امروز در اغلب بخش‌های خبری صدا و سیمای جمهوری اسلامی، بارها این خبر تکرار شد که عربستان سعودی به خاطر آسيب‌هاي وارد آمده به محيط زيست سواحل شرقي خود در جريان جنگ خليج فارس (1991)، مبلغ یک ميليارد و 200 ميليون دلار غرامت گرفته است. شاهزاده ترکی بن ناصر بن عبدالعزیز، رییس سازمان حفاظت محیط زیست عربستان گفت: مبلغ یادشده توسط سازمان ملل متحد از دولت عراق گرفته و به دولت سعودی پرداخت شده است.
جالب است که عربستان بابت جنگی که اصولاً راهی به خاک آن کشور نیافت و بیش از چند روز به طول نیانجامید، توانسته است، چنین مبلغی را به عنوان غرامت از یک کشور عربی بگیرد. البته پیش‌تر هم کویتی‌ها چنین کاری را اجرایی کرده بودند.
منتها پرسش اصلی این است که اگر خسارت وارد آمده بر محیط زیست عربستان بابت چند روز جنگ از مرز یک میلیارد دلار می‌گذرد، خسارت جنگ هشت ساله عراق بر علیه ایران به همراه تبعات جنگ‌های نخست و دوم خلیج فارس بر ایران چقدر خواهد شد و چرا با وجود آن که سازمان ملل متحد رسماً عراق را آغازگر جنگ و تجاوزگر واقعی معرفی کرده است، هنوز هیچ غرامتی به ایران پرداخت نشده است؟!
فکر میکنم، فقط خسارت ریزگردهایی که از سرزمین عراق به ایران رسیده است، سر به میلیاردها دلار بزند، اگر فقط می‌توانستیم اثر سؤ آن را بر روی سلامت شهروندان‌مان به درستی تعیین و انتشار دهیم. وای به حال آثار سؤ استفاده از سلاح‌های شیمیایی که هنوز در ایران قربانی می‌گیرد!
شاید اگر می‌توانستیم این غرامت‌ها را زنده کنیم، دیگر از تصور شروع برنامه تحول اقتصادی اینگونه ملت و دولت نمی‌لرزیدند و کابوس نمی‌دیدند! می‌دیدند؟
فکر کنم انتقام خون ده ها هزار شهید وطن در طول سال های جنگ تحمیلی فقط با هلهله کردن در تماشای مراسم اعدام دیکتاتور خون ریز این کشور خلاصه نمی شود.
ما باید کارهای مهم تر دیگری هم انجام می دادیم.
درود بر شما جناب عليرضا حسيني.
براي سايت خبري/ تحليلي تان آرزوي دوام و تكامل بيشتر دارم.
ممنون كه خبرم كرديد.
آ محمد
درود و تبریک بخاطر وبلاگ دراماتیک و زیبایتان. من بهنام هستم و توسط خواهر عزیزم به وبلاگ شما معرفی و وارد شدم. یا الله
————————————————————–
نظر مرتب:
بدلیل اینکه آدرس منزل ما جنب کشور دوست ( لطفا یکی تعریف کلمه دوست رو به من بگه) و همسایه مان عراق می باشد. کاملا در جریان مشاجرات و اختلاف نظر های 8 ساله با همسایمون هستم. یه مشت حرفهای خاله زنکی که آخرش با چند هزار لیتر خون و یکم هزینه تسلیحات و چند تا درخت سوخته و … به خیر و خوشی تموم شد. الان هم رابتمون خیلی خوبه هر وقت نیازی داشته باشن صمیمی ترین دوستشون ماییم راحت میان در میزنن و هر چی می خوان طلب می کنن. ما هم که خراب رفاقتیم از تو حلق بچمون می کشیم بیرون میدیم به همسایه ی عزیزمون.
در نهایت می خواستم بگم برادر من آ محمد عزیز: ی روزی دو تا همسایه با هم دعوا کردن تموم شد رفت ما که هی نباید یاد آوری کنیم و اختلاف ایجاد کنیم.
گیرم که سالی 12 ماه هی خاک از عراق بلند بشه همراه با مواد شیمیایی همون دعوای کزایی بیاد بره تو حلقمون. عزیز من مرام و معرفت ایرونیتون کجا رفته. بابا همسایست میشنوه ناراحت میشه. نگید خوبیت نداره مردم چی میگن. نگید.
———————————————————–
نظر غیر مرتب:
بدون شرح:
http://behnam607.blogfa.com/
———————————————————–
بدرود و ببخش اگر پر حرفی کردم
پاورقی: آ در گویش ما به مردان بزرگ اطلاق می شود
غلط های املایی که وجود دارد امضای من است خودتون رو ناراحت نکیند
زنده باشي بهنام جان … شرمنده فرمودي درويش را به خصوص با “آ” خطاب كردنش.
قلم توانا و طنازانه اي داري. اميدوارم تلاشهايت در دنياي مجازي دوام يافته و به ارتقاي محتواي آن بيافزايي.
البته درست است كه ما ايراني ها اغلب خراب رفيقيم؛ اما تبحر خوبي هم در خالي كردن زيرپاي رفيق را داريم! نداريم؟
مي گويي نه! سري به جامعه شناسي نخبه كشي بزن.
به هر حال، به نظرم هيچ دولتي حق ندارد، حق مردم ايران را در اخذ غرامت از كشور و دولتي كه براي بسياري از ايراني ها خون دل فراهم كرد، نگيرد.
سرفراز باشي …
درود
آ محمد بابت هندوانه های شیرینتان که زیر بغل ما گذاشتید سپاسگزارم مخصوصا این روزها که داریم کم کم خودمون رو واسه شب باستانی و زیبای یلدا آماده میکنیم و خواندن قیمت هندوانه باعث سرگیجه می شود.
———————————-
در خصوص سوالی که پرسیدید:
” اما تبحر خوبی هم در خالی کردن زیرپای رفیق را داریم! نداریم؟ ”
باید بگویم نه نداریم. قطعا و حتما و باید و شاید و سزاست و رواست و … که ما ایرانیان پندار و گفتار و کردار نیک داشته باشم هر چند ادیانمان متفاوت باشد که دین یا دئنا در زبان سانسکریت به معنای وجدان است و وجدان شخص در تمامی نوع بشر تنها به نیکی فتوا می دهد.
———————————-
آ محمد میدانید مشکل کار کجاست آنجا که من گفتم ” لطفا یکی تعریف کلمه دوست رو به من بگه ” و کسی این کار را نکرد!
شاید مشکل اینجاست که ما نمیدونیم مواردی را که شما نام بردید رفقای ما هستند نه دشمنان ما و گرنه چه ایرانی و چه غیر ایرانی آخه کدوم عقل سلیمی زیر پای رفیق رو خالی میکنه؟
برای همینه که من دوست دارم فریاد بزنم بگم بابا به اون درخت چند هزار ساله که میپرستیدم و بریدند قسم مشکل مملکت ما کمبود مهندس و دکتر نیست کمبود مختراعان و مکشفان و دانشمندان هسته ای یا بسته های پیش نهادی نیست.
مشکل این ملت فقر در علوم انسانیه. ( یکی از اعماق ذهنم داره هی میگه کدوم مشکل چی میگی واسه خودت: مشکل مشکل مشکل داریم مشکل)
ولش کن داشتم عرض می کردم: مثلا ما مشکل ادبیات داریم چون معنی دوست و رفیق رو نمی فهمیم. نمیدونیم وقتی می گیم کشور دوست و همسایه عزیزمان تو دلمون باید یه حس خوب ایجاد بشه نه حس تنفر و انتقام و …
پس بزار اینقدر پیچیدش نکنیم. تنها مشکل اینه که ما معنی کلمات رو نمیدونیم.
آقایون خانوما تو فرهنگ دهخدا گفته شده: نخبه ی چیز مثبته و کشتن ی کار منفی. و از اونجا که مثبت در منفی میشه منفی و ما خوشمون نمیاد نتیجه کارمون بشه منفی پس نخبه ها رو نکشید.
آ محمد به همین سادگی مشکل کشته شدن نخبه هامون حل شد.
———————————-
در خصوص حق مردم ایران هم کاملا با نظر شما موافقم ولی با نظر دوست خوبی هم که گفت حق گرفتنی است نه دادنی هم موافقم.
همین الان هم داریم حقمون رو میگیریم فکر نکنی که بیکار نشستیم. منتها تا زمانی که معنی دوست و رفیق رو از دشمن تشخیص ندادیم حقمون اینکه که کرد و قبار عراق بره تو حلقمون و هیچی نگیم. و هیچ دولتی هم نمیتونه ما رو از این حق مسلم که مستحقش هستیم محروم کنه.
———————————
باز هم ببخشید پر گویی کردم دل نوشته است دیگر چه می شه کرد.
راستی اگه با کلمه “آ محمد” ارتباط برقرار نکردید بفرمایید تا تقییرش بدم.
خُب، ما خاکمون رو تو جنگ از دست ندادیم، ولی از سال 61 تا 67 جوانهای آینده سازی و گلهای امیدی رو از دست دادیم که تنها به این دلیل کشته شدن که دایناسورهای بازار جیب شون رو پُر کنن… کی در تاریخ ایران حیات یک ایرانی ظاهرا برای وطن ولی در واقع برای پر کردن جیب عده ای به داو گذاشته شد؟تازه اون هم به نام دین!؟
گاهی فکر میکنم اگر مسائل پشت پرده جنگ افشا بشه – چنانکه اندکی شده- ننگین ترین فصل تاریخ ایران رو بشه دید. و اونوقت بقول مرحوم زرین کوب چطور باید جواب منتسکیو و پاریسیهای کنجکاوش رو بدیم که میپرسن؛ “چگونه میتوان ایرانی بود”؟
بگذار خیالت را راحت کنم فلورا!
من هیچ اعتقادی به جنگ خوب ندارم که حالا بخواهم در باره درجه بد بودن جنگ هشت ساله صحبت کنیم.
جنگ به هر شکلش و به هر بهانه ای، نشانه ی آشکاری از خوی بربریت و خون ریزی است که متاسفانه هنوز در بشر وجود دارد.
ما آدم ها فراموش کرده ایم که زبان داریم و می توانیم گفتگو کنیم.
من مخالف هر نوع جنگ هستم و برای دنیای عاری از سلاح، همه توان خود را نهاده و می نهم.
اما در مقایسه با 250 جنگی که در طول تاریخ ایران زمین بر مردمانش تحمیل شده است؛ جنگ 8 ساله، وضعیت بدتری از دیگر جنگ ها ندارد! دارد؟
درود …
به بهنام:
شاید مشکل از آنجا آغاز می شود که معنی دوست را بر بنیاد ملاحظات ایدئولوژیکی یا گروهی تعریف می کنیم و نه آموزه های منتج از منافع ملی.
متاسفانه محدودیت های این روزهای نت، نمی گذارد تا در این حوزه شفاف تر حرف دل مان را بزنیم! هر چند آنها که باید حرف دل من و تو را شنیده اند هموطن گرامی و فرزانه ام.
سرفراز باشی.