چند روز دیگر، روزنوشت‌های سید محمد مجابی، مرد همیشه آرام و خندان وبلاگستان فارسی 4 ساله می‌شود. سید در طول این 4 سال، 1359 بار تارنمایش را به روز کرد تا نشان دهد، می‌شود به رغم همه‌ی مشکلات و لکنت‌هایی که گاه نفس‌مان را می‌برد، همچنان نوشت، همچنان خندید و همچنان به آینده سرزمین مقدس مادری‌مان خوشبین بود و خوشبین ماند. شاید بزرگترین خدمت ماندگار مجابی، کمک به زنده ماندن نوجوانانی بود که جملگی در آستانه اعدام قرار داشتند … می‌دانم که او برای طلب بخشش از خانواده‌های مقتولین رنج فراوانی را بر خود هموار کرد …
به وبلاگش بروید و دو تا تولد را به او تبریک گویید! تولد خودش و تولد وبلاگش.

در نوزدهمین روز از نخستین ماه تابستان 1389، در جایی از وطن که کمترین فاصله را با آسمان دارد، بهناز و علی، فراموش‌نشدنی‌ترین روز زندگی‌شان را جشن خواهند گرفت با این پیام به هموطنان عزیزشان:
احترام به دماوند، احترام به طبیعت ایران است.
برایشان آرزوی صعودی از همیشه خاطره‌انگیزتر دارم و امیدوارم عشق به نماد طبیعت سرفراز وطن با چنین حرکت‌های سبزمدارانه‌ای بیش از پیش در بین ایرانیان نهادینه شود.

همه چیز در باره‌ی این پیوند سبز در سپیدترین نقطه‌ی ایران:
این بار زنگ عشق در کاکل سپید دماوند به صدا درخواهد آمد!

دماوند را نمی‌توان دوست نداشت.
مهم نیست که اهل کدام دیارِ این کهن بوم و بر هستی؛ مهم نیست که به چه زبانی سخن می‌گویی، مهم نیست که از چه آیینی تبعیت می‌کنی و چگونه با خدایت راز و نیاز می‌نمایی؛ حتا مهم نیست که در کجای این جهان روزگار می‌گذرانی …
همین که ایرانی باشی، کافی است تا دماوند را دوست داشته باشی و هنوز با شنیدن قصه‌ی آرش کمانگيرش دلت بلرزد و چشمانت خیس شود …
دماوند، این چکاد مخروطی‌شکل متقارن و زیباپیکر، با آن کاکل همیشه سپید و اهورایی‌اش، شناسه‌ی ایران است و نماد طبیعت ناهمتا و ارزشمندش …
دماوند را تا همیشه‌ی تاریخ باید پاسداشت، حرمتش را نگه داشت و با تمام وجود کوشید تا این بلندترین و بزرگترین سازه‌ی طبیعت ایران و یکی از خوش‌تراش‌ترین قله‌های عالم، همواره از گزند اهریمنان طبیعت‌ستیز یا نابخردان سرمایه‌سالار محفوظ و مانا ماند.
به همین مناسبت، در بعدازظهر روز جمعه، 11 تیرماه 1389 – یعنی نزدیک‌ترین جمعه به جشن تیرگان، روزی که آرش بزرگ از فراز بلندترین چکاد البرز تیر از کمان کشید و خود را جاودانه ساخت – در جمع دوستداران دماوند در  شهر زيباي رینه سخنرانی خواهم کرد.
باشد که این نکوداشت‌ها، هرچه بیشتر یادمان اندازد که تا چه اندازه بهانه‌های دلپذیر برای همراهی و هم‌افزایی با هم در وطن موج می‌زند.
براي آگاهي بيشتر مي‌توانيد به خبرگزاري ميراث فرهنگي مراجعه كرده و يا به تارنماي انجمن كوه‌نوردان ايران سر بزنيد.

امروز مهمان رادیو جوان هستم تا در برنامه انعکاس و به بهانه‌ی روز جهانی محیط زیست، با هموطنانم از محیط زیست سخن بگویم؛ از کیفیتی که می‌تواند ضامن نشاط و بالندگی هر جامعه و کشوری باشد و درجه‌ی مطلوبیت آن، یکی از شاخص‌های شادابی سرزمین و مردمانش است.
امروز می‌خواهم از نشانه‌هایی سخن گویم که دال بر بیماری زمین است؛ زمینی که اگر حرمتش را نگه نداریم، ما را برای همیشه از خود خواهد راند و دیگر حتا این مجال را به آینده‌پژوهان نخواهد داد که چرا نوع بشر با وجود دستاوردهای شگرف علمی و فناورانه هنوز نتوانسته است یا نمی‌داند که چگونه بايد خدمات اجتماعي، غذاي كافي و پاره‌اي از روابط نهادي را دقيقاً به زندگي مشترك درازمدّت، سالم، بارآور، خلاّق و رضايت‌بخش مبدل كند؟ و در این میان، بهره‌مندی از محیط زیست مطلوب از کدامین جایگاه و وزنی در مناسبات اجتماعی و روانشناختی جامعه برخوردار خواهد بود؟
برنامه‌ی انعکاس را می‌توانید ساعت 21 فردا – 17 خرداد – در سرتاسر کشور گوش دهید. طول موج‌های این برنامه به تفکیک مناطق مختلف ایران در این نشانی قابل دریافت است.

مؤخره:

رد پای رادیو جوان در مهار بیابان زایی

22 آوریل، روز جهانی زمین بود که به غلط در ایران، روز زمین پاک گفته می شود! در باره‌ی ریشه‌های جهانی و ملّی این روز، بخش فارسی صدای آلمان با دکتر قاسم‌علی عمرانی، استاد دانشکده بهداشت دانشگاه تهران، شهرزاد فتوحی، طبیعت گردان و نگارنده به گفتگو نشسته است که در اینجا می‌تواند آن را بخوانید و یا در آنجا می‌توانید، گوشش دهید.