بایگانی دسته: از دیگران

یک تبریک چسبناک به مناسبت روز جهانی محیط زیست!

امروز برابر است با پنجم ژوئن 2010، روزی که جهانیان 38 است به بهانه‌اش می‌کوشند تا از محیط زیست بگویند و در نکوداشت حرمت و عظمتش آیین‌های شادمانی برپاکنند.
به همین بهانه دو یادداشت در مهار بیابان‌زایی منتشر کرده‌ام که می‌توانید آنها را در اینجا و آنجا مطالعه فرمایید. امّا امروز این یادبرگ سبز نم‌دار هم از سوی یکی از خوانندگان گرامی مهار بیابان‌زایی به دستم رسید که به خصوص رونوشت انتهایی نامه  به آن چهار عنصر محبوب و حیاتی زندگی (آب، باد، آتش و خاک) دلم را لرزاند و وجودم را آکنده از امید و شور کرد.
خواستم اینجا با انتشارش، هم ادای دینی از این هموطن طبیعت‌دوست کرده باشم و هم شما را در لذت خواندن یکان یکان واژگانش که با سادگی‌ای سهراب‌وار در کنار هم چیده شده‌اند، شریک کنم.
باید اعتراف کنم: خواندن این یادبرگ کوتاه برای محمّد درویش غنیمتی بزرگ بود و غبار خستگی را از تن و جانش زدود … هرچند آدم اگر آدم باشد و اهل طبیعت هم باشد، نباید که در این حوزه کم بیاورد و خسته شود! نه؟

یک روزهایی در تقویم جهانی هست که باید به آدم‌ها تبریک گفت، مثلا روز پدر رو به شما.

یک روزهایی هم در تقویم شخصی‌ات هست که تو رو میبرن به روزهای دور، به خاطرات خوب … این روزها توی تقویم دلت ثبت میشن، نه تبریک می‌گی و نه تبریک می‌شنوی؛ اما به اندازه‌ی تمام روزهای تقویم با اون روز حال می‌کنی! نمی‌کنی؟

توی تقویم جهانی نوشته: امروز روز جهانی محیط زیست است.
من امروز می‌خوام به همه‌ی اون درختان کهنسال، به آب‌ها  و رودخونه‌ها و دریاچه‌ها، به لاک پشت‌ها و قورباغه‌های عاشق، به ماهی‌ها، به بیابان‌ها و جنگل‌ها، خصوصاً به بیابان‌ها، و به همه‌ی عناصر طبیعت بدون در نظر گرفتن هیچ مرز جغرافیایی  بگم : آهای ! یکی هست که خیلی دوستتون داره …، عاشقتونه  ِ… واسه جاری موندن حیات شما کلی زحمت کشیده … سال‌هاست که داره زحمت می‌کشه، حتا بیشتر از سن من که دارم اینا رو میگم الان …
اون برای نوشتن از شماها خیلی فرصت‌ها رو، خیلی باهم بودن‌ها رو از دست داده، فقط واسه این که عاشقتون بوده … فقط  واسه این که به طبیعت، به شماها، ایمان داره، واسه این که به فرداهای سبز ایمان داره … . می‌خوام روز جهانی محیط زیست رو به گردنه‌ی حیران، به کویر لوت، به دریاچه ارومیه، به دریای خزر و خلیج فارس، به جنگل ابر، به زاینده رود، به همه‌ی درختان کهنسال و … تبریک بگم.
برای داشتنِ عاشقی مثل شما … تبریک بگم.
همین.

رونوشت به : آب، باد، آتش، خاک.

در ستایش پدری که حالا کلیه ندارد ؛ اما همچنان صبا را دارد …

نمی‌دانم چند نفر از شما قصه‌ی پرغصه‌ی صبا کوچولو را خوانده‌اید؛ کودکی که تاکنون بارها به تیغ جراحی سپرده شده و به گفته تیم پزشکی معالجش قرار نبوده که تابستان 1387 را هم درک کند، اما به همت پدر و مادر فداکارش هنوز به زندگی خود – به صورت نباتی – ادامه می‌دهد …
اما پدر صبا دو هفته است که برای تأمین هزینه‌های گران ادامه‌ی زندگی فرزندش، مجبور به اهدای کلیه شده و اینک تنها با آرمان خود – بازگرداندن حیات به صبا – زندگی را به پیش می‌راند …
دلم می‌خواهد همه‌ی آنهایی که این سطور را می‌خوانند از رفیق آسمونی‌شان بخواهند تا برای این پدر و برای صبا معجزه کند …
دلم می‌خواهد همه‌ی انرژی مثبت‌تان را نثار خانواده عزیز صبا کوچولو کنید …
آنها باید بدانند که هنوز مهربانی در این دیار نمرده است …
دوستان عزیزی که مایل به کمک در روند درمان و تأمین هزینه‌های صبا هستند، می‌توانند از حساب‌های زیر استفاده کنند:

شیراز – بانک ملت شعبه جماران کد :۳۹۲۹۷ به شماره حساب: ۱۴۰۵۳۸۶۸۱۵   بنام صبا فروزنده
شماره کارت عابر بانک ملت ۶۱۰۴۳۳۷۱۹۱۲۸۱۵۵۷

همچنین می توانید مستقیماً با پدر صبا به گفتگو بنشینید …

09178879199


از آن دهن‌کجی تا این دهن‌کجی!

آن دهن‌کجی را که یادتان هست؟ در آن دهن‌کجی، نه‌تنها کسی ناراحت نمی‌شد، بلکه وقتی این صحنه را می‌دید، کلاه هم از سر برمی‌داشت! برنمی‌داشت؟

اما در این عکس، ماجرا فرق می‌کند … اینجا قرار است که به زمین استراحت داده شود تا بتواند خود را مجدداً ترمیم کرده و احیاء کند. امّا ظاهراً در رودباران استان مرکزی، قرق را جور دیگری معنا می‌کنند! شاید هم فرجام غم انگیز آیش 5 ساله ناصر کرمی را دیده‌اند و حالا انقلابی شده و قوانین را به سخره گرفته‌اند! نگرفته‌اند؟

ممنون از سپهر عزیز که شکارش را به خوانندگان سرای مجازی درویش پیشکش کرد!

سه لکه‌ی امید در محله‌ی ما!

چقدر حس خوبی است که بدانی در نزدیکی‌های جایی که زندگی می‌کنی، به رغم فوران دود و بوق و گرد و غبار … هنوز هستند شهروندانی که عاشقانه به دل‌آویزترین بخش زیست‌بوم چسبیده و دوست ندارند به هیچ قیمتی، روزگار زیست‌گاه‌شان را بدون گل ببینند …

با تمام وجودم برای چنین همسایه‌های طبیعت‌دوست و گل‌بازی دعا می‌کنم و از رفیق آسمونی‌ام می‌خواهم که هوای چنین شهروندان مسئولیت‌پذیر و زیبامحوری را دوقبضه داشته باشه …

به امید روزی که همه‌ی محله‌های شهرمان، اینگونه از انفجار گل‌های صورتی و سرخ و زرد، آکنده شود …

دست خودم نیست … اما در این سراب، شطی از شراب می‌خواهم!

تو اگر در این بیابان
غزلی چو آب خواهی
عجبا که از سرابی
شطی از شراب خواهی

محمود کیانوش (متولد 1313)

در همین باره:

برای روح بلندی که در پشت این گلدان کوچک پنهان شده است!

بعد از تحریر:

ممنون از آنای عزیز که دل ما را با این تصویر رؤیایی از دیوار مقابل پنجره آشپزخانه منزلش سوزاند! (کاش همیشه اینگونه دل ها بسوزد …) خدا به همه چنین همسایه هایی را عطا فرماید و این نهضت گل بازی و سبزمحوری ادامه یافته و در همه ی شهر و دیار و آبادبوم های وطن گسترش یابد.

سرود مقاومت!

نه آن دریا که شعرش جاودانه است

نه آن دریا که لبریز از ترانه است

به چشمانت بگو بسپار ما را

به آن دریا که ناپیدا کرانه است

برخی وقت‌ها، کلام زیادی لازم نیست تا بر زبان آوریم …
الآن، از همون وقت‌هاست که فکر نکنم نیاز باشه تا برایتان بنویسم که عشق یعنی چه؟ توقف نکردن به چه معناست و درجازدن را چگونه باید نفی کرد …
همه‌ی این پاسخ‌ها را این هموطن شکسته پا دارد به من و تو می‌دهد … او نیز هفته‌ی گذشته در پلنگ‌چال بود …
و البته این پیرزن هم بود …

دوست‌شان دارم این آدم‌ها را و به قول مشیری عزیز، فکر می‌کنم که آنها همان دریایی هستند که کرانه‌اش ناپیداست

قوی گنگ به روایت حر منصوری

حر منصوری را همه‌ی محیط‌زیست‌چی‌های میانکاله‌رو می‌‌شناسند … یکی از تورلیدرهای عاشق طبیعت ایران که البته شیفته‌ی canon هم هست و فکرکنم تنها ایرانی باشد که در وصف یک دوربین، شعر سروده باشد! نه؟
او اخیراً یک فتوبلاگ هم راه انداخته که تماشای این قوی گنگ – cygnus olor –  در آن برایم لذت‌بخش بود.

گفتم: شما هم نگاه کنید تا هم میانکاله را بهتر بشناسید، هم حر را هم حال‌تان در این صبح جمعه خوش‌تر شود! کار بدی که نکردم! کردم؟

وقتی قباد می‌تواند انقلاب فرهنگی کند، ما چرا نتوانیم؟!

    قباد یاری را که یادتان هست؟ همان جوان فرزانه‌ی روستای تاج‌آباد پایین را می‌گویم … جوانی که حالا دست به یک انقلاب فرهنگی زده و توانسته جامعه‌ی تاج‌آبادی‌ها را چنان اهل مطالعه گرداند که نه‌تنها کتابخانه‌ی پررونقی را بیافرینند، بلکه شمار کتاب‌هایش را از 500 جلد کتاب به بیش از 3 هزار جلد در طول 2 سال افزایش دهند. به نحوی که حالا اغلب دختران روستا می‌خواهند ادامه تحصیل دهند!
    درود بر همت بلند قباد و قبادهای بی نام و نشان این سرزمین.

    راستی! وقتی قباد می‌تواند یکه و تنها اینگونه معجزه بیافریند و انقلابی فرهنگی در جامعه‌ی خویش کلید زند، چرا من و تو نتوانیم برای طبیعت و محیط زیست خود اینگونه افتخار آفریده و شادمانی‌ها را دوبرابر سازیم؟