222 فکر می‌کنند “در پاسخ به عبداللطیف عبادی: وارداتی بودن واژه، یک پدیده را وارداتی نمی‌کند! می‏کند؟”

1. امير سررشته داري مارس 5, 2010 در 11:42

   درويش جان از شما چه پنهان قسمت نشد بريم ولايت عبيد زاكاني. حقيقت امر اين بود كه كلمات قصاري كه از ديشب تا الان بر افكار من باريدن گرفته اند در همين تهران بود. شرمنده ديشب هم گفتي ولي يادم رفت عرض كنم. ولي ظاهرا جناب عبادي نازنين هم چنان از دست خانم انصاري عصباني هستند فراموش كردند جواب اين حقير را بدهند. ولي درويش جان خودمونيم من اگر يك روزي متهم باشم اصلا دلم نمي خواهد قاضي آن لطيف باشد! زنده باشيد. جناب عبادي ارادتمند شما هم هستيم.
2. امير سررشته داري مارس 5, 2010 در 11:44

   لطيف جان الان نوشته ات راخواندم. قربانت بروم برو چايي را نوش جان كن تا من هم اين صدراي آتيش پاره را يك صبحانه حليم مهمان كنم.
3. محمد درویش نویسندهمارس 5, 2010 در 11:47

   خوب شد که کامنت لطیف را تا انتها خواندی … وگرنه الان لطیف می آمد و محتوای باقیمانده از چایی در استکان کمرباریک عربی اش را می ریخت روی مونیتور، بلکه یه جاییت بسوزه و اینطوری به بچه مردم بهتون نزنی که نمی خواد جواب تو بده!
   حالا مطمئنی قزوین نرفتی کلک!!
4. امير سررشته داري مارس 5, 2010 در 11:51

   نمي دونم شايد هم خواب ديدم كه نرفتم! فعلا كه تهرانم. خدا بقيه اشو به خير كنه.
5. محمد درویش نویسندهمارس 5, 2010 در 11:52

   نه دیگه بقیه نداره … خیالت راحت! برو حمام …
6. هومان خاکپور مارس 5, 2010 در 12:04

   آقای پالاش عزیز… ما بالاخره متوجه نشدیم شما با نظرات آقای عبادی در خصوص فیمینیسم کنونی در ایران موافق بودید یا اینکه می خواستید یک دلجویی نسبتا” احساسی از برخی جنس های مخالف داشته باشید و به قول بروجنی ها گفته باشید کاچی بهتر از هیچی است(کاچی یه غذای کم ارزش و فقیرانه محلی ست)
   ضمنا” در جامعه ای که همه چیزش از قبل تعریف شده است اینگونه رفتارهای اجتماعی وارداتی به جایی نخواهد رسید …
7. محمد درویش نویسندهمارس 5, 2010 در 12:08

   درود بر خان بختیاری که معلوم است امروز از دنده چپ بلند شده! نشده؟
   آخه خودت که بهتر می دونی عباس پالاش موافق نظر لطیف سخن گفته یا مخالفش!
   می گم نکنه باز نیلوفر زده تو برجک یه نفر! و حالا پدر شده آویزووون! نه؟
8. امير سررشته داري مارس 5, 2010 در 12:35

   راستي درويش جان در مورد مشخص كردن “فتح ك” كامنتهاي قبل و مشخص كردن حركات صدايي، از مرحوم ذبيح ا.. منصوري ياد گرفتم كه وقتي زير نويس مي زد و كلماتي را كه به نحوي به ترجمه اضافه نموده بود تشريح مي كرد حتما به طور كامل فتح و كسره و ضمه اش را به همين شكل حرف به حرف توضيح مي داد. اين امر سبب مي شود ديگر كسي بهانه اي نداشته باشد! اينطور نيست. روح منصوري شاد. لااقل يادي از او هم شد.
9. محمد درویش نویسندهمارس 5, 2010 در 12:40

   بله روحش شاد … اما زیاد هم مطمئن نباش که با این شیوه یا شیوه های دیگر بشود از بهانه ها برای همیشه رهید!
   بهانه ها را می تراشند، چه با کسره و فتحه و چه بدون آن رفیق نازنین من؟
   راستی! ساعت آب گرم!!
10. امير سررشته داري مارس 5, 2010 در 12:43

    هنوز نرفتم. وقت زياده! اول بايد جواب لطيف را بخونم! فكر كردي.
11. محمد درویش نویسندهمارس 5, 2010 در 13:28

    خیالی نیست … منتها فکر کنم لطیف رفته چای را نخست بکاره و بعد فرآوری کنه و سپس در کمرباریک عربی میل کنه! نه؟
12. عبداللطیف عبادی مارس 5, 2010 در 15:11

    و اما جواب به امیر سررشته داری
    زمانی که دو سریال امام علی ( با هنرنمایی خانمی در نقش قطام ) و سریال در پناه تو ( با هنرنمایی آقایی در نقش منصوری ) را با هم پخش می کردند ، به یک عربی گفته بودند بنظر تو منصوری آخرش چکار می کند؟ گفته بود با قطام ازدواج می کند!
    من متوجه شدم که کامنت مفصلم دربارهء نقدی که عباس از مقاله ام نوشته بود را با توضیح جداگانه ای که دربارهء انوشه انصاری داده بودم روی با هم جوش داده ای . الان وارد انوشه انصاری و اشاره ای که به بی رحمی اش کرده ای نمی شوم و به همان تاثیرگذاری می پردازم .
    تاثیرگذاری یا اثرگذاری در زبان فارسی یک مقدار مبهم و دو پهلو هست . یعنی هم می تواند بار خنثی داشته باش ، هم بار منفی و هم بار مثبت . انگلیسی ها برای هر کدامشان اصطلاح جداگانه ای دارند ( به ترتیب می گویند : اینفلوئنس ، افکت ، و ایمپرس ) . من نمی دانم که منظورت از تاثیر در بخش اجتماعی بوده یا بخش ادبی؟ از ادبی مثال میزنم . شعر فارسی بر سه ستون استوار بود . معنی ، وزن و قافیه . نیما یوشیج آمد و قافیه را از شعر فارسی برداشت و شعر نو را ساخت و با این کارش یک تاثیر عمیق روی ساختار شعر فارسی گذاشت . احمد شاملو آمد و وزن را هم از روی آن برداشت . بعد تحت تاثیر شاعران کمونیست اروپا و آمریکای جنوبی ، همان شعر بی قافیه – و حالا بی وزن شده – را ابتدا به چاه الفاظ تو در تو کشاند و بعد شوخی شوخی بی معنی اش کرد! همین شاملو بنا به دلایلی پیروان انبوه و بی شماری هم پیدا کرد که وقتی میخواستند – و می خواهند – شعری بسرایند ، اشعارشان سه ویژگی مهم داد : اول اینکه قافیه ندارد ، دوم اینکه وزن ندارد و آخر آنکه معنی ندارد! یعنی آنقدر با الفاظ و لغات بازی میشود و تشبیهات و اشارات تو در تو و سنگین و غیر قابل درک بکار می برند که شعرشان معنی اش را از دست می دهد . پس شاملو هم تاثیرگذار بود .دستهء سومی هم هستند که در عین حالی که روی ذهن خوانندگانشان اثر گذاشتند ، روی خود شعر فارسی اثر نگذاشتند! نمونهء آنها سهراب سپهری هست . سهراب جزو معدد شاعران معاصر هست که مردم عادی بیش از کسانی که خود اهل شعر هستند ، اشعارش را می خوانند . یعنی اینکه کسانی که اشعار شاملو یا فرغ را می خوانند به سرعت هپروتی شده و خودشان هم شبی سی چهل شعر می توانند به سبک مان اشعار فروغ و شاملو بنویسند . اما آنهایی که اشعار سهراب را می خوانند معمولا” فقط با آنها حس می گیرند و خودشان اهل شعر سرودن نیستند .
    دو نکته :
    سهراب سپهری بودایی شده بود و به همین دلیل از سیاست کناره گرفته بود و عاشق طبیعت شده بود . می گوید :
    من قطاری دیدم که سیاست می برد ، و چه خالی می رفت
    ذبیح الله منصوری می گفت شبی با دوستانم از جمله نیما یوشیج نشسته بودیم و من ترجمهء یک شعر فرانسوی را به شکل موزون اما بی قافیه خواندم . همان شب نیما یوشیج با شنیدن این شعر عمیقا” به فکر فرو رفت و فردایش با الهام از آن اولین شعر نوی بی قافیه اش را سرود . و به این ترتیب این من بودم که جرقهء شعر نو را زدم نقل به مضمون – از کتاب دیدار با ذبیح الله منصنوری ، به کوشش ایرج جمشیدی )
    آیا می دانستی که ذبیح الله منصوری قهرمان بوکس ایران بود؟ اولین مدالش را هم با اسم واقعی اش ( ذبیح الله حکیم الهی ) گرفت . من در کودکی و سالهای نوجواتی ام ب پورقی های منصوری در مجلهء دانستنیها بزرگ شدم ( سالهای 1359 تا 1368 ) . چندین ماجرا و خاطره هم از کارهایش در یادم هست . یک دختر داشت بنام هما . نمی دانم کجاست؟
    منصوری دچار مشکل کبدی شد و فت کرد . روحش شاد .
13. هومان خاکپور مارس 5, 2010 در 15:46

    محمدجان من فقط فهمیدم که شما مرحمت فرموده اید و ابراز احساسات مردانه! آقای پالاش را کمی بیشتر رنگ و رو دادید و الا چیزی از نقد صریح و بی طرفانه ای را در این نقد چند برابر مطلب ندیدم.
    آخه نمی دانم چرا بعضی ها سعی دارند واقعیت های ذاتی در خلقت جنس های مونث و مذکر را نادیده بگیرند. خیلی از تفاوت ها که بعضی ها می خواهند نادیدهشان بگیرند در ذات این دو جنس موجودات است. و جالب اینکه اکثریت قریب به اتفاق هم این حقیقت را پذیرفته اند و با درک صحیح از آن دارند زندگی می کنند. این خصوصیت های ذاتی انکارناپذیر را می توانی در همه موجودات و همه جوامع انسانی ببینی …
14. محمد درویش نویسندهمارس 5, 2010 در 15:56

    درود بر هومان عزیز …
    همه ی حرف لطیف در یادداشت مشهورش این بود که چرا زنان برای احقاق حقوق خود باید از همان وجه زنانگی استفاده کنند که نوعی نقض غرض است؛ تمهیدی که سرانجام به ضعیفگی ختم می شود. آقای پالاش آمده اند توضیح دهند که چرا برخی اوقات زنان مجبورند از این حربه سود جویند؛ هر چند که او هم آن را دربست نمی پذیرد.
    حالا تو داری می گویی: اتفاقن همان بهتر که زنان با زنانگی خودشان روزگار بگذرانند و اصولن دنبال مزخرفاتی به نام “فمنیسم” نباشند! مزخرفاتی که به باور تو بنیان خانواده ها را سست کرده و وظایف سازمانی زن و مرد را دچار ناسازه می سازد!
    به عبارت ساده تر، پندار تو بیشتر از آن که با نظر پالاش مخالف باشد، با نظر لطیف مخالف است!
    درود …
15. عبداللطیف عبادی مارس 5, 2010 در 17:15

    فمینیستهای غرب آنهایی شان که لیبرال هستند می گویند ما با تکیه بر مکتب لیبرالیسم است که برای زنان حقوقی برابر با ما مردان خواهیم گرفت و اسم این کار را هم می گذارند فمینیسم . فمینیستهای کمونیست ( یا مارکسیست ) می گویند ما با تکیه بر مکتب مارکسیسم هست که برای زنان حقوقی برابر با مردان خواهیم گرفت . اما نوع جدید و عجیب و غریبی از فمینیسم در ایران پیدا شده است که می گوید ” ما با تکیه بر زنانگی مان هست که حقوقی برابر با مردان خواهیم گرفت! ” . این تلقی دقیقا” ضد بنیان اندیشه های فمینیسم ( چه لیبرال و چه مارکسیست ) است . فمینیستهای عض محفل کمپین یک میلین امضا یک سرود مخصوص به خودشان هم درست کرده اند که دقیقا” همین شعار شگفت انگیز را در آن می خوانند . عرض بنده این است که فمینیسمی که فمینیستهی ایران مطرح می کنند از نظر شکلی فمینیست مارکسیست هست و از نظر محتوا – طبق ادهاهای خودشان – زنانگی گرا . اما وقتی به آن دقیق میشویم می بینیم که اینها زنگرا نیز نیستند بلکه ضعیفه گرا هستند و وقتی دچار مشکلی میشوند یا به مانع سختی بر میخورند ، فورا” تبدیل به همان ضعیفه های سنتی میشوند . تیتر نوشتهء من درواقع این بود که فمینیستهای ایران بالاخره دارند بر ضعیفگی شان تکیه می کنند یا زنانگی شان؟ جایی که من به ” توانایی های زنانه ” اشاره می کنم منظورم نفس زنانگی شان نیست و این هم نیست که زنان به صرف زن بودنشان در برخی زمینه ها از مردان برترند یا امتیازاتی دارند بلکه سعی من این است که بگویم زنان هم ” توانایی هایی ” دارند و ناتوان نیستند . به همین دلیل است که بلافاصله بر برابر دانستن زن و مرد تاکید می کنم. این جملاتم را یکبا دیگر بخوانید ” به این ترتیب فمینیستهای ایرانی همچنان در پشت فرهنگ مردسالارانه و ناموس پرستانهء ایرانی پناه گرفته اند و بجای باور داشتن و تاکید بر توانایی های زنانه شان و برابر دانستن خود با مردانشان ، عملا” وقت مواجه شدن با سختی ها و مشکلات که می رسد ، ناگهان تبدیل به همان زنان سنتی و مظلوم و بدبخت و قابل ترحمی میشوند ” . منظور من این است که زن بودن معادل ضعیفه بودن نیست و زنان هم بقدر و وسع خودشان توانایی دارند . اصولا” تاکید بر جنسیت کردن ، مدعی را از فمینیسم دور می کند و به نگرشی نزدیک می کند که به آن ” سکسیسم ” می گویند . سکس به انگلیسی یعنی جنسیت و سکسیست ها جنسیت گرا هستند . جامعهء ایران به شدت سکسیست هست ، چه مردش و چه زنش . خود این نگرش داستانی دارد که حالا جایش نیست به آن بپردازم. فمینیستهای ایران جنسیت خود را یک مزیت می دانند و چون بجای فمینیست بودن عوضی وارد جادهء جنسیت گرایی شده اند ، جمعشان زنانه شده است! در صورتی که بنیانگزاران فمینیسم و بزرگرتین فمینیستهای غرب مردان بوده اند . اصولا” جنبشهای برابری خواهانه در آمریکا انگلستان زمانی نتیجه داد که مردان جلو افتادند و بعد از آن بود که زنانشان توانایی هایشان را باور کردند و قبول کردند که ضعیفتر از مردان نیستند . فمینیسم ایران اش شلم شوربایی هست از فمینیسم مارکسیسم ، سکسیم مونث و تفکرات و روحیات ضعیفگی ایرانی . جالب است بدانید که قهرمان کردن ندا آقا سلطان و احساسی که جامعه به وی نشان داد بیانگر گرایش شدید بنیان فکری ایرانیان به باور و اعتقاد ضعیفه دانستن و قابل ترحم دانستن آن بیچاره و سایر زنها بود . از آن جالبتر اینکه احساس دلسوزی جامعهء ایران از مرگ سهراب اعرابی هم بخاطر دیدن گریه ها و چهرهء غمگین مادرش بود! . نگاهی به خبرهای سایتهای فمینیستی بیندازید . دستگیر کردن صد مرد اهمیتی ندارد اما احضار یک دختر را تبدیل به جنجال و هیاهو می کنند. چرا؟ چون او یک زن هست! بنابراین در پشت تمام جریانات فمینیستی ما یک نیروی مبتنی بر همان ضعیفگی آمیخته با سکسیسم نهفته است . نحوهء تبلیغات ، خبرسازی ، فضاسازی ، تاکتیکهای و شیوه های زهوار در رفته شان هم تمام تاکتیکهای گروههای کمونیستی دهه های شصت هفتاد میلادی آمریکای جنوبی هست . از جمله همین مادران عزادار که نه کپی بلکه کاریکاتروی از گروه مادران عزادار آرژانتین هستند . با این تفاوت که آنها واقعا” مادران 36 هزار جوان مفقود شده بودند و اینها هفت هشت تن از دختران بیست تا 25 سال و عضو کمپین یک میلیون امضا هستند ، به علاوهء سیمین بهبهانی که جزوشان شده است .
16. امير سررشته داري مارس 5, 2010 در 19:29

    لطيف عزيز بالاخره آمدي؟ اول آنكه امام علي را ديده بودم ولي در پناه تو را هرگز. ثانيا اينكه جنابعالي دقيقا در پس پاسخ خود و نه در پس بلكه در حين پاسخ خود به خانم انصاري اشاره فرموديد و عملا به دليل عصبانيت بيش از حد خود تقريبا آخر موضوع را باايشان تمام فرموديد و من هم براي آنكه در مثل مناقشه نباشد و شما را نهيبي بزنم كه حكم را قبل از محاكمه صادر نفرماييد بحث بي رحمي را پيش كشيدم. اگر بد برداشت مي شود از كم سوادي بنده در نگارش مي باشد. ثانيا دقيقا اشاره درستي فرموديد و وقتي بحث “تأثير” مي آيد ماجرا غامض مي شود. اين قضيه در انگليسي هم تا حدي صدق مي كند و به همين دليل هم هست كه در حال حاضر براي “Impact assessment”، محققين عزيز به سمت سيستمهاي فازي پيش مي روند تا بتوانند بهتر نظرات كارشناسي كيفي را خصوصا، مورد بررسي قرار دهند. ولي در عين حال مثالهايي كه زدي موضوع را حداقل براي من مشخص كرد. اما شايد آنچيزي را كه من به شكلي ديگر مي پذيرم همان قسمت از جمله هايت است كه مي گويي بالاخره خانمهاي محترم مي آيند و در پشت مردان پنهان مي شوند. اين همان چيزي است كه اثرات القائات سنتي، ديني و عرفي جامعه ماست. اين القائات را نمي توان به اين راحتي از مخ نه تنها بانوان محترمه بلكه از مخيله آقايان محترم نيز نمي توان خارج كرد و هر كدام از اين دو جنبه به شكلي بروز مي كنند. به اين مسئله بسيار معتقدم كه جامعه اي يكدست از لحاظ تفكري داريم (ناآگاه، دروغگو و با دو زندگي كاملا متفاوت در آن واحد هم مردان و هم زنان) كه البته دارد در نسلهاي جديد كمي بهتر مي شود ولي هنوز اثرات اين القائات وجود دارد. حال اگر بپذيريم كه اين القائات بزرگترين مشكل زنان ماست كه باعث شده است به مقلداني از فمنيسم غربي تبديل شوند ولي ساختارهاي شرقي – ايراني خود را حفظ كنند چه پيشنهادي داري براي اينكه بتوانند موثر تر عمل كنند؟ البته اين قضيه را خود بانوان محترمه هم بايد به بحث بگذارند. به طور كلي اين القائات مذهبي، سنتي و عرفي چگونه بايد از مخيله مردم اين كشور بيرون برود. قصد من از وارد شدن به اين موضوع جز اين نبود چون اگر بخواهيم خيلي هم وارد مباحث اينكه حالا فمنيسم ايراني نوعي فمنيسم غربي تقليدي است و يا اينكه زنان ايران تأثير گذار بوده اند يا نه خيلي نتيجه خاصي را در بر ندارد. چون دو طرف قضيه باز به دلايل گفته شده خيلي حاضر نيستند حاميان خود را از دست بدهند. در خاتمه بايد به عرض لطيف عزيز برسانم كه با شعر نو خيلي ميانه خوبي ندارم و مولانا و حافظ و خيام را ترجيح مي دهم ولي با كتابهاي ذبيح ا.. منصوري زندگي كرده ام و به خوبي قلمش را مي شناسم، از هفت خواهران نفتي بگير تا ژوزف بالسامو، غرش طوفان، سه تفنگدار، ….. ارادتمند
17. مهتا مارس 5, 2010 در 20:56

    من دقیقا این فمنیست موجود رو ویترینی و بلااستفاده برای مشکلات زنان ایران می دونم . اگرچه نمیشه منکر این شد که همه زنان در دنیا مشکلات مشابهی دارن ولی لزوما فمنیسم نسخه مناسبی برای رفع اونها نیست.. برای همین فکر میکنم باید فراتر از فمنیست موجود فکر کرد.. چون این رویکرد حاضر دردی دوا نمیکنه.. ولی میشه منکر این شد که زنان واقعا دچار مشکلات حقوقی و معیشتی و اجتماعی زیادی هستند؟ پس نیاز داریم.. ولی نه این چیزی که هست
18. محمد درویش نویسندهمارس 5, 2010 در 22:03

    خُب چی خوبه؟ در باره آنچه که به نظرت مورد نیاز است و جایش خالی است، صحبت کن. در ضمن متاسفانه کامنتدونی بلاگر گویا فیلتر شده و من نمی توانم برایتان یادداشتی بنویسم.
    درود بر مهتای عزیز.
19. عبداللطیف عبادی مارس 5, 2010 در 23:20

    امیر از من پرسیده است که پیشنهاد خودت چه هست؟ عباس پالاش هم در نقدش از من توقع داشت که درقبال رد کردن شیوه های فمینیستهای کنونی یک راه حل جایگزید ارائه کنم .
    من هیچ راه حلی ندارم . هیچ کاری نمی شود کرد
    اینترنت ضربهء بزرگی به مردم و کشور ایران زد . تا قبل از ظهور پدیدهء اینترنت همه چیز – کمابیش – روال درست خدش را طی می کرد . مثل” کسی که طرفدار محیط زیست بود ، مشغول کار عملی در جهت خدمت به محیط زیست بود . یا کسی که در کار خدمت به حقوق زنان بود ، واقعا” در فضای واقعی جمعی و به گونه ای فیزیکی مشغول این کار بود . اما اینترنت که آمد ، جامعهء ایران ناگهان با نسخه های اینترنتی این پدیده ها روبرو شد . یعنی گروه جدیدی از مدافعان محیط زیست بجود آمدند که صرفا” در عالم مجازی اینترنت بودند و نه در عالم حقیقی جامعه . آزادیخواهان ، مبارزان سیاسی ، مدافعان حقوق بشری و امثال اینها هم به همینگونه از عالم واقعیات به عالم مجازی منتقل شدند . انبوهی از نیروهای که روی مونیتور هستند ، اما در عالم حقیقی و فیزیکی جامعه نیستند
    فمینیسم ایرانی در عالم اینترنت هست . مونیتورها برای جامعهء ایران کاری نمی کنند
    محمد درویش از دوستی نوشته است که امروز سرنشینان یک ماشین را از وجود پاله ای در خیابان خبر کرده بعد هم پیگیر تعمیر یا ایجاد هشدار به دور آن بوده . در واقع مدل کوچکی از داستان دهقان فداکار را برایمان نوشته . سعی درویش این است که فعالین محیط زیستی را تشویق کند تا از پشت مونیتورها برخیزند و احساس مسئولیت را از همان کوچهء خود و خیابان محل زندگی خود و درخت جلوی منزل خود شروع کنند من هم یک چنین سعیی را برای فمینیستها شروع کردم . چند ماه بعد متوجه شدم که آنجا جای من نیست . با نهایت یاس و ناامیدی جدا شدم . هیچ راه حلی هم برایشان ندارم
20. محمد درویش نویسندهمارس 5, 2010 در 23:39

    چقدر تلخ و غم بار … یکبار دیگر هم این غم فزاینده و ناامیدی را وقتی به ماجرای شادگان و سرنوشت محتوم هموطنان عزیز عرب زبانم در آن دیار زرخیز، اشاره کردی؛ می شد در تارو پود نگاه و نوشته ات دید.
    اما اجازه بده که همیشه منظری را برای تابانیدن نور محفوظ داریم رفیق …
    .
    .
    مرا یاد سروده ی نمناک شاملو انداختی … او نیز انگار چهره ی آبی عشق را گم کرده بود …
    
    همه
    لرزش دست و دلم
    از آن بود
    که عشق
    پناهی گردد
    پروازی نه
    گریزگاهی گردد
    آی عشق آی عشق
    چهره ی آبیت پیدا نیست …
21. امير سررشته داري مارس 5, 2010 در 23:47

    لطيف جام ممنون از نظرات مبسوطت. فعلا در مورد اينكه آيا راهي وجود دارد يا نه چيزي نمي نويسم. به درويش هم گفتم. منتظر مي شويم ببينيم از بين خانمهاي محترمه هم كسي به اين جمع اضافه مي شوديا نه؟ ارادتمند
22. محمد درویش نویسندهمارس 5, 2010 در 23:49

    فعلن که بحث ظاهرن زنانه ی ما، کاملن مردانه شده است امیر جان! نه؟
    این را هم باید گذاشت به حساب آفتهای فمینیسم در ایران!
23. هومان خاکپور مارس 6, 2010 در 00:05

    آقایان عبادی و پالاش … آیا فمینیسم چه لیبرالی و چه مارکسیستی در جامعه کنونی ما که بر بنیان قواعد اجتماعی تاریخی و آموزه های مذهبی بنا شده است به فرض نادیده گرفتن تفاوت های ذاتی و طبیعی جنسیتی می تواند جایگاهی داشته باشد؟
    جایگاهی که منجر به ساختار شکنی های اجتماعی و اعتقادی نگردد(همان ساختارهایی که اکثر قریب به اتفاق زنان ما مشکل لاینحلی با آن ندارند و اگر هم مشکلاتی باشد در حد اصلاح این ساختار است نه حذف و دگرگونی بنیادی)
    اگر ممکن است شفاف پاسخ دهید … ممنون.
24. سروی مارس 6, 2010 در 00:40

    خیلی دلم می خواست در بحث داغ قبلی شرکت می کردم ف اما به دلایلی نشد … کاش کسی روشنک را خبر کند تا دوباره اینجا شاهد بحث های جالب باشیم …

    با این مطلب که وارداتی بودن یک واژه ، تفکر پشت سر آن را هم الزاما وارداتی می کند مخالفم… اما …
    با وارداتی بودن تفکر فمینیسم کاملا موافقم .

    لزوم ایجاد گروه ، تفکر ، سازمان ، نهاد … هر چه … هرچه که اسمش را میگذارید … برای دفاع از حقوق زنان در کشور مان را الزامی می دانم ، چون معتقدم به دلیل تفکر مردسالارانه ی حاکم بر فضای نسبتا سنتی کشورمان ، زنان با مشکلاتی جدای از محدودیت های ذاتی جنسیتی شان روبرو هستند که بیشتر – و نه تمام – این مشکلات را برخاسته از همان تفکر سخت گیر و غالب مرسالارانه می دانم.
    ( البته می دانم که برخی از همین مشکلات – متاسفانه – ریشه در باورهای غلط فرهنگی و گاه تفسیر اشتباه از مذهب دارد که حتی گروهی از زنان هم به آن معتقدند )

    با وجود لزوم ایجاد گروه های حمایتی برای زنان ، هیچ جریان تاثیرگذاری در کشور ندیده ام و متاسفانه ضعیفگی حاکم بر این جریانات ، اصل لزوم ایجاد چنین جریان هایی را زیر سوال برده است .

    با این وجود معتقدم ، مانند تمام جریانات نو پا و نوظهور دیگر ، باید به این جریان اجازه داد تا آزمون و خطا بکند و بتواند راهکاری بومی برای سازگاری با فرهنگ و مذهب و سیاست کشورمان بیابد .

    متاسفانه فمینیسم در کشور ما ، گرایشی سیاسی پیدا کرده است و این می تواند به اصل آن آسیب برساند .

    نکته ی جالب در این بحث ها ، تاکید زیاد آقای عبادی بر رد فعالیت های کمپین … است .

    من با کم اثر بودن یا بی اثر بودن فعالیتهای این گروه موافقم اما دلیلی بر رد تلاشهایشان نمی بینم . تصور می کنم تمام جریانات موثر در تمام جوامع در ابتدای مسیر خود ، بارها و بارها زمین خورده اند ، راه اشتباه رفته اند ، نقد شده اند تا بالاخره از دل تمام این قضایا سر برآورده اند.

    تغییر فرهنگ حاکم بر توده ی مردم – که اعضای این کمپین و خانواده هایشان هم عضو همین توده هستند – کار ساده ای نیست .

    تکیه بر ضعف های زنانه برای نجات زنان زندانی ، اگرچه از نظر من درست نیست … اما در جامعه ای که تفکر حاکم بر آن – و همچنین تفکر حاکم بر قاضیانی که قرار است رای صادر کنند – اینگونه است که خطای زنی را که زندگی بی سرو صدای زنانه و شوهرداری و بچه داری را رها کند و به فعالیت های غیره! بپردازد را بیشتر از خطای مردان فعال در زمینه های غیر! می داند، ناگزیر رواج می یابد ( اگرچه درست نیست )

    در مجموع با جریان فمینیسم موجود موافق نیستم اما معتقدم باید اجازه داد تا این جریان با فعالیت های بیشتر راه خودش را پیدا کند … نقد یک جریان به معنی لزوم حذف آن نیست .
25. سروی مارس 6, 2010 در 00:46

    راستی در مورد انوشه انصاری باید بگویم … اگر قرار باشد همه مثل آقای عبادی فکر کنند ، باید تمام آرزوهایمان را بریزیم در زباله دان تاریخ …
    مسافرت نرویم … درس نخوانیم … رستوران نرویم … ازدواج نکنیم … بچه دار نشویم … کتاب نخوانیم … از تلفن و اینترنت و … استفاده نکنیم و .. خیلی چیزهای دیگر … چون همه شان هزینه بر می دارند و بجای این هزینه های احتمالا اضافی! می توان گرسنه ای را سیر کرد یا کوری را شفا داد … یا …

    آقای عبادی …
    عاشق چشم و ابروی انوشه انصاری نیستم … ولی لطفا جایی هم برای آرزوهای شخصی آدم ها بگذارید
26. محمد درویش نویسندهمارس 6, 2010 در 00:53

    خوشحالم که به قولت وفا کردی …
27. سروی مارس 6, 2010 در 01:11

    من سرم بره ، قولم نمی ره آقای درویش
28. محمد درویش نویسندهمارس 6, 2010 در 01:31

    درود بر زنی که مردانه قول می دهد!
29. عبداللطیف عبادی مارس 6, 2010 در 01:38

    ساعت ده شب هست و لامپ مهتابی اتاقم ناگهان سوخت!
    ——————
    از آخر جواب می دهم
    جناب سروی عزیز گفته است ” اگر قرار باشد همه مثل آقای عبادی فکر کنند ، باید تمام آرزوهایمان را بریزیم در زباله دان تاریخ ” . سئوال اینجاست که مگر شما چه آرزویی دارید که با معیارهای من باید به زباله دان تاریخ ریخته شوند؟
    من انسان دکمی نیستم و مثل مرتاض ها زندگی نمی کنم و اهل ریاضت کشیدن هم نیستم . تفریح ، شادی ، لذت بردن از خوشی های زندگی ، ول داشتن ، پول خرج کردن ، خرید کردن ، غذاهای خوب و خشمزه خوردن، لباسهای شیک و قشنگ خریدن ، ماشین مدل بالا داشتن ، خانه ای در جایی خوش آب و هوا خریدن ، دنیا را گشتن ، زیبایی ها را دیدن، مهمانی دادن ، مهمانی رفتن ، اهل و عیال داشتن و مرفه بودن را هم دوست دارم. قاعدتا” این لذتها و خوشی ها را برای همه هم می خواهم . اگر یک چنین آرزوهایی دارید ، پس در این آرزوها با هم مشترک هستیم .
    اما اگر آرزو می کنید که ایکاش یک میلیارد دلار ( معادل هزار میلیارد تومان) داشتید و یک ریال آن را هم خرچ علم و انسانیت نمی کردید و در عوض یکجا بیست میلیون دلارش ( یعنی معادل بیست میلیارد تومان ) آنرا نقدا” می دادید تا به عنوان یک توریست و آن هم برای مدت هشت ساعت ، به فضا بروید و از آن بالا کره زمین را تماشا کنید و برگردید ، و بعد هم شش میلیون دلار دیگر ( یعنی معادل شش میلیلرد تومان) دیگر خرچ کنیدتا عکستان به عنوان ثروتمند که اولین مسافر تفریحی فضا بوده است روی جلد مطبوعات بماند ، خیر . من در این آرزو با شما شریک نیستم. دلیل هم دارم .
    در حال حاضر صدها میلیون کودک در دنیا به دلیل فلچ اطفال ، آبله ، کزار ، جذام ، دیفتری ، و بیماری هایی دیگر یا در حال مرگ هستند و یا معلول و کور و از کار افتاده شده اند . دست کم یک میلیارد اسنان دیگر هم در معرض همین بیمارها قرار دارند . فقط در سه کشور شرق آفریقا یکصد و پنجاه هزار نفر به دلیل بیماری آب مروارید نابینا شده اند و با یک عمل موضعی و ساده ، می شود روشنایی را به چشمشان باز گرداند .
    اگر انوشه انصاری از ثروتی که دارد فقط یک میلیون دلارش را خرج تحقیق و توسعهء علوم – هر علمی که باشد – می کرد و بعد با بیست میلیون دلار دیگرش می رفت خوشی می کرد و چلوکباب با دو سیخ وجهء اضافه میخورد و هر شب با دوستانش به رستوران نایب می رفت و هفته ای سه بار هم از بازارچهء صفویه خرید می کرد و شصتا خانه هم در زعقرانیه می خرید و هفته ای سه بار تمام کامنت نویسهای وبلاگ محمد درویش را بستنی و فالوده دعوت می کرد ، من هیج اعتراضی نداشتم . اگر انوشه انصاری و تمام کسانی که ثروتمند هستند ، مثل ثروتمندان و اشراف چش و دل سیر انگلیسی ، سالیانه بیست درصد از درآمدشان را خرچ درمان و تغذیهء فقرا و کمک به محققین و دانشگاهها می کردند و با بقیهء ثروتشان مشغول کار آفرینی و ایجاد شغل و درآمد و تولید در کشورشان می شدند و بیست میلیون که سهل است ، بیست میلیارد هم خرج خوشی های خودشان می کردند ، از نظر من باز هم هیچ اشکالی نداشت .
    اما یک میلیاردر باشیم و بیست میلیون دلار هم برای یک عیش و خوشی هشت ساعته بدهیم و این را هم بدانیم که با این مبلغ میشود در زادگاهمان چهار دانشگاه تاسیس کرد ، یا بیست درمانگاه ساخت ، یا دو هزار بورسیه علمی در مقطع دکترا پرداخت کرد ، یا با احتساب هزینهء 20 دلاری واکسن اطفال ، یک میلیون کودک را در کشورهای فقیر با واکسینه کردنشان از مرگ و معلولیت نجات داد و یا صد و پنجاه هزار نابینا را روشنی بخشید و یا برای صد هزار نفر شغل و منبع درآمد و نان تولید کرد ، و این کارها را نکنی و در عوض ترجیح بدهیم این مبلغ را طلا و الماس بخریم و پالتوی پوست بپوشمیم و برای گردش و تفریح و لذت به فضا برویم و حاضر نباشیم یک ریال – حتی یک ریال! – از دو میلیارد دلار ثروت و درآمد یکصد میلیون دلاری سالیانه مان را خرج علم و انسانیت کنیم ، همان بهتر که با معیارهای آقای عبادی اینچنین آرزوهایی که داریم را به زباله دان تاریخ بیندازیم و حسرت به دل برویم زیر گل!
30. محمد درویش نویسندهمارس 6, 2010 در 01:46

    آقا این کامنت نویسهای وبلاگ محمد درویش را هستم بدفرم! … بستنی دادن را می گویم البته!
31. سروی مارس 6, 2010 در 01:49

    پس آن “سالانه ده میلیون دلار” ی که گفتید برای چی هزینه می شود؟
32. سروی مارس 6, 2010 در 01:55

    شاید این آرزوی من نباشد … که نیست …

    شاید کسی مثل من خوشی هایش را در کنار خوشی های دیگران ببیند ، اما قرار نیست همه مثل من و شما فکر کنند آقای عبادی.

    همه مجبور نیستند پولهایشان را به سبک ما خرج کنند .

    من اگر پول داشتم یک پرورشگاه درست می کردم با متد آموزشی و پرورشی که توی ذهنم دارم … اما قرار نیست همه مثل من فکر کنند.
33. عبداللطیف عبادی مارس 6, 2010 در 02:06

    به هومان عزیز
    ساختار سیاسی و دینی جامعهء ما در طول چارصد سال گذشته به گونه ای بوده که حکومت و دین اجازه نداده اند روند تکامل فکری ، فلسفی ، علمی ، عقیدتی ، فرهنگی و اقتصادی آن بطور عادی و طبیعی شان طی شود . درست مثل بچه ای که از خردسالی تا میان سالی اش توی یک قفس شصت سانت در شصت سانت زندان بوده باشد و در همان حال خمیده و مچاله شده بزرگ شده باشد و حالا شما بخواهید این قفس و ساختار را بشکنید و او را بیرون بیاورید. از یک طرف شما می خواهید این ساختار را بشکنید و زنانمان را نجات دهید و از طرفی هم حکومت و عقاید دینی و فرهنکی – مذهبی خودم مردم به سمت شما شلیک می کنند و اجازه ء این کار را به شما نمی دهند . دعوای فمینیستها و حکومت اینجوری شده است .
    من اما می گویم شما اول باید فکری به حال این موجود علیل و ناقص و کج و کوله و ناتوانی که شخصیتی ضعیف و نامتعادل دارد و جامعهء ایران دارد بکنید . گیریم ساختارها را هم شکستید و این اسیر را آزاد کردید . تکلیف نقصانهای بی شمار این اسیر آزاد شده – که حالا جامعهء ایران یا عراق یا افغانستان یا زیمباوبوه هست – چه می شود؟ برایش چه می کنید؟
    دموکراسی لازمه اش داشتن جامعه ای لیبرال است . جامعهء عراق را چه به دموکراسی؟ مردم ایران را چه به فمینیسم؟ اصلا” ما را چه به مظاهر تمدن؟
    همکاران برادرم از طرف ادارهء مخابرات خوزستان برای ماموریتی فنی به یاسوج – مرکز استان کهگلویه و بویر احمد – رفته بودند . کسی که رانندهء ماشینشان بود تعریف می کرد که وارد یک یابان یک طرفه شدیم ولی دیدم یک وانت زامیاد – پشتش پر از مسافر! – از روبرو! به سرعت به سمتمان می آید و چراغ هم می زند که برو کنار تا رد شیم! . دوست ما می گفت من کنار نرفتم و وانت مذکور مجبور شد ترمز کند اما وقتی خواستیم از کنارش بگذریم شروع کرد به داد و فریاد اعتراض . گفت بهش گفتم ” مرد حسابی راه مال منه ” . جناب لر هم با عصبانیت جواب داد ” راه مال توهه؟ شهر مال منه! ” .
    این اقا و عیالش را دموکراسی بدهیم و فمینیستشان کنیم که چه شود؟ که چه کنند؟ ذهن منجمد شدهء عبدالکریم بن قاسم المحمود البغدادی را چه به انتخابات ازاد؟ مغز تعطیل شدهء میرزاجان بلبل زادهء قندهاری را چه به دموکراسی؟ ساختارها بشکنیم و اینها را از قفس سیاسی و فرهنگی و تاریخی و مذهبی شان در بیاوریم و توی خیابان ول کنیم به امان خدا؟ خب اینجوری که نمی شود . فمینیستهای کمونیست می گویند می شود ، خوب هم می شود .
34. عبداللطیف عبادی مارس 6, 2010 در 03:24

    به سروی
    وقتی سازمانها و گروهها نیز مطبوعات و متقدین شرافتمند ، به شت به اونشه انصاری حمله کردند و کترش را عملی بی رحمان (عین تیترهای مقالاتشان بود) کردند و گفتند سفرش به فضا نه سفری علمی بوده و نه اصلا” این خانم و خانواده اش اهل علم کرامت و نیکوکاری هستند ، انوشه انصاری و شوهرش اعلام کردند که اولا” انوشه قصد دارد از سال آینده برود دانشگاه و دوباره درس بخواند و ثانیا” یک جایزه ران انداخته ایم بنام جایزهء انوشه انصاری و حاضریم سالی ده میلیون دلار بدهیم به کسانی که به گسترش علوم فضایی خدمت بکنند. البته سه سال از این وعده ها گذشته است و نه انونشه خانم حاظر شده است به دانشگاه برود و نه آن جایزه را به کسی داده اند . موضوع دیگری که کشف شد این بود که انوشه انصاری مخفیانه مبلغی را به برخی دانشگاهها – و به عنوان مثلا” کمک مالی – میداده تا از او دعوت کنند به عنوان یک فضانورد! برود و برای دانشجویانشان سخنرانی کند . این ماجرا هم لو رفت و یک افتضاح جدیدی به بار آمد . نهایتا” این شد که این خانم منبعد در زمینهء علم و علوم و انسانیت دیگر حرفی نزد و رفت دنبال همان کار و کاسبی اش .
    اینکه گفته اید قرار نیست همه پولهایشان را مثل ما خرج کنند، کاملا” درست است . نه فقط پول خرج کردن، بلکه در هر زمینه ای دیگر هم قرار نیست همه مثل ما فکر کنند و زندگی نمایند. منتها افکار عمومی آمریکا بهرحال آن حملات را به انوشه انصاری کرد و من هم در این زمینه با آنها موافق بودم . من و شما که جلوی انوشه را نگرفته ایم. ثروت ثروتمندان نوش جانشان باد . کاشکی همهء مردم ما مثل خانوادهء مشهور انصاری در آمریکا میلیاردر بودند . من شنیده ام مدرسه ای که انوشه در تهران توی آن درس میخوانده اجاره ای بوده و سه سال پیش آموزش و پرورش به دلیل نداشتن پول ، مجبور به تخلیه اش شده بود و دانش آموزانش آواره شدند . چقدر بد است آدم یک میلیارد دلاز ثروت داشته باشد و بعد یکروز به زادگاهش بیاید و ببیند که مدرسه ای گه در آن درس می خوانده است را بخاطر سی هزار دلار تخلیه کرده اند .
    دبستان من اسمش چهارم ابان بود . چهارم ابان زادروز آریامهر بود و روز جشن محسوب میشد . ما هم چون اسم دبستانمان چهارم آبان بود جشن زادروز ایشان را بسیار باشگوه برگزار می کردیم . بعد از انقلاب اسمش شد بهار آزادی . امسال به دیدنش رفتم دیدم یکسال دیر رسیده ام . ساختمان قدیمی اش را خراب کرده بودند و بجایش بنای دیگری می ساختند . آدم باید حب الوطن داشته باشد . چه فادیه ای دارد که به ثروت و مقامات عالی برسیم و وقتی بگویند نسبت به سرزمینت و زادگاهت چه حسی داری و ما به عمل یا به زبان بگوییم ” هیچ! ” . بقول عربها : هه الجواب المخطره . یعنی این نوع جواب خطر دارد و پشتش یک ذهنیت خطرناکی نهفته است .
    رضاشاه کبیر چند شب پیش از وفاتشان به یکی از نزدیکانشان فرموده بودند : اگرچه برای مملکت یک عمر خدمت کردیم اما برای سوادکوه کاری نکردیم ” . این را با تاسف گفته بودند. سوادکوه زادگاه ایشان بود .
35. عبداللطیف عبادی مارس 6, 2010 در 03:25

    اصلاح خطای تایپی : به شدت به انوشه انصاری حمله کردند و کارش را عملی بی رحمانه (عین تیترهای مقالاتشان بود) تلقی کردند ..
36. عبداللطیف عبادی مارس 6, 2010 در 03:39

    به درویش
    درویش اسم است . شما خوب است اسمتان بشود درویش ، فامیلتان بشود محمدی . البته پسر خواهر من هم محمد درویشی است . در جنوب خوزستان و همچنین مناطقی از فارس و بوشهر به تمام اعضای خانواده های متولیان امام زاده ها می گویند درویش . خانوادهء یکی از عمه های من متولی امام زاده میررحمان هستند . اسامی جالبی هم دارند ، درویش ایوب ، درویش ذیاب ، درویش خنیاب ، درویش خضیر و درویش شکرالله . یک طابفه ای هم هستند که مرانشان وقتی سنشان از شصت می گذرد ، بجای حاجی یا مشهدی ، ملقب به درویش می شوند . از جمله پدر داماد ما که درویش علی هست . درویشها آدمهای بسیار باخدایی هستند .
    وبلاگهای دلنوشته خوبی شان این هست که آدم در کامنت دانی شان احساس می کند توی هاید پارک لندن نشسته است و هر چه دلش میخواهد می تواند بگوید . از جمله مطالبی که ربطی به مطلب اصلی و حتی سایرکامنتها نداشته باشند!
37. امير سررشته داري مارس 6, 2010 در 09:01

    با پاراگراف اول جواب لطيف به هومان كاملا موافقم. مثل اينكه يواش يواش داريم هم مقصد مي شويم. با سركار خانم سروي هم خصوصا در بحث سياسي شدن فمنيسم درايران موافقم. ما ايرانيها در 30 ساله اخير بيش از حد عادت كرده ايم كه همه چيز را اول از ديدگاه سياسي ببينيم. در ضمن ايشان افزوده اند (البته می دانم که برخی از همین مشکلات – متاسفانه – ریشه در باورهای غلط فرهنگی و گاه تفسیر اشتباه از مذهب دارد که حتی گروهی از زنان هم به آن معتقدند). من واقعا خوشحال مي شوم كسي با يقين به اين مطلب برسد. اين يقين قدم اوليه مهمي براي پاك كردم فوبياهايي است كه لطيف در جواب هومان به خوبي ولي بسيار خلاصه به آن اشاره مي كند.
    اما ماجرايي كه مرا آتش مي زند همان مثال لطيف عزيز از كهكيلويه است. چيزي كه در نوشته هاي خودم هميشه بر آن تأكيد دارم. يعني ناآگاهي مفرط. ولي با لطيف نمي توانم موافق باشم كه براي اين ملت نتوانيم نسخه مناسبي براي آگاه شدن بپيچيم. شايد زمان ببرد و همين اينترنت و رسانه بتوانند بهترين كمكها را به ما بكنند. راستي به يك مسئله يك كم فكر كنيد. ايراني جماعت به كلاس كار خيلي اهميت مي ده، مي دونيد تا يك زماني در اوايل كار مترو و قبل از شلوغ شدن مفرطش عده بسيار زيادي از مردم تهران به خاطر كلاس كاري مترو (همچين) از آن استفاده مي كردند و فخر هم مي فروختند! حالا از همين روشهاي كلاسي (نه كلاسيك) بايد راهها و تمرينهاي دموكراسي و ليبرالي را به قول لطيف به ملت ياد داد تا كم كم بفهمند فمنيست چيست و زنان واقعا داراي حقوقي براي خود هستند. البته اين يك راه حل بسيار سطحي نگرانه است ولي متأسفانه ملتي كه پرمدعا هستند و به اين راحتيها هم نمي توانند قبول كنند كه ناآگاه مي باشند بايد با همين راههاي دم دستي آگاه شوند. شرمنده دوستان قصد توهين به هيچ كسي را ندارم و نداشتم ولي بايد بپذيريم كه در ناآگاهي مفرط هستيم. ارادتمند
38. عبداللطیف عبادی مارس 6, 2010 در 10:06

    به امیر
    به مترو اشاره کردی . بد نیست چند کلمه هم از مترو بگویم
    همین چند ماه پیش در تهران بودم و یک ظهر تا بعد از ظهر وقت گذاشتم متروی تهران را ببینم . برای مثال دو بار از میدان فردوسی به دروازه دو لت رفت و برگشت کردم . بعد همین مسیر را با تاکسی رفتم و برگشتم . نتایج جالبی گرفتم
    – مردم ایران علاقه ای به استفاده از مترو علاقه ندارند
    – درست کردن مترو در ایران از اساس اشتباه بوده
    – سیستم مترو در ایران مطلقا” مقرون به صرفه نیست
    – مترو در ایران تا زمانی که به منوال کنونی اش پیش برود جا نمی افتد
    – متروی تهران به مراتب از متروی نیویورک ، لندن ، پاریس و مادرید که استفاده کرده ام شیک تر ، زیباتر ، و بسیار ارزانتر بود
    – متروی تهران سیستم امنیتی و خدماتی اش در حد صفر بود و در صورت انفجار یا آتش سوزی مهیب و زلزله ای با قدرت بالای هشت ریشتر چندین هزار نفر در آن کشته و مدفون می شوند
    ———————–
    درویش برای سخنرانی به شهرکرد می رود . نمی دانم در این شهرهایی که می رود می تواند هسته های محیط زیستی راه بیندازد؟ در این شهرها فعالین محیط زیستی هم هستند؟ نیستند؟
39. امير سررشته داري مارس 6, 2010 در 10:34

    لطيف جان به آنچه كه الان آنهم بدون سرمايه گذاري مناسب بر مترو آمده كاري نداشته باش. در دهه 30 در تهران وقتي شركت فكر كنم سوگراي فرانسوي مطالعه اي را در خصوص ترافيك ايران در تهران بهاناج رسانده نتيجه گرفتهاست كه ايرانيها دوست دارند فقط از وسايل شخصي استفاده كنند و به همين ساخت اتوبان و بزرگراه بيشتر به ترافيك ايران كمك مي كند. اين نتيجه گيري آنهم در سالهايي كه ايران به مرز پولدار شدن مفرط مي رسيده است كاملا نشان مي دهد كه چگونه بايد با ما برخورد شود. ولي واقعا با در اختيار قرار ندادن مترو به ايرانيان مشكلات آگاهي اشان حل مي شود. ما ذاتا مشكل داريم. راه حلي اساسي نياز داريم. مسائلي مانند مترو خيلي در حاشيه قرار مي گيرند.
40. امير سررشته داري مارس 6, 2010 در 10:36

    ببخشيد، و اما در مورد درويش عزيز، من مطمئنم او براحتي هسته هاي مورد نظر را پيدا مي كند. اين حق اوست. نيست؟ امروز فردا نيست هر چه دلمان مي خواهد بنويسيم نه؟
41. عبداللطیف عبادی مارس 6, 2010 در 13:03

    روزهایی که درویش نیست وبلاگش مثل کلاسی می ماند که معلمش نیامده!
    یادش بخیر مدرسه . اگر کلاس معلم غایب زنگ اول یا دوم بود ، ناظم می آمد و سرمان را گرم می کرد . مثلا” می گفت نقاشی بکشید یا انشا بنویسید . اگر زنگ آخر بود می گفتند بروید خانه . زمان دانشجویی مان هم اگر ساعت درس استاد غایب بین بقیهء کلاسهایمان بود می نشستیم با رفقا از هر دری سخنی . دانشگاهمان در دامنهء یک کوه و رو به دشت باز میشد . عجب منظره ای بود. عاشق یک دختر چادری بودم . حزب اللهی نبود ولی چون خیلی معتقد بود نمی شد جلوی بچه ها با هم حرف بزنیم و بگیم و بخندیم . وقتی استاد نمی اومد ، چقدر دلم میخواست بجای نشستن در کنار یک مشت دوست سبیلوی نره خر! بروم با عشقم بشینم . جوانی ما در رنج و بدبختی گذشت . پامون به دنیای آزاد که رسید دیگه خیلی دیر شده بود .
    وامروز بلاگ دلنوشته های درویش دست خودمونه . زنها که نیستند ، عباس پالاش هم رفته گل بچینه . درویش هم که الان توی شهرکرد داره لرها رو با محیط زیست آشنا میکنه . هومان هم احتمالا” همونجاهاست و داره حرفهای درویش رو به زبون مادری من (لری) ترجمه می کنه . در نتیجه فعلا” جاده خلوت هست و هر چی دلمون میخواد میتونیم بنویسیم .
    ضمنا” امروز متوجه شدم سروی خانم هست . فکر می کردم آقا هست .
42. شقایق مارس 6, 2010 در 13:30

    امروز یک نوشته از مسیح علی نژاد عزیزم خواندم که زن بودن و زن ماندنش و اندیشه هایش برایم سخت مغتنم است ؛این جا را هم که ردگیری می کردم و پس زمینه ی ذهنم بود ؛ دوست داشتم شما هم بخوانید :

    http://www.facebook.com/profile.php?id=624001075#!/note.php?note_id=371941687274&id=123848272739&ref=mf

    هرچند هنوز کلیک نکرده ؛ بگویم که ف.ل.ت.ر است و اگر
    معلم ِ عزیز ِ این کلاس اجازه دهند ؛ می توانم متن را همین جا کپی کنم.
43. سروی مارس 6, 2010 در 19:13

    آقای عبادی عزیز،

    میدانم که وضعیت فرهنگی کشورمان اسفناک است ، می دانم که در شهرستانها و روستاها اوضاع خیلی خیلی بدتر هم هست ( من خودم ساکن رشت هستم و تازه ما جزء شهر های کوچک نسبتا مناسب هستیم اما هنوز بند عرف و عادت گریبانمان را گرفته )

    اما فکر نمی کنم دست روی دست گذاشتن کمکی به ما بکند .
    به قول عمو محسن: ” در سایه باشیم و آرزوی آفتاب کنیم … ”

    اگر قرار باشد همه ناامید و بد بین نسبت به تغییرات باشند که هیچ جریان و نهضتی به بار نمی نشیند .

    هیچ تغییری ایجاد نمی شود ، اوضاع راکد و ساکن باقی می ماند( اگر بدتر نشود )

    زمانی بود که خانم ها اجازه ی ادامه ی تحصیل و کار بیرون از منزل نداشتند . حضور پزشک زن در میان جامعه ی پزشکی یک خیال واهی بود . خانم ها اجازه ی بازیگری نداشتند … یا حتی ا همین چند سال پیش خانم ها اجازه ی حضور در برخی از ورزش ها را نداشتند … عامل بازدارنده در اکثر این ها ( تقریبا همه شان ) حساسیت های اجتماعی و فرهنگی بود ، نه بازدارندگی حکومت .

    سخت بود، حتما راه دشواری بوده ، حتما خیلی خا در این را آسیب دیده اند … اما حالا پزشک زن ، بخشی انکار ناپذیر از جامعه ی پزشکی است . بازیگری برای خانم ها دیگر رویایی دور از دسترس نیست( نمی خواهم بگویم چند درصدشان واقعا بازیگرند و چند درصدشان بدلیل زیبایی شان به این مسیر وارد شده اند … در این مورد دل پری دارم )

    زمان می برد … شاید خیلی … اما دور از دسترس نیست .
44. Montra مارس 6, 2010 در 20:38

    آقای درویش،
    همش می خوام چیزی نگم می یام این جا می بینم بحث داغه وسوسه می شم یه چیزی بگم بعد دوباره خودمو کنترل- والبته نه سرکوب- می کنم. دنیای عجیبیه دنیای آدما!
    راستی سایت سروی باز نمی شه!!!
45. Montra مارس 6, 2010 در 20:40

    چه قدر جاتون خالیه ها, آقای درویش پدر…
46. سروی مارس 6, 2010 در 21:01

    مونترا جان همین الان امتحان کردم ، سایتم باز میشه … به خدا
    🙁

    راستی چرا وارد بحث نمی شی؟

    یه چیز دیگه ،
    این متن آخرت فوق العاده بود دختر ، من چند بار خوندمش… مرسی که می نویسی.
47. امير سررشته داري مارس 6, 2010 در 21:43

    سركار خانم سروي تعجب ميكنم از وضعيتي كه از رشت مي گوييد. بنا به دلايلي در حدود سالهاي 66 تا 72 بسار به رشت رفت و آمد داشتم و تقريبا حداقل قشر خاصي از مردم آن زمان رشت را مي شناسم و با خانواده هايشان رفت و آمد داشتم. واقعا رشت را جزو شهرهايي مي دانم كه مردمي دارد كه مي توانم جزو آگاهان جامعه حساب كنم و بخشي از آنها تحت تأثير فوبياهاي عرفي و سنتي كمتر قرار گرفته اند. از رشت اينگونه نااميدانه صحبت نفرمايد. در ضمن با نظر شما در مورد دادن زمان كاملن موافقم. زنده باشيد.
48. سروی مارس 6, 2010 در 22:19

    قشر خاصی که می گویید درصد بسیار ناچیزی از جامعه ی رشت را دربر می گیرد .
    رشت هنوز تارو پود سنتی خودش را دارد و نسل نو درگیر و دربند این تارو پود هستند .

    در اینجا(رشت ) هم … امیدوارم … زمان خیلی چیزها را درست کند .

    زنده باشید و شاد … همیشه
49. امير سررشته داري مارس 6, 2010 در 22:31

    زمان هم بدون خواست ما چيزي را عوض مي كند. من هم اميدوارم ولي تجربه در مورد جامعه ايراني متأسفانه جاي اميدواري براي آدم نمي گذارد. ولي در هر صورت به اميد زنده ايم. در ضمن خوشحالم بالاخره بانوان محترم هم در اين بحث شركت فرمودند. موفق باشيد
50. امير سررشته داري مارس 6, 2010 در 22:32

    تصحيح: زمان هم بدون خواست ما چیزی را عوض نمی کند. شرمنده.