به اتفاق اروند و بابابزرگ رفته بودیم به کوهستان کارا در مسیر پلنگ‌چال.
در راه توجه فرزندم به این تابلو جلب شد (در حالی که من فکر می کردم، آن یکی برایش جالب تر باشد!) و از من پرسید:
پدر! چرا اون چیزی که بیشتر اهمیت داره رو آخر نوشتند؟!
فکر کنم جوابی که من به اروند دادم، نه تنها او را قانع نکرد! بلکه فاصله‌اش را هم از من بیشتر کرد!
خواستم بدانم پاسخ شما چیست؟
مشکل همینه، اونی که باید بیشتر اهمیت داشته باشه، در تعیین اولویت ها کمترین جایگاه را دارد. چقدر این تابلو با با برنامه ریزی هایمان همخوانی دارد. امیدورایم نسل آینده از آن فهمی برخوردار باشند که در اولویت بندی ها به اولویتهای واقعی مان جایگاه های سزاوارتری بدهند.
احسنت به این هوشمندی اروندجان …
پاسخ:
درود بر هومان عزیز و ممنون از لطفت … مسأله این است که ما بر اساس استراتژی ترساندن، می خواهیم مشکلات را حل کنیم تا بر اساس یک حرکت نرم افزاری و فرهنگی پایدار.
درود
اقا با توجه به خبری که نوشته شده بود حدود نهصد هزار تومن به حساب صبا ریخته شد … باید عرض شود که دیروز پدر صبا در تماس تلفنی مبلغ ریخته به حساب صبا رو چیزی حدود 650 هزار تا 700 هزار تومن اعلام کردند و حاضر به ارایه صورتحساب شدند .
ایشان تشکر و سلام گرمی را به تمام دوستان و هموطنان که به هر شکل در توانشون بود ، کمک کردند اعلام داشتند .
و ارزوی سلامتی برای تمامی عزیزان داشتند.
جهت اطلاع دوستان گرامی
ابوطالب ندری
پاسخ:
درود بر ابوطالب عزیز …
موضوع را پیگیری می کنم. شاید بشود بیشتر شفاف سازی کرد.
جناب درویش هر کسی برای خود یک ایده و نظری دارد و اولویت های کار و برنامه ریزی هایش نیز بر اساس این ایده هایش می باشد و کسی که این تابلو را در آن مکان نصب کرده احترام به طبیعت و بزرگترها برایش در ردیف چندم بوده است حال خدا شکر که این فعالیت ها برایش مهم می باشد خیلی هستند که اصلا” به این موارد اصلا” فکر نمی کنند.
درود بر حسین عزیز …
به نظرم کسی که این تابلو به فرمان وی نوشته و نصب شده است، زندگی را بر اساس نباید ها و نکردن ها می سنجد. به نظرم نگارش چنین متنی برای مردم پایتخت ایران، بزرگترین توهین است.
chon dorost kardan e farhang pishzamineh ye dorost kardan e mohit e zisteh. chon vaghti amniat vojood nadareh, kesi be mohit e zist fekr nemikoneh. chon moteasseganeh baazi vaghta afraad e bi nazm tedaadeshoon az tabi’aat doostan dar kooh bishtareh. chon baazi vahta vojood e afraad e mozaahem baes mishe aslan yadet bereh baaye chi oomadi kooh…
va akhar az hameh ham inkeh khob mamoolan hamisheh mohemtar ro akhar az hameh minevisan…mesl e hameh chizemoon
درود بر شما.
امیدوارم … واقعن امیدوارم برای فردی که دستور نوشتن این هشدارنامه را بر روی تابلو داده، اهمیت مطالب از پایین به بالا بوده باشد!
اتفاقا به نظر من این طوری بیشتر توجه خواننده جلب میشه… چون معمولا افراد در حال گزر که زمان یا حوصله یا … زیادی برای خوندن ندارندف جملات اول و آخر یک متن رو میخونن تا زودتر به جمع بندی برسن.
پس برای همینه که موضوع حجاب در وسط قرار گرفته؟!!!!
سلام
چی بگم درویش جان بعضی مواقع از ته دل آه میکشم
چقدر ذهن های بعضی ها تلخه
بسیار سراغ دارم اونهایی رو که مثل این متن تلخ می نویسند و فکر می کنند
میشد طور دیگر گفت
بله … واقعاً وقتی می شود جذب کرد، چرا دفع کرد و ترساند و صرفن نهی نمود؟
درود بر نیمای عزیز …
درود بر محمد درویش و اروندش
به نظر من پیام تابلو آنقدر بد نوشته شده که جز تبلیغ شرارت هیچ نکته‌ای از آن حاصل نمیشود.
پاسخ:
بله گاه تأکید بیش از حد بر کلمه های خشونت آمیز – حتا اگر به منظور پرهیز از آنها نوشته شده باشد – خود عامل تشدید خشونت شده و فضا را متشنج تر می کند.
مثلاً فکر کن برای نخستین بار می خواهی به یک شهر جدید مسافرت کنی و در سر در ورودی شهر بخوانی که: ورود هر نوع نارنجک دستی، مواد مخدر، آرپی جی هفت و کیک زرد به داخل شهر ممنوع است!
چه احساسی به تو دست می دهد؟!
درود بر قباد عزیز.
1- maazerat az inkeh farsi type nemikonam
2- dar inkeh mohtaviat va tartib e jomalat e tablo bi rabt hastan, shakki nist
vali man fekr mikonam tooye jaame’eh mihit ezist be andaazeh ye nazm va adam e mozaahemat ahamiat dareh. dorosteh ke har taablo’ie bayad bar hasb e makan nasb besheh va vaghti dar kooh va tabiat hastim mozoo e mohem “bayad” ehteram be tabiat bashe. Vali asafaa ke nist…na az taraf e afraadi ke baa’zan mian kooh na az taraf kasi ke taablo ra tarrahi kardeh.
bahs e man ineh ke shoma nemitooni shahrvand e “mozaahem” va “sharoor” bashi va daghdagheh ye mohit e zist ham dashteh bashi. Agar yad gerefti ke kooh jaaye mozaahemat nist va aslan mozahemat jozv e zendegi e shahrvandi nist, khod be khod moshkel e ehteram be tabi’aat ham hal shodeh.
man bahs e farhang ro be hich vajh joda az mohit e zist nemibinam. lotfan dar nazar dashteh bashid ke afradi ke be kooh mian, fahat blog khaan ha va blog nevisaan e zist mohiti nistand.
kheyli delam por ehhhhhhhhhhhhhhh…az adam e nazm e shahri, az adam e ehteram be koohnavardo mohit e zisto hamehchiiiii
bebakhshid ke injaro entekhab kardam ke ghor bezana,
pirooz bashid o bar gharar
درود بر سارایی که دلش از حرمت شکنی ها در محیط کوهستان پر است.
امید که روزی ظرفیت فرهنگی جامعه متناسب با این دانستگی اوج بگیرد.
زنده باشید و سرفراز و البته امیدوارتر از امروز.
آقای درویش عزیز،
عکسهای بسیار زیبایی بودند.
در مورد تابلو نصب شده تا آنجائیکه سطور قابل تشخیص بودند، ترتیب آوردن جملات برای من مشکلی ایجاد نکرد.
چیزی که مرا بشگفت آورد این مسئله بود که معمولا این نکات را در خانواده به افراد میآموختند، دستکم در زمان کودکی و جوانی من چنین بود و نیازی به چنین تابلوهایی در مورد طرز سلوک افراد و یادآوری نمی افتاد.
چه شده که در کوهها بایستی برای طرز برخورد با طبیعت و افراد تابلو یادآوری نصب شود؟
موفق و پیروز باشید.
خب یکی از مشکلات اغلب خانواده های امروزی این است که اعضای خانواده کمتر این مجال را می یابند و یا این علاقه را نشان می دهند که گرد هم جمع شده و به بهانه صرف صبحانه یا ناهار یا شام با هم گ÷ بزنند و درد دل کنند! نه؟
درود …
سلام و درود
راستش اونکه این تابلو رو دستور داده بنویسید هدفش همون دو سه سطر اول بوده اون دو ردیف آخر را هم برای خالی نبودن عریضه نوشته…این تابلو بیشتر به درد برخی محله های قدیمی که اشرار زندگی میکردند میخوره نه به پارک!!
این احتمال هم وجود دارد.
حتا ممکن است بعد از آن که تابلو را نوشتند و دیدند که خیلی خشونت بار از کار درآمده، آن دو سطر پایینی را هم اضافه کرده اند! نه؟
درود بر مریم خداکرمی …
سوال به جایی کرده ! شاید اصلن باید تابلو را از پایین به بالا خواند ! نه؟
درضمن با خانم خداکرمی موافقم.
اما به نظر من باید کاملاً شخمش زد!
درخوشبينانه ترين حالت ، مي شه اينجوري تفسير كرد كه تنظيم كننده اين تذكرات ، با اين فرض كه آخرين مطلب يادشده بهتر تو ذهن باقي مي مونه ، ترتيب بندها را مشخص كرده ، كه البته بعيد مي دونم اينطور باشه و احتمالش چيزي نزديك به صفره . به نظر من اصلا” روي ترتيب اين موارد ، ميزان تاثيرگذاري و برداشت خواننده فكر نمي شه . اهميتي نداره كه مخاطب سخن ، اونيه كه گل وحشي مي چينه يا يك آدم شروره كه قمه حمل مي كنه . بنابراين همه توي يك دسته قرار مي گيرند و خب نتيجه هميني مي شه كه مي بينيم و بنابراين هيچكدوم هم پيام خاص خودشونو نمي گيرن .
خوشحالم! زیرا شما هم ظاهراً با شخم زدن موافق هستید! نه؟
آقا انگار من یه خورده دیر رسیدم, ببخشید. آخه رام یه خورده دور بود, ولی بالاخره تونستم خودمو برسونم.
با اینکه توی ایران, کسی واسه قانون, تره هم خورد نمیکنه, ولی بالاخره داشتن قانون, اونم واسه کوهها, خیلی بهتر از بی قانونیه.
به نطر من, همینکه قانون آخر رو اجرائیش کردن خودش خیلیه. اگه راجع بهش چیزی نمینوشتن که اصلا” کسی بهش فکر نمیکرد. در ضمن بعضی ها معتقدن که اگه چیزای مهم رو آخر بنویسن, تاَثیرش بیشتره و بیشتر توی حافظه میمونه.
من هر چی فکر کردم, نتونستم رابطه ی ضبط صوت رو با چاقو و قمه و اره بفهمم, بنابراین یکی ندا رو برسونه تا ما هم از نفهمی بیایم بیرون.
حالا خانوما رو بگی با روسری و حجاب مشکل داشتن و قانون رو پاک کردن, یه حرفی, ولی این یارو متخصص ادبیات! رو بگو که چه تلاشی داشته تا “می باشد” ها رو تبدیل به “است” بکنه.
خیلی جالب بود! آخه من خودم یکی از افرادی هستم که به شدت با “می باشد” مشکل دارم! ولی به خدا من نبودم ها!
در مورد ضبط صوت هم احتمالن به دلیل پخش اصواتی نظیر: “حالم بده … احوالم بده …” بوده است! نبوده است؟
درود …
آقای درویش, حالا مطمئنی یه نفر که بشدت با “می باشد” مشکل داشته, اروند رو سر دست بلند نکرده تا اون “است” های خوشکل رو بنویسه؟
به هر حال, خوب که بهم گفتی, تا بعد از این حواسم جمع باشه یه وقت به جای “است” ننویسم “می باشد”.
نه والله!
اصولن هنگامی باید از “می باشد” استفاده کرد که فاعل در انجام فعل اختیار داشته باشد.
مثلن:
وقتی می گوییم: ” پلیس سر چهار راه است.”
یعنی همیشه سر این چهار راه پلیس است.
اما وقتی می گوییم:
“پلیس سر چهار راه می باشد.”
یعنی الان پلیس آمده و ممکنه همیشه سر این چهار راه پلیس نباشه.
به همین ترتیب باید گفت:
هوا گرم است.
نه این که بنویسیم:
هوا گرم می باشد!
زیرا گرم بودن یا نبودن هوا در اختیار “هوا” نیست! هست؟
.
.
این هم درس امروز ما!
درود …
عالی بود استاد،
حالا اگه بنویسیم “او از انجام خدمت سربازی معاف می باشد” یعنی ممکنه دوباره ببرنش سربازی؟
آفرین!
این نشون می ده درس امروز رو خووووووب یاد گرفتی … منتها دُز شیطنتت یه خورده بالاست! نه؟
آخه من بچه ی آروم و بی سر و صدا و درسخون اصلا” اهل شیطنتم؟
اینو دیگه باید از زیبا خانوم پرسید! نه؟
زیبا هم همینو میگه. میگی نه؟ خودت بیا ازش بپرس.
خیلی خیلی خوشحال شدم که امشب تونستم با شما و هومان خان صحبت کنم. شب تون به خیر.
زنده باشی دانش جان.
مرا هم بسیار خوشحال کردی.
خداوند پشت و پناهتان باشد و به امید دیدار …
اینکه اروند جان چنین بینشی دارد قابل احترام است واینکه آنها مثل ما قالب ها را همان طور نمی پذیرند . حالا بعضی دوستان وجود چنین تابلوهایی را لازم نمی بینند درست است یا غلط را من نمی دانم ولی حتی توی آموزش زبان استفاده از تابلوهای دیداری اثری داره که اگر استاد بیچاره گلویش را پاره کند آنقدر نتیجه نمی گیرد البته در مثالی هم که استاد ما از نشانه های دیداری زده بود یک نفر بی کوایت را به بیسکویت تبدیل کرده بود و این در ذهن او کاملا مانده بود.
درود بر شما آقای درویش…
همیشه از خوانندگان پر و قرض وبلاگ شما هستم چون به فرهنگم و کشورم علاقه دارم و از وجود انسان های دانایی مانند شما به خود میبالم… و از مطالب بینظیر شما چه در زمینه بیابان زدایی و چه دل نوشته ها استفاده میکنم گاه گاهی هم به وبلاگ اروند عزیز سر میزنم که برایم خیلی جالب میباشد.
در زمینه این مطلب واقعا جای تاسفی بسی عمیق وجود دارد و سوال های زیادی را به وجود میاورد … یکی از این مشکلات به عقیده من فرهنگ سازیمون میباشد که در پایه دچار اشکال و نقص هست که همینطور رشد میکند و نتیجه اش میشود ناهنجاری ها گوناگون در همه عرصه های زندگی اشخاص تا جایی که به حریم خصوصی افراد هم احترام گذاشته نمیشود. من مفیم ایالات متحده هستم و در این کشور با اینکه اماکن بسیار زیبا طبیعی و جنگل های فراوان سراسر آن را فرا گرفته است هیچ گاه همیچین تابلویی را ندیدم و هیچگاه هم ناهنجاری هایی در آن ندیدم که باعث تاسف بشود. دلیلش هم این میدانم این کشور فرهنگ سازی عمیقی در کودکان از خردسالی میکند تا آنها را در آینده مجازات حرکت هایی ناشایستشان نکند … نمیگم وجود ندارد، دارد ولی سعی میکنند درصدش را کم کنند … به معنی واضح تر پیشگیری بهتر از درمان میباشد. در کشور ما نوعی تضاذ ها به وجود آمده است در پی این 100 سال گذاشته که مردم برای دمکراسی و آزادی کوشش کردند و میکنند و این تضاد ها باعث شده همیشه قشر حاکم به جای رفع این تضاد ها و تعدیل در رفتار ها همیشه بین مردم شکاقی عمیق به وجود بیاورد و نوعی فرهنگ نادرست به عنوان نفرت و زور در بین مردم به وجود آورد… در پایان تشکر فراوان از شما دوست عزیز … به امید آزادی و احترام به حقوق یکدیگر در فردای ایران…
موردی که فراموش کردم عرض کنم و امیدوارم به عنوان نظرات اضافه شود این بود که بعد از ارسال کامنت خود دیدم این کامنت باید توسط شما تایید شود … آیا فکر نمکنید روحیه عدم اطمینان در بین ماها به طور غلط به صورت فرهنگ درآمده که همیشه نیاز به اطمینان سازی چندباره داریم ؟! یکی از دلایل پشرفت کشورهایی اروپایی و آمریکا اعتماد به یکدیگر است در حالی که در این جوامع دروغ به صورت چشمگیری از بین رقته است و انسان ها به یکدگر اطمینان دارند. در صورتی که دروغ به صورت یک فرهنگ در جامعه ما در آمده است به همین دلیل است که اطمینانمان را به هم از دست داده ایم این هم بازمیگردد به همان تضاد ها در جامعه که شخص را دارای چند شخصیت میکند و قطب حاکم بر جامعه مردم را زیر فشار قرار میدهد که تغییر ماهیت بدهند به سمتی که حاکمیت آن را میپسندد حرکت کنند و انسان ها به دلیل احساس تحقیری که به آنها شده است گارد تدافعی میگیرند که حاص آن چیزی چون چند شخصیتی نمیباشد. و این امر ابتدایی ترین اصول حقوق بشری و حریم خصوصی شخص را توسط حاکمیت ازش ساقط میگردد، متاسفانه این مورد از سال های دور گریبان گیر ملت ایران میباشد. به گونه ای به عقیده من خطرناکترین ضربه به یک کشور این است که انسان هایش دارای چند شخصیت متفاوت باشند و این خطی هست که در کشورهای جهان سوم و کشورهای مدرن کاملا قابل رویت میباشد. باتشکر فراوان از شما آقای درویش ….
از آشنايي با شما خوشحالم و اميدوارم حضورتان در كلبه مجازي درويش استمرار داشته باشد.