ردپای زنهار نهفته در تازه ترین یادداشت دانشمند نام آشنای جهان، دیوید سوزوکی را ایرانیان به راحتی می توانند در یزد، ارومیه، قم و … رهگیری کنند.
۱⃣ شکافهای زمین در #میبد در حال افزایش است و ما در اندیشه استقرار کارخانه های فولاد و سفال و کاشی بیشتر در سرزمینی هستیم که برای تامین نیروی کارش به خارج از استان متکی است! آیا یزدی ها علیه خود کار می کنند؟!
۲⃣ در ارومیه با افزایش ۱۲۰ درصدی سطح زیرکشت در کمتر از ۲۰ سال، بزرگترین رخداد بیابانزایی قرن را به بهانه تولید سیب و چغندر بیشتر رقم زدیم!
۳⃣ و در قم، شهری که بیشینه توان سرزمینی اش، اسکان ۲۰۰ هزارنفر بود؛ تا شش برابر جمعیت بیشتر مستقر کردیم تا مسیله به بیابان تبدیل شده، در حسین آباد #میش_مست، نوبت به مستی موشها رسد و وظیفه اصلی رفتگران شهرداری قم، جمع آوری ماسه های بادی باشد!
🔵 آیا عبرت می گیریم یا همان سرنوشت شوم را در سمنان، اصفهان، جازموریان، خوزستان، بختگان و میناب … تکرار می کنیم؟!
✅ خواننده عزیز!
شما را دعوت می کنم به مطالعه پند سوزوکی و انتشار گسترده آن. شاید برسد به دست آن نماینده، استاندار یا وزیری که هنوز فکر می کند: راه سعادت ایران از مسیر جنگیدن با قوانین حاکم بر طبیعت وطن می گذرد!
🔸زمانی که قوم آزتک، منطقه تنوچتیتلان را در سال ١٣٢۵ میلادی یافتند، از آن شهری ۲۰۰ هزارنفری روی یک جزیره بزرگ بر دریاچه تکسکوکو ساختند. اما پس از آنکه اسپانیایی ها شهر را در سال ١۵٢١ تصرف کردند، به زهکشی دریاچه پرداخته و #مکزیکوسیتی را روی آن ساختند!
اکنون این شهر گسترده بی قواره با جمعیتی ١٠٠ برابر رقم پیشین، بسیار شگفت انگیز، درهم و برهم و آشفته است. آلودگی هوا و کمبود آب به مشکلاتی مانند جنایت و فقر افزوده شده و سرانجام، زهکشی و خشکاندن قناتها موجب فرونشست شهر – در حدود ١٠ متر در طول قرن گذشته – شده است!
“تصرف” طبیعت از دیرباز روش غربیها بوده. خودبزرگ بینی ما و اغلب ایدئولوژیهای مذهبی، آدمی را به این باور رسانده که گمان کند بالاتر از طبیعت بوده و حق دارد آنرا مسخر خود کند. ما به توانایی های فناورانه خود اجازه می دهیم تا از خردمندی مان جلو بزند. اما اکنون می آموزیم که همکاری با طبیعت – درک آنکه ما جزیی از او هستیم – در دراز مدت موثرتر و بیشتر مقرون به صرفه است.
اگر ما هنگام طراحی شهرها، طبیعت را در ذهن خود داشتیم، می توانستیم مشکلات کمتری را پیرامون سیلها، آلودگی و گرمای مفرط مشاهده و از هزینه های سنگین ترمیم پیشگیری کنیم. بنا به گزارش Global Resilience Partnership، سیلها در سراسر دنیا بیش از هر فاجعه طبیعی دیگر خسارت ببار می آورند: ۴٧٪ از رخدادهای طبیعی که در طول ٢٠ سال گذشته ٢,٣ میلیارد نفر در دنیا را تحت تأثیر قرار داده اند.
با گرم شدن جهان، این شرایط رو به وخامت است. سیلهای اخیر در بنگلادش، هندوستان، پاکستان و نپال به زندگی ۴٠ میلیون نفر آسیب رسانده و یک سوم بنگلادش به زیر آب فرو رفته. در هوستون/ تگزاس، #طوفان_هاروی نه فقط کشته داده که هزاران نفر را ناچار به ترک خانه هایشان کرده، موجب تعطیل شدن پالایشگاهها و انفجارهایی عظیم و خطرناک در کارخانه های شیمیایی شده. برخی معتقدند این طوفان پرخرجترین فاجعه طبیعی در تاریخ ایالات متحده است. اگرچه باران و طوفانها امری طبیعی هستند، اما تردید بر آنکه تغییر اقلیم ساخته دست انسان شرایط را وخیم تر می کند، کمتر وجود دارد. با گرم شدن اقیانوسها، مقدار آب بیشتری از آنها تبخیر می شود و هوای گرم نیز آب بیشتری را در خود نگه می دارد. علاوه بر این گمان می رود که تغییرات اقلیم موجب شده تا طوفان هوستون طولانی تر از حد معمول به درازا بکشد و بالا آمدن سطح دریاها به ایجاد طوفانهای عظیم تری دامن می زند. قوانین سست که به توسعه گران اجازه می دهد تا تالابها را زهکشی کنند و در دشتهای سیلابی ساختمان بسازند، مشکلات #هوستون را تشدید کرده اند. این شهر هیچ قانون طراحی ساختمانی ندارد و بسیاری از تالابها و مرغزارها که معمولا مقدار زیادی از آب را در خود جذب و از خسارتهای سیل جلوگیری می کردند، زهکشی و یا آسفالت شده و ساختمان سازی روی آنها انجام شده – درست مثل گسترش تهران به بهای نابودی #تالاب_بند_علیخان – همچنین #دانلد_ترامپ استانداردهای فدرال در زمینه حمایت در برابر سیلابها را که دولت #اوباما مقرر کرده بود، از میان برداشته و در نظر دارد تا برنامه حفاظت از تالابها را لغو کند.
ما باید برای پیشگیری و تعدیل مشکلاتی مانند سیل، خشکسالی و اختلالات اقلیمی با طبیعت همکاری کنیم. زمانی که علیه طبیعت کار کنیم، علیه خود کار کرده ایم!
