ریشه‌ی نگاه تبعیض‌آمیز به مخلوقات پروردگار از کجا آمده است؟ چرا می‌گوییم: جغد شوم، کفتار پیر، سگ‌صفت، الاغ نفهم، گرگ‌زاده و … و چرا ناگهان و امروز به بهانه‌ی ترک برداشتن بر دیوار رکود اقتصادی و شکستن رشد منفی، بار دیگر هجوم به ارزش‌های محیط زیستی افزایش یافته است؟ در این باره در یادداشتی جداگانه و مفصل خواهم نوشت. اما تا آن زمان و در آستانه ورود هیأتی از نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی به جنگل ابر برای بررسی ساختن یا نساختن آن جاده‌ی کذایی! پیشینه‌ای مختصر از موضوع را با هم مرور می‌کنیم … ادامه‌ی خواندن→

    بعدازظهر دیروز – هشتم مهر 1393 – در نشست عمومی کمیته ملی توسعه پایدار که با حضور معصومه ابتکار رسمیت یافت، آقای دکتر عبدالرحیم گواهی سخنانی را بر زبان راند که شگفت‌آور می‌نمود و البته مورد اعتراض برخی از شرکت‌کنندگان از جمله دکتر هدایت فهمی نیز قرار گرفت. درجه‌ی شگفت‌آور بودن سخنان دکتر گواهی، به ویژه از آنجا تأمل‌برانگیز می‌نمود که ایشان به عنوان عضوی از کمیته ملی توسعه پایدار، خواهان صرف نظر کردن از پایداری برای دوام توسعه در کشور شدند! وی که دارای دکترای ادیان خارجی از دانشگاه اوپسالای سوئد است، با دو گرایش دیگر، مدرک کارشناسی خود را از دانشکده نفت آبادان (در سال 1345) و مدیریت بازرگانی را از مدرسه بازرگانی هاروارد در سال 1352 اخذ کرده است. به دیگر سخن، ایشان هم یک متخصص در حوزه نفت، هم یک کارشناس تجارت بین‌الملل و هم یک مفسر ادیان الهی و زمینی است! در عین حال، وی در سابقه‌ی مدیریتی خود مقام‌هایی چون معاون وزارت نفت، ریاست اتاق بازرگانی ایران، دبیر انجمن اسلامی مهندسین ایران و رییس دفتر مخصوص نخست وزیر و معاون وزیر مشاور در دولت مهندس مهدی بازرگان را هم بر عهده داشته و افزون بر آن در چهار کشور جهان (ژاپن، سوئد، نروژ و فنلاند) به عنوان سفیر جمهوری اسلامی ایران خدمت کرده و بیش از 12 سال هم (تا سال 1381) دبیرکل سازمان همکاری‌های منطقه‌ای «اکو» بوده است. ایشان هم‌اکنون نیز علاوه بر عضویت در کمیته ملی توسعه پایدار، ریاست مرکز پژوهش ادیان جهان و مدیریت گروه آینده‌نگری فرهنگستان علوم را برعهده دارد و البته به گفته‌ی خودش، افتخار می‌کند که شاگرد شادروان علامه محمّد تقی جعفری هم بوده است.
این زندگینامه‌ی پرآب و رنگ و رشک‌برانگیز کاری و تحصیلی را گفتم تا شما خواننده‌ی عزیز این سطور بدانید که عبدالرحیم گواهی از چه منظری و با چه پشتوانه‌ی علمی و اجرایی اینک در بین اعضای کمیته ملی توسعه پایدار، خواهان پایان دادن به ماجرای توسعه پایدار شده است! ایشان می‌گوید: نباید آنگونه مقررات سختگیرانه‌ای در کشور وضع شود که همین اندک چرخ توسعه کشور هم دیگر نچرخد. مملکت باید پول درآورد و توسعه داشته باشد تا بتواند به پایداری بیاندیشد. سخنانش به ویژه بسیار شبیه گفته‌های علی لاریجانی در روز دوشنبه – هفتم مهرماه 1393 – در روز گرامیداشت مقام محیط بان بود که گفت: اگر کشور رشد اقتصادی نداشته باشد، نمی‌تواند پولی به محیط زیست هم اختصاص دهد و برای رشد اقتصادی هم باید محیط زیست سد راه توسعه و اقتصاد نشود!
آیا به نظرتان این سخنان آشنا نیست؟ آیا محمود احمدی نژاد هم نمی‌گفت که محیط زیست و منابع طبیعی نباید سد راه توسعه شوند؟
شاید برای جناب گواهی جالب باشد که بداند در هشت سال دولت محمود احمدی نژاد که رتبه ایران از منظر عملکرد محیط زیست با 61 پله سقوط به 114 نزول کرد و در شمار ده کشور نخست آلوده کننده و گرم‌کننده‌ی جهان هم قرار گرفتیم که دارای بالاترین نرخ در فرسایش خاک، بیابان‌زایی، نابودی تالاب‌ها و آلودگی هوا است، از قضا کمترین توجه به حراست از موازین محیط زیستی صورت گرفت؛ اما نتیجه‌اش حتی توسعه مد نظر جنابعالی یا رشد اقتصادی مد نظر دکتر لاریجانی هم نبود و عملاً کشور به ورطه‌ی ورشکستگی با نرخ رشد منفی اقتصادی و بالاترین میزان بیکاری و تورم روبرو شد! نشد؟ از قضا ایشان خوب است بیاد آورند که در همان سوئد، میزان پایبندی به تعهدات محیط زیستی، حتی 15 درصد بیشتر از الزامات کیوتو بود و در عین حال، سوئد با کمترین رکود اقتصادی در بین کشورهای اتحادیه اروپا مواجه شد و اصولاً رونق کسب و کارهای سبز، یکی از برگ‌های برنده اوباما برای موفقیت متوالی دموکرات‌ها در انتخابات ریاست جمهوری آن کشور بود.
کلام آخر آنکه جناب آقای دکتر گواهی عزیز!
دست کم انتظار آن است که ما اعضای کمیته‌ی ملی توسعه پایدار ایمان داشته باشیم که روز روشن و شب تاریک است و دیگر نیاز به بحث در باره‌ی حقانیت تبعیت از موازین و آموزه‌های توسعه پایدار نباشد.
همین و تمام!