مجویید آزار همسایگان
به ویژه بزرگان و پرمایه گان
به پاکی گرائید و نیکی کنید
دل و پشت خواهندگان  مشکنید

فردوسی

در سیزدهمین قسمت از برنامه گفتگوی داغ سبز که از قضا در سیزدهمین روز آبان به روی آنتن خواهد رفت، می‌خواهیم از مسئولین سازمان بنادر و کشتیرانی نوشهر بپرسیم که چرا همسایگان سراپاسبزتان را در باغ اکولوژی نوشهر آزار می‌دهید؟!

بله … ساعت 15 امروز – 13 آبان 1389 – سیزدهمین بخش از گفتگوی داغ سبز در شبکه‌ی جهانی اینترنت به صورت زنده پخش خواهد شد. دست‌اندرکاران ایران صدا کوشیده‌اند تا در این برنامه به پنجمین موج سبز وبلاگستان پرداخته و با دعوت از مخالفان و موافقان احداث جاده کمربندی بندرگاه نوشهر از درون محوطه‌ی باغ گیاه‌شناسی، به بررسی همه‌جانبه‌تر موضوع به مدت 60 دقیقه بپردازند.

ماجراي تلخ تجاوز مغول‌وار به باغ اكولوژي نوشهر، به رغم تلخكامي‌هاي متعددش، نكات روشن‌گرانه‌ي فراواني را هم داشت كه خود مي‌توانند دليل بسياري از لكنت‌هاي پيش آمده در بين سه نهاد اجرايي، آموزشي و پژوهشي درگير در حوزه منابع طبيعي را به نمايش نهند.
به راستي چرا نبايد عالي‌ترين مقام متولي منابع طبيعي كشور – دكتر علي سلاجقه – كه خود يكي از متخصصان و پژوهشگران و مدرسان اين حوزه هم هست، در باره اين رخداد تلخ اظهار نظر كند؟ چرا تارنماي رسمي سازمان جنگلها، مراتع و آبخيزداري كشور در مورد اين فاجعه سكوت مطلق اختيار كرده و تازه يادش افتاده تا در صفحه نخست خويش به رويدادي اشاره كند كه خبرش را 73 روز پيش در مهار بيابان‌زايي انتشار داده بودم!
وضعيت ديرينه‌ترين دانشكده منابع طبيعي كشور در كرج از اين هم فاجعه‌بارتر است! دانشكده اي كه دست كم نيم قرن است كه دانشجويانش را پيوسته براي درس درخت‌شناسي به اين باغ پژوهشي گسيل مي‌دارد و تقريباً همه‌ي دانشجويان فارغ‌التحصيل اين دانشكده – از جمله نگارنده – از آن رويداد و حضور در باغ اكولوژي نوشهر خاطراتي شيرين به ياد دارند (هرگز محمّد درويش خاطره حضورش در پاييز 1368 را به همراه شادروان دكتر جوانشير و ديگر همكلاسي‌ها از جمله علي سلاجقه از ياد نمي‌برد! علي آقا شما چرا از ياد برده‌ايد؟!)
آري، شوربختانه بايد اعتراف كرد كه قديمي‌ترين و معتبرترين واحد آموزش عالي ما در بخش منابع طبيعي و رييسش – دكتر مهدي فائزي پور – هم هيچگونه واكنش رسمي به اين تجاوز شرم آور از خود نشان نداده ‌اند! چرا؟
آخر ما ز دوستان چشم ياري داشتيم! نداشتيم؟

پسين گفتار:
خواستم به ماجراي ثبت ملّي ديرينه‌ترين باغ اكولوژي كشور به شماره‌ي 17795 در سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري كشور هم اشاره كرده و از جناب بقايي – رييس سازمان و معاون رييس جمهور – هم به دليل سكوت خود و سازمان متبوع‌شان گله كنم؛ اما بعد پشيمان شدم! زيرا بقايي ممكن است جوابم دهد: وقتي از تار صدايي درنمي‌آيد، من چرا گلوي خود را پاره كنم؟!

در نخستین روز از آغاز پنجمین موج سبز طرفداران محیط زیست در دنیای مجازی، دکتر حسین میرزایی ندوشن – رییس مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع کشور – هم به درج دیدگاه‌های خویش پیرامون سابقه‌ی 500 ساله‌ی باغ‌های گیاه‌شناسی در جهان پرداخته و بر این واقعیت تأکید کرده است که به رغم آنکه اغلب آن باغ‌ها هم‌اکنون در مراکز شهرهای پرجمعیت جهان قرار گرفته‌اند، اما هیچ کس به خود اجازه نمی‌دهد تا به بهانه‌ی توسعه به حریم این محیط‌های ارزشمند پژوهشی تجاوز کند. با این وجود، شوربختانه درک و فراست ما چنان است که حتا تحمل یک باغ گیاه‌شناسی 54 ساله را در شهر کوچکی چون نوشهر هم نداریم!
میرزایی ندوشن در این یادداشت، ضمن اشاره به ثبت ملی باغ گیاه‌شناسی نوشهر، با تأسف می‌نویسد: «افسوس از اين نيست که اين سرمايه عظيم ملي که سال‌هاي سال با هزينه‌هاي زياد ايجاد شده و با خون دل به اين درجه از رشد رسيده بود در يک چشم بر هم زدن بر باد فنا رفت، افسوس از اين است که برخي از مسئولين شهر، که بايد حامي و حافظ اين‌گونه اماکن باشند و در پاسداري و مراقبت از ذخایر توارثي گياهي کشور براي ديگران الگو باشند هم با اين حرکت غير عقلاني هماهنگ شده و با لشکرکشي و اعزام انبوهي از عوامل خود به متوليان باغ حتي اجازه عکس برداري و شايد آخرين وداع با مجموعه‌اي که چون فرزندشان برايشان عزيز بود، را هم ندادند.»

رییس مؤسسه‌ای که نگارنده افتخار خدمت در آن را دارد، در پایان نوشتار غم‌انگیزش آرزو می‌کند:
« اميدوارم با پيگيري‌هاي مستمر مسئولين ذيربط و همراهي مسئولين محترم قضايي کشور، سزاي اين عمل شنيع چنان داده شود که درس عبرتي براي همه کساني باشد که فقط منافع خود را ديده و حداکثر، زندگي را فقط در چرخش چرخ صنعت مي‌بينند و نه صداي شکستن تنه‌هاي تنومند درختان جنگلي، آنها را بيدار کرده و نه وحشت بيابان شدن درياچه‌هاي اروميه و هامون و نظایر اينها تأثيري در تغيير ديدگاه‌هاي متضاد با طبيعت در آنها گذاشته و منافع زودگذر صنفي و حتي اداري، همه واقعیت‌ها را بر آنها پوشانده است.»

در تارنمای مؤسسه تحقیقات جنگل‌ها و مراتع کشور دو صفحه‌ی دیگر هم وجود دارد که با رجوع به آنها حال هر انسان علاقه‌مند به طبیعتی گرفته می‌شود! نمی‌شود؟
عنوان آن دو صفحه چنین است:
تصاوير باغ نوشهر قبل از تخريب
تصاوير باغ نوشهر پس از تخريب

افزون بر نوشتار تأمل‌برانگیز دکتر حسین میرزایی ندوشن، باید از موضع‌گیری شایسته دکتر رجایی، رییس کمیسیون کشاورزی مجلس شورای اسلامی در محکوم کردن این تجاوز به نیکی یاد کرد. همچنین، دکتر محمّد خسروشاهی، مخاطبان خویش را به زنهاری تاریخی فراخوانده و فاجعه‌ی امروز را ریشه در عدم برخورد سزاوارانه با پدیده‌ی قطع درختان کهنسال به بهانه‌ی مقابله با خرافه پرستی می‌داند.
در این بین باید از نامه‌ی اعتراضی کانون عالی گسترش فضای سبز و حفظ محیط زیست و نیز بیانیه‌ی انجمن مهندسین فضای سبز ایران هم یاد کرد که با محکوم کردن قاطعانه‌ی این تجاوز شرم‌آور، به رسالت‌های ملی و قانونی خود عمل کردند.
همچنین روز پنج‌شنبه، ماجرای این تجاوز حیرت‌انگیز در برنامه گفتگوی داغ سبز و با حضور طرفین دعوا بیشتر مورد کنکاش قرار خواهد گرفت.

درود بر همه دوستانی که از پنجمین موج سبز وبلاگستان حمایت کرده و می کنند.

سه تصويري را كه ملاحظه مي‌كنيد، ماجراي غم بار تجاوز صبح امروز به ديرينه‌ترين باغ گياه شناسي ايران در نوشهر را نشان مي‌دهد؛ پرديس باشكوهي با 1400 گونه گياهي و بيش از 14 هزر نمونه گياه خشك شده كه مي‌توانست موزه تاريخ پژوهشي ايران در حوزه منابع طبيعي باشد؛ اما فرماندار نوشهر بيشتر مايلند تا جاده كمربندي بندر نوشهر باشند!

چرا؟