بایگانی دسته: بيابان و بيابان‌زايي

نظریه‌ای که می‌تواند نگرش‌ها را متحول کند!

در روز سوم بهمن 1385 یادداشتی را در مهار بیابان‌زایی منتشر کردم با عنوان: “خبري كه «بيابانيان» را به وجد آورد!” و در آن یادداشت با اشاره به ستاده‌های برآمده از تحقیقات گروهی از دانشمندان اسراییلی شاغل در مؤسسه پژوهشی وایزمن، اشاره کردم که سرسبز‌ترين، ارزشمندترين و پهناورترين رويشگاه جنگلي جهان در آمازون ، بايد بيش از هر چيز موجوديت خود را مديون صحراي سوزان و لم‌يزرع ساحل در شمال آفريقا بداند. صحرايي كه اگر نبود، بي‌گمان خاك آمازون حتا نيمي از توان رويشي و قدرت حاصلخيزي بي‌نظيرش را هم نداشت!

مقاله امروز دیسکاوری - 4 فروردین 88

امروز هم یکی از خوانندگان عزیز مهار بیابان‌زایی به نام علی، نگارنده را از انتشار مقاله‌ای به قلم میشل ریلی در دیسکاوری آگاه کرد با عنوان: “Dust Bowl Had Human Fingerprint
مقاله‌ای که همین امروز (23 مارس 2009) منتشر شده است و در بخشی از آن با اشاره به پندارینه‌ی جالب یکی از پژوهشگران دانشگاه مریلند آمریکا به نام Ning Zeng، تأکید شده که «این امکان وجود دارد که چگونگی انتشار و فرآیند شکل‌گیری توفان‌های شن در منطقه ساحل (صحرای آفریقا) بتواند بر میزان نوسانات بارندگی منطقه‌ای تا 50 درصد  اثرگذار باشد.»
شاید یکی از مفاهیم ساده این دریافت آن باشد که در مقیاسی فرامنطقه‌ای قانونی وجود دارد که به مدد آن، مادر زمین می‌تواند خود میزان میانگین ریزش‌های آسمانی را مدیریت کرده و به تعادل برساند و یکی از ابزارهای این تعادل، همانا توفان‌های شن و ماسه است!

یادمان باشد که قطعی‌ترین اصل در محیط زیست تا امروز فقط یک اصل بوده است:

اصل عدم قطعیت!

منابع مورد استفاده در تهیه برنامه راهبردی بیابان – آخرین قسمت

  ضمن انتشار گرفتگاهان برنامه راهبردی بیابان – چشم انداز ۱۴۰۴ – به آگاهی می رساند که فایل پی دی اف این برنامه را می توانید در تارنمای موسسه تحقیقات جنگل ها و مراتع کشور بیابید.

    گرفتگاهان
1- آشتياني، منوچهر. 1381: گفتارهايي پيرامون شناخت مناسبات اجتماعي (مجموعه‌ي سپهر اجتماعي- 1). تهران. نشر قطره، 287 صفحه.
2- ابوالعلايی، بهزاد. 1382: توسعه‌ي منابع انسانی، گزينه ای بی جايگزين. تهران. ماهنامه‌ي تدبير، ش 134 (تير 1382)، ص ص 23-14. 
3- ابويي، اردكان، محمّد. 1379: بازآفريني دولت در عصر اطلاعات. تهران. فصلنامه‌ي نمايه‌ي پژوهش، ش 15 (پاييز 1379).
4- ادواردز، شرلي و مايكل مك‌كري. 1991: سنجش عملكرد پژوهشگران (برگردان طاهره‌ي ژيان‌احمدي، 1376). تهران. فصلنامه‌ي رهيافت، ش 15، ص‌ص 59-50.
5- اسلامي ندوشن، محمّد علي. 1372: گفتيم و نگفتيم؛ گزيده‌ي نوشته ها. تهران. انتشارات يزدان، ص 113.
6- امانويل، آرگيری. 1992: تکنولوژی مناسب يا تکنولوژی عقب افتاده – گفتگويي تکاندهنده درباره‌ي مسايل توسعه (برگردان ناصر موفقيان، 1374). تهران. انتشارات علمی و فرهنگی، 291 صفحه.
7- اميراحمديان، بهرام. 1382: كريدور شمال- جنوب و اهميت آن در همگرايي منطقه اي. نهران. فصلنامه‌ي مطالعات آسياي مركزي و قفقاز، شماره‌ي تابستان 1382.
8- ايزاك، استفن و ويليام مايكل. 1991: راهنماي جامع تحقيق و ارزيابي (برگردان مرضيه‌ي كريم‌نيا، 1374). مشهد. انتشارات آستان قدس رضوي، 362 صفحه.
9- باي‌بوردي، محمد. 1373: زهكشي و احياء اراضي؛ در مجموعه مقالات هفتمين همايش كميته‌ي ملّي آبياري و زهكشي- مقاله‌ي 27. تهران. وزارت نيرو.
10- بخشنده، عبدالمهدي. 1380: استراتژي توسعه‌ي پايدار در بخش كشاورزي در مجموعه مقالات همايش استراتژي توسعه‌ي پايدار در بخش‌هاي اجرايي كشور- 5 و 6 دي‌ماه. تهران. سازمان حفاظت محيط‌زيست.
11- برونتلند، گروهارلم. 1996: چشم‌انداز جهاني فقر، كتاب راهنماي پژوهش‌هاي بين‌المللي فقر – ديباچه (برگردان گروه مترجمان، 1381). تهران. انتشارات مركز تحقيقات و بررسي مسايل روستايي وزارت جهاد كشاورزي، ص‌ص 3-1. 
12- بلاند، كارول. 1992: خصوصيات يك محيط پژوهشي بارور (برگردان فروهر معيري، 1376). تهران. فصلنامه‌ي رهيافت، ش 15، ص‌ص 77-72.
13- بهادری نژاد، مهدی. 1382: تکامل اخلاقی، شرط لازم برای رشد و شکوفايی علمی و توسعه‌ي اجتماعی- اقتصادی کشور. تهران. فصلنامه‌ي علم و آينده (وابسته به ستاد پيشبرد علوم – ايران 1400)، سال دوم، ش 1 (بهار 82)، ص ص 33-24. 
14- بيكمن، ويليام و جان ديك وان منسفلت. 2000: درآمدي بر پديدار‌شناسي در علوم زيستي (برگردان عليرضا كوچكي، عبدالمجميد مهدوي دامغاني و مسعود دهقان، 1381). مشهد. انتشارات جهاد دانشگاهي مشهد، 144 صفحه.
15- پانايوتو، تيودور. 2002: جهاني شدن و محيط‌زيست (برگردان از سيد محمد رضا سيد نوراني و فردين اسكافي: 1381). تهران. ماهنامه‌ي اطلاعات سياسي اقتصادي، ش 184-183، ص ص 231-220.
16- پرانك، ژان و محبوب الحق. 1991: گزارش لاهه – پيش‌زمينه‌ي توسعه‌ي پايدار (از فكر تا عمل). برگردان مصطفي مهاجري: 1380. تهران. فصلنامه‌ي محيط‌شناسي، ش 28، زمستان 1380، ص‌ص 99-85.
17- پرتي، جولز ان. 1996: بازآفريني كشاورزي، سياست‌ها و عملّيات مناسب براي پايداري و خود‌اتكايي (برگردان عليرضا كاشاني، 1381). تهران. انتشارات روستا و توسعه، ش 46، مركز تحقيقات و بررسي مسايل روستايي، 555 صفحه.
18- پرزدكوييار، خاوير. 1996: تنوع خلاق ما- گزارش كميسيون جهاني فرهنگ و توسعه(برگردان هادي غبرايي، 1377). تهران. مركز انتشارات كميسيون ملّي يونسكو در ايران، 328 صفحه.
پناهنده، محمد، فريبرز جمالزاد فلاح و آريامن قويدل. 1381: اكوتوريسم و نقش آن در حفاظت محيط‌زيست و توسعه‌ي پايدار؛ در مجموعه مقالات همايش چالش‌ها و چشم‌اندازهاي توسعه‌ي ايران. تهران. مؤسسه عالي آموزش و پژوهش مديريت و برنامه‌ريزي، 20 صفحه .
20-  پيرس، ديويد ويليام و جرمي جي وارفورد. 1993: دنياي بيكران؛ اقتصاد، محيط‌زيست و توسعه‌ي پايدار (برگردان عوض كوچكي، سياوش دهقانيان و علي كلاهي اهري، 1377). مشهد. انتشارات دانشگاه فردوسي مشهد، 595 صفحه.
21- پناهی، مصطفی. 1381: تنوّع زيستی و دانش بومی؛ مروری بر راه های عملی حمايت از دانش بومی و سنّتی به منظور حفاظت از تنوّع زيستی. تهران. انتشارات روناس با حمايت سازمان حفاظت محيط زيست و دفتر عمران سازمان ملل متحد (UNDP)، 247 صفحه.
22- تات. 1380 – الف: برنامه‌ي كار سال 1380. تهران. دفتر بررسي و هماهنگي طرح‌هاي تحقيقات كشاورزي. سازمان تحقيقات، آموزش و ترويج كشاورزي، 435 صفحه + 332 صفحه در دو جلد.
23- تات. 1380 – ب: گزارش نهايي طرح‌هاي تحقيقاتي- جلد نخست: بخش منابع طبيعي؛ چكيده‌ي 1200 طرح تحقيقاتي خاتمه يافته‌ي وزارت جهاد سازندگي (سابق). تهران. سازمان تحقيقات، آموزش و ترويج كشاورزي، نشريه‌ي شماره‌ي 241/80، 611 صفحه.
24- ترك‌نژاد، احمد. 1376: مبحثي در باب تعادل اكولوژيك و پايداري در توسعه. تهران. مؤسسه تحقيقات جنگل‌ها و مراتع، شماره‌ي 169-1376، 64 صفحه.
25- توكلي، حميد. 1381: انسانهاي متعادل، جامعه‌ي متعادل، قدرت متعادل و روابط بين‌الملل متعادل؛ در مجموعه مقالات همايش چالش‌ها و چشم‌اندازهاي توسعه‌ي ايران. تهران. مؤسسه عالي آموزش و پژوهش مديريت و برنامه‌ريزي، 24 صفحه.
26- جانسن، ويلم و علي كيسي. 1998: راهنماي مديريت پژوهش؛ برنامه‌ريزي و اولويت‌بندي تحقيقات منطقه‌اي (برگردان محمد‌حسن عصاره، 1379). تهران. انتشارات شركت جهاد تحقيقات و آموزش مربوط به برنامه‌ي بهينه‌سازي تحقيقات (1)، 152 صفحه.
27- جلالي، علي‌اكبر. 1381: استفاده از فناوري اطلاعات در تهيه برنامه‌ي توسعه. به نقل از تارنمای (وب‌سايت) ديپلماسي ديجيتال، مورخ 16 آذرماه 1381.
28- جوانشير، كريم. 1359: منابع مختلف انرژي و جهان فردا. تهران. انتشارات دانشگاه تهران، 69 صفحه.
29- جهاني، عباسقلي. 1380: تجربيات، موفقيتها و موانع مديريت خشكسالي در طول سه سال گذشته. تهران. سمينار تخصصي اثرات خشكسالي بر منابع آب، مركز پژوهش‌هاي منابع آب با همكاري دفتر مطالعات پايه‌ي منابع آب، 28 آذرماه 1380 – تالار همايشهاي تماب.
30- چيني‌چيان، مرتضي. 1381: سيماي تجارت بين‌الملل. تهران. انتشارات دانشگاه علامه طباطبايي، 125 صفحه.
31-  حبيبي، حسن. 1375: سخنراني در كارگاه پژوهشي تدوين روش تعيين اولويت‌هاي تحقيقاتي. تهران. فصلنامه‌ي رهيافت، ش 12، ص‌ص 5-2.
32- حسيني، ميرعبدالّله. 1375: شاخص توسعه‌ي انساني مناطق روستايي استان‌هاي كشور در مقياس ملّي و جهاني. تهران. ماهنامه‌ي جهاد، ش 193-192، ص‌ص 17-10.
33- خالدي، شهريار. 1380: بلاياي طبيعي. تهران. انتشارات دانشگاه شهيد بهشتي، شماره‌ي 300، 291 صفحه.
34- خانيكي، هادي. 1379: جامعه‌ي پرشتاب و دانش مديريت. تهران. ماهنامه‌ي تدبير، ش 108، سال يازدهم.
35- خسروشاهي، محمد. 1380: تعيين نقش زيرحوضه‌هاي آبخيز در شدت سيل‌خيزي حوضه‌ي دماوند. تهران. دانشنامه‌ي دكتراي جغرافياي طبيعي، گرايش اقليم و آب‌شناسي، دانشگاه تربيت مدرس(بهمن‌ماه 1380)، 206 صفحه.
36- خليلي، علی. 1371: اقاليم خشک و فراخشک، ص 32-14؛ در مجموعه مقالات سمينار بررسی مسايل مناطق بيابانی و کويری ايران – يزد (جلد اول). تهران. مرکز تحقيقات کويری و بيابانی ايران وابسته به دانشگاه تهران.
37- خليليان، صادق. 1378: اقتصاد منابع طبيعي. تهران، انتشارات مؤسسه‌ي تحقيقات جنگل‌ها و مراتع، شماره‌ي 222، 127 صفحه.
38-  خليليان، صادق و اسماعيل شمس‌الديني. 1380: بررسي وضعيت پايداري منابع طبيعي تجديد‌شونده (جنگل و مرتع) در برنامه‌ي اول و دوم توسعه. تهران. فصلنامه‌ي پژوهش و سازندگي، ش 52، ص‌ص 21-19.
39- خوارزمي، شهيندخت. 1382: كيفيت زندگي و انقلاب ديجيتال. تهران. 34 صفحه، برگرفته از تارنماي آينده نگر .

40- دانپورت، تامس و اچ. پروساك لارنس. 1998:‌ مديريت دانش (برگردان حسين رحمان‌سرشت، 1379). تهران. انتشارات ساپكو.
41- دبير‌خانه‌ي تسهيلات جهاني محيط‌زيست(GEF). 1998: ارزش جهاني تنوّع زيستي (برگردان اصغر محمدي فاضل و محمد صفايي، 1379). تهران. انتشارات سازمان حفاظت محيط‌زيست، 187 صفحه.
42- دبيرسپهري، مهران. 1382: چگونگي تهيه‌ي شاخص ESI توسط مجمع جهاني اقتصاد و نقدي بر آن. زاهدان. فصلنامه‌ي سبزينه‌ي شرق، ش هفتم (تابستان 82)، ص¬ص 32-29.
43- دراكر، پيتر اف. 1999: چالش‌هاي مديريت در سده‌ي 21 (برگردان محمود طلوع، 1378). تهران. مؤسسه خدمات فرهنگي رسا (چاپ سوم: 1382)، 237 صفحه.
44- دري، بهروز. 1381: ملزومات توسعه‌ي منابع انساني در ايجاد سازمان‌هاي با كلاس جهاني؛ ضرورتي راهبردي در چشم‌انداز توسعه‌ي كشور؛ در مجموعه مقالات همايش چالش‌ها و چشم‌اندازهاي توسعه‌ي ايران. تهران. مؤسسه عالي آموزش و پژوهش مديريت و برنامه‌ريزي، 19 صفحه.          
45-  دفتر امور زيربنايي مركز پژوهش‌هاي مجلس شوراي اسلامي. 1380- الف: بررسي عملكرد وزارت نيرو(بخش آب)- 1374 تا 1379. تهران. فصلنامه‌ي مجلس و پژوهش، ش 30(تابستان 1380)، ص‌ص 88-67.
46-  دفتر امور زيربنايي مركز پژوهش‌هاي مجلس شوراي اسلامي. 1380- ب: بررسي عملكرد وزارت جهاد كشاورزي 1374 تا 1378.  تهران. فصلنامه‌ي مجلس و پژوهش، ش 30(تابستان 1380)، ص‌ص 103-89.
47-  دفتر مطالعات و ارزيابي آبخيزها. 1378: آمار سيل در شش ساله‌ي نخست دهه‌ي هفتاد. مراجعه‌ي حضوري و اخذ اطلاعات از طريق نامه‌ي شماره‌ي 47/204/م-آ مورخ 18/1/1378.
48- دهقان، علي. 1382: فقر دانش، كمبود دانشمند – بر اساس گزارشي از نماگرهاي توسعه‌ي جهاني درباره‌ي وضعيت فعاليت‌‌هاي پژوهشي در ايران. تهران. همشهري، ش 3016 (19/1/1382).
49- رضواني، علي‌اصغر. 1380: اكوتوريسم و نقش آن در حفاظت محيط‌زيست. تهران. اطلاعات سياسي- اقتصادي، ش 174-173، ص‌ص 239-234.
50- رفيع¬پور، فرامرز. 1381: موانع رشد علمی ايران و راه‌حل‌های آن. تهران. شرکت سهامی انتشار، 286 صفحه.
51- رناني، محسن. 1381: بازسازي سرمايه‌ي اجتماعي؛ تناسب در اقتدار. تهران. مؤسسه‌ي عالي آموزش و پژوهش مديريت و برنامه‌ريزي، 17 صفحه.
52- رهنمايي، محمدتقي. 1380: سرمايه‌هاي فراموش شده. تهران. همشهري، ويژه‌ي زمين، ش 2677 (24/12/1380)، ص‌ص‌ 9-8.
53- زاهدي، مهتا. 1380: نقش اقتصاد بيوتكنولوژي در جهان؛ در مجموعه مقالات دوّمين همايش ملّي بيوتكنولوژي، ص ص 1341-1325. جلد دوّم، تهران، وزارت جهاد كشاورزي.
54-  زند كريمي، بهزاد و ليدا رسولي. 1379: فرهنگ پژوهش‌محوري و ارتقاء جايگاه پژوهش در مجموعه مقالات سمينار ساماندهي تحقيقات در برنامه‌ي سوم توسعه – 23 و 24 آذر ماه 1379. تهران، دانشگاه علم و صنعت ايران.
55- سازمان برنامه و بودجه. 1378: خلاصه‌ي اولين گزارش ملّي توسعه‌ي انساني در جمهوري اسلامي ايران. تهران. سازمان برنامه و بودجه و برنامه‌ي توسعه‌ي ملل متحد، 35 صفحه.
56- سازمان تحقيقات، آموزش و ترويج كشاورزي. 1380: گزارش نهايي طرح‌هاي تحقيقاتي؛ چكيده‌ي 1200 طرح تحقيقاتي خاتمه¬يافته‌ي وزارت جهاد سازندگي (سابق) – جلد اوّل: بخش منابع طبيعي. تهران. نشريه‌ي شماره‌ي 241/80، 611 صفحه.
57- سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخيزداري كشور. 1382: سياست‌هاي اجرايي بخش منابع طبيعي در چارچوب سياست‌هاي استراتژيك برنامه‌ي چهارم توسعه. تهران. نامه‌ي شماره‌ي 25/2987 مورخ 27/5/1382، 6 صفحه.
58- سلامي، حبيب‌الّله و فرشيد اشراقي. 1380: تأثير سياست‌هاي حمايت قيمتي بر روند رشد توليدات كشاورزي در ايران. تهران. فصلنامه‌ي اقتصاد كشاورزي و توسعه، سال نهم، ش 36 (زمستان 1380)، ص‌ص‌ 22-7.
59- سن. آمارتيا. 1999: توسعه به مثابه آزادي (برگردان حسين راغفر،‌1381). تهران. انتشارات كوير، 508 صفحه.
60- سيادت، حميد. 1377: نكاتي در باره‌ي گزينه‌هاي زراعي براي مسايل آبياري و زهكشي كشور؛ در مجموعه مقالات نهمين همايش كميته‌ي ملّي آبياري و زهكشي- ص 394-381. تهران. وزارت نيرو، ش 21-1377.
61- شريف، مصطفي. 1381: ميزان دستيابي به اهداف كمي بخش كشاورزي در برنامه‌هاي اول و دوم توسعه؛ در مجموعه مقالات همايش چالش‌ها و چشم‌اندازهاي توسعه‌ي ايران. تهران. مؤسسه عالي آموزش و پژوهش مديريت و برنامه‌ريزي، 18 صفحه.
62- شريفي، فرود. 1379: پيش‌گفتار در مجموعه‌ي مقالات دوّمين همايش ملّي فرسايش و رسوب، خرم‌آباد. تهران. مركز انتشارات كميسيون ملّي يونسكو در ايران.
63- شوراي پژوهش‌هاي علمي كشور. 1375: نگاهي به برنامه‌ي ملّي تحقيقات كشور. تهران. فصلنامه‌ي رهيافت، ش 14، ص‌ص 68-64.
64- شيخ‌الاسلام، ربابه. 1375: چرخه‌ي شوم سوءِ تغذيه؛ در مجموعه مقالات گردهمايي بررسي مسأله‌ي فقر و فقرزدايي (جلد اول)، 29 تا 31 ارديبهشت 1375، ص‌ص 458-446. تهران. انتشارات سازمان برنامه و بودجه.
65- طلايي، م. 1375: گزارش ويژه‌ي «كارگاه پژوهشي تدوين روش تعيين اولويت‌هاي تحقيقاتي»، سياستگذاري براي تعيين اولويت‌هاي تحقيقاتي. تهران. فصلنامه‌ي رهيافت، شماره‌ي 12، ص‌ص 23-6.
66- عبادي، تقي و زهرا جباري. 1380: مديريت و حفظ منابع آب – قسمت دوم. تهران. ماهنامه‌ي پيام سبز، ش 4(آبان و آذر 80)، ص‌ص 15-10.
67- عظيمي، حسين. 1381: توسعه، اقتصاد و كشاورزي در ايران. سخنراني در تالار اجتماعات سازمان حفظ نباتات در مورخ 29/4/1381، تهران.
68- عليدوستي، سيروس. 1376: مسايل‌ اصلي‌ نظام‌ پژوهش‌ در وزارت‌ فرهنگ‌ و آموزش‌ عالي (ارايه شده به نشست رؤساي دانشگاه‌ها – دانشگاه خواجه نصير).   
69- غريب‌رضا، عبدالمجيد. 1381: بررسي چالش‌ها و جهت‌گيري‌هاي اهداف بخش كشاورزي و منابع‌طبيعي در قوانين برنامه‌هاي اول، دوم و سوم توسعه‌ي اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي كشور؛ در مجموعه مقالات همايش چالش‌ها و چشم‌اندازهاي توسعه‌ي ايران. تهران. مؤسسه عالي آموزش و پژوهش مديريت و برنامه‌ريزي.

70- غريبي، حسين. 1375 – ب: گزارش ويژه‌ي «كارگاه پژوهشي تدوين روش تعيين اولويت‌هاي تحقيقاتي»، سياستگذاري براي تعيين اولويت‌هاي تحقيقاتي. تهران. فصلنامه‌ي رهيافت، شماره‌ي 12، ص‌ص 23-6.
71- غفاري شيروان، جعفر. 1377: مروري بر وضعيت بهره‌برداري منابع آب ايران؛ در مجموعه مقالات نهمين همايش كميته‌ي ملّي آبياري و زهكشي- ص 405-395. تهران. وزارت نيرو، ش 21-1377.
72- غفاريان، د. 1375: گزارش ويژه‌ي «كارگاه پژوهشي تدوين روش تعيين اولويت‌هاي تحقيقاتي»، سياستگذاري براي تعيين اولويت‌هاي تحقيقاتي. تهران. فصلنامه‌ي رهيافت، شماره‌ي 12، ص‌ص 23-6.
73- فياض، محمّد. 1380: تحقيقات مرتع، سوابق، برنامه‌ها و ديد‌گاه‌ها. تهران. بخش تحقيقات مرتع مؤسسه تحقيقات جنگل‌ها و مراتع، 30 صفحه (انتشار محدود).
74- فيندلي، كارتر و جان م. راثني. 2000: جهان در قرن بيستم(برگردان بهرام معلمي: 1379). تهران. انتشارات ققنوس، 861 صفحه.
75- قورچيان، نادرقلی. 1375: شاخص‌ها و معيارها در انتخاب موضوعات و پروژه¬های تحقيق و توسعه. تهران. فصلنامه‌ي رهيافت، شماره‌ي 12، ص‌ص33-31.
76- كشاورز، عباس و كوروش صادق‌زاده. 1379: مديريت مصرف آب در بخش كشاورزي. كرج. انتشارات مؤسسه‌ي تحقيقات فني و مهندسي كشاورزي، 29 صفحه.
77- كلانتري، حميد. 1380: سخنراني در گردهمايي نمايندگان فراكسيون مناطق بياباني مجلس شوراي اسلامي. تهران. فصلنامه‌ي جنگل و مرتع، ش 51(بهار 80)، ص 11.
78- كلانتري، عيسي و ناصر خادم. 1374: سياست اصلاح الگوي تغذيه و جلوگيري از ضايعات. تهران. فصلنامه‌ي اقتصاد كشاورزي و توسعه، ش 9، ص‌ص 57-7.
79- كميته‌ي ملّي آبياري و زهكشي ايران. 1377: مقدمه‌ي مجموعه مقالات نهمين همايش كميته‌ي ملّي آبياري و زهكشي، زمستان 1377. وزارت نيرو، ش 21-1377.
80- كميسيون اطلاع رساني شوراي پژوهش‌هاي علمي كشور. 1381: برنامه ملّي اطلاع رساني كشور. تهران. وزارت علوم، تحقيقات و فناوري، 37 صفحه.
81- كميسيون تدوين استراتژي امنيت ملّي آمريكا. 2001: استراتژي امنيت ملّي آمريكا در قرن 21(برگردان جلال دهمشگي، بابك فرهنگي و ابواقاسم راه‌چمني: 1380). تهران. انتشارات مؤسسه‌ي فرهنگي مطالعات و تحقيقات بين‌المللي ابرار معاصر تهران(چاپ دوم: 1381)، 477 صفحه.
82- كوثر، آهنگ. 1374: مهار سيلآب‌ها و بهره‌وري بهينه از آنها. تهران. انتشارات مؤسسه‌ي تحقيقات جنگل‌ها و مراتع، شماره‌ي انتشار: 150-1374، 522 صفحه + 16 صفحه ضميمه.
83- كولا، ارهان. 1996: اقتصاد منابع‌طبيعي، محيط‌زيست و سياستگذاري‌ها(برگردان سياوش دهقانيان و فرخ‌دين خزايي: 1380). مشهد. انتشارات دانشگاه فردوسي، ش 314، 463 صفحه.
84- لاريجاني، فاضل. 1376: پژوهش و سنجش. تهران. فصلنامه‌ي رهيافت، ش 15، ص‌ص 7-3.
85- ليست، فردريك. 1927: اقتصاد ملّي و اقتصاد جهاني – تجانس‌ها و تعارض‌ها (برگردان عزيز كياوند، 1378). تهران. انتشارات ديدار، 179 صفحه.
86- ماتلاك، 1989: آشنايي با طراحي محيط و منظر – جلد اوّل (برگردان معاونت آموزش و پژوهش سازمان پاركها و فضاي سبز شهر تهران، 1379). تهران. سازمان پارك‌ها و فضاي سبز شهرداري تهران، 340 صفحه.
87- متين، نعمت¬الله. 1380: اشاعه و کاربست يافته¬های پژوهشی. تهران. پژوهش¬نامه‌ي آموزشی (نشريه‌ي پژوهشکده‌ي تعليم و تربيت)،  شماره‌ي 10 (آذرماه 1380).
88- مجنونيان، هنريك. 1377: تالآب‌ها، طبقه‌بندي و حفاظت، ارزش‌ها و كاركردها. تهران. سازمان حفاظت محيط‌زيست، انتشارات دايره‌ي سبز، 171 صفحه.
89- مخدوم. مجيد. 1372: شالوده‌ي آمايش سرزمين. تهران. انتشارات دانشگاه تهران، ش 2203(چاپ چهارم: 1380)، 289 صفحه.
90- مخدوم، مجيد. 1380- الف: به ياد از دست‌رفته، درختي مي‌كاريم. تهران. همشهري (ويژه‌ي زمين)، ش 2664، ص‌ص 9-8.
91- مخدوم، مجيد. 1380- ب: ذخيره‌گاه كم‌نظير حرا را از دست ندهيم؛ نگاهي به پيامدهاي زيانبار اجراي يك پروژه‌ي ناپايدار در جزيره‌ي قشم. تهران. همشهري، ش 2644، ص 7.
92- مدنی، سيد حسام¬الدين. 1381: دشواري‌هاي‌ اجراي ‌پژوهش‌هاي‌ بنيادي ‌در ايران (سخنرانی در همايش بيوتکنولوژی و صنعت). تهران. ماهنامه‌ي تدبير.  
93- مركز مطالعات مديريت و بهره‌وري ايران. 1380: پيش‌نويس برنامه‌ي اقدام ملّي مقابله با بيابان‌زايي و تعديل اثرهاي خشكسالي. تهران. دانشگاه تربيت مدرس و سازمان جنگل‌ها و مراتع كشور، 361 صفحه.
94- مشكوه‌ي، محمد‌علي. 1377: ارزيابي روند تخريب اراضي فارياب، شمال حوضه‌ي دشت يزد – اردكان در اثر شوري (ثانويه). تهران. دانشنامه‌ي دكتراي خاكشناسي، واحد علوم وتحقيقات دانشگاه آزاد اسلامي، 150 صفحه.
95- مطيعي، همايون. 1380: بحران آب در جهان از ديدگاه مجمع جهاني آب. تهران. فصلنامه‌ي مهاب‌قدس، ش 16(پاييز 1380)، ص‌ص 26-20.
96- مضطرزاده، فتح‌الله. 1380: بررسي شاخص نيروي انساني و تأثير آن در روند توسعه‌ي علم و فناوري؛ در مجموعه مقالات كنگره‌ي راهبردهاي توسعه‌ي علمي ايران- ص 22-11. تهران. وزارت علوم، تحقيقات و فناوري.
97- مضطرزاده، فتح¬الّله. 1382- الف: پيشگفتارِ علم و آينده. تهران. فصلنامه‌ي علم و آينده، ش 5 (سال دوّم)، تابستان 82، ص¬ص 5-4.
98- مضطرزاده، فتح¬الّله. 1382- ب: حديث مكرر علم و فناوري در ايران. تهران. فصلنامه‌ي علم و آينده، ش 5 (سال دوّم)، تابستان 82، ص¬ص 67-74.
99- معاونت آموزش و تحقيقات. 1373: تدوين گرايش تحقيقاتي در سطح كلان و ملّي. تهران. وزارت جهاد سازندگي، نامه‌ي شماره‌ي 7210 مورخ 6/6/1373، 3 صفحه.
100- معماري، غلامعلي. 1379: ضرورت تحول در مديريت منابع آب و توسعه. تهران. فصلنامه‌ي پيام آب، ش 1 (زمستان 79)، ص 4-3.
101- مكنون، رضا. 1375: بررسي روش‌هاي تعيين اولويت‌هاي تحقيقاتي توسط كميسيون‌هاي شوراي پژوهش‌هاي علمي كشور. تهران. فصلنامه‌ي رهيافت، شماره‌ي 12، ص‌ص30-24.
102- مكنون، رضا. 1381: جايگاه پژوهش در نظام علمي – آموزشي كشور. تهران. ميزگرد دانشكده مديريت دانشگاه تهران – تالار الغدير در مورخ 24 آذر 1381.
103- ملكوتي، مهدي. 1381: بي‌توجهي به گزينه‌ي سيل و خشكسالي در ايران. تهران. همشهري. ش 2813، مورخ 27/5/1381، ص 9.
104- منصوري، رضا. 1375: تحقيقات در ايران: اولويت‌ها و راهكارها (گفتگو). تهران. فصلنامه‌ي رهيافت (وابسته به وزارت علوم، تحقيقات و فناوري)، شماره‌ي 14، ص‌ص‌ 15-10.
105-  منصوري، رضا. 1380: مديريت حرفه‌اي در علم و اقتدار علمي در منطقه؛ در مجموعه مقالات كنگره‌ي راهبردهاي توسعه‌ي علمي ايران- ص 74-65. تهران. وزارت علوم، تحقيقات و فناوري.
106- مؤسسه تحقيقات جنگل‌ها و مراتع. 1382- الف: معرفي بخش‌ها و دستاوردهاي مؤسسه تحقيقات جنگل‌ها و مراتع. تهران. انتشارات نيك‌پندار، 39 صفحه.
107- مؤسسه تحقيقات جنگل‌ها و مراتع. 1382- ب: بررسي عملكرد علمي ايران در جهان در سال 2002. تهران. خبرنامه‌ي داخلي مؤسسه تحقيقات جنگل‌ها و مراتع، ش 102 (سال سوّم)، هفته‌ي‌سوّم مهرماه 82، ص 1.
108-  مؤمني، فرشاد. 1381: بررسي روند بهره‌وري كشور؛ در مجموعه مقالات همايش چالش‌ها و چشم‌اندازهاي توسعه‌ي ايران. تهران. مؤسسه عالي پژوهش در برنامه‌ريزي و مديريت توسعه.

109- مؤمنی، فرشاد. 1382: وضعيت جذب و پذيرش اجتماعي فناوري اطلاعات؛ در نشست فرهنگ و فناوری اطلاعات. تهران. خانه‌ي کناب ايران، 24 شهریورماه 1382، به نقل از تارنمای خبرگزاری مهر .

110- ميرزاده، حميد و شمس‌الدين حسيني. 1378: آمار سخن مي‌گويد. تهران، انتشارات كاوش، 131 صفحه.
111- مير‌محمّدي ميبدي، سيّد‌علي. 1378: روش تحقيق در علوم زيستي با تأكيد بر كشاورزي. اصفهان. مركز انتشارات جهاد دانشگاهي واحد صنعتي اصفهان، 254 صفحه.
112- ناصحی¬فر، م. 1381: مروری بر جنبه¬های مختلف هسته¬های فکری. تهران. مجله‌ي توسعه‌ي مديريت، سال دهم، شماره‌ي 42 .
113- نجفي، انوشيروان. 1380: سخنراني در همايش بررسي سيل استان گلستان. تهران. ماهنامه‌ي فرياد زمين، ش 37-36، ص 13.
114- نجفي، بهاء‌الدين. 1377: تنگناهاي توسعه‌ي كشاورزي در ايران. تهران. فصلنامه‌ي اقتصاد كشاورزي و توسعه، ش 24، ص‌ص 266-245.
115- نخجواني، سيد‌احمد. 1380: چالش‌هاي پيش روي سرمايه‌گذاري داخلي. تهران. بنيان. ش 14(9/12/1380)، ص 4. نديمي، هادي. 1379: پژوهش در خدمت توسعه مديريت (سخنراني در گردهمايي استادان مديريت و حسابداري دانشگاه‌ها – آبان ماه 1379). تهران. ماهنامه‌ي تدبير، ش 108، سال يازدهم.
116- واين، الس. 1996: بازنگری پژوهش‌های فقر، كتاب راهنماي پژوهش‌هاي بين‌المللي فقر (برگردان گروه مترجمان، 1381). تهران. انتشارات مركز تحقيقات و بررسي مسايل روستايي وزارت جهاد كشاورزي، ص‌ص 29-9. 
117- وحيدي، پريدخت. 1381: اقتصاد دانايي‌محور و نقش تحقيق و توسعه در آن؛ در مجموعه مقالات همايش چالش‌ها و چشم‌اندازهاي توسعه‌ي ايران. تهران. مؤسسه عالي پژوهش در برنامه‌ريزي و مديريت توسعه. 14 صفحه،

118- وزارت علوم، تحقيقات و فناوري. 1379: گزارش ملّي جمهوري اسلامي ايران در زمينه‌ي اطلاعات، فناوري ارتباطات و مديريت دانش در ايران (ارايه شده در دوازدهمين اجلاس استينفو – مغولستان، بيست و هشت لغايت يكم مهرماه 1379). اولان باتور. 7 صفحه. 
119- هاشميان اصفهانی، مسعود؛ يوسف حسن پور کارسالاری؛ غلامرضا آزاد ارمکی؛ فرهاد خدادادکاشی، مصطفی عمادزاده؛ مرجان دامن¬کشيده و رضا پاکدامن حقيقی. 1378: تعيين اولويت‌های سرمايه گذاری صنعتی، جهت تقويت مزيت‌های نسبی صادرات صنعتی. تهران. انتشارات مؤسسه مطالعات و پژوهش‌های بازرگانی، 285 صفحه.
120- هال، واريان. 1999: رويکردی جديد به اقتصاد خرد ميانه (برگردان سيد جواد پورمقيم، 1380). تهران. نشر نی، 711 صفحه.
121- هوشيار، ياسمن. 1370: ترجمه‌ي پنج فصل اوّل كتاب كانت، تأليف واكر. تهران. دانشنامه‌ي كارشناسي ارشد گروه فلسفه‌ي دانشگاه تهران.
122- هيز، والتر. 1997: خطرهاي طبيعي (برگردان كيان شهپر، 1377). تهران. ماهنامه‌ي پيام يونسكو، ش 329، ص‌ص 15-10.
123- يوهانس رايو، جو. 2000: سخنراني افتتاحيه در اجلاس بن(COP4). تهران. فصلنامه‌ي جنگل و مرتع، ش 51(بهار 1380)، ص‌ص 43-42.

124- ABS (Australian Bureau of Statistics). 2002: Discussion Paper; Measuring a knowledge-based economy and society – An Australian Frame work. www. Abs.gov.au/.
125- Annan, Kofi. 2002: World’s Water Problems Can Be “Catalyst For Cooperation” says secretary-general in message on world water day; New York, 26 February. www.unesco.org/water/water/-celebrations/water-day-2002.shtml
126- Bureo. 2004: IDB Summary Demographic Data for Iran (Data updated 9-30-2004). U.S. Bureau of the Census, International Data Base, http://www.census.gov/cgi-bin/ipc/idbsum?cty=IR.
127- Camp, William G. & Thomas B. Daugherty. 2002: Managing Our Natural Resources. USA. Delmar & Thomson learning, Inc, 422p.
128- UNEP. 2001: Human Rights Watch World Report 2001; Iran: Human Rights Developments. www.hrw.org/wr2k1/mideast/iran.htmi.
129- U.S. Census Bureau. 2005: World Population Information [The total population of the World, projected to 9/17/03 at 4:39:24 GMT (1/07/05 at 12:39:24 AM EDT) is 6,318,167,239].
 www.census.gov/cgi-bin/ipc/popclockw.
130- Wolfson, Adam. 2002: Biodemocracy in America. http://www.thepublicinterest.com/archives/2002winter/article2.html
World Bank. 2001: The World Bank Annual Report 2001. Washington D.C. p 75. www.worldbank.org/annualreport(2001)/Bank-splash12.htm1

آنچه که برنامه راهبردی بیابان عرضه خواهد داشت – 26

    2-5- تصوير روند تغيير و تكامل سياست‌ها‌، برنامه‌ها‌، راهبردها و اقدامات مهار بيابان‌زايي و كنترل فرسايش بادي (گذشته‌، حال و آينده)

     يقيناً نگاه به تصوير تمام نماي عملكردي در سه مقطع گذشته‌، حال و آينده مي تواند ابزار مناسبي جهت حك و اصلاح بموقع روند تغييرات سياست‌ها، برنامه‌ها‌، راهبردها‌، اقدامات جهت حصول سريعتر‌، دقيقتر و كم هزينه تر اهداف سازماني محسوب گردد كه در همين راستا در برنامه ملي مديريت مناطق بياباني بصورت فشرده و به تفكيك مقاطع زماني سه گانه فوق در جدول شماره (1-5) «تصوير روند تغيير و تكامل سياست‌ها‌، برنامه‌ها‌، راهبردها و اقدامات مهار بيابان‌زايي و كنترل فرسايش بادي در مناطق بياباني ايران» در قالب 35 شاخص اساسي تدوين و ارايه شده است‌.

    از آنجا كه اجراي برنامه ملي مديريت مناطق بياباني كشور در رخساره‌هاي 15 گانه صورت مي پذيرد‌، بنابراين انتظار مي رود با اعمال سياست‌ها‌، اهداف و خط مشي‌هاي مديريتي و اجرايي برنامه و اجراي طرح‌هاي پيشنهادي در هر رخساره‌، وضع موجود رخساره‌ها كه با شاخص‌هاي تخريب منابع آب‌، خاك و پوشش گياهي ترسيم شده است‌، به افقي روشن تر‌، پايدارتر و مورد انتظار تغيير يافته و نهايتاً مديريت پايدار مناطق بياباني كشور را تصوير نمايد‌. جدول شماره (2-5) وضع موجود‌، سياست‌ها‌، اهداف‌، طرح‌هاي پيشنهادي و انتظارات پس از اجراي طرح‌ها در رخساره‌هاي مناطق بياباني كشور را نشان مي‌دهد‌.

 

جدول شماره (1-5) تصوير روند تغيير و تكامل سياست‌ها‌، برنامه‌ها‌، راهبردها و اقدامات مهار بيابان‌زايي و كنترل فرسايش بادي در مناطق بياباني ايران ( گذشته‌، حال و آينده )

رديف

ويژگي

گذشته  ( تا برنامه اول توسعه )

حال ( تا برنامه چهارم توسعه )

آينده  (چشم‌انداز 20 ساله )

1

هدف

كنترل خسارت فرسايش بادي به كانون‌هاي جمعيتي

كنترل خسارت به كانون‌هاي جمعيتي‌، اقتصادي، توليدي‌، زيربنايي و…

مهار علل انساني بيابان‌زا و كنترل فرسايش بادي

2

نگاه كلان در سياستگذاري و برنامه‌ريزي

زيربخشي (دفتري) ـــ در مقاطع سالانه

بخشي ـــ  در مقاطع برنامه‌هاي پنجساله

جامع ـــ در مقطع 20 ساله حسب مانيفست مديريتي – اجرايي برنامه ملي مديريت مناطق بياباني كشور

3

نوع مديريت بر مناطق بياباني

مديريت بحران

مديريت بحران ( و تا حدودي ريسك )

مديريت ريسك و بحران

4

مبناي تعيين محل و فعاليت اجرايي

نظر كارشناسي

نظر كارشناسي + طرح اجرايي كوچك مقياس

طرح اجرايي بزرگ مقياس

5

اساس تعريف پروژه‌ها در طرح‌ها

فاقد طرح

با تأكيد بر شناخت ويژگي‌ها و عوامل محيطي بيابان‌زا (خاك‌، اقليم‌، ژئومرفولوژي و…)

با تأكيد بر شناخت و محوريت عوامل انساني بيابان‌زا (چراي بي رويه دام‌، بوته‌كني و…)

6

محدوده اجرايي

نقطه ( پروژه )

نقطه اي ( پروژه‌ها )

منطقه ( محدوده طرح يا طرح‌ها )

7

اقدامات در اولويت

اجرايي

اجرايي – مديريتي (محدود)

مديريتي – اجرايي

8

شاخص نظارت و ارزيابي

تحقق كميت عمليات مصوب هر پروژه

تحقق كميت و كيفيت عمليات مصوب هر پروژه

تحقق اهداف طرح ( اجراي پروژه‌ها‌، اعمال سياست‌هاو انجام هماهنگي ها )

9

رابطه روش‌هاي بيابان‌زدايي و كنترل فرسايش بادي با تحقق اهداف

روش ثابت هدف متغير

روش‌ها : محدود به ( مالچپاشي + نهال‌كاري و احداث‌بادشكن )

عمدتاً روش ثابت هدف متغير

گرايش بسمت تقويت اجراي پروژه‌هاي مديريتي (مديريت جنگل‌هاي دست كاشت + مديريت روان‌آب و…)

هدف ثابت روش متغير

اولويت با طرح‌ها و پروژه‌هاي مديريتي‌، پيشگيرانه و نظارتي

10

تأكيد و تمركز فعاليت‌هاي اجرايي بر

زدايش معلولها (صرفاً در مناطق تحت خسارت)

زدايش معلولها(غالباً در مناطق تحت خسارت)

مهار علل بيابان‌زايي و فرسايش بادي ( در مناطق موثر و متأثر )

11

تمركز اجراي عمليات بيولوژيك روي گونه هاي

تاغ‌، سمر و گز

19 گونه

افزايش مستمر تنوع گونه اي

12

مديريت اجرايي

مديريت كمپ

اجراي اماني – پيماني

مديريت طرح (اجراي پيماني – مشاركتي )

13

جايگاه مشاركت در اجرا

كلاً دولتي

دولتي – مشاركتي (ضعيف)

مشاركتي – دولتي

14

نقش سازمان جنگل‌ها‌، مراتع و آبخيزداري

مجري (اجرا و نظارت )

مجري (تهيه‌، تصويب‌، اجرا‌، نظارت و ارزيابي)

مدير(سياستگزاري،برنامه‌ريزي،هدايت،حمايت،هماهنگي.آموزش‌، ترويج و…)

15

تعامل ( درون سازماني )

بسيار كم

كم ( تعدد طرح‌، مجري و مدير در عرصه اي واحد)

طرح واحد‌، مجري واحد‌، مديريت هماهنگ

16

رابطه بخش تحقيق و اجرا

انتزاعي ( فاقد دستاورد قابل اجرا )

حركت به سمت تعريف و اجراي طرح‌هاي تحقيقاتي در اولويت

تمركز تحقيق بر نيازهاي در اولويت بخش اجرا

17

نقش و دستاورد بخش ترويج

احساس ضرورت

فرهنگ سازي (بعضاً منجر به مشاركت )

مشاركت همه جانبه‌، تعميم وسيع و تسريع الگوها

18

نوع دانش مورد استفاده

تكيه به تجارب كارشناسي و عدم توجه به دانش بومي

تأكيد بر تجارب فني و كارشناسي و حركت به سمت شناخت و استفاده از دانش بومي

تلفيق دانش بومي و نوين در طراحي و اجرا

19

ميزان توجه به فرصتها و تهديدها

عمدتاً تمركز روي فرصتها و بعضاً تهديدها

تأكيد بر استفاده بموقع از فرصتها و تهديدها

تبديل تهديدها به فرصتها

20

مبناي توزيع اعتبار

نظرمدير

نظر مدير + شاخص

شاخص

21

تنوع در نهاده ها

يكنواخت

به سمت شناخت و استفاده از نهاده هاي مختلف (مالچ رسي‌، انواع نهال و…)

ايجاد امكان استفاده از نهاده هاي مناسب حسب نياز اكولوژيك هر منطقه

22

مديريت جنگل‌هاي دست كاشت

ايجاد – حفاظت تا استقرار – رها

ايجاد – حفاظت – اقدامات پرورشي (تاحدودي مديريتي)

ايجاد – حفاظت – مديريت

23

اساس سنجش در نظارت

ديد كارشناسي – كروكي

ديد كارشناسي – نقشه – GPS

نقشه – GPS

24

تمركز دفتر ستادي بر

اجرا – نظارت

سياستگذاري – برنامه‌ريزي – تصويب طرح – نظارت

مديريت

25

نيروي انساني درگير در فرآيند اجرا

جذب تصاعدي نيروهاي كارگري بي سواد و كم سواد جهت اجرا

توقف جذب و روند نزولي تعداد نيروهاي كارگري متصل به طرح

به صفر رسيدن تعداد نيروهاي متصل به طرح

26

توليد نهال

توسعه تعداد و سطح ايستگاه‌هاي توليد نهال دولتي

توقف ايجاد نهالستان جديد دولتي و آغاز واگذاري توليد نهال به بخش خصوصي

واگذاري نهالستانها و خصوصي سازي كل فرآيند توليد نهال

27

مكانيزم تهيه طرح‌هاي بيابان‌زدايي

عدم تهيه طرح – اماني

اماني – پيماني

پيماني

28

محل تامين اعتبارات اجرايي

ملي

استاني

ملي

29

واحد برنامه‌ريزي و واحد مديريتي در طرح هاي اجرايي بيابان‌زدايي

محدوده تحت خسارت – فاقد اساس مشخص

فاقد اساس مشخص – رخساره بياباني

رخساره بياباني – سامان عرف

30

عامل اصلي بيابان‌زا

عوامل محيطي – تا حدودي عوامل انساني

عوامل انساني – تا حدودي عوامل محيطي

عوامل انساني – تا حدودي عوامل محيطي

31

نقش عامل انساني بيابان‌زا (مردم و دستگاه‌ها) در بيابان‌زدايي

صفر

تا حدودي

نقش اصلي

32

روند ورود سرمايه و دانش به مناطق بياباني جهت مشاركت در بيابان‌زدايي

صفر

در حد تأكيد در سياستگزاري ها

قانونمند و عينيت مي‌يابد

33

نقش بخش خصوصي در تهيه و اجراي طرح‌ها

صفر

شاهد جهش معني دار ( 62 درصد )

صد درصد

34

ارتباط‌، هماهنگي و همراهي دولت و مردم در بيابان‌زدايي

بسيار كم ( در حد صفر )

كم ( محدود در استان‌هاي محدود )

خوب (گسترده و همه جانبه)

35

سطح تبادل تجارب بين المللي در مهار بيابان‌زايي

كم

روند مثبت

بهنگام و همه جانبه

 

جدول شماره (2-5) وضع موجود رخساره‌ها‌، سياست‌ها‌، اهداف‌، طرح‌هاي پيشنهادي و نتايج مورد انتظار

كد رخساره

نام رخساره

وضع موجود رخساره

سياست ها

اهداف

كد طرح‌هاي پيشنهادي

انتظارات

تخريب منابع خاك

تخريب منابع‌گياهي

تخريب منابع آب

8

تپه ها و پهنه هاي

ماسه‌اي فعال

زياد

متوسط تا كم

كم

مديريت بحران و كنترل
عرصه هاي بحران ساز

كنترل كانون‌هاي بحراني فرسايش بادي‌، استفاده بهينه از منابع معدني از جمله ماسه بادي

III-II-I

XI-VII-VI-V

– تثبيت 100-70 درصدي تپه هاي ماسه‌اي

– كاهش 90-65درصدي خسارات ناشي از هجوم ماسه‌هاي روان

– كاهش 100-70 درصدي تعداد كانون‌هاي بحراني فرسايش بادي

3

دشت ريگي فعال

زياد

زياد

كم تا متوسط

مديريت بحران و كنترل عرصه هاي بحران ساز كنترل و كاهش تخريب منابع خاك

كاهش فرسايش بادي و كنترل كانون‌هاي بحراني فرسايش بادي

افزايش درصد پوشش گياهي و بيوماس

V-III-II-I

VII-VI-XI-

VIII

– افزايش 15-5 درصد تراكم پوشش گياهي و يا 40-20درصد سنگريزه و يا مواد پوشاننده غيرزنده در سطح خاك بويژه خشكه رودها

– كاهش 2 كلاس از شدت فرسايش بادي

7

اراضي زراعي تحت تأثير فرسايش بادي

متوسط تا زياد

متوسط تا زياد

كم تا زياد

حفظ منابع خاك زراعي مديريت بحران و كنترل عرصه‌هاي بحران ساز

كنترل كانون‌هاي بحراني فرسايش بادي حفظ منابع خاك مرغوب و زراعي‌، افزايش توليد در واحد سطح

V-III-II-I

XI-VIII

– افزايش سطح اراضي زراعي داراي بادشكن به حداقل 80 درصد از كل اراضي زراعي حساس به فرسايش در مناطق خشك

– كاهش 2 كلاس شدت فرسايش بادي

– افزايش 30-10 درصد محصول

– افزايش 4-2درصدي راندمان آبياري از طريق كاهش تبخير

 

 

 ادامه جدول شماره (2-5) وضع موجود رخساره‌ها‌، سياست‌ها‌، اهداف‌، طرح‌هاي پيشنهادي و نتايج مورد انتظار

كد رخساره

نام رخساره

وضع موجود رخساره

سياست ها

اهداف

كد طرح‌هاي پيشنهادي

انتظارات

تخريب منابع خاك

تخريب منابع‌گياهي

تخريب منابع آب

10

جنگل‌هاي بياباني

متوسط تا كم

متوسط تا كم

كم

– مديريت و حفظ منابع خاك و گياه

– مديريت بحران و كنترل عرصه هاي بحران ساز

– كنترل و حفاظت از كانون‌هاي حساس‌فرسايش بادي تثبيت شده

– از طريق استمرار حيات و توسعه پايدار

III-II-I

XI-V-IV

– توسعه 3-1 درصدي چراگاه‌هاي مناطق بياباني

– ايجاد ذخيره‌گاه‌هاي علوفه اي و سوخت در مواقع بحراني از جمله خشكساليها و غيره

14

مناطق مرطوب حاشيه پلايا و دريا

متوسط تا كم

متوسط تا زياد

متوسط تا كم

– مديريت و ارتقاء كيفي منابع گياهي و آب‌هاي كم كيفيت

– ايجاد زمينه هاي بهره‌برداري و اشتغال از منابع طبيعي كم كيفيت

– بهره‌برداري از منابع آب و گياهي شور

– جلوگيري از تبديل اراضي به كانون‌هاي بحراني فرسايش بادي

III-II-I

XI-X-V

– توسعه بيش از يك ميليون هكتار پوشش گياهي با گونه‌هاي نم شورپسند و توليد علوفه 1تن در هكتار در سال

– افزايش توليد 20-10درصدي مراتع و رويشگاه‌هاي نم شورپسند

1

فرسايش آبراهه اي و مخروط افكنه

متوسط تا زياد

متوسط تا زياد

متوسط تا زياد

اعمال مديريت پايدار بر منابع 3 گانه آب‌، خاك و گياه

– افزايش توان بازسازي توليد در محيط

– كنترل و كاهش تخريب منابع 3 گانه

– مديريت صحيح در كاربري و تبديل اراضي

– افزايش بيوماس گياهي در عرصه هاي بياباني

III-II-I

XI-IX-V

– كاهش 1 تا 2كلاس فرسايش آبي

– افزايش بيوماس بين 50تا100درصد

– افزايش توليدات مرتعي بين 30-10 كيلوگرم در هكتار

 

 ادامه جدول شماره (2-5) وضع موجود رخساره‌ها‌، سياست‌ها‌، اهداف‌، طرح‌هاي پيشنهادي و نتايج مورد انتظار

كد رخساره

نام رخساره

وضع موجود رخساره

سياست ها

اهداف

كد طرح‌هاي پيشنهادي

انتظارات

تخريب منابع خاك

تخريب منابع‌گياهي

تخريب منابع آب

12

مخروط افكنه پلايايي

متوسط تا زياد

متوسط تا زياد

متوسط تا زياد

– مديريت و حفاظت منابع خاك

– مديريت بحران و كنترل عرصه هاي بحران ساز

– عرصه هاي قابل توسعه كشاورزي در آينده

– توسعه رويشگاه‌ها با گونه هاي هيدروهالوفيت

– برقراري تعادل سفره هاي آب شور و شيرين

III-II-I

XI-X-V

– تبديل بيش از 50هزار هكتار از اراضي به مزارع و باغات گونه هاي مقاوم به شوري

– توسعه بيش از 500هزار هكتار گونه‌هاي نم شورپسند

11

دشت رسي (دق رسي)

زياد

كم

كم

– مديريت و حفاظت منابع خاك

– مديريت بحران و كنترل عرصه هاي بحران ساز

– حفظ ذخاير خاك قابل استفاده در صنايع‌، كشاورزي و غيره

– كنترل و حفاظت از كانون‌هاي حساس فرسايش بادي

V-III-II-I

XI-VIII-VI

– كاهش 2 كلاس شدت فرسايش بادي

– تأمين 5-3 درصدي هزينه هاي بيابان‌زدايي از درآمدهاي ناشي از معادن رس و خاكهاي رسي

9

تپه ها و پهنه هاي

ماسه‌اي غيرفعال

متوسط تا كم

متوسط تا كم

كم

– مديريت و حفظ منابع خاك و گياه

– مديريت بحران و كنترل عرصه هاي بحران ساز

-كنترل كانون‌هاي بحراني فرسايش بادي

– استفاده بهينه از منابع معدني از جمله ماسه بادي

V-III-II-I

– تأمين 3-2 درصدي از هزينه هاي بيابان‌زدايي از محل درآمدمنابع معدني ماسه بادي

15

كوير نمكي و درياچه كويري

كم

كم

متوسط تا زياد

مديريت مناسب و بهينه از منابع خاك و معدني كشور در مناطق بياباني

– بهره‌برداري از منابع معدني (انواع نمك‌‌ها)

– جلوگيري از توسعه شوري

V-III

– گسترش 200-100درصدي تفرجگاهي از چشم‌اندازهاي كويري ايران

-توسعه100-50 درصدي استخراج نمك‌‌هاي كويري ايران

– تأمين 2-1درصدي هزينه هاي بيابان‌زدايي

 

 

ادامه جدول شماره (2-5) وضع موجود رخساره‌ها‌، سياست‌ها‌، اهداف‌، طرح‌هاي پيشنهادي و نتايج مورد انتظار

كد رخساره

نام رخساره

وضع موجود رخساره

سياست ها

اهداف

كد طرح‌هاي پيشنهادي

انتظارات

تخريب منابع خاك

تخريب منابع‌گياهي

تخريب منابع آب

13

كوير رسي

( دق رسي نمكي )

متوسط تا زياد

كم

كم

– مديريت و حفظ منابع خاك

– مديريت بحران و كنترل عرصه هاي بحران ساز

– جلوگيري از تبديل اراضي به كانون‌هاي بحراني فرسايش بادي

– بهره‌برداري از نمك‌‌هاي خوراكي و صنعتي

V-III

– كاهش حداقل 2 كلاس فرسايش بادي

– بهره‌برداري نظارت شده از معادن نمك

– تأمين 2-1درصدي از هزينه‌هاي بيابان‌زدايي

4

دشت رسي كربناته

زياد

كم

كم

– كنترل و كاهش تخريب منابع خاك

– مديريت بحران و كنترل عرصه هاي بحران ساز

– كاهش فرسايش بادي و كنترل كانون‌هاي بحراني فرسايش بادي

V-III

– افزايش 10-5درصدي پوشش گياهي

– افزايش 40-20درصدي پوشش سنگريزه‌اي

– كاهش 2 كلاس از شدت فرسايش بادي

2

دشت ريگي غيرفعال

كم

متوسط تا كم

متوسط تا زياد

– اعمال مديريت بحران بر عرصه هاي بحران ساز از جمله بيابان‌هاي سنگفرشي

– جلوگيري از تشديد فرسايش‌هاي بادي و آبي

– اعمال مديريت صحيح در كاربري اراضي

V-III

– افزايش 5-2 درصدي پوشش گياهي

– كاهش بحران فرسايش بادي

– سوق دادن بيش از 50درصدي كاربريهاي نامناسب در ساير اراضي به اراضي مذكور

5

دشت رسوبي شور

متوسط

زياد

زياد

– مديريت بحران و كنترل عرصه هاي بحران ساز

– حفظ منابع خاك و آب در مقابل خطر شوري

– جلوگيري از تخريب منابع آب و خاك

– افزايش بيوماس و تراكم پوشش گياهي

V-III

– افزايش 60-30 درصدي پوشش گياهي

– كاهش 2 كلاس شدت فرسايش بادي

– جلوگيري از انتشار نمك و كنترل 30-20درصدي از منابع آب و خاك

6

كلوت و كلوتك

(ياردانگ)

زياد

كم

كم

– مديريت بحران و كنترل عرصه هاي بحران ساز

– كاهش خسارات ناشي از فرسايش‌بادي بر منابع پايين‌دست

– حفاظت از منابع خاك

V-III

– كاهش حداقل 2 كلاس از شدت فرسايش بادي

– كاهش 70-50 درصدي خسارات ناشي از طوفان گرد و خاك در محدوده رخساره فوق

تحليل اثربخشي و افق نهايي مناطق بياباني پس از اجراي برنامه راهبردي – قسمت 25

  1 -5- چشم‌انداز آينده
    با اجراي اين برنامه چشم‌انداز مناطق بياباني كشور به شرح زير ترسيم مي‌شود:

   1-1-5-  ايجاد كمربند سبز حفاظتي (درختي و درختچه‌اي)

    در نوار ساحلي و چاله‌هاي كويري با اجراي برنامه مذكور كمربند سبز اطراف چاله هاي كويري و نوار ساحلي مناطق بياباني كشور تكميل خواهد شد كه علاوه بر اثرات  مثبت اقتصادي و اجتماعي از جمله كاهش فرسايش بادي‌، افزايش توليد‌، ظرفيت سازي چراي دام‌، ترسيب كربن(Co2) مازاد در هوا‌، كاهش آلودگي هاي جوي‌، بهبود شرايط زيست محيطي را نيز به همراه خواهد داشت‌. برآورد كارشناسي براين است كه ارزش ترسيب كربن و تلطيف هوا در 5/3 ميليون هكتار جنگلكاري و توسعه پوشش گياهي و مديريت مناطق مرطوب كويري‌، معادل 2/1 ميليون هكتار جنگل‌هاي شمال خواهد بود‌.

     2-1-5-  افزايش توليدات بخش كشاورزي (زراعت‌، باغباني‌، دامداري و … )
    در حال حاضر بسياري از مزارع و باغات كشور به دليل عوامل مختلف بيابان‌زايي از جمله فرسايش بادي و كاهش حاصلخيزي خاك‌، شوري زايي‌، تبخير و تعريق بيش از حد و… از كاهش توليد نسبتاً بالايي برخوردار مي باشند‌. پاره اي از مزارع و باغات نيز در معرض 100 درصدي تهديد ماسه‌هاي روان و يا شور شدن خاك مي باشند‌. اميد است طي اين برنامه بتوان بر توليد خالص بخش كشاورزي افزود كه در اين صورت ارزش افزوده و بازگشت سرمايه قابل توجهي در امر بيابان‌زدايي خواهيم داشت‌.

     3-1-5- افزايش درآمد سرانه و بهبود وضع معيشتي ساكنين مناطق بياباني    
 در حال حاضر متوسط خسارت‌هاي سرانه ناشي از عوامل مختلف بيابان‌زايي به جوامع محلي مستقر در مناطق بياباني بيش از پانصد هزار ريال در سال معادل 5 درصد درآمد سالانه
است‌. تنها در محدوده دشت يزد – اردكان صرفاً خسارات سرانه ناشي از فرسايش بادي و طوفانهاي گرد و خاك در حدود 184000 ريال در سال برآورد شده است‌. بنابراين در نظر است تا پايان اين برنامه بتوان با كاهش اثرات و عوامل تخريبي موثر در بيابان‌زايي‌، خسارات ناشي از بيابان‌زايي را تا سقف 1 درصد درآمد سرانه عمومي كاهش داد‌. بدين ترتيب وضع اقتصادي و معيشتي ساكنين جوامع محلي مناطق تحت پوشش برنامه ارتقاء خواهد يافت‌.

      4-1-5-  كاهش گرد و غبار هوا و افزايش سالم سازي محيط زيست
     آلودگي‌هاي زيست محيطي خاصه غبار آلودگي هوا ناشي از فرسايش بادي و تعليق ذرات ريز خاك توسط باد در هوا يكي ديگر از عوامل مهم و موثر در تخليه سكونتگاه‌ها و تشديد مهاجرت به شمار مي‌آيد‌. در حال حاضر در بسياري از مناطق بياباني ايران از جمله شهرهاي قم‌، سمنان‌، يزد، كرمان‌، زاهدان و… تشديد پديده غبارناكي هوا يكي از معضلات اصلي و از عوامل مهم مهاجرت به شمار مي رود‌. تعداد روزهاي غبارناكي واضح و نامناسب براي فعاليت‌هاي زيستي در تمام شهرهاي فوق الذكر از 60 روز در سال (16 درصد ايام سال) فراتر مي رود‌. بعد از اجراي اين برنامه اين شاخص به ويژه در كانون‌هاي جمعيتي مهم به 20 روز در سال (كمتر از 5درصد ايام سال) كاهش مي‌يابد‌.

     5-1-5- كاهش دست‌كم يك رتبه از پتانسيل بالفعل بيابان‌زايي و برقراري گرايش مثبت در عرصه‌هاي بياباني
 در حال حاضر غالب عرصه هاي مناطق خشك و بياباني از پتانسيل بالفعل بيابان‌زايي بالا و در حدود كلاس‌هاي 3 و4 برخوردار است‌. ضمن اينكه گرايش منفي بيابان‌زايي در غالب نقاط به جز مناطقي كه قبلاً طرح اجرايي و مديريتي بيابان‌زدايي اجرا شده است ديده ميشود‌. تصور بر اين است در پايان برنامه حاضر بتوان حداقل يك رتبه (كلاس) از توان بياباني شدن اراضي را كم نمود و گرايش مثبت را بر آنها حاكم كرد‌. در صورتي كه اين امر تحقق يابد ميتوان ايران را به عنوان يكي از اعضاء شاخص كنوانسيون مقابله با بيابان‌زايي جهان تلقي كرد كه وظيفه خود را در قبال كنوانسيون و تعهدات مربوطه به انجام رسانده و قابليت مديريت قابل تعميم بر ساير مناطق مشابه جهان را دارا است‌.

    6-1-5- ايجاد بستر مناسب به عنوان دانشگاه جهاني علمي –كاربردي و برگزاري كارگاه‌هاي بين‌المللي مقابله با بيابان‌زايي و مديريت بيابان
     ايران از تنوع كم‌نظيري در حوزه‌ي زيستمندان گياهي و جانوري و نيز زيستگاه‌هاي كويري و بياباني و ديگر زيست‌اقليم‌هاي خشك و نيمه‌خشك در دامنه‌هاي ارتفاعي متنوع برخوردار است و در حال حاضر نيز يك كلكسيون بياباني جهاني قلمداد مي‌شود‌. قطعاً با اجراي برنامه مذكور و كنترل و مستندسازي فرايندهاي بياباني و بيابان‌زدايي زمينه براي نمايش و آموزش علوم مربتط با بيابان‌زدايي فراهم مي‌شود كه ميتوان از آن در تبليغات عمومي جهاني و ارتقاء جنبش نرم افزاري و توليد علم نيز استفاده نمود‌. لازم به يادآوري است كه در حال حاضر پاره اي از كشورها از جمله چين‌، هند‌، پاكستان و غيره به رغم تنوع محدودتر در عرصه هاي بياباني‌، هر ساله با برگزاري دوره هاي آموزشي و كارگاه‌هاي بيابان‌زدايي اعتبارات خوبي را از سوي سازمان‌هاي جهاني به خود اختصاص مي‌دهند‌. در اين راستا اميد بر اين است كه كشور ايران نيز در طي دوره برنامه حاضر بتواند سهم خود را از محل اعتبارات جهاني بيابان‌زدايي اعم از اجرايي و آموزشي و صدور دانش فني تا سقف مناسبي ارتقاء بخشد.

        7-1-5- تبديل وظايف دولتي و يا موردي مقابله با بيابان‌زايي به فرهنگ عمومي
      به رغم اقدامات گسترده ترويجي‌، آموزشي در دهه‌هاي گذشته هنوز هم مفاهيم و واژه‌هاي بيابان‌زايي و بيابان‌زدايي براي بسياري از مردم‌، حتي تحصيل كرده ها روشن و گويا نمي‌باشد‌. انتظار بر اين‌است تا در پايان برنامه بتوان در اين زمينه سطح آگاهيهاي عمومي را به حد قابل قبولي افزايش داد.

       8-1-5- وفاق و تعامل ملي دستگاه‌هاي دولتي و مردمي در امر مشاركت در مديريت و كنترل پديده بيابان‌زايي
     با توجه به نگرش چند جانبه به طرح‌ها و پروژه‌هاي پيش بيني شده در اين برنامه و تطابق زمان اجراي آن با سند نهايي چشم‌انداز 20 ساله كشور و برنامه اقدام ملي مقابله با بيابان‌زايي و كاهش اثرات خشكسالي در نظر است تا ميزان همكاري و تعامل سازمان‌ها و مراكز مرتبط با مقوله بيابان از سطح محدود موجود‌، به سطح قابل قبولي ارتقاء يابد‌.

       9-1-5-  قانونمند شدن مديريت بيابان و مقابله با بيابان‌زايي
      هر چند كه در سال‌هاي گذشته گامهاي مهمي در امر تدوين قوانين و ضوابط جلوگيري از تخريب منابع آب‌، خاك و گياه برداشته شده است‌، ولي مقوله بيابان‌زايي جنبه هاي بسيار متعدد و پنهاني دارد كه بايد در قانونگذاري به آن توجه بيشتر شده و زواياي مختلف آن مورد توجه قرار گيرد تا تخلفات منجر به بيابان‌زايي از سوي مردم و حتي بخش هاي دولتي به حداقل ممكن كاهش يابد‌. در حال حاضر توانمندي قوانين موجود در امر مقابله با بيابان‌زايي وضع مطلوب نداشته‌، اميد مي رود با آشكار شدن جنبه هاي مختلف آن در طي برنامه‌، اين مهم به حد مورد انتظار ارتقاء يابد‌.

پايش و ارزيابي طرح‌ها و پروژه‌های موجود در برنامه راهبردی بیابان – قسمت 24

    پايش و ارزيابي از ملزومات مهم و اساسي در سلامت و اصلاح بموقع طرح‌ها و پروژه‌ها مي‌باشد‌. يكي از ويژگي هاي برنامه حاضر توجه خاص به مسيله پايش و ارزيابي آن است كه به صورت مستمر و مرحله اي انجام خواهد گرفت‌. زيرا كه در نظر است برنامه مبتني بر واقعيات استوار گردد‌، خطاهاي آن به كمينه‌ي ممكن برسد و راه را براي برنامه‌هاي آينده هموارتر و روشن تر نمايد‌. در اين برنامه مقاطع زماني پايش و ارزيابي و نيز روش‌هاي ارزيابي به شرح زير مدنظر قرار گرفته است:

1-4-4- مقاطع زماني پايش و ارزيابي
به دليل اينكه طرح‌ها و پروژه‌هاي منابع طبيعي خاصه در مناطق بياباني‌، عموماً دير بازده بوده و حداقل زمان لازم براي امكان اظهارنظر و نتيجه گيري درخصوص آنها حداقل در حدود پنج سال ميباشد‌؛ ضمن نظارت و ارزيابي سالانه در عملكرد برنامه توسط دفتر امور بيابان عملكرد كل برنامه نيز از هر دوره پنج ساله مورد پايش و ارزيابي قرار مي گيرد‌.
 
2-4-4- انواع ارزيابي
   با توجه به اثرات مختلف طرح‌ها و پروژه‌هاي تعريف شده در برنامه‌، ارزيابي از
جنبه هاي مختلف به شرح زير ضروري است كه براي هر كدام روش كار و شرح خدمات مشخصي تدوين خواهد شد :
الف ) ارزيابي فني : براساس‌، دستورالعمل ها و معيارهاي فني هر طرح يا پروژه و براساس قابليت‌ها و محدوديت‌هاي عرصه هايي كه در آن طرح يا پروژه اجرا مي‌شود‌.
ب ) ارزيابي اثر اقتصادي : براساس‌، هزينه ها‌، برگشت سرمايه و نهايتاً ارزش افزوده مستقيم و يا غيرمستقيم اثر اقتصادي طرح‌ها و پروژه‌ها صورت مي گيرد‌.
پ ) ارزيابي اثر اجتماعي و فرهنگي : براساس‌، شاخص هاي كيفي مورد اندازه گيري وتبديل آن به ارزش هاي كمي انجام مي‌شود‌.
ت ) ارزيابي اثرات زيست محيطي و توسعه اي : براساس‌، اثرات زيست محيطي و توسعه اي هر طرح يا پروژه بر مناطق پيرامون خود

3-4- روش ارزيابي
جهت ارزيابي از روش گام به گام و خوشه اي به شرح زير استفاده خواهد شد :
الف ) ارايه تصويري روشن از منطقه قبل از اجراي طرح‌ها و پروژه‌ها بر حسب نوع و اهدافي كه بدين منظور از مطالعات پايه ( شناسنامه طرح يا پروژه ) كه قبلاً تهيه شده استفاده خواهد شد‌. لذا تهيه طرح توجيهي و اجرايي براي هر طرح و يا پروژه ضروري است‌.
ب ) بررسي گزارش هاي ناظر طرح و يا پروژه از جنبه هاي مختلف‌، خاصه محدوديت‌ها و قابليت هاي مكاني‌، زماني‌، نيروي انساني‌، مشاركت مردمي و غيره كه در شرح وظايف ناظر تدوين خواهد شد‌.
پ ) ارزيابي طرح يا پروژه از جنبه هاي مختلف اعم از فني‌، اقتصادي‌، اجتماعي و يا زيست محيطي بر دستورالعمل هاي تعيين شده‌، در تدوين دستورالعمل ها موارد زير مدنظر قرار خواهد گرفت‌. 
پ-1- ميزان دستيابي طرح يا پروژه به اهداف از قبل تعيين شده
پ-2- ميزان سلامت و پايداري طرح يا پروژه در حال و آينده
پ-3- ميزان مشاركت و استقبال مردمي در اجرا‌، نگهداري و مديريت طرح يا پروژه
پ-4- ميزان برگشت پذيري سرمايه به صور مختلف‌، اعم از مستقيم يا غيرمستقيم

     لازم به ذكر است كه يكي از ملزومات ارزيابي دقيق طرح‌ها و پروژه‌ها‌، وجود نظارت قوي و مستمر است لذا بايد از ابتدا اعتبار لازم پيش بيني گردد‌. بدين منظور اعتبارات لازم جهت بخش ارزيابي و پايش در 2 بخش جداگانه تحت عنوان اعتبارات نظارت و ارزيابي مدنظر قرار مي گيرد‌.
    ميزان اعتبارات كل موارد مربوط به نظارت و ارزيابي حدوداً معادل 1 درصد كل اعتبارات برنامه خواهد بود‌.

الزامات برنامه راهبردی بیابان – قسمت 23

   الزامات برنامه در پنج بخش شامل الزامات قانوني، الزامات اجرايي، الزامات ترويجي، الزامات آموزشي و الزامات تحقيقاتي به شرح زير طبقه‌بندي شده است:

1-2-3-4-  الزامات قانوني
الف ) اجراي سياست‌ها و برنامه‌هاي اقدام ملي مقابله با بيابان‌زايي و تعديل اثرات خشكسالي توسط دستگاه‌هاي مؤثر و متأثر از پديده بيابان‌زايي
ب ) تأمين اعتبارات و تسهيلات بانكي مورد نياز در قالب موافقتنامه هاي سالانه
پ ) استفاده از اهرم واگذاري زمين‌، بهره‌برداري از معادن و ساير پتانسيل‌هاي بالقوه و بالفعل مناطق بياباني و نيز تمركز حمايت‌ها و … به منظور كاهش فشار ناشي از فقر بهره‌برداران و جوامع محلي بر پايداري مناطق بياباني
ت ) ايجاد الزام در اخذ تاييديه ادارات كل منابع طبيعي استان‌ها درخصوص صدور مجوز نحوه بهره‌برداري از معادن سطحي در مناطق بياباني
ث ) الزام به جبران خسارت و يا احياء حداقل برابر مساحت سطوح تخريب شده ناشي از بهره‌برداري معادن سطحي توسط بهره‌برداران معادن در مناطق بياباني
ج ) عدم صدور و ابطال تدريجي پروانه‌هاي چرا در مراتع بياباني فاقد شايستگي چرا

2-2-3-4-  الزامات اجرايي
الف) انجام مطالعات بررسي اثرات ناپايداري بوم‌شناختي و زيست محيطي بر اراضي پايين دست ناشي از احداث سدها‌، بندها و ساير سازه هاي مكانيكي حفاظت آب، خاك و آبخيزداري در بالادست حوضه‌هاي آبخيز
ب) انجام مطالعات فرسايش بادي و تثبيت ماسه‌هاي روان قبل از طراحي و تعيين مسير راه‌ها‌، راه آهن و … در مناطق بياباني تحت تأثير فرسايش بادي
پ) نظارت‌، كنترل و مديريت شاخص‌ها و معيارهاي بيابان‌زايي
ت) مشاركت مردم و دستگاه‌ها در اجراي طرح‌هاي بيابان‌زدايي و كنترل فرسايش بادي
ث) تأمين‌سوخت فسيلي يا … مورد نياز ساكنين مناطق بياباني براي جلوگيري از بوته‌كني
ج) احداث بادشكن اطراف مزارع و نيز تغيير الگوي كشت به كشت گياهان زراعي دايمي يا باغ در اراضي زراعي حساس به فرسايش بادي

3-2-3-4-  الزامات ترويجي
الف) كمك به هماهنگي، حضور و مشاركت هدفمند و همه جانبه مردم (به ويژه جوامع محلي) و دستگاه‌هاي مؤثر و متأثر در كنترل روند پديده بيابان‌زايي و تخريب سرزمين
ب) كمك ‌به تسريع درايجاد و تعميم الگوهاي موفق و قابل تعميم ‌مديريت مناطق‌ بياباني
پ) ايجاد، توسعه و تقويت تشكل‌هاي غيردولتي (NGOها) براي اجراي فعاليت‌هاي مرتبط با مهار بيابان‌زايي.

4-2-3-4-  الزامات آموزشي
تمركز توان آموزشي به ارتقاء سطح دانش فني و مهارتي بهره‌برداران و جوامع محلي در مناطق بياباني، كارشناسان و مسئولان ذيربط در تمام سطوح درخصوص شناخت، كنترل و مديريت پديده بيابان‌زايي.

نيازها و الزامات تحقق اهداف برنامه راهبردی بیابان – قسمت 22

     اجراي برنامه ملي مديريت مناطق بياباني يكي از گام‌هاي اساسي در راستاي تحقق اهداف برنامه چهارم توسعه و نيز سند چشم‌انداز 20 ساله كشور است‌. شرط اساسي در دستيابي به موقع همه اهداف برنامه تعيين واقع بينانه و تأمين بموقع نيازها و الزامات آن است كه در همين راستا الزمات و نيازهاي تحقق اهداف اين برنامه بشرح ذيل تعيين مي‌شود:

1-3-4-  نيازهاي برنامه
نيازهاي برنامه در دو بخش شامل نيازهاي فرابخشي و نيازهاي بخشي به شرح ذيل طبقه‌بندي شده است.

1-1-3-4- نيازهاي فرابخشي
برخي از نيازهاي اساسي فرابخشي برنامه كه مي‌بايست از طريق كميته‌ي ملّي مقابله با بيابان‌زايي پيگيري شود، به تفكيك دستگاه عبارت است از :

الف ) معاونت برنامه‌ريزي راهبردي رياست جمهور (سازمان مديريت و برنامه‌ريزي سابق)
تأمين به موقع منابع مالي‌، اعتباري و تسهيلاتي مورد نياز برنامه

ب ) وزارت نفت
– تأمين مالچ رايگان ( به طورمتوسط به ميزان 100 ميليون ليتر در سال )
– تأمين سوخت فسيلي مورد نياز در مناطق بياباني
– حمايت و مشاركت بموقع در اجراي طرح‌هاي تثبيت شن و بيابان‌زدايي جهت حفاظت ز تأسيسات نفت و گاز

پ ) وزارت نيرو
– صدور مجوزهاي لازم براي تأمين‌آب ‌مورد نياز اجراي پروژه‌هاي نهال‌كاري در طرح‌هاي مقابله با بيابان‌زايي و كنترل فرسايش بادي
– تقويت كنترل و نظارت بر بهره‌برداري از آب‌هاي زيرزميني به ويژه در دشت‌هاي ممنوعه آبي مناطق بياباني، به منظور كاهش روند فرونشست زمين
– فراهم کردن تسهیلات لازم و حمایت‌های مالی از توسعه سهل و ارزان انرژی‌های نو, به ویژه انرژی خورشیدی و بادی

ت ) وزارت صنايع و معادن
– تقويت نظارت بر بهره‌برداري از معادن سطحي به ويژه از حيث اثر بر كاهش تنوع گونه اي‌، توليد زيست‌شناختي و تشديد ناپايداري بوم‌شناختي در مناطق بياباني
– الزام بهره‌برداران معادن سطحي به پرداخت هزينه احياء و يا احياء مناطق بياباني حداقل معادل سطوح تخريب شده ناشي از برداشت معادن سطحي در مناطق بياباني در چارچوب قوانين و مقررات مربوطه
– الزام بهره‌برداران معادن سطحي به استفاده از روش‌هاي با حداقل يا فاقد خسارت در ناپايداري بوم‌شناختي مناطق بياباني جهت استخراج معادن

     ث) دستگاه قضايي و نيروي انتظامي
– برخورد بموقع با متخلفين و متجاوزين به عرصه هاي منابع طبيعي در مناطق بياباني به ويژه از حيث چراي دام غيرمجاز‌، بوته‌كني‌، تخريب و…

     ج) صدا و سيما و ساير رسانه‌هاي جمعي
– كمك به تبديل فرهنگ منابع طبيعي به معارف عمومي به ويژه در مناطق حساس و شكننده بياباني
– ساخت آثار هنري جذاب به منظور افزايش آگاهي مردم از مزيت‌هاي مناطق كويري و تقويت استفاده از انرژي‌هاي نو
– همكاري در شناساندن قابليت‌هاي مناطق بياباني و حساسيت هاي آن در مقابل تخريب
– كمك به مديريت هماهنگ مناطق بياباني به ويژه از حيث نظارت‌، كنترل و مديريت شاخص‌ها و معيارهاي بيابان‌زايي با همكاري جوامع محلي
– كمك به ايجاد زمينه مشاركت آگاهانه و همه جانبه مردم‌، بهره‌برداران و دستگاه‌ها در اعمال مديريت پايدار بر مناطق بياباني

     چ) سازمان بسيج سازندگي
         – الزام  مشارکت سازمان بسیج سازندگی در کمک به اجرای برنامه در تمام سطوح

     ح) ساير دستگاه‌ها ( وزارت راه و ترابري‌، وزارت كشور – ستاد حوادث غير مترقبه، وزارت مسكن و شهرسازي، وزارت دفاع و پشتيباني نيروهاي مسلح و …)
– حمايت ومشاركت در اجراي طرح‌هاي تثبيت شن و بيابان‌زدايي جهت حفاظت از راه‌ها‌، فرودگاه‌ها‌، واحدهاي مسكوني و …
– رعايت سياست‌ها و اجراي اصول برنامه اقدام ملي مقابله با بيابان‌زايي و كاهش اثرات خشكسالي

  2-1-3-4-  نيازهاي بخشي

  الف) وزارت جهاد كشاورزي
–  علاوه بر اولويت دادن به تأمين اعتبارات و تسهيلات مورد نياز برنامه در فصل كشاورزي و منابع طبيعي‌، به طور مشخص مهمترين نيازهاي بخشي برنامه عبارت است از :
– تأمين تسهيلات بانكي مجريان طرح‌هاي احداث بادشكن اطراف مزارع
– هدايت و حمايت كشاورزان داراي اراضي زراعي حساس به فرسايش بادي به تغيير الگوي كشت به سمت كشت گونه هاي زراعي دايمي و يا باغ
– در اولويت قراردادن حمايت از تغيير روش‌هاي آبياري سنتي به تحت فشار‌، لايروبي قنوات و اجراي طرح‌هاي شبكه هاي آبياري و انتقال آب در مناطق بياباني
– ترويج و حمايت از شخم عمود بر جهت شيب
– تغيير سامانه شترداري سنتي به سامانه‌هاي بسته‌، نيمه صنعتي و صنعتي در مناطق بياباني
– كاهش دام مازاد متكي به مراتع و تمركز حمايتها جهت تبديل دام سبك متكي به مراتع بياباني به دام سنگين و با سامانه دامپروري نيمه صنعتي و صنعتي
– كنترل‌، نظارت و مديريت شاخص‌ها و معيارهاي بيابان‌زايي متأثر از سياست‌ها، برنامه‌ها و اقدامات زير بخش‌هاي مختلف بخش كشاورزي
–  در اولويت قرار دادن توان تحقيقاتي وزارت به معرفي روش‌هاي نوين :
– چگونگي كنترل و مديريت عوامل انساني بيابان‌زا در كشور
– معرفي روش‌هاي سريعتر و كم هزينه تر تثبيت ماسه‌هاي روان و كنترل كانون‌هاي بحراني فرسايش بادي
– بررسي و معرفي گونه هاي گياهي مناسب عمليات زيست‌شناختي احياء مناطق بياباني
– كمك به ايجاد شبكه سنجش و ارزيابي فرسايش بادي كشور
– در اولويت قراردادن توان آموزش و ترويج وزارت به منظور :
– جلب مشاركت مردم و بهره‌برداران در حفاظت‌، مديريت و اجراي طرح‌ها و پروژه‌هاي بيابان‌زدايي و كنترل فرسايش بادي
– جلوگيري از تغيير بي رويه كاربري مراتع به مزارع و … در مناطق بياباني
– جلوگيري از بوته‌كني‌، چراي دام غيرمجاز و… در مناطق بياباني

ب ) سازمان جنگل‌ها‌، مراتع و آبخيزداري كشور
– اولويت دادن به حفاظت و حمايت از بوم‌سازگان هاي شكننده بياباني به ويژه از حيث كنترل :
– چراي دام
– بوته‌كني
– آتش سوزي
– آفات و امراض
– تخريب و تغيير كاربري
– بهره‌برداري از معادن سطحي
– توقف صدور پروانه و ابطال تدريجي پروانه‌هاي چراي صادره در مراتع بياباني فاقد شايستگي چرا
– اولويت دادن به ايجاد تعادل بين تعداد دام و ظرفيت مراتع در مراتع مناطق بياباني
– ساماندهي واگذاري زمين در راستاي تحقق هدف فقرزدايي و كاهش جمعيت انساني
متكي به منابع طبيعي در مناطق بياباني
– تأمين اعتبارات نيازها و الزامات مورد نياز برنامه
– ايجاد ادارات بيابان‌زدايي و اصلاح ساختار سازماني اين ادارات در اداره كل منابع طبيعي استان‌ها به منظور ايجاد امكان پيگيري انجام بموقع فعاليت‌هاي پيش بيني شده در برنامه ملي مديريت مناطق بياباني كشور
– تبيين سازوكارهاي موثر و كارا جهت اجراي برنامه اقدام ملي مقابله با بيابان‌زايي و كاهش اثرات خشكسالي
– افزايش ظرفيت هاي پيمانكاري و بخش خصوصي در جهت تحقق اهداف كمي برنامه
– تأمين و تجهيز نيروي انساني متناسب با اجراي برنامه
– تكميل پستهاي مصوب دفتر و ادارات بيابان‌زدايي استان‌هاي بياباني به منظور نظارت بر فعاليت‌هاي پيمانكاري جهت تحقق‌اهداف كمي وكيفي برنامه ملي‌مديريت مناطق بياباني كشور
– مديريت و ممانعت از هدر رفت آب‌هاي سطحي در مناطق بياباني

مهم‌ترین دلایل شتاب بیابان‌زایی در ایران

     همزمان با نزدیک‌شدن به هفته‌ی منابع طبیعی، بسیاری از علاقه‌مندان به طبیعت در هر دو بخش دولتی و مردم‌نهاد می‌کوشند تا  با برگزاری نشست‌های گوناگون و آیین‌های درخور این هفته، تا آنجا که می‌توانند بر اهمیت حفظ مواهب طبیعی سرزمین مادری تأکید ورزند. از همین رو، تا ساعاتی دیگر، رهسپار نگین سبز وطن، گیلان عزیز هستم تا در تالار اجتماعات دانشکده‌ی منابع طبیعی گیلان، واقع در شهرستان صومعه سرا، به ایراد سخنرانی با عنوان: «مهم‌ترین دلایل شتاب بیابان‌زایی در ایران» بپردازم. در این مراسم که به پیشنهاد جمعیت زنان مبارزه با آلودگی محیط زیست گیلان و حمایت و همکاری برخی از نهادهای دولتی و دانشگاهی منطقه برگزار می‌شود، علاوه بر نگارنده، همکار عزیزم، مصطفی خوشنویس نیز در باره‌ی اهمیت حفظ درختان کهنسال و جایگاه این آیه‌های ارزشمند خلقت در خزانه‌ی غنی طبیعت وطن سخن خواهد گفت.

مراسم، رأس ساعت 16:30 روز شنبه، 10 اسفند 1387 آغاز خواهد شد.

     در اینجا، خلاصه‌ای از سخنرانی خویش را برای آگاهی خوانندگان عزیز تارنمای مهار بیابان‌زایی منتشر می‌کنم.

سخنرانی محمد درویش در دانشکده منابع طبیعی گیلان - 10 اسفند 1387

     بیابان‌زایی، بیش از 10 هزار سال قدمت دارد. یعنی درست از زمانی که بشر زندگی شبانی را به کنار نهاد و با کشف کشاورزی، آموخت که چگونه می تواند به جای تعقیب و شکار غذا، مایحتاج خویش را از زمین بدست آورد و سکنی‌گزین شود. به دیگر سخن، شايد حکايت تلخ بيابان­زايی را بتوان از آنجا آغاز کرد که يکی از اهالی زمين به نام انسان، توانست گوی سبقت را از ديگر موجودات زنده‌ی زمينی بربايد و شمارِ خويش را با شتابی گيج­کننده افزايش دهد، آدمی، آنگاه که متوجه‌ی اين رشد حيرت­انگيز شد، چاره­ای نداشت تا اشتباه دوّم را نيز مرتکب شده و تصميم بگيرد از کوتاه­ترين راه و در کمترين زمانِ ممکن، دهان‌های گرسنه را به هر قيمتی سير کند. بر پايه‌ی يکی از جديدترين مطالعات ديرين­شناسی خاک[1]، آشکار شده که فرايند بيابان­زايی ناشی از فشارهای انسانی در يونان باستان، از پيشينه­ای دست­کم 4500 ساله برخوردار است[2] و اين فرايندها، نه­تنها بر حاصلخيزی اراضی کشاورزی اثر گذاشته که در درازمدت، گرايش اقليمی منطقه را نيز به سوی خشکی بيشتر سوق داده است؛ چنانچه همان مطالعات ثابت کرده است که ميانگين سالانه‌ی ريزش‌های آسمانی يونان باستان در سرزمين‌های با ارتفاع کمتر از 1000 متر، به 932 ميلي‌متر می­رسيده است (Retallack، 2001). اين واقعيت، يعنی اثر متقابل بيابان­زايی در تشديد روند تغيير اقليم و گرم­تر شدنِ سرزمين‌های متأثر از آن را پيشتر Hulme  و Kelly  (1997) نيز در آفريقا به اثبات رسانده بودند[3].

   در سال 1987 ميلادی، گزارشی با عنوان « آينده‌ی مشترک ما[4]» توسط دانشگاه آکسفورد منتشر شد که به رغم گذشت حدود 22 سال، هنوز چيزی از استحکام و اعتبارِ بينش حاکم بر روح کلمات آن، کاسته نشده است؛ در آن گزارش می­خوانيم: « زمين يکی است، ولی جهان يکی نيست؛ همه‌ی ما برای ادامه‌ی حيات خويش به يک بوم­سپهر متکی هستيم، با اين همه هر جامعه و هر کشور در تلاش برای بقا و سعادت خويش است، بدون آنکه به تأثير تلاش خود بر ديگران چندان توجهی داشته باشد. »              

   و اگر ادعا شود روند کماکان شتابناک جريان بيابان­زايی در آغازين سال‌ها از هزاره‌ی سوّم ميلادی شاهدی است بر درستی گزارش آکسفورد، به نظر نمی­رسد سخنی به گزاف گفته شده باشد. ميليون‌ها انسان آشکارا در معرض نيستی قرار گرفته­اند؛ مالاريا هنوز بيش از يک ميليون نفر را در سال از پا درمی­آورد[5]؛ يک ميليون نفری که اغلب در آسيب­پذيرترين سرزمين‌های متأثر از بيابان­زايی در آفريقا زيست می­کنند. اما بشر متمدن و دانای شمالی، به جای چشم دوختن به چنين بحران‌های آشکاری در خارج از مرزهای خويش، کماکان با سماجتی تأسف­بار، با دو برابر کردنِ توليد دی اکسيد کربن در طول فقط سه دهه‌ی گذشته[6]، در انديشه‌ی دوام و سعادت انحصاری خويش است! آيا طغيانِ هر از چندگاهِ  ويروس‌های ناشناخته­ای نظير HIV  يا سارس و … خود دليلی بر صحت درونمايه­های انگيزشی دريافت آکسفورد نيست که همه‌ی ما برای ادامه‌ی حيات خويش به يک بوم­سپهر متکی هستيم؟ و آيا می­توان به ادعای برقراری امنيتی پايدار، تنها در بخشی از زمين، دلخوش کرد؟[7]

    در ایران نیز، با وضعیتی به مراتب ناپایدارتر از متوسط جهانی مواجه هستیم. چرا که اغلب مناطق کشور در قلمرو سرزمین‌های خشک و نیمه‌خشک جای گرفته و از شکنندگی زیاد و توان برگشت‌پذیری اندکی برخوردار هستند. افزون بر تنگناهای اقلیمی، به گمانم، آنچه را که باید به عنوان متهم ردیف نخست در تشدید روند بیابان‌زایی در ایران معرفی کرد، نه فقر اقلیمی و نه فقر اقتصادی، که فقر دانایی است؛ فقر که با دو اهرم ویرانگر خویش (فقر مدیریتی و فقر فرهنگی)، بیشترین آسیب را به پایداری محیط زیست ایران وارد ساخته است.


[1] Paleopedology

[2] افلاطون، کهن­نابغه‌ی برجسته‌ی يونانی، در رساله‌ی خويش با عنوان «آتن فرسوده» تصريح دارد که فرايندهای تخريب سرزمين در يونان باستان ممکن است از قدمتی 10 هزارساله برخوردار باشند (Moore.و همکاران، 1996). برای آگاهی بيشتر نگاه کنيد به درويش (1381).

[3] برای آگاهی بيشتر، نگاه کنيد به درويش (1379).

[4] Our common future (به نقل از: پرزدکوئيار، 1996).

[5] همشهری، ش 3033 ، ص 5.

[6] همان.

[7] در اصول نهم و دهم از منشور پارک فناوری پرديس آمده است: «ما محيط زيست را يک سرمايه‌ی ملّي و حفظ آن را يک وظيفه‌ی اساسي مي­دانيم… ما به همسايگان خود ارج مي­­گذاريم و با آنان برادر و مهربان خواهيم بود … همکاري، استراتژي آينده ما است. توسعه‌ی علم و فناوري پيشرفته با همکاري عجين شده است. ما در راستاي افزايش توانمندي‌هاي خود، به همکاري‌هاي بين­المللي به عنوان يک اصل غير قابل اغماض مي­نگريم و علاقه­مند هستيم با تمامي شرکت‌ها و مراکز فناوري در جهان ارتباط و همکاري تنگاتنگ داشته باشيم

وضعیت خشکسالی در ایران و اصفهان از مهر تا پایان بهمن 1387

وضعیت خشکسالی در ایران از مهر تا بهمن 1387

رنگ قرمز بدترین وضعیت و سبز بهترین میزان دریافت ریزشهای آسمانی را نشان می دهد

همان طور که در نقشه‌های پیش رو ملاحظه می‌فرمایید، در طول 5 ماه گذشته (مهر تا بهمن 1387) چیزی در حدود 20 الی 30 درصد از خاک ایران، بیشتر از میانگین درازمدت 30 ساله از ریزش‌های آسمانی بهره‌مند بوده است که در این میان، اغلب این نواحی در مناطق خشک و بیابانی در مرکز و جنوب شرق کشور (بلوچستان و جازموریان) قرار دارند. به سخنی دیگر، احتمالاً سال 1388 برای حیات گیاهی و جانوری موجود در اغلب بوم‌سازگان‌های بیابانی ایران، سالی خوب و پرنشاط خواهد بود. اما نکته‌ی ناامید‌کننده‌ی این نقشه‌ها آن است که دقیقاً در آن بخش از مناطق کوهستانی کشور که معمولاً بیشترین میزان دریافت نزولات آسمانی – به ویژه برف – را شاهد هستیم، وضعیت به هیچ عنوان رضایت بخش نیست. در این خصوص، وضعیت زاگرس در غرب کشور بسیار نگران‌کننده می‌نماید؛ به ویژه آن که اغلب این مناطق سال آبی بسیار سختی را نیز در 87-1386 گذرانده‌اند.

وضعیت 5 ماه گذشته بارندگی در استان اصفهان

البته برخی از مناطق غربی سواحل دریای مازندران در استان‌های گیلان و اردبیل شرایطی بهتر از نرمال را سپری کرده‌اند. جالب اینجاست که مناطقی چون اردستان، کاشان و جندق در طول 5 ماه گذشته بیش از 60 درصد آنچه که در دوره‌های مشابه از نعمت باران برخوردار بوده‌اند، برخوردار شده‌اند که از این نظر می‌توان سالی رؤیایی را برای شهرستان‌های شمال و شرق استان اصفهان پیش‌بینی کرد. هر چند خود اصفهان و نواحی جنوبی و غربی آن (از جمله گلپایگان) که معمولاً دارای بیشترین میزان دریافت باران و برف هستند، وضعیتی بسیار نگران‌کننده و خشک را برای دومین سال پیاپی تجربه ‌می‌کنند. نکته‌ای که می‌تواند خشک‌شدن بستر زاینده‌رود و تداوم بحران در تالاب گاوخونی را به دنبال داشته و چنین تصویر ناخوشایندی را از سی و سه‌پل خاطره‌انگیز دوباره در اذهان زنده کند!

بستر خشک زاینده رود در مقطع سی و سه پل در تیرماه 1387!

در باره‌ی وضعیت خشکسالی در ایران، پیامدها و راه‌کارهای مواجهه با آن، مصاحبه‌ای را با بخش فارسی صدای آلمان (دویچه‌وله) انجام داده‌ام با عنوان: «خشکسالی، کابوس هزاران ساله‌ی ایران» که در اینجا می توانید متن آن را بخوانید و یا بشنوید.

کابوسی دیرینه به نام خشکسالی!

مؤخره:
از دوست خوبم، دکتر مرتضی خداقلی، از اعضای هیأت علمی مرکز تحقیقات کشاورزی و منابع طبیعی استان اصفهان و مسئول پایگاه مدیریت خشکسالی در استان که فایل نقشه‌ها را در اختیارم نهاد، سپاسگزاری می‌کنم. گفتنی آن که این پایگاه در بهار سال آینده، «دومین همایش ملّی اثرات خشکسالی و راه‌کارهای مدیریت آن» را در اصفهان برگزار خواهد کرد که برای آگاهی بیشتر می‌توانید از تارنمای همایش دیدن کنید.

گفتگوی محمد درویش با دویچه وله

تحلیل اجمالی برنامه های راهبردی بیابان – 22

2-4- جمع‌بندي و تحليل برنامه
به منظور ارايه تصويري روشن از نتايج برنامه‌ريزي‌، مبادرت به جمع‌بندي‌، اولويت‌بندي‌، امكان‌سنجي و توجيه فني و اقتصادي طرح‌ها و پروژه‌ها شده است‌.
براساس نتايج مطالعات انجام شده جمع مساحت رخساره‌هاي 15 گانه ژئومرفولوژي در مناطق بياباني كشور بيش از 57 ميليون هكتار است كه بيشترين آن را دشت ريگي غيرفعال با بيش از 15 ميليون هكتار به خود اختصاص داده است‌. رخساره فرسايش آبراه‌هاي و مخروط افكنه 3/7 ميليون هكتار‌، دشت ريگي فعال 8/6 ميليون هكتار،  اراضي زراعي تحت تأثير فرسايش بادي 6/5 ميليون هكتار و كوير رسي (دق رسي نمكي) با 4/5 ميليون هكتار در مراحل بعدي قرار گرفته‌اند‌. تپه‌ها و پهنه‌هاي ماسه‌اي فعال و غيرفعال نيز به ترتيب 5/1 و 6/2 ميليون هكتار از عرصه‌هاي بياباني را فرا گرفته‌اند كه سه رخساره فرسايش آبراه‌هاي و مخروط افكنه با مساحت 7278214 هكتار‌، رخساره اراضي زراعي تحت تأثير فرسايش بادي با وسعت 5600175 هكتار و بخشي از رخساره جنگل‌هاي بياباني با وسعت 1382481 هكتار جمعاً به مساحت 14260870 هكتار جزء رخساره‌هاي بياباني كشور محسوب شده، ولي از حيث برنامه‌ريزي و مديريت مناطق بياباني با بخش‌هاي آبخيزداري، جنگل، مرتع و زراعت مشترك است. بنابراين مساحت كل رخساره‌هاي مناطق بياباني كه صرفاً تحت مديريت دفتر امور بيابان‌ بوده برابر 43311180 هكتار است‌. همان‌گونه كه ملاحظه مي‌شود، بخش وسيعي از مناطق بياباني كشور در معرض تهديد پديده بيابان‌زايي بوده و از حيث فرسايش بادي به عنوان تنها يكي از مصاديق پديده بيابان‌زايي به شكلي فعال واجد ماسه‌هاي روان بوده يا منطقه برداشت و يا منطقه تحت تأثير اين پديده است‌. بنابراين طرح‌ها و پروژه‌هاي اين برنامه بايد به گونه‌اي طراحي و اجرا گردد كه ضمن شناخت‌، كنترل و مديريت پديده بيابان‌زايي‌، احياي مناطق بياباني فاقد پوشش گياهي و كم پوشش‌، اراضي تحت تأثير فرسايش بادي  را نيز كنترل نموده و از وارد شدن آسيب و خسارات به آن جلوگيري به عمل آورده و يا آن را كاهش دهد.
در مجموع سطحي معادل 5/9 ميليون هكتار از اراضي بياباني در رخساره‌هاي 1تا8 تحت عمليات تهيه و اجراي طرح‌ها و پروژه‌ها قرار مي گيرند‌. مابقي رخساره‌ها (9 تا 15) كه بعضاً  داراي بهره‌بردار هستند‌؛ تحت پوشش طرح حفاظت‌، حمايت و كنترل عرصه هاي بياباني و طرح كنترل و نظارت بر بهره‌برداري پايدار از عرصه هاي بياباني قرار مي‌گيرند‌.
بنابراين طي 20 سال جمعاً 25 ميليون هكتار از عرصه‌هاي بياباني متأثر از عوامل انساني بيابان‌زا تحت پوشش فعاليت‌هاي اجرايي و مديريتي و مابقي تحت فعاليت‌هاي نظارتي برنامه راهبردي بيابان قرار گرفته، به طوري كه در مجموع اين برنامه در 15 رخساره‌، 18 استان بياباني و طي چهار برنامه پنجساله توسعه (20سال) با مجموع اعتباري معادل 66815 ميليارد ريال اجرا خواهد شد.

راهبردها و راهکارهای پژوهش در سند راهبردی بیابان – 21

3-1-4- راهبردهاي تحقيقاتي

بر طبق آنچه كه گذشت و با توجه به شش راهبرد اجرايي ارايه شده، در بخش پژوهشي نيز، شش راهبرد زير انتخاب و معرفي مي‌شود:

1- شناخت تنوّع زيستي و ارزش‌هاي آن در مناطق كويري و بيابان به منظور ارتقاء شرايط بوم‌سازگان‌هاي آسيب ديده؛
2- پهنه‌بندي و پايش بيابان و ارزيابي بيابان‌زايي در كشور
3- شناخت و معرفي مزيت‌هاي نسبي كوير و بيابان به منظور بهبود شرايط معيشتي جوامع متاثر از بيابان‌زايي؛
4- بررسي اثرات خشكسالي و تغيير اقليم در روند بيابان‌زايي؛
5- تحقيق در شناسايي اندوخته‌ها و منابع آب و خاك؛
6- شناخت تأثیر فعاليت‌هاي انساني، نظام‌های بهره‌برداری و کاربری اراضی بر بيابان‌زايي و ظرفيت‌سازي اطلاعاتي.

اينك به معرفي و تشريح راهكارهاي هر يك از راهبردهاي شش‌گانه‌ي پژوهشي موصوف مي‌پردازيم.

1-3-1-4- راهكارهاي پژوهشي راهبرد نخست:
شناخت تنوّع زيستي و ارزش‌هاي آن در مناطق كويري و بيابان به منظور ارتقاء شرايط بوم‌سازگان‌هاي آسيب ديده

• بررسي نحوه‌ي استقرار و تعيين آستانه‌ي مقاومت گونه‌هاي گياهي بياباني به عوامل محدود‌كننده (نظير خشكي، شوري و …)
– بوم‌شناسي فردي اندوخته‌هاي گياهي بومي و معرفي گونه‌هاي سازگار با مناطق خشك،
– معرفي گونه‌هاي مناسب براي احداث بادشكن در مناطق بياباني،
– انتخاب مناسب‌ترين گونه‌ها براي بادشكن سبز حاشيه مزارع و مراكز سكونتگاهي يا اقتصادي،
– تعيين حدود مقاومت به شوري و قلياييت گونه‌هاي گياهي بياباني،
– معرفي گونه‌هاي بومي سازگار و مقاوم به خشكي براي مقابله با بيابان‌زايي،
– تحقيق پيرامون توليد نهال و استقرار گونه‌هاي مقاوم به شرايط دشوار بياباني،
– شناخت و معرفي گونه‌هاي گياهي كاهنده‌ي آلودگي منابع آب و خاك در مناطق خشك.

• پژوهش در روش‌هاي مديريت حفاظت و بهره‌برداري پايدار از منابع طبيعي بيابان:
– تحقيق در زمينه‌ي تعيين بيلان آبي مناطق خشك.
• بررسي استعداد رويشي مناطق بياباني از منظر توليد و پرورش گونه‌هاي با ارزش اقتصادي:
– تحقيق در زمينه‌ي تعيين نياز آبي گياهان با ارزش مناطق خشك.

2-3-1-4- راهكارهاي پژوهشي راهبرد دوّم:
• پهنه‌بندي و پايش بيابان و ارزيابي بيابان‌زايي در كشور
• تعيين و معرفي کاراترين معيارها و شاخص‌های بيابان‌زايي و نيز انتخاب حوضه‌های معرف با توجه به ويژگي‌هاي بومي كشور:
– بررسي، شناسايي و معرفي معيارها و شاخص‌هاي ميداني تخريب سرزمين
– بررسي و مطالعه معيارها و شاخص‌هاي دورسنجي (RS) در تخريب سرزمين
– تكوين روش‌شناسي بهينه براي همنهاد و جمع‌بست شاخص‌هاي ميداني و دورسنجي

• ارايه‌ي سازوکارِ بومی‌کردنِ روش‌های تهيه‌ي نقشه‌ي بيابان‌زايي در ايران
– بررسي و واسنجي روش‌هاي تهيه‌ي نقشه‌ي بيابان‌زايي، مانند روش‌هاي فائو و يونپ، مدالوس، گلاسود لادو گلادا

• پايش مستمر عرصه‌هاي طبيعي به منظور آگاهي از ميزان شتاب پس‌رونده يا پيش‌رونده‌ي علايم حياتي و تغييرات فيزيكوشيميايي در زيست‌اقليم‌هاي گوناگون كشور و دلايل بروز آنها:
– پايش شناسه‌هاي بيابان‌زايي، به ويژه در حوضه‌هاي مركزي، جنوبي و شرقي كشور،
– تدارك پايگاه‌ها يا ايستگاه‌هاي ثبت دايمي ويژگي‌هاي مربوط به آب، خاك، گياه و اقليم مناطق بياباني،
– شناخت و طبقه‌بندي مناطق آسيب‌پذير و تهيه‌ي نقشه‌ي حساسيت اراضي به بيابان‌زايي،
– بررسي و ارايه‌ي تعاريفي بومي به همراه تعيين قلمرو طبيعي بيابان‌هاي واقعي كشور،
– تحقيق پيرامون سامانه‌هاي ديده‌باني و مراقبتي بوم‌سازگان بيابان.

3-3-1-4- راهكارهاي پژوهشي راهبرد سوّم:
• شناخت و معرفي مزيت‌هاي نسبي كوير و بيابان به منظور بهبود شرايط معيشتي جوامع متاثر از بيابان‌زايي

• پژوهش و معرفی متناسب‌ترين و پايدارترين شيوه‌هاي بوم‌گردي بياباني و كويري:
– بررسی ويژگي‌هاي بومي و منحصر به فرد كويرها و بيابان‌هاي ايران (ظرفيت‌سازي براي بهره‌برداري‌هاي بوم‌‌گردي)
– معرفي معيارها و شاخص‌هاي لازم براي انتخاب سايت‌هاي گردشگري
– شناخت و تعيين سايت‌هاي ‌گردشگري در مناطق كويري و بيابان
– بررسي ضوابط ارايه برنامه‌هاي تفرج گسترده و متمركز در سايت‌هاي گردشگري

• ارزش‌گذاري خدمات غيرقابل تبادل كويرها و بيابان‌هاي كشور:
– شناخت و ارزشگذاري تنوع جانوري
– شناخت و ارزشگذاري تنوع گياهي
– بررسي توانايي گونه‌هاي گياهي بومي و سازگار به زيست‌بوم بياباني كشور از منظر ترسيب كربن، توليد اكسيژن،
– بررسي نقش استقرار پوشش گياهي در مناطق بياباني بر تعديل اقليم و آشيان‌سازي
– شناخت و ارزشگذاري چشم‌انداز‌هاي طبيعي
– شناخت و ارزشگذاري كهن‌زادبوم‌ها و سكونتگاه‌هاي انساني حاشيه‌ي كوير و بيابان‌ها

• تحقيق در بهره‌برداري از توان‌هاي موجود در مناطق بياباني (براي بهبود معيشت يا معيشت‌هاي جايگزين اهالي)
– بررسي شيوه‌هاي تنوع‌بخشي (تنوع بهره‌برداري) به اقتصاد روستايي مناطق بياباني كشور

• بررسي نحوه‌ي استحصال فرآورده‌هاي چوبي و غير آن از گونه‌هاي گياهي بياباني و توجيه اقتصادي كشت آنها
• ابداع فناوري و تبادل دانش در حوزه‌ي بهره‌برداري پايدار از منابع سرزميني:
• پژوهش، آزمون و معرفي شيوه‌ها و فناوري‌هاي مهار و استفاده از كارمايه‌هاي طبيعي‌ِ جايگزين در زيست‌بوم‌هاي كويري و بياباني (آب، باد، زمين‌گرمايی، نور خورشيد و …)،
• شناسايی و تلفيقِ دانش‌هاي بومي با فناوري‌هاي روز:
– بازشناسي دانش بومي بيابان‌داري (بندسار، بادگير، يخدان، آب‌انبار، كشت‌هاي سنتي و …)
– کاربستِ نوين‌ترين و کاراترين شگردهای ارزيابی و مديريت زيست‌محيطی به هدف کاهش جريان پس‌رفت در مناطق مستعد بيابان‌زايی،
– توليد و معرفی ابزارها يا نرم‌افزارهای مؤثر در مهارِ بيابان‌زايی و آگاهي‌بخشي آسان‌تر و سريع‌تر از تغييرات حادث شده در مناطق كويري و بياباني.

4-3-1-4- راهكارهاي پژوهشي راهبرد چهارم:
• بررسي اثرات خشكسالي و تغيير اقليم در روند بيابان‌زايي
• بررسي پديده‌ي جهان‌گرمايي و تغيير اقليم به تفكيك مناطق اصلي بوم‌شناختي كشور
– تعيين تأثير متقابل بيابان‌زايي و تغيير اقليم در هر يك از مرزهاي آب‌شناختي واقعي كشور
– پژوهش در مورد اثر تغييرات اقليمي بر منابع آب و خاك و گياه،
– تحليل روابط خطي تعداد وقوع دوره‌هاي خشك و مرطوب در كشور،
– پيش‌بيني وقوع خشكسالي و اثرات آن بر بيابان‌زايي

• ابداع، معرفي و ترويج الگوهايي مبتني بر روش مديريت غير‌سازه‌اي براي سازگاري با خشكسالي بر پايه‌ي آموزه‌ي مديريت خطر‌پذيري

• بررسي استعداد سيل‌خيزي در آبخيز سرزمين‌هاي خشك كشور و راهكارهاي مهارِ بخردانه كارمايه‌ي سيل:
– رونديابي آورد حوضه‌هاي آبخيز اصلي كشور، به ويژه حوضه‌هاي مركزي، جنوبي و شرقي.

5-3-1-4- راهكارهاي پژوهشي راهبرد پنجم:
• تحقيق در شناسايي اندوخته‌ها و منابع آب و خاك

• کاوش در شيوه‌های افزايش استحصال آب و کارايی مصرف آن، شامل: افزايش بهره‌وري از ريزش‌های آسمانی و استفاده از آب‌های با کيفيت پايين:
– روش‌هاي بهره‌برداري، صرفه‌جويي و حفاظت منابع آب و خاك،
– بررسي اثرات آبياري با آب شور در احياء مناطق بياباني،
– بررسي و معرفي بهينه‌ترين روش‌هاي جمع‌آوري هرزآب

• مطالعه و شناسايي منابع آب و خاك در مناطق بياباني
• پژوهش در مورد شناسايي و معرفي سازندهاي آلوده‌كننده‌ي آب و خاك
• بررسي و مقايسه اثربخشي مواد جاذب‌الرطوبه در استقرار گياهان بياباني
• بررسي شيوه‌هاي مناسب توليد با توجه به بهبود حاصلخيزي خاك در مناطق بياباني
– بررسي و معرفي راهكارهاي استفاده از بيوگاز در حاصلخيزي خاك

• شناخت عوامل و فرآيندهاي مؤثر در پديده‌ي فرسايش آبي و بادي به همراهِ تعيين نقش هر يك از آنها به تفكيكِ زيست‌اقليم‌هاي گوناگون كشور در تشديد فرآيند بيابان‌زايي و خشکسالی:
– شناسايي و آناليز بادهاي فرساينده و تعيين اشكال تراكمي فرسايش بادي به تفكيك استان‌هاي كشور
– تعيين آستانه‌ي آسيب‌پذيري خاك‌دانه‌ها در مناطق بياباني كشور
– معرفي مناسب‌ترين روش‌هاي مهار فرسايش بادي و تثبيت ماسه‌هاي روان
– تعيين آستانه فرسايش بادي در مناطق بياباني
– معرفي مناسب‌ترين روش‌هاي كنترل فرسايش بادي
– تعيين خصوصيات فيزيكي شيميايي و مينرالوژيكي شن‌زارهاي كشور

• تحقيق در منشاء ماسه‌هاي روان و جستجوي روش‌هاي مؤثر و مقرون به صرفه‌ي تثبيت پايدار آنها:
– پژوهش در مورد انواع خاكپوش‌هاي شن‌هاي روان و اثر آنها در استقرار گياه
– بررسي بر روي ظرفيت توليدي ماسه‌هاي روان در ايجاد درآمد براي ساكنين مناطق بياباني

6-3-1-4- راهكارهاي پژوهشي راهبرد ششم:
• شناخت تأثير فعاليت‌هاي انساني، نظام‌های بهره‌برداری و کاربری اراضی بر بيابان‌زايي و ظرفيت‌سازي اطلاعاتي

• شناخت مؤلفه‌های کاهنده يا افزاينده‌ي کارايی سرزمين در حوزه‌ي اقتصاد، اجتماع و فرهنگ به تفکيک حوزه‌هاي جغرافياي انساني:
– تحقيق در نقش برنامه‌هاي توسعه و قوانين حقوقی، قضايی و مالی كشور در تشديد يا كاهش روند بيابان‌زايي،
– پژوهش پيرامون نقش مؤلفه‌هاي توسعه و فقر انساني در كاهش يا افزايش روند بيابان‌زايي،
– تحقيق در زمينه‌ي مشاركت مردم و توانمند‌سازي جوامع محلي در مهاربيابان‌زايي،
– بررسي پيامدهاي زيست‌محيطي عملّيات آبخيزداري و سدسازي در مناطق خشك.

• واسنجي فعاليت‌هاي گذشته بخش دولتي و غير دولتي و مقايسه آن با عملكرد طرح‌هاي مشاركت‌ مردمي در روند مقابله با بيابان‌زايي:
– پايش و ارزشيابي طرح‌هاي مقابله با بيابان‌زايي

• تأثير بيابان‌زايي بر مسايل اقتصادي و اجتماعي و پايداري سكونتگاه‌هاي بياباني:
– ارزيابي آثار و پيامدهاي سيل و خشكسالي بر مسايل اقتصادي اجتماعي و فرهنگي
– بررسي دستيابي به بهترين راهكار مديريت مشاركتي در مهار بيابان‌زايي
– بررسي الگوي موفق فرهنگ‌سازي در سرزمين‌هاي خشك
– نقش فرصت‌هاي اقتصادي مستقل از توليد بيولوژيك در بهبود معيشت ساكنان حوضه‌ها.

• همكاري در بررسي وضعيت نظام‌هاي بهره‌برداري در بخش كشاورزي و نقش آنها در افزايش يا كاهش تخريب كمي و كيفي منابع آب و خاك
• بررسي روند شوري‌زايي و شورشدگي ثانويه اراضي.

معرفی راهکارهای اجرایی برای مدیریت بیابان و مهار بیابان‌زایی – 20

همان طور که در بخش پیشین اشاره شد، در اینجا، مجموعه راهکارهایی ارایه شده‌اند که می‌توانند در طول 20 سال آینده، راهبردهای شش‌گانه‌ی اجرایی را به اهداف خویش نزدیک سازند.

1-2-1-4- راهكارهاي اجرايي راهبرد نخست:
اولويت‌بخشي به اقدامات بازدارنده و كنترلي در فرآيند بيابان‌زايي و مديريت بهينه بهره‌برداري
• طرح حفاظت، حمايت و كنترل عرصه‌هاي بياباني
– کنترل، نظارت و مديريت چراي دام
– پروژه حفاظت از عرصه هاي بياباني
– پروژه قرق عرصه هاي بياباني قابل برگشت

• طرح مديريت جنگل‌هاي بياباني
– پروژه مديريت و نگهداري پارك‌هاي كويري و بياباني
– پروژه مديريت جنگل‌هاي دست كاشت بياباني
– پروژه مديريت جنگل‌هاي طبيعي بياباني

•  طرح بهره‌گيری از انرژي‌هاي نو به منظور کاهش تخريب پوشش گياهی

• طرح تثبيت فيزيكوشيميايي كانون‌‌هاي بحراني فرسايش بادي
– پروژه مالچ‌پاشي با استفاده از خاكپوش‌هاي نفتي‌،رسی و سنگريزه و …
– احداث بادشكن غيرزنده بر روي تپه‌هاي ماسه‌اي
– پروژه احداث تله‌ها، موانع و خندق هاي رسوب‌گير در مناطق برداشت و حمل‌ماسه
2-2-1-4- راهكارهاي اجرايي راهبرد دوّم:
تقويت پوشش گياهي و بهبود شرايط زيست محيطي در مناطق بياباني

• طرح احياء بيولوژيك عرصه‌هاي بياباني
پروژه نهال‌كاري‌، بوته‌كاري و قلمه‌كاري
پروژه بذركاري و بذرپاشي و اقدام به بذرپاشی هوايي در سال‌های ترسالی
پروژه مراقبت و نگهداري عرصه‌هاي احياء شده
پروژه توسعه گیاهان چند منظوره (اقتصادی) منطبق با مناطق خشک

• طرح مديريت روان‌آب‌ها در مناطق بياباني
– پروژه احداث هلالي‌هاي آبگير و گوراب و …
– پروژه پخش سيلاب و آبخوانداری
– پروژه احداث بند و بندسار و هوتك
– پروژه احداث پيتينگ و فارو

• طرح احداث بادشكن بيولوژيك و غير بيولوژيك در مناطق بياباني
– پروژه احداث بادشكن بيولوژيك اطراف مزارع و مناطق زيستي، زيربنايي و اقتصادي
– پروژه ‌احداث بادشكن‌ غيربيولوژيك اطراف‌ مزارع و مناطق زيستي، زيربنايي و اقتصادي

• طرح مديريت و احيا بيولوژيك مناطق مرطوب حاشيه پلايا و سواحل
– پروژه مديريت و احياء مناطق مرطوب حاشيه پلايا و دريا با گونه هاي هيدروهالوفيت
– زراعت چوب با استفاده از گونه هاي مقاوم به شوري و خشكي

3-2-1-4- راهكارهاي اجرايي راهبرد سوّم:
پهنه بندي، نظارت، پايش و ارزيابي بيابان‌زايي

• طرح كنترل و نظارت بر بهره‌برداري پايدار از عرصه‌هاي بياباني
– پروژه نظارت و كنترل معيارها و شاخص‌هاي بيابان‌زايي
– پروژه برآورد جبران خسارت ناشي از بيابان‌زايي در اراضي بياباني

• طرح پايش و ارزيابي برنامه راهبردی بيابان
استقرار سامانه‌هاي پايش و ارزيابي آسيب‌پذيري اقتصادي اجتماعي و زيست محيطي
طرح شناخت و استعداديابي مناطق بياباني
تهيه طرح اجرايي مديريت مناطق بياباني
تهيه نقشه پتانسيل بيابان‌زايي کشور

4-2-1-4- راهكارهاي اجرايي راهبرد چهارم:
استفاده از ظرفيت‌ها و مزيت‌هاي نسبي مناطق بياباني به منظور بهبود معيشت جوامع محلي  متاثر از خشکسالی و تخريب سرزمين

• استفاده از انرژي‌های نو (خورشيد و باد) در مناطق بيابانی
• ايجاد مراكز گردشگری و استفاده از ظرفيت‌های تفرج در زيست‌بوم‌های بيابانی کشور
• توسعه کشت گونه‌های هيدروهالوفيت با بهره‌گيری از منابع آبهای شور و نامتعارف
• حمايت از ايجاد تعاوني‌ها و تشکل‌های توليدی غير کشاورزی در مناطق خشک
• حمايت از ايجاد فرصت‌های شغلی مولد در فعاليت‌های غير کشاورزی

5-2-1-4- راهكارهاي اجرايي راهبرد پنجم:
آموزش و ارتقاء آگاهي عمومی و جلب مشارکت مردمي و حمايت كليه ذينفعان

• آموزش روش‌های مشارکت مردمی در طرح‌های  مقابله با بيابان‌زايي
• توسعه آموزش جوامع محلی و آموزش‌های تخصصی مورد نياز
•  طرح مستندسازی و بکارگيری دانش بومی و ارتقاء ظرفيت‌ها و مهارت بهره‌برداران و جوامع محلی مناطق بيابانی

– پروژه آموزش بهره‌برداران مناطق بياباني
– پروژه ارايه الگوهاي بهره‌برداري پايدار از مناطق بياباني و ارتقاء معیشت جوامع محلی
– ايجاد پروژه‌هاي ترويجي – الگويي
– مستندسازی دانش بومی

6-2-1-4- راهكارهاي اجرايي راهبرد ششم:
تقويت ساختار سازمانی صف و ستاد و سازمان‌های مردم نهاد در اجراي مأموريت‌ها
• کمک به ايجاد شورای ملی  بيابان به منظور هماهنگی بين دستگاه‌های ذينفع و  نظارت عالی بر امور بيابان
• درگير كردن سازمان‌ها و مراكزعلمي مرتبط با تخريب سرزمين و بيابان‌زايي به منظور اجراي طرح‌های مقابله با بيابان‌زايی
• برقراری سامانه‌هاي کارای تبادل دانش و اطلاعات و از جمله دانش بومی در سطوح ملی منطقه‌ای و بين‌المللی به عنوان ابزاری براي تصميم‌گيری و برنامه‌ريزی
• تلاش در راه هم‌افزايي كنوانسيون‌هاي زيست محيطي در سطح ملي به منظور ارتقاي بهره‌وري اقدامات
• ارتقاء ظرفيت‌سازی اطلاعاتي برای تسهيل در اجرای کنوانسيون مقابله با بيابان‌زايی
• تقويت نقش مناطق در برنامه‌ريزی