سرخوشان را

كه ز يك جرعه ي شبنم سيرند

چه نياز است كه از سنگ

سپر برگيرند؟

     چند سال پيش بود … – فكر كنم يكي از روزهاي گرم تابستان سال 1371 بود – قرار بود نخستين مقاله‌ام در يك مجله‌ي تخصصي منتشر شود. از شما چه پنهان خيلي دوست داشتم هر چه زودتر آن مجله را از دكه‌ي روزنامه‌فروشي بخرم و مقاله‌ام را نگاه كنم تا اين كه سرانجام روز موعود فرا رسيد … اما اتفاقي در ميدان فلسطين و در برابر سينما گلدن سيتي رخ داد كه قبل از بازگو كردن آن، دوست دارم اين قصه‌ي كوتاه اما بلند و ژرف! را با هم بخوانيم … قصه‌اي به نام:

قانون كاميون حمل زباله

    يكي بود، يكي نبود، يه دونه تاكسي بود كه داشت منو مي‌رسوند به فرودگاه … تاكسي داشت به نرمي و رواني و با رعايت تمامي موازين رانندگي، به پيش مي‌رفت كه ناگهان یک خودرو درست در چند متري تاكسي ما از جای پارک بیرون پرید. راننده‌ي ماهر تاکسی هم بلافاصله و با خونسردي‌اي عجيب، روي پدال ترمز فشار آورده و با تسلطي‌ خيره‌كننده اتومبيل را از اصابت با آن خودروي از خدا بي خبر! نجات داد … يعني تاكسي سُر خورد و دقیقن به فاصله‌ي چند سانتی‌متر از آن خودرو متوقف شد!
    امّا راننده‌ي خودروي از خدا بي خبر، به عوض عذرخواهي كردن، سرش را ناگهان برگرداند و شروع کرد به ما فریاد زدن. راننده تاکسی‌ام فقط لبخند زد و برای آن شخص دست تکان داد … يعني واقعن نجابت به خرج داد و دوستانه برخورد کرد.

    از او پرسیدم: «چرا شما تنها آن رفتار را کردید؟ اين شخص نزدیک بود ماشین تان را از بین ببرد و ما را به بیمارستان بفرستد!» در آن هنگام بود که راننده تاکسی‌ام درسی را به من داد که اینک به آن می‌گویم: «قانون کامیون حمل زباله».
    او توضیح داد که بسیاری از افراد مانند کامیون‌های حمل زباله هستند. آنها سرشار از آشغال، ناکامی، خشم و ناامیدی در اطراف می‌گردند. وقتی آشغال در اعماق وجودشان  تلنبار می‌شود، آنها به جایی احتیاج دارند تا آن را تخلیه کنند و گاهی اوقات شما نخستين جايي هستيد كه آنها براي تخليه‌ي زباله پيدا مي‌كنند!

    به خودتان نگیرید. فقط لبخند بزنید، دست تکان بدهید، برایشان آرزوی خیر بکنید و بروید. باور كنيد دنيا زيباتر مي‌شود! نمي‌شود؟

    پس لطفن آشغال‌های آنها را به خود نگیرید و دوباره شما آنها را روي افراد ديگري در خيابان، محل كار يا منزل  پخش نکنید.

    مي‌خواستم بگويم:
    افراد موفق اجازه نمی‌دهند که کامیون‌های آشغال روزشان را بگیرند و خراب کنند. 
    زندگی خیلی کوتاه است  و ارزشمند تر از آن كه بخواهيم صبح زيباي مان را با تأسف و آه و خشم بسوزانيم … از این رو، افرادی را که با شما خوب رفتار میكنند دوست داشته باشید و برای آنهایی که رفتار مناسبی ندارند، دعا کنید.

     مي‌دانيد چرا؟
    چون «زندگی» ده درصد چیزی است که شما می‌سازید؛ بقيه‌اش نحوه‌ي نگاه و تفسير شما از رخدادهاي پيرامون‌تان است.

    به قول مشيري عزيز:
بايد ياد بگيريم تا به «بد ديدن» عادت نكنيم:

نگاه توست كه رنگ دگر دهد به جهان
اگر كه دل بسپاري به مهرورزيدن
اگر كه ديده‌ات خو نكند به بد ديدن.

    و اما ادامه‌ي داستان من …
   هنگامي كه يك نسخه از مجله را از روي دكه‌ي روزنامه‌فروشي مقابل سينما گلدن‌سيتي (فلسطين امروز) برداشتم، همزمان 100 تومان به فروشنده دادم و همان طور كه مجله را ورق مي‌زدم تا به مقاله‌ي خودم برسم، گفتم: لطفن باقي پولم را بدهيد تا بروم (زيرا مجله 50 تومان بود! … ياد آن قيمت‌ها هم به خير … حالا بايد يك روزنامه را بخري 500 تومان!). امّا مرد روزنامه فروش به جاي آن كه 50 تومانم را بدهد، شروع كرد به من فحش و ناسزا دادن و اين كه شما همتون فلان و فلان هستيد و فكر مي‌كنيد وقتي يه ته ريش بگذاريد و پيراهن‌تان را روي شلوار بياندازيد، مي‌توانيد هر غلطي بكنيد  … و  يه عالمه حرف‌هاي ناجور ديگه! من هم خيلي خونسرد، دست كردم در دخل روزنامه‌فروش محترم و 50 تومان باقي پولم را برداشتم و در حالي كه لبخند مي‌زدم از وي دور شدم … او هم همچنان داشت فرياد مي‌زد و ناسزا مي‌گفت! جالب اين كه عابرين رهگذر هم وقتي داد و فرياد آن مرد و جهت نگاه وي را مي‌ديدند كه به آدمي مي‌رسيد كه داشت با خونسردي مجله‌اي را ورق مي‌زد، حيرت كرده و شايد پيش خود يكي از ما دو نفر را مجنون هم خطاب كردند و رفتند!
…
    و تا امروز افتخارم اين است كه در طول همه‌ي اين 45 سال تاكنون با هيچ انساني، درگيري فيزيكي پيدا نكرده‌ام.

    پي‌نوشت:
    امروز كه اين داستان از طريق ايميل و توسط يك دوست به دستم رسيد؛ ناگهان دوباره ياد آن رخداد سال‌هاي دور افتادم و احساس كردم، كمينه‌ي وظيفه‌ام انتشار بيشتر «قانون كاميون حمل زباله» در محيط وبلاگستان فارسي است.  
    باشد كه كمتر زباله‌هاي محيط را به خود گرفته و آن را نثار نزديكان و همكاران‌مان يا ديگر رهگذاراني كه نمي‌شناسيم، كرده و بدين‌ترتيب، الكي بر زباله‌هاي فضا بيافزاييم و آدم‌هاي بيشتري را آلوده و بدبو سازيم!

همين.

    و يك درخواست از همه:
    فردا يكي از خوانندگان عزيز دل‌نوشته‌ها، مي‌خواهد خود را از شر يك رفيق و همدم قديمي خلاص كند و به آفتاب، بدون عينك سلامي دوباره دهد … برايش دعا كنيد و دعا كنيم تا اين عمل جراحي، با بهترين نتيجه و كيفيت ممكن به انجام رسد.