و ديگر مقامات محلي و نيز مدير كل صنايع معدني وزارت صنايع و معادن، آقاي محمّدرضا مس‌فروش به اجرا درآمد و جناب مس‌فروش فرمودند: به دستور رييس جمهوري به ‪ ۲۴‬ كارخانه سيمان در دست اجراي كشوركه ‌داراي پيشرفت فيزيكي بالايي هستند، تسهيلات فوري – به ارزش دو هزار ميليارد ريال – اعطا مي‌شود تا ظرف حداكثر 20 ماه به بهره‌برداري برسند (اين در حالي است كه هم‌اكنون علاوه بر فعاليت 42 كارخانه سيمان در كشور، 40 كارخانه ديگر نيز در حال ساخت هستند). مس فروش همچنين يادآور شد: از مجموع ‪ ۱۰‬ميليارد دلار اختصاص داده شده به بخش صنايع و معادن، ‪ ۳۹/۸‬ درصد آن به صنايع معدني سيمان داده شده است.
از سوي ديگر، سيد مسعود حسيني، استاندار كهگيلويه و بويراحمد هم در مراسم آغاز عمليات اجرايي اين كارخانه، گفت: با راه‌اندازي كارخانه سيمان مارگون، 450 فرصت شغلي به طور مستقيم و 400 هزار فرصت شغلي غيرمستقيم ايجاد مي‌‏شود.
با اين حساب و به بياني ساده‌تر، اگر دولت همه كار خود را رها كرده و فقط سالي 10 كارخانه سيمان بزند، مي‌تواند 4 ميليون شغل ايجاد كرده و از اهداف برنامه به سرعت پيش بيافتد!
شايان توجه آنكه ايستگاه ياد شده و بوم‌سازگان‌ (اكوسيستم)هاي مرتعي و جنگلي پيرامون آن دربرگيرنده‌ي مرغوب‌ترين پوشش گياهي طبيعي كشور بوده و در شمار عالي‌ترين اندوخته‌هاي ژنتيكي فلات ايران محسوب مي‌شود. برخي از مهمترين گونه‌هاي مرتعي ايستگاه پژوهشي مارگون كه بي‌شك در صورت احداث كارخانه مزبور به شدت آسيب خواهند ديد، عبارتند از:
Prangos ferulacea     (جاشير)
Bromus tomentellus  (كده، علف پشمكي)
Hordeum bulbosum   (كتو)
Agropyron trichophorum  (قياق)
Thymus daenensis            (آويشن)
Astragalus adscendens  (گون گزانگبين)
Heteranthelium piliferum
Phlomis persica (گوش بره ايرانی)
Scariola orientalis  (گاو چاق‌كن)
Cousinia spp.    (هزارخار)
Tragopogon spp.     (شنگ)
Alyssum dasycarpum    (قدومه)
Silene conoidea
Valerianella dactytophylla 
Erysimum spp.
Cousinia squarrosa
Poa bulbosa (چمن پيازك‌دار)
Euphorbia falcata
Bromus danthoniae (جارو علفي)
بار ديگر، براين نكته پاي مي‌فشارم كه كسي مخالف توسعه، اشتغال‌زايي و جذب سرمايه‌گذاري خارجي نيست، بلكه پرسش اصلي اين است كه آيا اين مهم بايد به بهاي مرگ منابع طبيعي و محيط زيست كشور تحقق يابد؟ و آيا نمي‌توانستيم با جانمايي بهتر و منطقي‌تري، اين عرصه پژوهشي را نيز حفظ نماييم؟! به عنوان مثال، حتا اگر اصرار بر اين است كه بحث اشتغال‌زايي صنعتي در همين استان كهكيلويه و بوير‌احمد پابگيرد، چرا انتخاب محل احداث كارخانه را در آن بخش از اراضي استان كه واجد ارزش‌هاي بوم‌شناختي و تنوع زيستي نيست، مانند نواحي گچ‌ساران و دهدشت متمركز نسازيم؟! روي سخنم به ويژه با مسئولين سازمان حفاظت محيط زيست كشور و وزارت جهاد كشاورزي است كه چگونه و چرا با مجوز ساخت اين كارخانه در يكي از ناب‌ترين عرصه‌هاي اكولوژيكي كشور موافقت كرده‌اند؟ از اين گذشته، اصولاً جاي اين پرسش باقي است كه چرا خارجي‌ها اغلب فقط تمايل به سرمايه‌گذاري در آن بخش از فعاليت‌هاي صنعتي (مانند پتروشيمي، ذوب‌آهن، فولاد، سيمان و …) در كشورهاي جنوب دارند كه به شدت آلوده‌كننده بوده و پايداري زيست را به چالش مي‌كشد؟!