بایگانی نویسنده: محمد درویش

درباره محمد درویش

در دل‌نوشته‌ها كوشيده‌ام كه نسبت معني‌دارتري با خودم داشته باشم! براي همين ممكن است در مورد هر چيز جور و ناجوري، دست‌نوشته‌اي «درويشي» ببينيد!!

این بار زنگ عشق در کاکل سپید دماوند به صدا درخواهد آمد!

امروز میزبان بهناز محرم‌زاده بودم؛ یک هموطن اسطوره‌ای که نه‌تنها با کلام و سلوک متفاوتش، بلکه با عمل به آنچه که می‌گوید، نشان‌مان داده که “غیرممکن” در این جهان وجود ندارد.
از بهناز قول گرفته‌ام که روزی خاطراتش را از همه‌ی رنج‌ها و مرارت‌ها و دردهایی که در طول زندگی چشیده، نقل کرده و به رشته تحریر درآورد تا برای امثال من و ما، همواره نمادی پرصلابت از “خواستن، توانستن است” باشد.
بهناز می‌خواهد روز جمعه – 18 تیر 1389 – به سوی رفیع‌ترین چکاد ایران – دماوند –  حرکت کند. امّا در این صعود تنها نیست! زیرا در کنار خود، شریف‌ترین و عزیزترین انسانی را که تاکنون در زندگی‌اش به جا آورده، می‌بیند … علی عظیمی، جوانی که قرار است در پیش از ظهر روز شنبه، 19 تیر و همزمان با مبعث رسول اکرم (ص) در کاکل سپید و دوست‌داشتنی دماوند، رسماً بهناز را با تن‌پوش سپیدرنگش به خانه‌ی بخت دعوت کند و آسمانی‌ترین پیوند ازدواج در ایران را شکل دهد.
شعار این زوج هنجارشکن و طبیعت دوست: “احترام به دماوند؛ احترام به طبیعت ایران” است. باشد که حرکت این دو پرنده‌ی عاشق و سبکبال وطن، بتواند بار دیگر موجی از شور و شوق در بین جوانان سلحشور هم‌میهنم بیافروزد و نشان دهد که دماوند، چیزی نیست که لب طاقچه عادت از یاد من و تو برود. در ضمن آن دو اعلام کرده‌اند که پذیرای هموطنان‌شان در پای دماوند هستند تا در شادمانه‌ترین روز زندگی‌شان، خوشی‌هاشان را با هموطنان بیشتری به اشتراک نهند و پاکوبانی بیادماندنی بیافرینند.
چنین است که از دوستان مطبوعاتی و نویسندگان دنیای مجازی می‌خواهم تا به شیواترین و شورانگیزترین و گسترده‌ترین شکل ممکن، این حرکت عاشقانه و سبزمدارانه را پوشش دهند.

درنگ!

از بهناز می‌پرسم: آیا با سایت های هواشناسی اطلاعات آن روز صعود را چک کرده‌ای و خبر از وضعیت اقلیمی شنبه داری؟
خنده‌ای معنی‌دار تحویلم می‌دهد و می‌گوید: ایمان دارم که در آن روز همه چیز دست به دست هم می‌دهد تا من و علی بهترین روز زندگی‌مان را تجربه کنیم!
خواستم بگویم:
خوش به حالش و حالشان …

این زندگی است که به من و تو لبخند می‌زند! نمی‌زند؟

این قورباغه و پروانه را که بر روی این شاخه‌ی نی در تارنمای مجله فوکوس دیدم، یادم افتاد که چقدر بهانه‌های دلپذیر در این دنیای پردود هنوز می‌توان یافت تا به واسطه‌اش احساس کنیم در چه جهان زیبایی زیست می‌کنیم؛ جهانی که اگر نمی‌توانیم زیبایی‌هایش را ببینیم و درک کنیم، اشکال از ماست، لطفاً به فرستنده‌ بد نگویید!

زندگي زيباست،
زندگي آتشگهي ديرينه پابرجاست
گر بيفروزيش رقص شعله‌اش از هر كران پيداست
ورنه خاموش است و خاموشي گناه ماست.

زنده یاد سیاوش کسرایی

برای لک لکی که یادمان می‌اندازد ؛ زندگی زیباست!

این تصویر را که رامیار عزیز از روستای زیبای خورینج یا خرنج پیران‌شهر (استان آذربایجان غربی) در وبلاگش منتشر کرده ، ساعتی است که مرا به فکر فرو برده است …
این که شاید آن لک لک نداند که با آرامشش، با انتخاب چنین جایگاهی برای زیستن و با حضورش در این روستا، تا چه اندازه بینندگانش را به وجد آورده و سرمست کرده است؛
این که شاید آن پرنده نداند که برای اهالی اندک خرنج (به معنی پر از سنگ) تا چه اندازه پیام‌آور لطافت و مهربانی بوده است؛
و این که شاید آن پرنده نداند که این گونه بی‌دغدغه آشیان ساختن بر فراز چنین سنگی در جوار یک روستا، تا چه اندازه روح بزرگ مردم آبادی را نشان می‌دهد؛ روح بزرگ مردمی که هنوز پرنده را می‌فهمند و حرمتش را گرامی می‌دارند و به نحوی رفتار می‌کنند که او همچنان در کنار ایشان احساس امنیت کرده و به زندگی ادامه دهد … بی شک این مردم از جنس مردم بالادست هستند، مردمی که آب را می‌فهمند و مانند اغلب بالادست‌نشینان امروز، حقابه‌ی طبیعی پایین‌دستی‌ها را تصرف نمی‌کنند و فجایعی چون مرگ تالاب‌ها را به ارمغان نمی‌آورند.
خواستم بگویم که دیدن این لک لک – Ciconia boyciana – دوباره یادم انداخت که زندگی زیباست … و خواستم بگویم: کاش ما آدم‌ها هم به نحوی زندگی کنیم که حضورمان اینگونه برای اهل آبادی و محل، آرامبخش و شادی‌آفرین باشد … آنچنان که وقتی رفتیم، احساس شود که محله چیزی کم دارد … کسی که مثل باد، هرگز با بلوط‌های تنومند، شیرین‌تر از علف‌های خرد سخن نمی‌گفت!

مؤخره:

ماجرای این لک لک هم خواندنی است …

در آستانه روز ملی دماوند، هنوز نمی‌دانیم دماوند با فوجی فرق دارد! ندارد؟

سری به تارنمای دکتر محمّدرضا نوروزی بزنید و از باغ به باغ بروید و خودتان قضاوت کنید که آیا دو سال، زمان کمی برای تصحیح یک اشتباه هست یا نیست؟ وگرنه کسی با کوه فوجی که پدرکشتگی ندارد! دارد؟

پاک‌ترین سجاده ی عالم در اورامان!

سجده بر سنگ، روایت محمد سلطان الکتابی، هنرمند عکاس اصفهانی است که اخیراً سفری به کردستان پری‌پیکر داشته و تحفه‌هایی از اورامان و پلنگان و پاوه و سنندج را به ثبت رسانده است.
این تصویر محمّد مرا یاد حجرالاسود سهراب انداخت که روشنی باغچه بود و این روزها چنین راز و نیازهایی سخت کیمیاست! نیست؟
برای دیدن شکارهای بیشتر این جوان اصفهانی سری به ایران‌نامه‌ی دکتر شاهین سپنتای دوست‌داشتنی بزنید و یا در اینجا، نوع دیگری از عشق‌ورزی زیر نور ماه را تجربه کنید!

برای لیلا اسفندیاری که امروز به سمت چکاد آرزوها – K2 – پرواز می‌کند!


بعدازظهر دیروز به دیدنش رفتم؛ دوستانش گروه گروه به منزل کوچکش در نواب می‌آمدند تا برای این اسطوره‌ی کوهنوردی ایران آرزوی سلامتی و موفقیت کنند.
این کوهنورد 39 ساله‌ی ایرانی، در کارنامه‌ی افتخارات ورزشی‌اش، تقریباً به هر چیز که خواسته رسیده و هیچ مانعی نتوانسته وی را از تحقق آرزوهای بلندپروازانه‌اش  بازدارد.
او نخستین زن ایرانی بوده که طولانی‌ترین غار نمکی دنیا (غار نمکدان در جزیره قشم)؛ مرتفع‌ترین غار جهان (پراو در بیستون کرمانشاه) و مخوف‌ترین کوه جهان (نانگا پاربات در پاکستان معروف به سلطان کوه‌ها) را درنوردیده و سرپرستی کرده است. افزون بر آن، لیلا سیاهه‌ای دیگر از ترین‌ها و نخستین‌ها را هم یدک می‌کشد. مانند صعود زمستاني دماوند از 3 مسير مختلف، صعود مستقل ديواره‌ي علم‌كوه و صعود يخچال کسری سبلان و دره‌‌ي يخار كه از بزرگترين يخچال‌هاي ايران است و …
و اینک می‌خواهد در صعودی استثنایی و به تنهایی خود را تا 8611 متر بالا کشیده و در دومین نقطه‌ی بلند زمین، جایی که از آن با عنوان چکاد آرزوها یاد می‌شود – مرز بین چین و پاکستان – به آسمان سلامی دوباره کند.
از او پرسیدم که هدفش از این هنجارشکنی بی‌نظیر و جسورانه چیست؟
پاسخم داد: دوست دارم جاده صاف کن همجنسانم باشم؛ می‌خواهم به خودم و دیگران ثابت کنم که فرقی بین زن و مرد در تحقق آرزوها وجود ندارد …
او ساعت 18 امروز از فرودگاه امام خمینی به سوی اسلام‌آباد پرواز می‌کند تا در یک صعود شصت روزه و حرکت برای قرار گرفتن بر بلندای یکی از دشوارترین قله‌های جهان، بکوشد تا آرزوی دیرینه‌اش را تحقق بخشد؛ مهم نیست که در ارتفاع 8611 متری می‌ایستد یا خیر، مهم‌تر این است که به عنوان یک زن، نهایت تلاش خویش را می‌کند تا به هدف و آرمانش عینیت بخشد. این نفس حرکت و نترسیدن است که اهمیت دارد.

برای این عزم و شهامت کم‌نظیرش احترام قایلم و امیدوارم که چون همیشه با موفقیت و سرفرازی در اوج بماند و از آن بالا بالاها به مشکلات حقیر آدم‌زمینی‌ها بخندد …
پس پشتیبانش باشیم و دعایش کنیم تا این سرمایه‌ی ارزشمند انسانی وطن به سلامت بازگشته و بتواند تجربیات گرانبهای خویش را در اختیار آنانی که دوست دارند چون او به مشکلات بخندند، قرار دهد.

یک تبریک چسبناک به مناسبت روز جهانی محیط زیست!

امروز برابر است با پنجم ژوئن 2010، روزی که جهانیان 38 است به بهانه‌اش می‌کوشند تا از محیط زیست بگویند و در نکوداشت حرمت و عظمتش آیین‌های شادمانی برپاکنند.
به همین بهانه دو یادداشت در مهار بیابان‌زایی منتشر کرده‌ام که می‌توانید آنها را در اینجا و آنجا مطالعه فرمایید. امّا امروز این یادبرگ سبز نم‌دار هم از سوی یکی از خوانندگان گرامی مهار بیابان‌زایی به دستم رسید که به خصوص رونوشت انتهایی نامه  به آن چهار عنصر محبوب و حیاتی زندگی (آب، باد، آتش و خاک) دلم را لرزاند و وجودم را آکنده از امید و شور کرد.
خواستم اینجا با انتشارش، هم ادای دینی از این هموطن طبیعت‌دوست کرده باشم و هم شما را در لذت خواندن یکان یکان واژگانش که با سادگی‌ای سهراب‌وار در کنار هم چیده شده‌اند، شریک کنم.
باید اعتراف کنم: خواندن این یادبرگ کوتاه برای محمّد درویش غنیمتی بزرگ بود و غبار خستگی را از تن و جانش زدود … هرچند آدم اگر آدم باشد و اهل طبیعت هم باشد، نباید که در این حوزه کم بیاورد و خسته شود! نه؟

یک روزهایی در تقویم جهانی هست که باید به آدم‌ها تبریک گفت، مثلا روز پدر رو به شما.

یک روزهایی هم در تقویم شخصی‌ات هست که تو رو میبرن به روزهای دور، به خاطرات خوب … این روزها توی تقویم دلت ثبت میشن، نه تبریک می‌گی و نه تبریک می‌شنوی؛ اما به اندازه‌ی تمام روزهای تقویم با اون روز حال می‌کنی! نمی‌کنی؟

توی تقویم جهانی نوشته: امروز روز جهانی محیط زیست است.
من امروز می‌خوام به همه‌ی اون درختان کهنسال، به آب‌ها  و رودخونه‌ها و دریاچه‌ها، به لاک پشت‌ها و قورباغه‌های عاشق، به ماهی‌ها، به بیابان‌ها و جنگل‌ها، خصوصاً به بیابان‌ها، و به همه‌ی عناصر طبیعت بدون در نظر گرفتن هیچ مرز جغرافیایی  بگم : آهای ! یکی هست که خیلی دوستتون داره …، عاشقتونه  ِ… واسه جاری موندن حیات شما کلی زحمت کشیده … سال‌هاست که داره زحمت می‌کشه، حتا بیشتر از سن من که دارم اینا رو میگم الان …
اون برای نوشتن از شماها خیلی فرصت‌ها رو، خیلی باهم بودن‌ها رو از دست داده، فقط واسه این که عاشقتون بوده … فقط  واسه این که به طبیعت، به شماها، ایمان داره، واسه این که به فرداهای سبز ایمان داره … . می‌خوام روز جهانی محیط زیست رو به گردنه‌ی حیران، به کویر لوت، به دریاچه ارومیه، به دریای خزر و خلیج فارس، به جنگل ابر، به زاینده رود، به همه‌ی درختان کهنسال و … تبریک بگم.
برای داشتنِ عاشقی مثل شما … تبریک بگم.
همین.

رونوشت به : آب، باد، آتش، خاک.